ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 172 เดินทาง

　　“เขาบาดเจ็บมากฉันเลยพาเขาไปยังห้องนอนของ มังกี้ ฉันจะพาพี่ไปที่นั่น!”
　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง ต้องการพบ จูฮ่าว หยูซาน พยักหน้าและเตรียมพาเขาไปที่นั่น
　　“ไม่เป็นไร”
　　หลินเฉิง โบกมือจากนั้นหันไปลาก มังกี้ ขึ้นมาแล้วพูดว่า
　　“เธอดูแลอยู่ที่นี่เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
　　ต้องบอกว่ามังกี้ สามารถให้ความร่วมมือกับ หลินเฉิง เป็นอย่างดีและเดินตรงไปยังห้องนอนของเขา
　　ระหว่างทางสีหน้าของมังกี้ รู้สึกลังเลและเป็นกังวลจึงพูดกับ หลินเฉิง ว่า
　　“คือ…ผมได้ยินพวกเขาพูดว่า..หมีป่ามาที่นี่อย่างนั้นหรอ?”
　　หลินเฉิงเหลือบมองมาที่ มังกี้ และพูดว่า
　　“ใช่..แต่เขาตายแล้ว!”
　　“อึก!”
　　เมื่อได้ยินคำตอบของหลินเฉิง มังกี้ ตกใจเป็นอย่างมากเขากลืนน้ำลายลงอย่างลำบากและสูดหายใจก่อนจะรำพึงออกมาว่า
　　“..นี่….นี่..”
　　“ตกใจมากหรอ?”
　　เมื่อเห็นท่าทางของมังกี้ หลินเฉิง เลิกคิ้วและพูดว่า
　　“หมีป่านั้นมีพลังมากกว่างูพิษแต่โดยพื้นฐานแล้วไม่ได้มีความแตกต่างอะไรกันมากพวกเขาก็เป็นเพียงแค่อาหารว่าง!”
　　“ครับ ครับ..”
　　เมื่อเห็นหลินเฉิง พูดถึง 2 นายพลราวกับเป็นอาหารว่างสำหรับเขามันทำให้ มังกี้ ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดขึ้นว่า
　　“ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าโชคดีแค่ไหนที่ผมไม่ขัดขืนคุณ!”
　　“รู้ก็ดีแล้ว!”
　　ในที่สุดมังกี้ ก็ยอมรับความจริง หลินเฉิง ตอบอย่างเฉยชาจากนั้นผลักประตูเข้าไป
　　จูฮ่าวยังคงนอนอยู่บนเตียงในขณะที่มีหญิงสาวคนหนึ่งคอยอยู่ข้างๆ เมื่อเขาได้ยินเสียงเปิดประตูเขาเงยหน้าขึ้นมองทันทีและเมื่อพบว่าคนที่เดินเข้ามาในห้องคือ หลินเฉิง จูฮ่าว ดูเหมือนมีความสุขมากและต้องการที่จะลุกขึ้น
　　“ไม่เป็นไรคุณควรนอนพักผ่อน!”
　　เมื่อเห็นจูฮ่าว พยายามที่จะเคลื่อนไหว หลินเฉิง โบกมือและหยุดเขาอย่างรวดเร็ว หลังจากได้ยินคำสั่งของ หลินเฉิง จูฮ่าว ผู้บาดเจ็บสาหัสไม่ได้บังคับให้ตัวเองนั่งอีกต่อไป เขาโบกมือให้หญิงสาวหยุดป้อนน้ำ หลังจากนั้นก็ถามขึ้นว่า
　　“หมี..หมีป่าเป็นอย่างไรบ้าง?”
　　“เขาตายแล้ว!”
　　หลินเฉิง นำบุหรี่ขึ้นมาสูบและพูดอย่างไม่ได้สนใจนัก
　　“ตายแล้วงั้นหรอ!”
　　เมื่อพบว่าหลินเฉิง พูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายดายราวกับบี้มด จูฮ่าว จ้องมองเขาและอดไม่ได้ที่จะพยายามลุกขึ้นนั่ง
　　หญิงสาวที่อยู่ด้านข้างยกน้ำมาให้กับหลินเฉิง หลังจากที่ หลินเฉิง รับแก้วน้ำจากหญิงสาวเขามองเธอและถามว่า
　　“นี่คือ…?”.novel-lucky.
