ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 42

มีดสับลงบนคอของตัวกินคนแต่ดูเหมือนว่ามันยังไม่สามารถตัดคอของมันออกได้แต่หลินเฉิงไม่สนใจเขายังคงดึงใบมีดออกมาและหลบการโจมตีในครั้งนี้จากนั้นเขายังคงพุ่งเข้าไปตัดคอมันเรื่อยๆ ในที่สุดไม่กี่นาทีต่อมาหัวตัวกินคนก็หลุดออก พร้อมกับซี่โครงของ หลินเฉิง หัก

เมื่อมองไปที่คราบเลือดระหว่างการต่อสู้ของพวกเขาทำให้ หลินเฉิง รู้สึกสั่นเทา มือของเขาแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรงอีกต่อไป เขาพยายามใช้พลังที่เหลือเก็บมีดของตัวเองและพาร่างที่เหนื่อยล้าตรงไปหาโคล่า

โคล่านอนอยู่บนพื้นที่ไม่ห่างออกไป หลินเฉิง รีบอุ้มมันขึ้นมาและพบว่าลมหายใจของมันแทบจะไม่เหลืออีกแล้ว

โคล่า เป็นเพื่อนคนแรกของเขาตั้งแต่เริ่มยุคภัยพิบัตินี้ แม้ว่าบางครั้งมันจะซุกซนแต่ในความเป็นจริงนั้นมันเฉลียวฉลาดและคอยจดจำในสิ่งที่ หลินเฉิง สอนอยู่เสมอ พวกเขาใช้เวลาเพียงไม่กี่วันอยู่ด้วยกันและในตอนนี้มันกำลังตกตายต่อหน้าต่อตาของเขา เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรในเวลานี้ หลินเฉิง รู้สึกไร้พลังและยากที่จะยอมรับ

เขาหลับตาลงอย่างช้าๆพยายามกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมา หลินเฉิง หายใจลึกๆและพาโคล่าที่อยู่ในอาการโคม่ากลับไปยังร้านอาหารที่ชั้น 1

หลังจากที่กลับเข้ามายังร้านอาหาร หลินเฉิง หยิบยาทั้งหมดที่เขาเก็บมาจากร้านขายยาก่อนหน้านี้ออกมาและพยายามอ่านฉลากยาอย่างใจจดใจจ่อ หากเขาใช้ยามั่วมันอาจจะกลายเป็นคร่าชีวิตของโคล่าเร็วขึ้น

สถานการณ์ของโคล่ายังคงอยู่ในภาวะเสี่ยง หัวใจของ หลินเฉิง เริ่มรู้สึกหมดหวังเรื่อยๆ หาก โคล่า ตาย เขาคงปิดกั้นหัวใจของเขาต่อไปในอนาคต

อารมณ์ของเขาแพร่กระจายอยู่ในหัวใจอย่างบ้าคลั่งเขากำลังรู้สึกโทษตัวเอง โคล่า ยังเป็นเพียงลูกสุนัขเขากลับปล่อยให้มันจะเชิญหน้ากับโลกใบนี้อย่างโหดร้าย

ตอนนี้โคล่ากลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงการพามันไปหาหมอมันเหมือนกับกำลังงมเข็มในกองหญ้า หลินเฉิง พยายามอย่างที่สุดที่จะรักษาโคล่า ในขณะที่เขาคิดจนสมองเกือบระเบิดก็มีความคิดหนึ่งปรากฏขึ้นในใจของเขา

ระบบแคปซูล!

เขาจำได้ว่าระบบเคยบอกว่าตราบใดที่เขามีค่าพลังงานเพียงพอเขาสามารถเปลี่ยนทุกอย่างในระบบได้แล้วสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือยาที่สามารถรักษาโคล่า เขาหายใจลึกและเลือกเมนูระบบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ระบบแคปซูล LV.1สามารถแลกเปลี่ยนสิ่งของได้หลายอย่างแต่ หลินเฉิง หาแคปซูลทั้งหมดกับไม่มีแคปซูลที่เกี่ยวข้องกับการรักษาหรือช่วยเหลือชีวิตคน

หลินเฉิง รู้สึกสิ้นหวังมากขึ้นเรื่อยๆ เขาทึ้งผมตัวเองแน่น เขาตัดสินใจที่จะไปมหาวิทยาลัยซงโจวให้เร็วที่สุดบางทีอาจมีนักศึกษาแพทย์ในหมู่นักศึกษาที่รอดชีวิตมาจนถึงตอนนี้ แล้ววิธีนี้มันคือฟางเส้นสุดท้ายที่จะช่วยชีวิตโคล่า

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลินเฉิง อุ้ม โคล่า ขึ้นมาและต้องการกลับไปยังมหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็วแต่ทันใดนั้นเขาก็พบว่า โคล่า หยุดหายใจแล้ว!

