ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 147 หนีไม่พ้น

　　ความลึกลับเหล่านี้อาจถูกทำลายไปตามเวลาประวัติศาสตร์อันยาวนานหากว่าเขาไม่ได้ถูกลากลงมาโดยผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้เขาคงไม่อาจรู้ได้เลยว่าภายใต้ดาวโลกนี้มีสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่นานกว่า 20 ปี และไม่สามารถอธิบายการมีอยู่ของมันด้วยสามัญสำนึกได้
　　หลินเฉิง พยายามสงบสติอารมณ์แม้ว่าเรื่องที่เขาพบเห็นในตอนนี้เป็นใครก็คงไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ เขาพยายามส่ายหัวและเลิกคิดถึงมัน หลินเฉิง เงยหน้าขึ้นและมองหญิงสาวโดยตรง และยังคงเห็นว่าหญิงสาวยังคงชี้ไปที่ประตูที่มีอักษรรูนอยู่
　　“เธอจะพาฉันกลับบ้านด้วยอย่างนั้นหรอ?ทำไมไม่เปิดประตูล่ะ?”
　　หลังจากที่หลินเฉิง พูดเสร็จหญิงสาวยืนขึ้นเธอค่อยๆเดินไปที่ประตู จากนั้นเธอยื่นมือออกมาแล้ววางลงบนรอยมือที่อยู่บนประตู จากนั้นก็ได้ยินเสียง
　　“ซี่ซี่”มีแสงสายฟ้าปรากฏออกมาจากรอยของประตู แต่หลังจากนั้นมันก็สงบเงียบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
　　หลินเฉิง เห็นดังนั้นเขาขมวดคิ้วและอดถามขึ้นไม่ได้ว่า
　　“ทำไมเทคโนโลยีขั้นสูงนี้จึงทำงานผิดปกติล่ะ?”
　　ในเวลาเดียวกันหญิงสาวไม่ได้ตอบเขาเธอเพียงจ้องมองที่ประตู2-3 นาที จากนั้นเธอก็ลงมือทุบที่ประตูเสียงดัง
　　“กลับ…บ้าน…กลับ…บ้าน”.novel-lucky.
　　หญิงสาวแสดงออกอย่างบ้าคลั่งเธอกำลังทุบประตูและกรีดร้องที่จะกลับบ้านหลินเฉิง ทําได้เพียงมองดูเฉยๆ ด้วยการทุบของเธอทำให้ห้องทำห้องสั่นสะเทือนเล็กน้อยจนทำให้ หลินเฉิง รู้สึกตกใจ
　　ผู้หญิงคนนี้นอกเหนือจากมีพลังที่แข็งแกร่งอย่างผิดปกติแล้วเธอยังมีพละกำลังที่แข็งแกร่งมากกว่าปกติอีกด้วย
　　หลินเฉิง ไม่กล้าที่จะอยู่ใกล้กับหญิงสาวมากเกินไป เขาจ้องมองไปอีกทางด้านหนึ่งและเตรียมพร้อมที่จะวิ่งหนีเมื่อสถานการณ์ไม่เป็นไปตามอย่างที่เขาคิด เขาไม่ต้องการที่จะถูกหินทับอยู่ในห้องแคบๆแบบนี้
　　ทันทีที่หลินเฉิง ขยับตัว และมองแผ่นหลังของหญิงสาวนั้น ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง
　　“ปัก!”
　　เส้นลวดสีเงินพุ่งออกมาจากมือของหญิงสาวและแทงทะลุกำแพงเหนือศีรษะของหลินเฉิง ไปเพียง 2 เวนติเมตร เท่านั้น
　　“เชี่ย!”
　　หลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งออกมา เขาพยายามหาที่ซ่อนตัวอีกครั้งแต่ก่อนที่เขาจะทันทำอะไรได้เส้นสีเงินจำนวนมากก็พุ่งออกมาจากร่างกายของหญิงสาวทันทีและพุ่งไปรอบๆห้องนี้
　　โชคดีที่หลินเฉิง และโคล่าถูกมัดด้วยลวดสีเงิน ทันทีที่ลวดสีเงินอีกอันพุ่งมาชน พวกมันจะสะท้อนออกไปซึ่งมันเป็นสิ่งที่ช่วยชีวิตของ หลินเฉิง เอาไว้
　　แต่ถ้าหากปล่อยไว้แบบนี้จะต้องมีเส้นสีเงินบางเส้นเจาะทะลุศีรษะของเขาอย่างแน่นอน ดังนั้น หลินเฉิง จึงพยายามใช้มือขวาของเขา หยิบ แคปซูลจัดเก็บออกมาจากกระเป๋าด้วยความยากลำบาก จากนั้นดึงไฟฉายสำรองออกมา
　　“คลิก!”
　　ในขณะที่เขากดสวิตช์ห้องหินที่มืดสนิทสว่างขึ้นด้วยแสงไฟฉาย
　　ในขณะเดียวกันผู้หญิงเริ่มกรีดร้องและหยุดยิงลวดสีเงินก่อนที่จะซ่อนตัวอยู่ข้างเตียง
　　“ฮื้อฮื้อ..”
