ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 146  กลับบ้าน

　　เมื่อมองเห็นลวดสีเงินที่พุ่งเข้ามาหลินเฉิง ถอนหายใจมันสายเกินไปที่เขาจะหลบร่างกายของเขาถูกมัดด้วยลวดสีเงินในไม่ช้า
　　“แกร็ก!”
　　ทันทีที่ลวดสีเงินพันรอบร่างของหลินเฉิง และโคล่าเขาก็ได้ยินเสียงพลาสติกแตก กระบอกไฟฉายหล่นลงบนพื้นและถูกบดขยี้เป็นชิ้นทันที โดยเส้นสีเงินนี้
　　หลังจากที่ถูกจับโดยลวดสีเงินอีกครั้งจิตใจของหลินเฉิง ยังคงสงบ ในไม่ช้าก็มีแท่งน้ำแข็งเป็น 100 ปรากฏขึ้นและพุ่งเข้าหาศีรษะของผู้หญิงทันที
　　แต่เมื่อแท่งน้ำแข็งเหล่านั้นเข้ามาสู่ระยะ2 เมตรทันใดนั้นพวกมันก็กลายเป็นเศษน้ำแข็งชิ้นบางๆ แม้แต่เศษน้ำแข็งก็ไม่สามารถสัมผัสเส้นผมของเธอได้
　　เมื่อเห็นดังนั้นหลินเฉิง สามารถเดาได้ว่า ผู้หญิงคนนี้อาจฝึกฝนพลังของเธออยู่ในระดับสูงและสามารถทำให้เส้นสีเงินสร้างเกราะที่มองไม่เห็นขึ้นมา!
　　ถึงอย่างนั้นหลินเฉิง ก็ยังไม่ยอมแพ้ เขาพยายามส่งพลังไปที่เท้าของเขาและพร้อมที่จะใช้เคล็ดลับ “แช่แข็งพันธุ์ไมล์” ทันที แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ใช้พลังเขาก็ถูกลวดสีเงินฉุดให้ล้มลง
　　เมื่อล้มลงกับพื้นลวดสีเงินเริ่มพันร่างกายเขาอย่างแน่นหนาจนเขาไม่สามารถที่จะขยับตัวได้จากนั้นเป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกว่าตัวของเขาถูกลากไปกับพื้น หัวใจของ หลินเฉิง รู้สึกขมขื่น
　　ในตอนนี้ร่างกายของเขาไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิ้วยกเว้นเพียงศีรษะของเขาในตอนนี้ที่ไม่ถูกมัดหลินเฉิง ถอนหายใจและคงต้องยอมแพ้ต่อโชคชะตา
　　อย่างไรก็ตามเรื่องในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องที่เกิดกับเขาเพียงคนเดียวเขาเหลือบสายตาไปมอง โคล่า ที่ถูกจับด้วยเช่นกันมันถูกมัดราวกับมัมมี่ หลินเฉิง ยิ้มอย่างขมขื่น
　　หลินเฉิง และโคล่ากำลังถูกลากลงไปยังส่วนลึกของถ้ำโดยผู้หญิงคนนั้น ท่ามกลางสายตาของตัวกินคนที่เฝ้ามองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
　　หลังจากนั้นไม่นานหลินเฉิง ที่ถูกลากก็หยุดลงที่หน้ากำแพงหิน หลังจากที่เขาพยายามหันศีรษะไปมองรอบๆเขาเห็นดวงตาของตัวกินคนส่องประกาย ในเวลานี้ตัวกินคนที่อยู่รอบๆราวกับได้รับคำสั่งพวกมันแสดงออกราวกับสุนัขที่ซื่อสัตย์
　　ในพริบตาพวกมันก็กระจายหายไปจากจุดนั้น
　　เมื่อเห็นว่าตัวกินคนได้กระจายหายไปแล้ว“ผู้หญิง”หันหน้าไปหากำแพงแล้วเอื้อมมือซ้ายกดลงบนกำแพงเบาๆ จากนั้นก็มีประตูบนกำแพงปรากฏขึ้นต่อหน้าของเธอ
　　เมื่อเห็นอย่างนี้แล้วอดกระพริบตาอย่างตกใจไม่ได้ด้านหน้าของเขาเป็นประตูจริงๆ!
　　“ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”..novel-lucky
　　เมื่อเห็นผู้หญิงเปิดประตูหินและเดินเข้าไปด้านในความตกใจของหลินเฉิง แทบจะไม่สามารถปกปิดได้ ที่นี่เป็นถ้ำลึกใต้ดินหลายพันเมตร ทำไมถึงมีประตูอยู่ที่นี่ อีกทั้งยังจดจำลายฝ่ามือของผู้หญิงประหลาดคนนี้อีกด้วย
　　หลินเฉิง รู้สึกว่าสมองของเขาในตอนนี้ไม่สามารถคิดหาคำตอบได้ เขาถูกลากเข้าไปยังประตูหินโดยตรงจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียง ประตูหินปิดลงอัตโนมัติ
　　ในห้องมืดที่มองไม่เห็นแม้แต่นิ้วตัวเอง“ผู้หญิง”เดินไปที่เตียงมุมด้านขวาและนั่งลง จากนั้นเธอยก หลินเฉิง มาที่เตียงด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมด
　　“โอ้..เธอคงไม่คิดที่จะข่มขืนฉันใช่ไหม!”
