ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 148 หลบหน

　　“มนุษย์…ผู้ชาย….อยู่…ต่อไป…”
　　ทันทีที่ หลินเฉิง กระโดดออกมาจากหลุมเขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่าพลังงานจากไฟฉายจะหมดลงแล้ว
　　เมื่อได้ยินเสียงนี้ใบหน้าของหลินเฉิง กลายเป็นน่าเกลียด เขาลังเลว่าควรฆ่าหญิงสาวคนนี้หรือไม่ แต่ต่อมาเขาก็คิดได้ว่าถึงแม้ว่าหญิงสาวจะลากเขาลงไปแต่เธอก็ไม่เคยมีความคิดที่จะฆ่าเขาสักครั้ง ยิ่งไปกว่านั้นเธออ่อนแอเมื่อสัมผัสกับแสงไฟ หลินเฉิง เห็นพลังในการเจาะทะลวงของเธอแต่ไม่เคยเห็นจุดอ่อนอื่นๆของผู้หญิงคนนี้
　　เขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาอยู่กับผู้หญิงคนนั้นนานกว่านี้และถ้าเขาไม่มีไฟฉายเขาคงไม่สามารถหลบหลีกลวดสีเงินของเธอได้ อย่างไรก็ตามเมื่อเขาขึ้นมาบนพื้นดินแล้วหญิงสาวที่กลัวแสงนั้นคงไม่กล้าที่จะตามเขาขึ้นมา
　　แต่ทันใดนั้นหลินเฉิง ก็รู้สึกเสียใจ!
　　เขารู้สึกเสียใจที่ไฟฉาย2 อันของเขาไร้ประโยชน์และถูกทำลายด้วยน้ำมือของผู้หญิงคนหนึ่งเพียงในเวลาไม่กี่นาทีอีกทั้งในตอนนี้เขาได้ยินเสียงของผู้หญิงจากในหลุมซึ่งทางออกไปไม่เกิน 100 เมตร ทำให้ใบหน้าของ หลินเฉิง เริ่มปั้นยาก เขาตบไปที่ก้นของโคล่าและตะโกนขึ้นว่า
　　“ไปเร็วเข้าวิ่ง!”
　　หลังจากที่โคล่าวิ่งออกหน้าหลินเฉิง สูดหายใจลึกและกลางมือขึ้นก่อนที่จะตบไปที่ผนังถ้ำทั้งสองด้านทำให้เกิดชั้นน้ำแข็งควบแน่นอย่างรวดเร็วที่ปากทางเข้า จากนั้น หลินเฉิง รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ข้างหลังของเขาเกิดก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ปิดกั้นการไล่ล่าด้านหลังอย่างรวดเร็ว
　　หลินเฉิง รู้สึกการสูญเสียความแข็งแกร่งทางร่างกายใบหน้าของเขารู้สึกวิตกกังวล แม้ว่า หลินเฉิง จะรู้สึกเหนื่อยล้าและต้องการจะหยุดพักแต่เขาก็ได้ยินเสียง
　　ปังปัง
　　จากด้านหลังซึ่งเป็นเสียงของน้ำแข็งที่แตกออกหากเขายังคงชักช้าอยู่ที่นี่เพียงอีกสองสามวินาทีบางทีเขาอาจจะถูกจับอีกครั้ง
　　เมื่อคิดดังนั้นหลินเฉิง สูดหายใจลึกและออกวิ่งทันที
　　“ฉันต้องการยกระดับถ้าฉันสามารถเปลี่ยนแคปซูลระดับ Cได้เมื่อไหร่ ฉันจะกลับมาแก้แค้น!..”
　　ในขณะที่หลินเฉิง วิ่งเขายังคงพึมพำและสาปแช่ง.novel-lucky.
　　ในชีวิตของเขาไม่เคยเจอกับประสบการณ์ที่น่าอับอายขนาดนี้มาก่อนแม้ว่าหญิงสาวจะไม่ได้ต้องการฆ่าเขาแต่ก็ยากที่จะยอมรับความอัปยศในการถูกจับซ้ำแล้วซ้ำเล่า
　　สติของหลินเฉิง เริ่มเลือนลางอีกทั้งเขายังรู้สึกปวดหัว เมื่อเขามองเส้นทางด้านหน้าเขาพบว่าจุดสิ้นสุดของถ้ำนั้นหมดลงแล้วที่เหลือเป็นเพียงหลุมที่อยู่ในแนวตั้ง โคล่าพยายามที่จะปีนขึ้นไปอย่างบ้าคลั่งแต่ทุกครั้งมันก็ลื่นลงมา
　　เมื่อหลินเฉิง เห็นดังนั้นเขาจับโคล่าและนำเชือกจากแคปซูลมาผูกเอาไว้กับตัวเองแน่น จากนั้นเมื่อเขาขยับตัวและสร้างการควบแน่นน้ำแข็งอย่างรวดเร็วบนผนังของหลุมเพื่อให้ หลินเฉิง ได้คว้าจับปีนขึ้นไป หลังจากที่ทดลองว่ามันแข็งแรงพอที่จะรับน้ำหนักของเขาได้ หลินเฉิง รีบปีขึ้นไปอย่างรวดเร็วและไม่หันหลังกลับมามองอีก ความเร็วของผู้หญิงคนนั้นรวดเร็วเกินไป แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังไม่สามารถทำลายน้ำแข็งด่านสุดท้ายได้แต่เธอเจาะทะลวงได้แล้วความเร็วของลวดสีเงินนั้นรวดเร็วยิ่งกว่าการควบแน่นของน้ำแข็งเสียอีก
　　หลังจากปีนขึ้นอย่างรวดเร็วหลังจากนั้น 10 นาทีมือและเท้าของ หลินเฉิง เริ่มสั่นเทา เขารู้สึกเหนื่อยล้าและอ่อนแรงแต่เขายังคงรักษาความเร็วในปัจจุบันของเขาเอาไว้ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่สามารถหนีพ้นไปได้!