แม้ว่าเขาจะวิ่งด้วยความเร็วสูงสุดเขายังคงต้องใช้เวลาถึงครึ่งชั่วโมงกว่าจะไปถึงมหาวิทยาลัย แต่สภาพของโคล่าในตอนนี้ไม่สามารถคงอยู่ได้ถึงครึ่งชั่วโมง

ตอนนี้ หลินเฉิง รู้สึกสงบลงเขาคิดบางอย่างอยู่ในใจ เขาสูดลมหายใจลึกและเรียกระบบเมนูอีกครั้งเขาไปยังหน้าจอยาเสริมสร้างร่างกาย แคปซูลVX-1E อีกครั้ง เขาเลือกที่จะแลกเปลี่ยนมันออกมา ทันทีที่เขาเลือกแคปซูลระบบก็ได้หักค่าพลังงาน 50 คะแนนของเขาทันที ในตอนนี้เขาไม่ได้คิดถึงคะแนนที่ถูกหักไปเขารีบเปิดหลอดยาและเทใส่ปากของโคล่าทันที

ยาเสริมสร้างร่างกายนี้สามารถเปลี่ยนแปลงร่างกายของ หลินเฉิง ได้อย่างมากเรียกได้ว่าแทบจะเป็นการเกิดใหม่ ดังนั้นเขาจึงคาดเดาว่ามันน่าจะมีส่วนผสมของยาในการช่วยชีวิต ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มั่นใจแต่เป็นวิธีเดียวที่จะช่วยโคล่าที่เหมือนม้าที่ตายแล้วในตอนนี้ได้

หลังจากค่อยๆเทยาทั้งหมดลงในปากของโคล่า มันยังไม่ตอบสนองใดๆเขาทำได้แต่กุมมืออธิษฐานด้วยความวิตกกังวลเท่านั้น

หลังจากนั้นประมาณ 10 นาทีดูเหมือนทุกอย่างจะไร้ประโยชน์โคล่าไม่ตอบสนองสิ่งใด หลินเฉิง อุ้ม โคล่า ในอ้อมแขนพร้อมกับหยดน้ำตาของเขา มือของเขาสั่นเทาและจ้องมองโคล่าด้วยความว่างเปล่าตอนนี้เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร

ทันใดนั้น หลินเฉิง ก็รู้สึกถึงจังหวะของหัวใจเต้นเบาๆจากมือของเขา เขาตั้งสติอย่างรวดเร็วและพยายามสังเกตอย่างระมัดระวัง มันทำให้เขารู้สึกได้ว่าจังหวะในการเต้นของหัวใจนั้นมาจากหัวใจของโคล่า

เมื่อพบว่าหัวใจของโคล่าเต้นอีกครั้ง เขารีบสังเกตโคล่าอย่างรวดเร็วและพบว่าจมูกของโคล่ากำลังหายใจเป็นจังหวะคล้ายกับการนอนหลับ!

หลินเฉิง ร้องไห้พร้อมกับหัวเราะ อารมณ์ของเขาในตอนนี้เหมือนกับขึ้นรถไฟเหาะและเจ้าหมาตัวนี้กับนอนหลับโดยไม่ส่งเสียงบอกให้เขารู้สักคำ

และเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ของโคล่าในตอนนี้น่าจะพ้นขีดอันตรายแล้ว หลินเฉิง วางโคล่าไว้กับพื้นยังคงเห็นร่างกายของมันเขย่าเล็กน้อยเป็นจังหวะหายใจ จากนั้นในเวลานี้ท้องของเขาก็ออกอาการเจ็บปวดอีกครั้ง เขาต้องกัดฟันและดูบาดแผลของตัวเอง

หลินเฉิง ยืนขึ้นเพื่อปิดกั้นประตูจากนั้น เขารู้สึกเหนื่อยล้าและนอนหลับไปโดยไม่รู้ตัว

……

เช้าวันรุ่งขึ้น!