　　หลังจากค้นพบว่าตัวของเขาถูกโยนลงบนเตียงแข็งหลินเฉิง รู้สึกตกใจ โชคดีที่ผู้หญิงคนนั้น เพียงโยน หลินเฉิง ลงบนเตียงและไม่ได้จู่โจมทันที เธอขยับนิ้วมือของเธอ เพื่อให้ลวดสีเงินคลายตัวออกดูเหมือนว่าเธอต้องการให้ หลินเฉิง ผ่อนคลายเล็กน้อย
　　หลังจากนั้นผู้หญิงก็นั่งลงบนเตียงโดยไม่สนใจการสัมผัสร่างกายระหว่างเธอกับเขาและจ้องมอง หลินเฉิง อย่างสังเกต
　　การถูกจ้องมองโดยผู้หญิงแปลกประหลาดเช่นนี้หลินเฉิง รู้สึกอึดอัดใจและไม่กล้าทำอะไรมาก
　　“ผู้หญิง”คนนี้สามารถบังคับลวดสีเงินได้อย่างแม่นยำตราบใดที่เขาแสดงท่าทีเป็นภัยคุกคามเพียงเล็กน้อยเธออาจจะแทงเขาเหมือนกับรังผึ้งทันที!
　　เพื่อไม่ให้เกิดปัญหานี้หลินเฉิง จึงค่อยๆเปิดปากและถามเธอว่า
　　“เธอเป็นมนุษย์หรือเปล่า?ยิ่งไปกว่านั้นเธอปล่อยฉันได้ไหม..”
　　เมื่อได้ยินคำถามจากหลินเฉิง “ ผู้หญิง”ยังไม่ตอบกลับสิ่งใดใบหน้าของเธอยังแสดงออกอย่างเฉยชาราวกับศพเดินได้
　　“มนุษย์….ผู้ชาย.”
　　หลังจากผ่านไปสักครู่ หญิงสาวก็ตอบโต้ด้วยประโยคนี้ซ้ำๆ
　　“ถูกแล้ว!ฉันเป็นมนุษย์!เธอต้องการอะไรกันแน่?”
　　เมื่อเห็นว่าหญิงสาวคนนี้พูดคำซ้ำๆหลินเฉิง เริ่มใจร้อน หลังจากนั้นสักครู่หญิงสาวก็ตอบกลับขึ้นว่า
　　“รอ…ต่อไป”
　　“ฉันต้องการที่จะไปจากเธอตอนนี้!”
　　หลินเฉิง เริ่มรู้สึกโมโห แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกแปลกๆเล็กน้อย ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้ผูกพันบางอย่างกับคำว่ามนุษย์ แม้ว่าการแสดงออกของเธอจะผิดปกติแต่เธอยังคงยืนการเรื่องนี้เป็นอย่างมาก
　　เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลินเฉิง ค่อยๆผ่อนคลายอารมณ์ลงและถามขึ้นว่า
　　“ฉันจะอยู่ก็ได้แต่เธอบอกเหตุผลได้ไหม?”
　　ในที่สุดหญิงสาวก็แสดงออกถึงอารมณ์ที่แตกต่างออกไปดวงตาของเธอส่องประกายและพูดว่า
　　“ฉัน…กลับ…..บ้าน…”
　　“กลับบ้านกันหรอ?บ้านของเธออยู่ที่ไหน?”
　　เมื่อได้ยินเสียงนี้หลินเฉิง ขมวดคิ้วและถามขึ้นอย่างรวดเร็ว
　　“นั่น…”
　　ผู้หญิงยกมือขึ้นและชี้ไปที่กำแพงข้างเตียง
　　หลินเฉิง หันหน้าไปตามนิ้วของผู้หญิงคนนั้นอย่างรวดเร็วและพบว่ามันไม่ใช่กำแพงหินธรรมดาแต่เป็นประตูหิน 2 บานที่สลักด้วยอักษรรูนแปลกๆ
　　หลินเฉิง จ้องมองอักษรรูนอย่างใกล้ชิดเขาค่อนข้างรู้สึกประหลาดใจ เนื่องจากความสามารถในการมองในความมืดของเขาค่อนข้างมีจำกัด แม้เขาจะมองเห็นอักษรรูนนี้แต่ไม่สามารถสังเกตได้อย่างละเอียด
　　อย่างไรก็ตามภายในใจของหลินเฉิง ราวกับเกิดพายุ ในถ้ำใต้ดินลึกอย่างน้อย 3 กิโลเมตร “ผู้หญิง”ลึกลับสามารถสั่งตัวกินคนนับพันตัวได้ อีกทั้งยังมีประตูหินที่สามารถจดจำลายมือเพื่อเปิดอัตโนมัติ แล้วยังมีประตูหินอีก 2 บานที่มีอักษรรูน หลินเฉิง รู้สึกเหมือนกับเขากำลังพบเจอกับความลับโดยไม่ตั้งใจ!
　　————————————————-