ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 166  การรักษาฉุกเฉิน

　　“อย่ามัวพูดไร้สาระ!พาผมไปที่โกดังของคุณผมไม่มีเวลามากนัก!”
　　เมื่อเห็นว่ามังกี้ ยังคงตกตะลึง หลินเฉิง ขมวดคิ้วและตะโกนใส่เขาอย่างใจร้อน เมื่อได้ยินน้ำเสียงของ หลินเฉิง มังกี้ รู้สึกอึดอัดใจและไม่กล้าพูดไร้สาระอีกต่อไป เขาชี้ไปที่ประตูเหล็กใกล้ๆและพูดว่า
　　“เสบียงทั้งหมดอยู่ที่นั่น!”
　　หลินเฉิง ขยิบตาให้กับ หยูซาน เพื่อให้เธอค้นหากุญแจจากร่างของ มังกี้ จากนั้นเธอเดินไปที่ประตูเหล็กและลองปลดล็อคกุญแจ
　　“แกร็ก!”
　　มีเสียงของแม่กุญแจเปิดออกหลินเฉิง จึงปล่อยให้ หยูซาน เฝ้า มังกี้ อยู่ด้านนอกเขาเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับไฟฉาย
　　ห้องนี้ไม่ใหญ่เกินไปแต่อัดแน่นไปด้วยเสบียงสามารถจินตนาการได้เลยว่า มังกี้ จะไม่จำเป็นต้องออกหาเสบียงอีกเป็นเวลานาน”
　　หลินเฉิง พยักหน้าอย่างพอใจ เขานำแคปซูลจัดเก็บออกมาและกวาดของเข้าไปในแคปซูล ประมาณ 10 นาทีต่อมา หลินเฉิง ก็กวาดของกว่าครึ่งห้อง และเดินออกจากห้องโดยไม่สนใจพวกมันอีกต่อไป
　　“พี่ใหญ่คุณพอใจไหม?”
　　เมื่อเห็นหลินเฉิง ออกมาพร้อมกับใบหน้าที่พึงพอใจ มังกี้ รู้สึกเป็นทุกข์แต่เขาพยายามปั้นหน้ายิ้มแย้มอย่างรวดเร็ว
　　“ไม่เลว!”
　　หลินเฉิง พยักหน้า
　　“ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะสามารถหลบคนของท่านจิว และสามารถหาของดีๆได้มากมายขนาดนี้”
　　เมื่อมังกี้ ได้ฟังใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเขามองซ้ายขวาอย่างประหม่าจากนั้นพูดด้วยเสียงเบาๆว่า
　　“ไม่..พี่ใหญ่..คุณสามารถเอาเสบียงเหล่านั้นไปได้หมดแต่อย่าพูดเรื่องนี้ให้กับคนของท่านจิว ได้ยินแม้แต่ผมจะมี10ชีวิตก็คงไม่เพียงพอ เพื่อความอยู่รอดพวกเราจำเป็นที่จะต้องเห็นแก่ตัวอยู่เสมอ”
　　เมื่อเห็นลักษณะกระวนกระวายใจของมังกี้ หลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า
　　“คุณกังวลอะไรหากมีสายลับผมก็เพียงแค่…”
　　ทันทีที่หลินเฉิง พูดจบใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและสะบัดแท่งน้ำแข็งไปทางซ้ายอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงอู้อี่
　　หลังจากสังหารสายลับที่ถูกค้นพบโดยสัญชาตญาณของหลินเฉิง เขาเดินไปข้างหน้าและพบว่าสายลับคนนั้นเป็นผู้หญิงร่างบางมีแท่งน้ำแข็งแทงอยู่ที่คอของเธอ สายตาของเธอยังคงจ้องมองอย่างโกรธแค้นในขณะที่นอนจมสระเลือด
　　หลินเฉิง ยกร่างของหญิงสาวขึ้นมาแล้วโยนไว้ข้างๆ มังกี้ และถามอย่างเย็นชาว่า
　　“นายรู้จักเธอไหม?”
　　แต่เวลานี้มังกี้ ตกใจเมื่อเห็นการกระทำของ หลินเฉิง เขารีบก้มศีรษะเพื่อยืนยันว่าเขารู้จักผู้หญิงคนนี้
　　“เงา!แต่ไม่มีใครรู้ว่าชื่อเดิมของเธอคืออะไร ชื่อเรียกของเธอคือเงา เธอคือลูกน้องที่ซื่อสัตย์ของ ท่านจิว เธอเป็นคนที่ถ่ายทอดคำสั่งไปยังลูกน้องแต่ละภูมิภาค ความสามารถของเธอก็คือความเร็ว ท่านจิว จึงมอบหมายให้เธอทำหน้าที่นี้ ไม่คาดคิดว่าเธอจะ..”.ไอลีนโนเวล.
　　เมื่อได้ยินคำพูดของมังกี้ หลินเฉิง รู้สึกว่า ท่านจิว นั้นตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว หลินเฉิง เพิ่งฆ่าคนของเขาในเวลาเดียวกันเขาก็สามารถส่งคนคนหนึ่งมาตรวจสอบสถานการณ์ได้
　　ความรู้สึกเลือนลางมีแนวโน้มว่าจะเกิดเรื่องอีกครั้งหลินเฉิง พยักหน้าให้กับ หยูซานอย่างรวดเร็วและคว้าตัวของ มังกี้ พร้อมที่จะออกไปจากที่นี่
　　“ไอ้เวรกูจะฆ่ามึง !”
