ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 149 อาหารเช้า

　　หลินเฉิงพยักหน้าและพยายามที่จะดึงรอยยิ้มออกมาจากนั้น
　　“ขอบคุณนะที่ช่วยถือกระเป๋าให้ผม…พอดีผมมีปัญหานิดหน่อยตอนนี้มันได้แก้ไขแล้ว!”
　　“แต่เส้นสีเงินนั่น…”
　　เมื่อเห็นว่าเธอพยายามจะถามเกี่ยวกับเรื่องนี้หลินเฉิงโบกมือและพูดว่า
　　“เป็นเพียงคนที่มีพลังแปลกๆ!เธอไม่ต้องใส่ใจหรอก!”
　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง ไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้ หยูซาน จึงไม่ถามอะไรอีก เธอหัวเราะอย่างขมขื่นและพูดว่า
　　“ฉันพยายามที่จะหาพี่ในบริเวณแถวนั้นแต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มีตัวกินคนโผล่ออกมามากมายฉันจึงไม่มีทางเลือกนอกจากล่องหนซ่อนตัวเอาไว้ แต่หลังจากนั้นฉันก็เห็นพี่กระโดดออกมาจากหลังพุ่มไม้”
　　“อืม..”
　　เมื่อฟังดังนั้นหลินเฉิง พยักหน้า
　　“อย่าทำแบบนี้อีกผมไม่ต้องการที่จะหาผู้ช่วยคนใหม่!”
　　“ฉันเข้าใจแล้ว!”
　　หยูซาน พยักหน้าอย่างรวดเร็วกลัวเธอเข้าใจคำพูดของ หลินเฉิง หลังจากเห็นหญิงสาวพยักหน้า หลินเฉิง ยกแขนขึ้นเขารู้สึกว่าร่างกายของเขาค่อยๆฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเขาเรียกโคล่าขึ้นมาจากสระ เขาจำเป็นต้องออกจากที่นี่อย่างรวดเร็วและในตอนนี้ยังคงเป็นช่วงเวลากลางวันจึงเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุด
　　…..
　　หลังจากเดินทางอย่างต่อเนื่องในช่วงบ่ายในที่สุดหลินเฉิง ก็สามารถเดินออกจากภูเขาฟีนิกซ์ได้ก่อนมืด แม้ว่า หลินเฉิง จะเหนื่อยล้าแต่เขายังคงพยายามขับรถอย่างต่อเนื่องถึง 4 ชั่วโมงเพื่อให้แน่ใจว่าเขาได้อยู่ห่างจากภูเขาฟีนิกซ์อย่างแน่นอน ก่อนที่จะหยุดพัก
　　หลังจากที่หยูซานและโคล่าลงจากรถ หลินเฉิง ขี้เกียจเกินไปที่จะเก็บซ่อนเรื่องแคปซูลเขาจึงเก็บรถเป็นแคปซูลต่อหน้าเธอโดยตรง ใบหน้าของหยูซานตกตะลึงแต่ หลินเฉิง โบกมือและไม่ต้องการที่จะอธิบายสิ่งใด
　　และเมื่อเห็นว่าหลินเฉิง เปลี่ยนแคปซูลเป็นบ้าน จากนั้นเขาเดินเข้าไปเปิดประตูโดยตรง หยูซานยืนอึ้งและลังเลที่จะติดตามเข้าไป
　　หลังจากที่เข้าไปในบ้านหลินเฉิง ถอดชุดของเขาออกและไปอาบน้ำในขณะที่ปล่อยให้โคล่าและ หยูซาน ที่กำลังตกอยู่ในความตะลึงจนแทบเสียสติอยู่ด้วยกัน
　　เมื่อมองไปยังห้องเล็กๆที่มีการตกแต่งอย่างประณีตเครื่องใช้ไฟฟ้าและเครื่องปรับอากาศที่สมบูรณ์แบบ หยูซาน รู้สึกว่าความคิดของเธอพังทลายลงมาอย่างสมบูรณ์ บ้านที่เธอใฝ่ฝันอยากจะได้ มาจากแคปซูลเม็ดเล็กๆ
　　โอ้ใช่ยังมีรถคันนั้นอีก!
　　และดาบนั่น!
　　นอกจากนี้….
　　แม้ว่าเธอยังเด็กแต่เธอก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างวัตถุต่างๆด้วยเทคโนโลยีต่างโลกแต่เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ไม่ต้องการอธิบายสิ่งใด หยูซาน จึงพยายามที่จะทำความเข้าใจข้อมูลนี้ด้วยตัวเองเท่านั้น
　　10 นาทีต่อมา หลินเฉิง ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับสวมชุดคลุมอาบน้ำ เมื่อเขาเห็นว่าหยูซานยังคงยืนอยู่ที่เดิม หลินเฉิง ยิ้มและพูดว่า
　　“ทำไม?ตกใจอย่างนั้นหรอ?เธอไม่ต้องคิดมากคิดซะว่านี่เป็นบ้านของเธอเอง! โอ้ใช่แล้วเดี๋ยวผมช่วยเตรียมอุปกรณ์อาบน้ำให้ และหลังจากที่อาบน้ำแล้วเธอสามารถนอนบนโซฟา หากเธอหิวก็สามารถทำอาหารได้ที่ห้องครัว หากเธอต้องการอะไรเพิ่มเติมไว้บอกผมในวันพรุ่งนี้ ผมรู้สึกเหนื่อยและง่วงมากผมขอเข้านอนก่อน!”
