ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 171  ตัวตนที่ลึกลับ

　　“ฉันขอโทษ…”
　　เมื่อได้ยินเสียงของหมีป่าหลินเฉิง เหยียดยิ้ม
　　“ในทางกลับกันถ้าผมไม่มีความสามารถที่แข็งแกร่งผมคงถูกคุณทำลายทิ้งราวกับขยะอย่างนั้นสินะ?”
　　“ถูกต้อง..”
　　เมื่อได้ยินคำพูดหมีป่ายิ้มอย่างขมขื่น
　　“ดังนั้นจึงสามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่าทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับกำปั้นสินะ!”
　　เมื่อได้ยินดังนั้นหมีป่าพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึมว่า
　　“มันก็แค่นี้แหละถึงแม้นายจะชนะฉันได้ แต่ถ้านายเผชิญหน้ากับ ท่านจิว นายจะต้องตายอย่างแน่นอน และนี่คือเหตุผลที่ฉันกล้าบอกอะไรมากมายเพราะสุดท้ายแล้วนายจะต้องตายภายใต้เงื้อมมือของ ท่านจิว”
　　เมื่อเห็นว่าชายคนนี้พูดออกมาอย่างจริงจัง หลินเฉิง ยิ้มเยาะแล้วพูดว่า
　　“เหอะราวกับว่านายรู้จักผมดีอย่างนั้นแหละ คิดหรอว่าจะฆ่าผมได้!นายต้องเข้าใจนะว่าผมแตกต่างจากนาย อย่าพูดเรื่องไร้สาระอีกไม่อย่างนั้นนายจะต้องทนทุกข์ทรมาน เอาล่ะตอบคำถามต่อไป!”
　　หลินเฉิงถามขึ้นอีกครั้งเกี่ยวกับสิ่งที่เขาพลาดจากปากของงูพิษ
　　“ผมได้ยินมาว่าท่านจิว นั้นมีนายพล 4 คนซึ่งอยู่ภายใต้คำสั่งของเขา และนายคือ “หมีป่า”และ “งูพิษ”ส่วนความสามารถอีก 2 คนที่เหลือคืออะไร?”
　　เมื่อได้ยินคำถามนี้หมีป่ายิ้มและพูดว่า
　　“นายควรเอาคำถามนี้ไปถามกับพวกเขาเองเพราะไม่มีใครเคยพบสองคนนั้นนอกจากท่านจิว!”
　　หลินเฉิง ส่ายหัวแล้วพูดว่า
　　“นายไม่ควรตอบแบบนี้อย่าลืมสิ่งที่ฉันจะทำกับนายสิ!”
　　จากนั้นก็มีเสียง“ฉับ” หลินเฉิง ตัดเท้าซ้ายของหมีป่าโดยตรง
　　“อ้าก!!”
　　หมีป่ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแต่ก่อนที่เขาจะสลบไปหลินเฉิง ได้ดีดนิ้วเคลือบน้ำแข็งบนแผลของเขาอีกครั้ง
　　หลังจากหยุดเลือดบนเท้าของหมีป่าแล้วการแสดงออกของหลินเฉิง ยังคงเย็นชา
　　“ผมไม่ชอบเสียเวลามากตอนนี้นายเหลือขาเพียงข้างเดียวแล้ว หากนายไม่กลัวความเจ็บปวดผมสามารถที่จะค่อยๆแล่เนื้อของนายเป็นเบคอนได้!”
　　“ไม่..อา..ฉันไม่รู้จริงๆ!!”
　　ใบหน้าของหมีป่าบิดเบี้ยวเมื่อเห็นสายตาเย็นชาของหลินเฉิง หมีป่ารีบตะโกนอย่างเร่งรีบว่า
　　“นายพลอีก2 คนมีเพียง ท่านจิว เท่านั้นที่รู้ ฉันไม่รู้อะไรเลยเคยได้ยินว่าพวกเธอเป็นพี่น้องฝาแฝดคู่หนึ่ง!”
　　“ฝาแฝด?”
　　หลังจากได้ยินคำตอบนี้หลินเฉิง ตกใจเล็กน้อย
　　“พวกเธอมีลักษณะยังไง?”