　　เพียงแค่ออกจากโรงงานหลินเฉิง ก็ได้ยินเสียงตะโกนมาจากระยะไกล เสียงนี้เป็นเสียงที่ หลินเฉิง คุ้นเคยมันเป็นเสียงของ จูฮ่าว
　　“โอ้..ดูเหมือนว่าชายคนนั้นกำลังมีปัญหา!”
　　เพียงได้ยินเสียงตะโกนหลินเฉิง ก็เข้าใจว่าชายคนนั้นกำลังพบกับกองทัพขนาดใหญ่ซึ่งมายังโรงงานนี้ เขาส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์ เขาสั่งให้ หยูซาน เฝ้า มังกี้ อยู่ที่นี่จากนั้นวิ่งไปหา จูฮ่าว พร้อมกับโคล่า
　　เพียงในเวลาไม่กี่นาทีหลินเฉิง และโคล่าก็สามารถวิ่งมาด้านหน้าของ จูฮ่าว และเห็นฉากที่น่าสลดใจ
　　ชายและหญิงมีลักษณะมอมแมมหลายสิบคนเสียชีวิตอยู่กลางถนน
　　ร่างกายเหมือนสัตว์ดุร้ายบางชนิดทำร้ายอวัยวะของพวกเขากระจัดกระจายไปตามถนนเลือดสีแดงเข้มทุกหนทุกแห่งจนยอมถนนเป็นสีแดง!
　　ด้านหลังของ จูฮ่าว มีคนบาดเจ็บเกือบ 1 โหลและกำลังจ้องมองกับกลุ่มที่เขากำลังเผชิญหน้า
　　“โอ้คนรนหาที่ตายอีกหนึ่ง?แถมยังมีหมาขี้เรื้อนอีก 1 ตัว!”
　　หลินเฉิงจ้องมองกลุ่มคนที่อยู่ด้านหน้าฝ่ายตรงข้ามเป็นชายหัวล้านพร้อมกับขี่ช้างยักษ์กำลังเย้ยหยัน หลินเฉิง หลินเฉิง หันกลับไปมอง จูฮ่าว และพบว่าชายคนนี้อยู่ในสภาพแย่มากในเวลานี้ เขามีบาดแผลราวกับถูกของมีคมเลือดของเขายังคงไม่หยุดไหล การที่เขายืนอยู่ได้นั้นก็เพราะความตั้งใจอันแรงกล้าเท่านั้น
　　ข้างๆเขามีผู้หญิงบางคนที่ใบหน้าเปื้อนเลือดน้ำตาคลอและพยายามที่จะใช้ผ้าหยุดเลือดจากบาดแผลของ จูฮ่าว
　　เมื่อมองเห็นสถานการณ์ที่น่าเศร้าของ จูฮ่าว และผู้ติดตามของเขาในเวลานี้ดวงตาของ หลินเฉิง แคบลงและกำหมัดแน่น
　　หลินเฉิงโบกมือเพื่อหยุด จูฮ่าว ที่กำลังต้องการจะพูด เขาขว้างถุงปีนเขาที่อยู่ด้านหลังของเขาให้กับโคล่าและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า
　　“ไปหาหยูซานและให้เธอใช้ยาในถุงนี้ช่วยรักษาเขาอย่างรวดเร็ว!”
　　หลังจากที่เขาส่งโคล่า รีบไปตามหาหยูซานแล้ว หลินเฉิง ดีดนิ้วทำให้ร่างของ จูฮ่าว ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งอย่างรวดเร็วแม้ว่าใบหน้าของเขาจะมีน้ำแข็งเกาะแต่ในที่สุดบาดแผลของเขาเลือดก็หยุดไหล
　　“คุณ…คุณคือใคร..ทำอะไรกับอาฮ่าว!”
　　เมื่อเห็นน้ำแข็งบนร่างของจูฮ่าว ผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างตกใจและรีบมองไปที่ หลินเฉิง เพื่อถามคำถามอย่างรวดเร็ว
　　“เงียบซะ!ถ้าคุณไม่อยากให้เขาตาย!”
　　ด้วยใบหน้าเย็นชาของหลินเฉิง ทำให้หญิงสาวเงียบลงเขาขี้เกียจเกินไปที่จะอธิบายเรื่องนี้ เมื่อได้ยิน หลินเฉิง ตวาด จูฮ่าว ที่อยู่ในน้ำแข็งตัวสั่นและพูดว่า
　　“คนคนนี้…คือพี่ชายของฉัน!..เธอ..ควรพูดกับเขาอย่างสุภาพ…อย่าโกรธ!”
　　เมื่อได้ยินคำตำหนิของจูฮ่าว หญิงสาวดูหวาดกลัวและพยายามปิดปากอย่างรวดเร็วไม่กล้าที่จะพูดไร้สาระอีกต่อไป
　　“เฮ้!นี่คือผู้ควบคุมน้ำแข็งอย่างนั้นหรอเป็นพลังที่หายากจริงๆฉันเพิ่งเคยเห็นมันเป็นครั้งแรก!”
　　ชายหัวโล้นที่นั่งอยู่บนช้างดูสนใจในการกระทำของหลินเฉิง ปากเขายังคงพูดพร่ำออกมาเป็นครั้งคราว เพียงสักครู่ต่อมาก็พบว่า หยูซาน เดินมาหา หลินเฉิง และกวาดสายตามองไปที่ จูฮ่าว เธอรู้สึกตกใจและไม่กล้าชักช้าอีกต่อไป หลังจากที่ หลินเฉิง ปลดน้ำแข็งออกจากร่างของ จูฮ่าว หยูซาน รีบใช้ผงห้ามเลือดกับผ้าพันแผลรักษาอย่างรวดเร็ว!
　　——————————————–