ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 122

SC:บทที่ 122 ถูกแช่แข็ง

2 วันต่อมา

ห้องน้ําแข็งที่หลินเฉิง เรียกออกมานั้นในเวลานี้ยังไม่มีร่องรอยของการละลาย มันยังคงอยู่ที่มุมเดิม ไฟที่อยู่ตรงกลางห้องดับไปแล้วแม้ว่าพวกเขาจะพยายามเอาโซฟาทั้งหมดมาทําเป็นพื้น

โชคดีที่คนทั้ง 5 ยังมีชีวิตอยู่ เนื่องจากเวลานั้น ฟางหยู และ ซูว่านหลิง ถูกแช่แข็งนานเกินไปทั้งคู่จึงต้องทนทุกข์ทรมานจากการเป็นหวัด

แม้ว่ามียาจํานวนมากอยู่ในแคปซูลเก็บของของ หลินเฉิง แต่เขาก็ไม่ได้วางแผนที่จะรักษาคนเหล่านี้เนื่องจากผู้หญิงทั้งสองคนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา

ในเวลานี้ หลินเฉิง คุกเข่าอยู่ที่ประตูทางออก

เนื่องจากลักษณะเฉพาะของธุรกิจ KTV การตกแต่งสถานที่แห่งนี้จึงค่อนข้างปิดดังนั้นการไหลเวียนของอากาศจึงไม่ค่อยดีนัก

แต่เนื่องจากคลื่นความเย็นที่น่ากลัวของเมื่อวานก่อนลมหนาวที่พัดมาได้หยุดลง คาดว่ากระจกหน้าต่างของห้องโถงถูกแช่แข็งและเพราะความแตกต่างของอุณหภูมิมันกลายเป็นกําแพงน้ําแข็งอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตามหลังจากคลื่นความเย็นโหมกระหนในช่วง 2 วันในตอนนี้ความเย็นเริ่มลดลง หลินเฉิง สังเกตเห็นว่าในตอนเช้ามีสายลมอ่อนๆ เกิดขึ้น

หลังจากสังเกตอีกครั้งในที่สุด หลินเฉิง ก็ดึงถุงมือคู่หนึ่งมาสวมใส่ และจับลูกบิดที่หนาวจัดและกระแทกออกไปด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมดของเขา

ประตูที่ถูกแช่แข็งเป็นน้ําแข็งอยู่นั้นถูกดึงอย่างรุนแรง ตอนแรกมันทําแคบเสียง “แกร็ก” แต่มันก็ไม่สามารถที่จะทนพลังของ หลินเฉิง ได้ ในที่สุดประตูก็พัง

เมื่อได้ยินเสียงกึกก้องของประตูที่พัง ผู้คนที่ซ่อนตัวอยู่ในเต็นท์และห้องน้ําแข็งวิ่งออกมา พวกเขาแปลกใจที่เห็นประตูถูกทําลายโดย หลินเฉิง

“คุณกําลังทําอะไรอยู่?”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ดึงประตูออกไปแล้วพวกเขาต่างจ้องมอง หลินเฉิง อย่างสงสัยในขณะเดียวกัน หลินเฉิง ก็เริ่มเก็บของใส่กระเป๋าของเขา ฟางหยู จึงถามขึ้น

เมื่อ หลินเฉิง เก็บของในห้องน้ําแข็งที่อยู่มุมห้องเสร็จเขากลับมาแล้วพูดว่า

“คลื่นความเย็นได้ผ่านไปแล้วเราจะต้องออกเดินทางในตอนนี้!”

เมื่อได้ยินข่าวที่รอคอยมานาน กวนเป็ง ที่ยืนอยู่หันกลับมาอย่างรวดเร็วและทําหน้าอย่างประหลาดใจ

“จริงๆอย่างนั้นหรอ?คุณรู้ได้ยังไง?”

หลินเฉิง ส่ายศีรษะเขาไม่ตอบ เขาไปที่เต็นท์และรอให้ผู้หญิง 3 คนเก็บข้าวของของตัวเอง หลังจากนั้นเขาก็เก็บเต็นท์กลับเข้าไปในถุงปืนเขาของเขา

“ความเร็วลมลดลงมาก มีเวลาเพียง 10 นาทีในการเก็บกระเป๋า เมื่อเธอเก็บเสร็จเราจะไปทันที!”

หลังจากที่ หลินเฉิง เก็บสัมภาระของตัวเองเสร็จเขาอธิบายให้พวกนั้นฟังอย่างตั้งใจและนําโคล่าออกมาจากห้องน้ําแข็ง

ในเวลานี้ทางเดินไม่เหมือนกับทางเดินอีกต่อไปมันล้อมรอบไปด้วยหิมะทั้งสองข้าง ส่วนตรงกลางมีร่องลมเล็กน้อย

สําหรับผนังโดยรอบถูกปกคลุมด้วยน้ําแข็งหนาเกือบ 10 เซนติเมตร มันทําให้ดูแคบกว่าเดิมหลินเฉิง เดินไปที่ล็อบบี้ด้านหน้าอย่างรวดเร็วและเห็นหน้าต่างขาดรุ่งริ่ง ดูเหมือนว่าตรงนี้คือสิ่งที่ทําให้ลมหนาวพัดเข้ามาได้

