ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 136  หายา

　　“ฉันขอโทษ..”
　　เมื่อได้ยินคำของหลินเฉิง การแสดงออกของเด็กสาวตัวน้อยเปลี่ยนไปและขอโทษอย่างรวดเร็ว
　　“ฉัน..ฉันได้ยินจากคุณปู่หัวหน้าหมู่บ้านว่าคุณมีพลังมากและมาจากด้านนอก..ฉันคิดว่า…”
　　เมื่อเห็นเธอต้องการพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่กล้าพูดออกมาหลินเฉิง กลืนอาหารลงไปแล้วพูดว่า
　　“ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดออกมาอย่าลังเล!”
　　หญิงสาวมองหลินเฉิง อย่างระมัดระวังและถามขึ้นว่า
　　“ฉันอยากจะถามคุณว่า…คุณมียาบ้างไหม?”
　　“ยา?ยาอะไร?”
　　เมื่อเห็นเด็กสาวตัวน้อยมองดูตัวเองอยากคาดหวังหลินเฉิง วางทานอาหารลงและจุดบุหรี่ขึ้น จากนั้นถามออกไป
　　“ยาแก้ปวดยาหยุดเลือด! ลุงหยานกำลังจะตาย..คุณให้ยากับฉันได้ไหม สมุนไพรที่เราเก็บไว้ก่อนหน้านี้ถูกใช้ไปจนหมดแล้วเมื่อ 1 เดือนก่อน ลุงหยานจะตายถ้าไม่รีบรักษา!”
　　“อืม..“
　　หลินเฉิงสูบบุหรี่เต็มปอดและดีดขี้บุหรี่ทิ้ง
　　“มีผู้คนตอนบ่ายตายเพราะไฟไหม้มากมายใช่ไหมแม้ว่าฉันจะมียาแต่ทำไมฉันต้องให้กับเธอ?”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง การแสดงออกของเด็กน้อยเริ่มเป็นกังวล
　　“แต่…แต่..”
　　เมื่อเห็นดังนั้นหลินเฉิง โบกมือแล้วพูดว่า
　　“ไปซะ!ฉันไม่มียา เธอควรจะออกไปจากที่นี่ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!”
　　หลินเฉิง บอกกับเด็กสาวพร้อมกระโบกมือไล่เธอ ก่อนที่จะลุกขึ้นพร้อมที่จะไปเปิดประตู เมื่อเห็นทัศนคติของ หลินเฉิง ที่ไม่ต้องการต่อรองใดๆเด็กสาวตัวเล็กแสดงออกอย่างไม่เต็มใจ แต่เนื่องจากพลังอันแข็งแกร่งของเขาทำให้เธอไม่สามารถพูดอะไรได้อีกเธอทำได้แต่ร้องไห้และวิ่งลงไปชั้นล่าง
　　เมื่อเห็นเด็กสาวตัวเล็กๆวิ่งลงไปพร้อมกับหลั่งน้ำตาหลินเฉิง ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้จากนั้นเขาปิดประตูและกลับมานอนที่เตียง
　　…..
　　ตอนดึก.
　　หลังจากผ่านการต่อสู้มาตลอดทั้งวันหมู่บ้านฟีนิกซ์ในที่สุดก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งยกเว้นเสียงที่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเป็นบางครั้ง
　　ภายในบ้านที่หรูหราที่สุดในหมู่บ้านหลินเฉิง และโคล่าได้หลับไปแล้วมีเสียงกรนดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอ ทันใดนั้นก็มีเสียงบางอย่างเกิดขึ้นเบา
　　“แกร็ก”
　　เป็นเสียงหน้าต่างเปิดออกหลังจากที่หน้าต่างเปิดออกไม่มีสิ่งใดเข้ามาจากด้านนอก เมื่อเวลาผ่านไปมันกลับเป็นเงียบสงบลงอีกครั้งดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
　　“แกร็กๆๆ”
　　สักครู่ต่อมาก็เกิดเสียงดังกี่ครั้งมันเหมือนกับเสียงของซิปกระเป๋าปีนเขาของ หลินเฉิง ถูกเปิดออกอยากจะช้า หลังจากที่เปิดออกมาได้บรรยากาศก็กลับมาสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง และมีเสียงหายใจเบาๆในอากาศ
　　“อะแฮ่ม!”
　　ทันใดนั้นก็มีเสียงไอเกิดขึ้นในห้องนอน!..novel-lucky
　　“อา-!!”
　　ตามมาด้วยเสียงของผู้หญิงกรีดร้องขึ้นทันที
　　“อย่าเสียงดัง!ถ้าไม่อยากตาย!ปรากฏตัวออกมา”
　　ทันใดนั้นก็มีแสงส่องลงมาเป็นหลินเฉิง ที่ถือไฟฉายส่องอยู่ เขาตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ เสียงของเขาแสดงออกถึงความเย็นชา หลินเฉิง พูดกับอากาศที่อยู่ตรงหน้า สักครู่ต่อมาหญิงสาวที่เคยขอยาในช่วงตอนเย็นก็ปรากฏตัวขึ้นจากความว่างเปล่า!
　　หลินเฉิง บอกดูเด็กผู้หญิงคนนั้นได้พูดว่า
　　“นี่ไม่ใช่น้องสาวคนที่มาตอนเย็นหรอกเหรอ!”