　　หลังจากนั้นหลินเฉิง ก็เอา โคล่า กลับเข้าไปในห้องนอนของเขา.novel-lucky.
　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง ไม่ได้อธิบายอะไรเลย หยูซาน ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มข่มขืนจากนั้นหยุดคิด เธอลากสังขารที่เหนื่อยล้าของเธอเข้าไปในห้องน้ำและอาบน้ำ
　　…..
　　เช้าวันรุ่งขึ้น
　　แสงตะวันสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาหลินเฉิง ตื่นขึ้นและรู้สึกชาที่แขนซ้าย เขารีบหันไปมองทันทีและพบว่าโคล่าเจ้าสุนัขโง่นอนทับแขนของเขาอยู่
　　หลินเฉิง ส่ายหัวและดึงแขนของเขาออกอย่างช้าๆก่อนกระโดดขึ้นจากเตียง เขายืนบนพรมและค่อยๆบิดร่างกายของตัวเองจากนั้นเปิดประตูออกไปด้านนอก
　　เพียงแค่เขาเปิดประตูออกมาจากห้องก็ได้กลิ่นหอมหอมโชยออกมา
　　“พี่หลินพี่ตื่นแล้วหรอ?”
　　ในเวลาเดียวกันหยูซาน ก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับถือถาดออกมา 2 ถาดที่เต็มไปด้วยแฮมกับไข่
　　เมื่อมองเห็นแฮมทอดและไข่ดาวหลินเฉิง ต้องยกนิ้วโป้งให้พร้อมกับยกย่องว่า
　　“สมกับเป็นผู้หญิงแม้กระทั่งไข่ทอดยังน่ากิน!”
　　หลังจากที่ หลินเฉิง ยกย่อง หยูซาน หยูซาน ก้มหน้าและพูดเบาๆด้วยความเขินอาย
　　“นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำฉันอาศัยอยู่กับพี่ ดังนั้นควรทำตัวให้เป็นประโยชน์..”
　　“โอ้…เธอทำได้ดีมาก!เยี่ยมจริงๆ!”
　　หลินเฉิงเดินไปที่โต๊ะน้ำชาและพบว่ามีกาแฟร้อนๆวางอยู่ที่นั่น เขายกขึ้นดื่ม และเริ่มรับประทานอาหารเช้าอย่างหิวโหย หยูซาน ยิ้มอย่างมีความสุขจากนั้นเดินไปนำน้ำผลไม้ 1 ถ้วยพร้อมกับขนมปังปิ้งจากในห้องครัวเพิ่ม
　　หลินเฉิง หิวมากตั้งแต่บ่ายเมื่อวานเขาผ่านการต่อสู้และขับรถมาเป็นเวลานาน ในตอนกลางคืนเขาก็เข้าไปนอนเลยเพราะเขาเหนื่อยเกินไปที่จะหาอะไรกินจนกระทั่งเช้ามาท้องของเขาจึงว่าง
　　หลังจากที่เขาได้ทานอาหารเช้าที่ดีที่สุดหลินเฉิง รู้สึกมีความสุขและจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ก่อนจะนอนอยู่บนโซฟาราวกับขี้เกียจ
　　โคล่า ที่เพิ่งตื่นขึ้นมานั่งยองๆอยู่ที่เท้าของ หยูซาน พร้อมกับทำใบหน้าออดอ้อนเพื่อขออาหารเช้าจาก หยูซาน เมื่อ หลินเฉิง เห็นดังนั้นเขาอยากจะเตะก้นของมันจริงๆ
　　“พี่หลินเราจะไปไหนต่อ?”
　　ในขณะที่ให้อาหารกับโคล่า หยูซาน เงยหน้าขึ้นและถาม หลินเฉิง ที่กำลังนอนอย่างสบายบนโซฟา
　　ลุกขึ้นนั่งเปลี่ยนท่าทางอย่างสบายแล้วพูดขึ้นว่า
　　“จากที่นี่ประมาณ100 กิโลเมตรจะถึง กวนโจว เมื่อถึงที่นั่นการฝึกฝนของเธอจะเริ่มต้นขึ้น!”
　　“ฝึกฝน?!”
　　หยูซาน รู้สึกกังวลใจเล็กน้อยและถามคุณว่า
　　“พี่ต้องการให้ฉันฝึกอะไรอย่างนั้นหรอ?”
　　เมื่อเห็นหญิงสาวมองใบหน้าของเขาด้วยความสงสัยหลินเฉิง ขยี้ก้นบุหรี่และพูดว่า
　　“ก็ต้องเป็นเรื่องการล่องหน!การพัฒนาพลังของเธออ่อนแอเกินไปร่างกายของเธอก็อ่อนแอ หากเธอต้องการที่จะแข็งแกร่งเธอจะต้องหมั่นฝึกฝนและขยันมากกว่านี้!”
　　“พัฒนาความแข็งแกร่ง?!”
　　เมื่อได้ยินคำพูดที่แปลกประหลาดจะฝากของหลินเฉิง หยูซาน รู้สึกประหม่า
　　“ฉัน…ฉันไม่เคยออกจากภูเขาฟีนิกซ์เลยตั้งแต่เกิด..ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกภายนอก..ดังนั้นฉันจึงไม่เข้าใจว่าพี่หลินกำลังพูดถึงอะไร..”
　　หลินเฉิง โบกมืออย่างไม่ใส่ใจและพูดว่า
　　“เธอไม่จำเป็นต้องเข้าใจทั้งหมด ทันทีที่เธอไปถึงกวนโจวเธอจะรู้เอง!”
　　————————————————–