　　หมีป่าส่ายหัวอีกครั้ง.novel-lucky.
　　“ฉันไม่รู้จริงๆ”หมีป่าพูดพร้อมกับใบหน้าซีดเซียว
　　“มีครั้งหนึ่งที่ฉันได้ไปดื่มกับท่านกวนและเขาพูดขึ้นโดยไม่ตั้งใจทำให้ฉันรู้ว่านายพลลึกลับทั้งสองคนนั้นเป็นผู้หญิง! นอกจากนี้เมื่อ ท่านกวน รู้ว่าตัวเองหลุดพูดออกมาเขารีบหยุดพูดถึงเรื่องนี้ทันที และเขาเตือนฉันว่าห้ามพูดเรื่องนี้ให้คนอื่นได้ยิน ดังนั้น…ดังนั้นฉันคิดว่าพลังของพวกเธออาจเป็นพลังเกี่ยวกับการลอบสังหารหรือป้องกัน ไม่ก็ล่องหน ในดินแดนของ ท่านจิว มีผู้คนผ่านไปมาทุกวัน ไม่อย่างนั้นต้องมีใครสักคนเห็นพวกเธอแล้ว!”
　　“โอ้..น่าสนใจ!”
　　เมื่อได้ยินอย่างนั้นหลินเฉิง พยักหน้าและพิจารณาอย่างรอบคอบหลังจากคิดอยู่สักครู่ เขาก็พูดขึ้นว่า
　　“ท่านกวนคือใคร?”
　　“เอ่อ…ท่านกวนเป็นนายทหารที่อยู่ข้างกายของท่านจิว เขาได้รับผิดชอบเรื่องหลายอย่างเช่นการวางแผน ทำให้เป็นที่ชื่นชอบของ ท่านจิว ตอนนี้แทบจะเรียกได้ว่าเป็นมือขวาของเขา
　　เมื่อได้ยินการไต่สวนของหลินเฉิง หมีป่าสูดลมหายใจลึกและตอบอย่างรวดเร็วหลังจากที่ความเจ็บปวดของบาดแผลเริ่มบรรเทา
　　ในที่สุดหลินเฉิง ก็อดยิ้มไม่ได้
　　“ต้องบอกว่าพวกนายเปรียบได้กับกลุ่มอิทธิพลขนาดใหญ่ซึ่งเป็นราชาของเขตนี้ มีทั้งนายพล และลูกน้องจำนวนมาก ดูเหมือนว่า ท่านจิว นั้นจะมีอิทธิพลอย่างมาก!”
　　“เอาล่ะตอนนี้ฉันได้บอกนายทุกอย่างที่นายต้องการรู้แล้ว?นายช่วยส่งเคราะห์ให้ฉันตายอย่างรวดเร็วได้ไหม?”
　　หมีป่าพยักหน้าอย่างอ่อนแรงเขารู้สึกถึงความเจ็บปวดทั้งแขนขาที่ถูกตัดออกไปเขาต้องการที่จะตายในทันที
　　“ยังเร็วเกินไปนายยังไม่บอกผมเลยว่า ฐานของพวกนายอยู่ที่ไหน!”
　　หลินเฉิง โบกมือและพูดเมื่อเห็นว่าหมีป่าต้องการที่จะตายอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินคำถามของ หลินเฉิง หมีป่าจ้องมอง หลินเฉิง อย่างไม่เชื่อ
　　“นาย…นายหมายความว่าอะไร…นายไม่คิดจะหนีแต่คิดที่จะไปยังฐานของท่านจิว อย่างนั้นหรอ?”