　　เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง และโคล่ารู้ถึงตัวตนของตัวเองเด็กสาวตัวเล็กๆถามขึ้นด้วยความงุนงงว่า
　　“เป็นไปได้ยังไง…เป็นไปได้ยังไง!”
　　“ฮึ่ม”
　　เมื่อเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ากำลังทำใบหน้าราวกับเห็นผีหลินเฉิง จึงพูดขึ้นว่า
　　“กลอุบายเล็กน้อยคิดว่าจะตบตาผมได้อย่างนั้นหรออยากตายจริงๆใช่ไหม!”
　　หลินเฉิงผิวปาก โคล่าที่นอนอยู่ลุกขึ้นแล้ววิ่งตรงมาหาหญิงสาวโดยตรง
　　ฟิ้ว!
　　ในขณะที่โคล่ากำลังตะครุบหญิงสาวทันใดนั้นเธอก็หายไปในทันทีทำให้โคล่าสูญเสียเป้าหมาย และหยุดไม่ทันจนศีรษะของมันกระแทกกับผนังด้านหลัง
　　เมื่อเห็นโคล่ากำลังสับสนหลินเฉิง ส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์ เขาขี้เกียจเกินไปที่จะมาด่ามัน ทันใดนั้นเขาก็ใช้มือซ้ายของเขาคว้าไปในอากาศ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้องตกใจจังขึ้น
　　“อา!!”
　　ปัง!
　　ในเวลาเดียวกันหลินเฉิง ก็สะบัดแขนของตัวเองโยนหญิงสาวลงบนกำแพงที่โคล่าเพิ่งชนเมื่อสักครู่
　　“โอ๊ย!”
　　หลินเฉิงมองหญิงสาวที่ล้มลงกับพื้น สาวเองจ้องมอง หลินเฉิง ด้วยความตกใจคราวนี้เธอรู้สึกว่าเธอจะต้องตายจริงๆ
　　เมื่อคิดว่าจุดประสงค์ของเธอในการมาที่นี่ยังไม่สำเร็จเด็กสาวตัวน้อยรีบคุกเข่าลงทันทีและร้องไห้
　　“ได้โปรด…ฉันขอโทษอย่าฆ่าฉันเลย…แต่คุณช่วยฉันได้ไหม..ขอแค่ยาบางอย่างที่สามารถบรรเทาอาการปวดของลุงหยานได้เพียงเล็กน้อยก็พอ!”
　　หลินเฉิง พูดด้วยเสียงเย็นชา
　　“เธอจะตายอยู่แล้วยังห่วงคนอื่นอีกหรอลุงหยานของเธอจะตายตามเธอไปในไม่ช้า!”
　　เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ไม่ได้สะทกสะท้านต่อคำขอร้องของเธอเด็กสาวตัวน้อยก้มศีรษะลงและสะอื้น 2 ครั้งก่อนเช็ดน้ำตาจากนั้นลุกขึ้นและเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเอง!
　　“ทำอะไร?!”
　　เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเด็กสาวหลินเฉิง ต้องตกตะลึงเช่นกันเขารีบตะโกนอย่างรวดเร็ว
　　“ถ้าเธอกล้าที่จะถอดมันอีกชิ้นฉันจะเรียกให้คนทั้งหมู่บ้านมาดู!”
　　เมื่อได้ยินคำขู่ของหลินเฉิง เด็กสาวตัวเล็กๆตัวสั่นสะท้านและไม่กล้าถอดเสื้อผ้าอีกต่อไป
　　เมื่อเห็นว่าในที่สุดหญิงสาวก็หยุดการกระทำที่ทำให้ใจสั่นไหวหลินเฉิง มองหญิงสาวที่สวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นและพูดขึ้นว่า
　　“เธออายุเท่าไหร่แล้วในปีนี้?15? 16? เธอเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ตั้งแต่อายุเมื่อไหร่?”
　　“อายุ16 ปีกับอีกครึ่งเดือน..”
　　หลังจากได้ยินคำพูดของเด็กสาวตอบด้วยเสียงเบาๆเธอก็พูดขึ้นว่า
　　“เพราะแม่ของฉันเคยทำสิ่งนี้เพื่อช่วยฉันให้พ้นจากพวกคนเลว….”
　　“โอ้..”
　　หลินเฉิงยิ้มอย่างขมขื่นและพูดเสียงดัง
　　“เธอคิดว่าเธอจะได้รับยาจากฉันเพราะทำแบบนี้หรอ…”
　　ทันใดนั้นหลินเฉิง ก็รู้สึกเบื่อเขาโบกมือแล้วพูดว่า
　　“รีบแต่งตัวซะ!แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นอีก!”
　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง ไม่ได้ฆ่าตัวเองหญิงสาวตัวเล็กๆไม่ได้รู้สึกดีใจเธอยังคงถามอย่างหมดหนทางว่า
　　“คุณพอจะให้ยากับฉันได้ไหม”
　　หลินเฉิง รู้สึกแปลกๆ
　　“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันมียา”
　　“ฉันไม่รู้..มันเป็นแค่ความรู้สึก..”
　　เมื่อได้ยินข้อสงสัยจากหลินเฉิง เด็กหญิงตัวเล็กๆเอ่ยปากพูดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ
　　“รู้สึก?”
　　หลินเฉิงถอนหายใจแล้วนั่งลงบนเก้าอี้จากนั้นหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบและพูดว่า
　　“เธอชื่ออะไร?ทำไมฉันจะต้องช่วยลุงของเธอด้วยล่ะ?”
　　——————————————-