หลินเฉิง ผู้เหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ รู้สึกถึงกลิ่นที่คุ้นเคยในจมูกของเขา เมื่อเขาลืมตาขึ้นเขาเห็นโคล่าที่เหมือนตายแล้วเมื่อวานกำลังยืนเคียงข้างอยู่ใกล้ๆ มันกำลังเฝ้ามอง หลินเฉิง ร่างกายของมันราวกับไม่เคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน

หลินเฉิง สังเกตเห็นว่าโคล่าสามารถฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วเขาลุกขึ้นด้วยความประหลาดใจจนลืมไปว่ามีตู้อยู่ด้านบนทำให้ศีรษะของเขาโขกอย่างแรง หลินเฉิง ไม่ได้สนใจความเจ็บปวดบนหน้าผากของเขาในตอนนี้เขาอุ้มโคล่าไว้ในอ้อมแขนและสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของโคล่าอย่างสมบูรณ์

ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนขนของมันยุ่งเหยิงและแห้งกร้านแต่ในเวลานี้ขนของมันเป็นเงางาม ร่างกายที่มีแต่กระดูกก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยเนื้อหนัง เมื่อก่อนมันเหมือนลูกสุนัขที่มีอายุเพียง 2 เดือนแต่ตอนนี้ร่างกายของมันพอราวกับสุนัขที่อายุ 3-4 เดือน!

หลินเฉิง มองดูโคล่าอย่าโง่เขลาเพียงแค่ชั่วข้ามคืนมันสามารถเปลี่ยนแปลงได้ขนาดนี้ หลินเฉิง ลูบหัวสุนัขของเขาและหัวเราะว่า

“ฮ่าฮ่า เจ้าเพื่อนตัวน้อยดูเหมือนว่ายาเสริมสร้างร่างกายจะทำงานได้ดี ตอนนี้แกได้มีชีวิตใหม่อีกครั้งและดูเหมือนว่าแกจะมีโอกาสพัฒนาตัวเองในอนาคต”

ในเวลานี้โคล่าได้ยิน หลินเฉิง พูดกับตัวมันอย่างชัดเจน มันจ้องมองเขาราวกับเข้าใจความหมายที่ หลินเฉิง พูดอย่างสมบูรณ์มันรอให้ หลินเฉิง พูดจบจากนั้นมันเห่า 2 ครั้งเพื่อตอบรับ หลังจากนั้นยื่นลิ้นมาเลียหน้าของ หลินเฉิง ราวกับว่ามันกำลังหัวเราะเยาะเขาอยู่!

เมื่อเห็นท่าทีของโคล่าแปลกไป หลินเฉิง ได้แต่ประหลาดใจดูเหมือนว่ายาเสริมสร้างร่างกายจะสามารถปรับปรุงสติปัญญาของมันให้ดีขึ้นด้วย

ในเวลานี้เขาเหมือนเด็กที่ได้พบของเล่นใหม่ เขาอุ้มโคล่าและสำรวจร่างกายของมันเขาเล่นกับร่างกายของมันจนเกือบ 1 ชั่วโมงจึงปล่อยให้มันเป็นอิสระ

ในที่สุดโคล่าก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นอิสระเสียที มันกระโดดออกจากอ้อมแขนของเขาก่อนที่จะวิ่งหนีไปพร้อมกับอาหารสุนัขที่อยู่ในปาก

เมื่อ หลินเฉิง เห็นว่าเขาถูกสุนัขเมินเขาทำได้เพียงหัวเราะ ตอนนี้เขามีเพื่อนที่ยอดเยี่ยมจริงๆไม่เพียงแต่มันจะแข็งแกร่งมากขึ้นสติปัญญาของมันก็เพิ่มมากขึ้นด้วยเช่นกัน

ในตอนนี้เขาเลิกคิดถึงเรื่องของโคล่าและจำได้ว่าเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บเมื่อวานนี้เช่นกัน!