　　การปีนหลุมที่สูงกว่า1000 เมตร ในขณะที่ลึกและแคบคงไม่มีใครเคยทำมาก่อน แต่ในเวลานี้ หลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะสรรเสริญความสามารถของตัวเอง สิ่งสำคัญก็คือถ้าเขาลดความเร็วลงแม้แต่วินาทีมีความเป็นไปได้ว่าเขาจะถูกผู้หญิงประหลาดจับทำสามี!
　　สิบนาทีต่อมาหลินเฉิง เห็นแสงส่องจากด้านบน เขารู้สึกดีใจเล็กน้อยและเร่งความเร็วอย่างรวดเร็วจากนั้นกระโดดออกจากหลุม ในที่สุดเขาก็ได้พบกับแสงบนพื้นดินอีกครั้ง
　　“ฟิ้วฟิ้ว!”
　　ทันทีที่หลินเฉิง กระโดดออกมาจากหลุม ลวดสีเงิน 2 -3 เส้นพุ่งออกมาและเฉียดข้อเท้าของ หลินเฉิง ทันที หลินเฉิง สูดหายใจลึกและรีบคลายเชือกออกจากร่างของเขาและโคล่าจากนั้นกระโดดออกจากพุ่มไม้เพื่อวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
　　“พี่หลินเกิดอะไรขึ้นกับพี่?!”
　　ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังออกวิ่งนั้นหลินเฉิง ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังก้องอยู่ในหูของเขาเขาจึงหันกลับไปมองแต่ไม่เห็นใคร
　　“หยูซาน? เธออย่างนั้นหรอ?”
　　ในเวลานี้หลินเฉิง ได้รับอิทธิพลจากผู้หญิงประหลาดก่อนหน้านี้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว แล้วเมื่อเขาได้ยินเสียงผู้หญิงเขารู้สึกขนลุกแต่เมื่อจำได้ว่ามีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่อยู่กับเขานั่นคือ หยูซาน และเธอมีความสามารถในการล่องหนดังนั้นเขาจึงตะโกนถามขึ้น
　　เมื่อได้ยินคำถามของ หลินเฉิง หยูซาน ปรากฏตัวขึ้นอย่างช้าๆและถามขึ้นว่า
　　“ใช่ฉันเองพี่หลินพี่ไปอยู่ที่ไหนมา?ฉันตามหาพี่ตั้งนาน!”
　　อย่างไรก็ตามหลินเฉิง รีบโบกมือแล้วพูดว่า
　　“อย่าเพิ่งพูดอะไรรีบหนีไปพร้อมกันก่อน!”
　　หลังจากนั้นหลินเฉิง ก็รู้สึกว่าลวดสีเงินกำลังพุ่งติดตามมาด้านหลัง หลินเฉิง รีบกระโดดหนีไปอย่างรวดเร็ว
　　“พี่หลิน…พี่หลินรอฉันด้วย!พี่ยังไม่ได้เอากระเป๋าไปเลย!”
　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว หยูซาน รู้สึกตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ และหยิบกระเป๋าปีนเขาที่เขาทิ้งไว้แถวนั้นถือขึ้นมากอดและรีบวิ่งตาม หลินเฉิง ไป
　　หลินเฉิง ไม่รู้ว่าขีดจำกัดของผู้หญิงประหลาดนั้นมากแค่ไหน ดังนั้นเขาจึงตั้งใจที่จะวิ่งไปให้ไกลที่สุด จนเจอกลับทะเลสาบ
　　แฮก แฮก!
　　หลินเฉิง ยืนพิงก้อนหินพร้อมกับหอบหายใจ เขารู้สึกราวกับว่าแขนขาของเขากำลังจะแตกสลาย โคล่าก็เหนื่อยหอบเช่นกันมันกระโดดลงไปในสระน้ำในขณะที่ดื่มน้ำอย่างกระหาย
　　หยูซาน ที่วิ่งตามมาเห็นลักษณะของ หลินเฉิง น่าสงสารเป็นอย่างมากเธอจึงไม่ถามคำถามอะไรอีก เธอเปิดขวดน้ำและป้อนน้ำให้กับเขา
　　อึกอึก!
　　ด้วยความช่วยเหลือของหยูซานหลินเฉิง ดื่มน้ำอย่างกระหายจนหมดขวด จากนั้นเขายังคงเลียริมฝีปากเพื่อต้องการบอกบางอย่าง เมื่อ หยูซาน เห็นว่า หลินเฉิง ยังคงต้องการน้ำเพิ่ม เธอรีบหยิบน้ำจากกระเป๋าเพิ่มมาและส่งให้กับ หลินเฉิง แต่ หลินเฉิง โบกมือและถามอยากจะช้าๆว่า
　　“อย่าเพิ่ง…ว่าแต่เธออยู่ตรงนั้นได้ยังไง?”
　　หยูซาน รู้สึกลังเลและพูดว่า
　　“ฉัน เห็นว่าพี่หายไปนานแล้วไม่กลับมาฉันรู้สึกกังวลใจดังนั้นฉันจึงไปหาพี่ตามทิศทางที่พี่หายไป แต่สิ่งที่ฉันเห็นก็คือกระเป๋าของพี่ตกอยู่ข้างร่างกายของตัวกินคน!”
　　—————————————–