หลินเฉิง ลูบไปที่หัวของโคล่า เพื่อให้รออยู่ที่นี่จากนั้นเขาไปที่หน้าต่างแล้วมองลอดออกไป เขาต้องรู้สึกตกใจเมื่อมองไปด้านนอก

หิมะตกอย่างต่อเนื่องและได้ปกคลุมทั่วทั้งเมืองหยุนหยางเป็นสีขาวกว้างขวาง อาคารสูงทั้งหมดรอบๆถูกปกคลุมไปด้วยน้ําแข็งหนา ภายใต้แสงแดดที่มองไม่เห็นรังสีความเย็นยังคงกระพริบพราว เมืองหยุนหยางในตอนนี้ดูเหมือนเมืองร้างที่ไร้ชีวิตมีเพียงน้ําแข็งและหิมะเท่านั้น

หลินเฉิง มองไปด้านล่างอย่างเร่งรีบและพบว่ามีหิมะสูงเกือบเท่าเท้าของเขา ต้องเข้าใจว่า ตอนนี้เขาอยู่ที่ชั้น 5!

การได้เห็นโลกภายนอกเสียหายจากหนักจากคลื่นความเย็นใบหน้าของ หลินเฉิง ยุ่งเหยิง ในเมืองหยุนหยางมีน้ําแข็งปกคลุมสูงเกือบ 15 เมตร ซึ่งเป็นเรื่องยากที่เขาจะเชื่อว่า ฟางซิวเฉิง จะสามารถรอดชีวิตจากภัยพิบัติธรรมชาติในครั้งนี้ได้

หลินเฉิง ถอนหายใจยาวและเดินกลับมา เข้าพบห้องที่ยังไม่เคยเข้าไปก่อนจากนั้นก็ดึงเก้าอี้ไม้หลายตัวออกมาจากห้องนั้น จากนั้นนําเก้าอี้กลับไปห้องเดิมของเขา กวนเป็ง รีบถามขึ้นว่า

“เป็นยังไงบ้าง หิมะหยุดหรือยัง ข้างนอกปลอดภัยไหมในตอนนี้”

หลินเฉิง พยักหน้าแล้วโยนเก้าอี้ลงกับพื้นจากนั้นพูดว่า

“ด้านนอกปลอดภัยแต่มีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อย…คุณทุบเก้าอี้เหล่านี้ให้เป็นไม้กระดานยาว 50 เซนติเมตร สิ่งเหล่านี้สําคัญต่อการออกเดินทาง!”

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจว่าทําไม หลินเฉิง ต้องการให้พวกเขาทําแบบนี้ แต่หลายคนเริ่มชินแล้ว พวกเขารู้ว่าสิ่งที่ หลินเฉิง บอกต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน พวกเขาไม่ได้ถามคําถามเพิ่มเติมและนั่งลงเพื่อแยกชิ้นเก้าอี้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลินเฉิง ถือไม้กระดานยาว 2 อันไว้ในมือพร้อมกับแบกกระเป๋าไว้ด้านหลัง หลังจากที่เขาตรวจสอบห้องเรียบร้อยแล้ว เขาเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทางจากที่นี่

หลินเฉิง เดินนําหน้า คนทั้ง 4 คนเดินตามหลัง หลังจากที่พวกเธอโผล่ออกมา พวกเธอก็กรีดร้องอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อได้ยินเสียงอุทานเสียงดัง หลินเฉิง รู้สึกเจ็บจี๊ดที่สมองและตะโกนว่า

“หยุดกรีดร้องไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่ด้านนอก จุดประสงค์ของเราจะไม่เปลี่ยนแปลง!”

หลังจากที่ตะโกนออกไป หลินเฉิง หันไปมอง ฟางหยู ที่ยืนอยู่ข้างเขาแล้วพูดว่า

“บอกตามตรง ดูจากสถานการณ์ปัจจุบันปูของเธอมีโอกาสรอดชีวิตต่ํามาก แต่อย่างไรก็ตาม เราจะต้องเห็นกับตาหากเขาตายก็ต้องเห็นศพ และขึ้นอยู่กับความฉลาดทางสติปัญญาของจิ้งจอกเฒ่า บางทีเขาอาจจะอยู่สุขสบายกว่าพวกเราซะอีก…”

เมื่อได้ยินคําพูดปลอบใจของ หลินเฉิง ฟางหยู กลั้นน้ําตาไม่อยู่เธอพูดด้วยเสียงเบาๆว่า

“ถูกต้องไปูของฉันเป็นคนที่ฉลาดที่สุดในครอบครัวของเราอย่างนั้นเขาจะต้องรอดอย่างแน่นอน!”

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้รับผลกระทบกระเทือนทางจิตใจมากนักต่อสถานการณ์ที่โหดร้ายใน ตอนนี้ หลินเฉิง พยักหน้าและมองไปที่ กวนเป็ง จากนั้นพูดว่า

“เอาละ เริ่มออกเดินทาง!”