　　หลินเฉิง รอดพ้นมาจากความตายด้วยไฟฉายเพียงกระบอกเดียว หลินเฉิง หายใจหอบและดึงลวดสีเงินที่พันรอบร่างกายของเขาออกไปได้อย่างง่ายดาย จากนั้นเขาเดินไปที่ข้างเตียงและเห็นหญิงสาวซุกตัวอยู่ที่นั่น เขาจึงรีบเดินไปที่กำแพงด้านหน้าของเขาและสังเกตกำแพงอย่างระมัดระวัง เขาพบว่าบนกำแพงนั้นมีรอยฝ่ามือข้างซ้ายของหญิงสาวประทับอยู่ หลินเฉิง จึงกลับไปอุ้มหญิงสาวและใช้มือข้างซ้ายของเธอกดลงบนกำแพง
　　“แกร็ก”
　　ในที่สุดเขาก็เปิดประตูห้องนี้ได้แต่แทนที่เขาจะวิ่งออกไปข้างนอกทันที หลินเฉิง กลับไปในห้องหินและวางผู้หญิงไว้บนเตียง จากนั้นวางไฟฉายไว้ที่ปลายเตียงส่องหญิงสาวเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอสร้างปัญหามากกว่านี้
　　สถานที่ลึกลับแห่งนี้รวมถึงผู้หญิงและประตูที่มีอักษรรูนเป็นที่น่าประหลาดใจแต่ความสนใจของหลินเฉิง ไม่ได้อยู่ที่นี่ แม้ว่าเขาอยากจะรู้ความลับเหล่านี้แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถเปิดประตูที่มีอักษรรูนได้ดังนั้นเขาจึงไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ในสถานที่อันตรายแห่งนี้อีกต่อไป
　　เมื่อคิดได้ดังนั้นหลินเฉิงมองไปที่ผู้หญิง ลึกลับอย่างไม่ลังเลและเรียกโคล่าก่อนที่จะวิ่งออกไปจากห้อง
　　หากไม่มีการควบคุมจากผู้หญิงคนนี้ตัวกินคนที่อยู่ในถ้ำใต้ดินนี้คงไม่ใจดีที่จะปล่อยพวกเขาไป แต่ตราบใดที่เขาไม่ถูกตามล่าจากผู้หญิงคนนี้ ตัวกินคนเหล่านี้ก็เป็นเพียงค่าพลังงานเท่านั้น!
　　ในขณะที่พวกเขากำลังหนีทันใดนั้นหลินเฉิง ก็รู้สึกว่ามีแสงสีแดงมาจากด้านข้างของเขา เมื่อเขาหันไปมองเขาพบว่าโคล่าได้กลายร่างเป็นสุนัขยักษ์แห่งนรกอีกครั้ง เขี้ยวอันแหลมคมของมันมันสามารถเป็นผู้นำในการวิ่งออกไปจากถ้ำแห่งนี้ได้
　　“คิดจะโชว์เทพคนเดียวอย่างนั้นหรอ!”
　　เมื่อเห็นว่าโคล่าใช้อุ้งเท้าของมันตบหัวของตัวกินคนกระเด็นขาดไปหลินเฉิงส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์ในความโอ้อวดของมัน
　　หลังจากที่หลินเฉิง ดูเข็มทิศและไปตามทิศทางดังกล่าว เขาเกรงว่าแสงจากไฟฉายที่อยู่ในห้องหินนั้นจะเหลือเวลาอีกไม่มาก ดังนั้นเขาจึงดาบยาวของตัวเองออกมาและพุ่งไปยังตัวกินคนที่อยู่รอบๆ
　　หลังจากการต่อสู้อย่างดุเดือดหลินเฉิง และโคล่าก็สามารถที่จะฝ่าทะลวงตัวกินคนออกมาจากถ้ำได้
　　หลินเฉิง ดึงขวดสารเหลวเสริมความแข็งแกร่งขวดสุดท้ายออกมาและดึงเข้าไปเล็กน้อยก่อนจะเทส่วนที่เหลือเข้าไปในปากของโคล่า จากนั้นเขาหายใจหอบแล้วพูดว่า
　　“เพื่อนเอยขอบคุณที่ทำงานหนัก หากไม่มีนายฉันคงไม่สามารถออกมาจากที่นี่ได้ง่ายๆ!”
　　หลินเฉิง มองไปที่ โคล่า ที่ตอนนี้ร่างกายของมันเต็มไปด้วยเลือดของตัวกินคน มันส่งเสียงคำรามเพื่อแสดงออกถึงความโอ้อวดของตัวเองจากนั้นส่งสัญญาณ หลินเฉิง ออกนำหน้า
　　เมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวนี้แสดงออกเพื่อให้หลินเฉิง ออกไปจากถ้ำนี้ก่อนมันทำให้ หลินเฉิง รู้สึกถึงความอบอุ่นใจ เขาลูบหัวสุนัขของเขาเบาๆจากนั้น คว้าไปที่หลังคอของมันแล้วโยนมันออกจากหลุมเป็นตัวแรก!
　　“นายควรที่จะนำหน้า ฉันจะจัดการด้านหลังเอง มีนายอยู่ก็ขวางทางเปล่าๆ!”
　　หลังจากนั้นหลินเฉิง ไม่สนใจเสียงครวญครางของโคล่า เขาเรียกกำแพงน้ำแข็งหนาขึ้นมาจากพลังที่เหลือเล็กน้อยของเขาปิดกั้นปากหลุม จากนั้นเขารีบปีนขึ้นไปจากปากหลุมโดยมีโคล่าช่วยดึงขึ้นไป!
　　————————————————-