　　หลินเฉิง เย้ยหยันและพูดว่า
　　“ผมไม่จำเป็นจะต้องบอกแผนการให้นายรู้แต่ผมต้องการจะบอกว่า นายควรจะตอบอย่างซื่อสัตย์ หากนายต้องการที่จะตายอย่างสงบ! อันดับแรก ฐานของนายอยู่ที่ไหน อันดับที่ 2 มีกี่คนและมีกี่คนที่มีพลัง อันดับที่ 3 ความแข็งแกร่งของ ท่านจิว นั้นอยู่ในระดับใด”
　　เมื่อได้ฟังคำถามสั้นๆ3 ข้อของ หลินเฉิง หมีป่าไม่มีทางเลือกอื่นเขาคิดอยู่สักครู่และรีบตอบอย่างรวดเร็ว
　　“ฐานของเราอยู่ที่สวนสัตว์กวนโจว!ฉันไม่รู้จำนวนคนที่แน่นอนแต่อย่างน้อยมีประมาณ 500 คน ส่วนผู้มีพลังมีประมาณ 100 คน!สำหรับความสามารถของ ท่านจิว นั้น ฉันพูดได้เลยว่าหากสิ่งที่นายแสดงมาทั้งหมดคือความแข็งแกร่งของนายแล้วล่ะก็นายควรจะหนีไปให้เร็วที่สุดบางทีนายอาจจะรอดก็ได้!”
　　“ดีมาก!”
　　เมื่อได้ยินคำตอบของหมีป่าซึ่งค่อนข้างละเอียดหลินเฉิง ยิ้มอย่างพอใจ
　　“สำหรับเรื่องผมจะหนีไปหรือไม่ได้ไม่ต้องกังวลใจเรื่องนี้ตอนนี้ผมจะทำตามสัญญา นายสามารถเลือกวิธีตายได้”
　　“หยุดการเล่นลิ้นได้แล้ว!นายสามารถแก้ปัญหาเรื่องนี้ด้วยมีดเล่มเดียว!”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง หมีป่าตะโกนออกมาด้วยดวงตาสีแดงเข้ม
　　“ตกลง..”
　　เมื่อเห็นอย่างนี้หลินเฉิง ถอนหายใจอย่างนุ่มนวลจากนั้นสะบัดดาบและมีเสียง “ฉึก” ใบมีดเจาะลงไปที่คอของหมีป่าทันที!
　　เมื่อมองเห็นเลือดของหมีป่าพุ่งกระฉูดออกมาพร้อมกับค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆหลินเฉิง หรี่ตาอยู่สักพักจากนั้นดึงดาบออกมาและเช็ดลงบนขากางเกงของเขา จากนั้นเดินนำโคล่ากลับไปที่โรงงานของ มังกี้
　　ฝนเริ่มตกอีกครั้งทำให้ท้องฟ้าเริ่มมืด หลินเฉิง ขี้เกียจเกินไปที่จะหลบหลีกฝนดังนั้นเขาจึงค่อยๆเดินเข้ามายังโรงงานอย่างช้าๆ
　　“พี่หลินพี่กลับมาแล้ว!เป็นยังไงบ้าง?”
　　หยูซาน กำลังช่วยจัดการกับบาดแผลของคนที่บาดเจ็บ เมื่อหันศีรษะมาเห็น หลินเฉิง เธอรีบวิ่งมาหา หลินเฉิง ทันที
　　“ทุกอย่างเรียบร้อยพวกเขาเป็นยังไงบ้าง”
　　เมื่อเห็นหยูซาน วิ่งมาหา หลินเฉิง พยักหน้าและถามอาการบาดเจ็บของพวกเขา
　　“แผลของเขาเลือดหยุดไหลแล้วแต่คงต้องพักฟื้นและดูแลอย่างใกล้ชิด..โอ้ใช่ หลังจากที่ จูฮ่าว ฟื้นขึ้นมาเขาต้องการที่จะถามพี่เกี่ยวกับเรื่องนี้!”
　　เมื่อหลินเฉิง ถามถึงผู้บาดเจ็บ หยูซาน พยายามอธิบายอย่างรวดเร็วและพูดถึงสถานการณ์ของ จูฮ่าว
　　หลินเฉิงลูบหน้าผากและรู้สึกรำคาญเล็กน้อย แต่เขาคิดว่า จูฮ่าวต้องการที่จะรู้สถานการณ์มันเป็นเรื่องปกติ หลินเฉิง จึงบังคับความหงุดหงิดในใจของตัวเองและพยักหน้า
　　“ฉันรู้แล้ว..เขาอยู่ที่ไหนฉันจะไปหาเขา!”
　　———————————