　　“เธอคือภรรยาของผม หยูหลี่! คุณช่วยบอกผมทีว่าคุณฆ่าเขาได้ยังไง หมีป่าเป็นนายพลที่แข็งแกร่งที่สุดในเขตกวนโจว มันเป็นความจริงอย่างนั้นหรอที่คุณฆ่าเขาไปแล้ว สุดยอดมาก!”
　　เมื่อได้ยินคำถามของ หลินเฉิง จูฮ่าว รีบแนะนำภรรยาของเขาอย่างรวดเร็วและถามขึ้นอย่างตื่นเต้น
　　“โอ้..แข็งแกร่งอย่างนั้นหรอ…”
　　เมื่อจูฮ่าว พูดอย่างนั้น หลินเฉิง ส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วยและพูดว่า
　　“ถ้าระดับนี้เรียกว่าแข็งแกร่งที่สุดคงเรียกได้ว่า พวกนายคงเข้าใจความหมายของคำว่าแข็งแกร่งที่สุดผิดไป เอาล่ะตอนนี้คุณโชคดีที่รอดมาได้แล้ว ผมเองก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว เสบียงที่เหลืออยู่ในห้องถัดไป คุณควรพักผ่อนจากนั้นค่อยนำเสบียงออกไปจากที่นี่!”
　　หลังจากที่ หลินเฉิง พูดกับ จูฮ่าว เขาเองก็พร้อมที่จะออกเดินทางเช่นกัน
　　“เดี๋ยวก่อน…ผมยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย”
　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง ต้องการที่จะจากไป จูฮ่าว ตกตะลึงและรีบตะโกนขึ้นมาทันที
　　“หลินเฉิง!”
　　จากนั้น หลินเฉิง ก็โบกมือและพูดว่า
　　“หากไม่มีอะไรที่ผิดพลาดเราคงไม่ได้พบกันอีกผมหวังว่าคุณจะมีชีวิตที่ยืนยาว!”
　　หลังจากนั้นหลินเฉิง ก็ลาก มังกี้ และเปิดประตูออกไป
　　หลินเฉิง ไม่ได้เดินไปหา หยูซาน โดยตรงแต่พา มังกี้ ไปยังมุมหนึ่งจากนั้นโยน มังกี้ ลงกับพื้น
　　หลังจากที่เห็นหลินเฉิง โยนตัวเองลงกับพื้น มังกี้ รู้สึกตื่นตระหนกและรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว
　　“พี่ใหญ่…เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอถ้าผมบอกทุกอย่างพี่จะไม่ฆ่าผม!”
　　หลินเฉิง ยิ้มแล้วพูดว่า
　　“ใครบอกว่าฉันจะฆ่านาย!”
　　จากนั้นหลินเฉิง ก็นำยาออกมาวางไว้ข้าง มังกี้ และพูดว่า
　　“หากท่านจิว รู้ว่านายพลทั้งสองคนของเขาตายแล้วแต่นายยังมีชีวิตอยู่ มันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันคิดว่า ท่านจิวคงจะเดาเหตุผลได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นถ้าหากนายต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ คงรู้ว่าจะต้องทำยังไง!”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง ใบหน้าของ มังกี้ แสดงออกถึงการตกตะลึงและจากนั้นก็ถอนหายใจยาว
　　“ถูกแล้ว…การต่อต้านท่านจิว นั้นไม่ใช่เรื่องดี!ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณหมายถึง อย่างน้อยก็ขอบคุณที่ไม่ฆ่าผม!”
　　เมื่อหลินเฉิง ได้ยินคำพูดของ มังกี้ เขาโบกมือและพูดว่า
　　“แค่ทำในสิ่งที่นายสมควรทำ การที่จะมีชีวิตอยู่ในยุคภัยพิบัตินี้ฉันชื่อว่านายเองก็ไม่ใช่คนโง่ และฉันหวังว่าในอนาคตนายคงจะยังฉลาดแบบนี้ต่อไป”
　　เมื่อพูดจบหลินเฉิง ลุกขึ้นและเดินออกไป หลินเฉิง ลูบหน้าผากตัวเองและรู้สึกว่าวันนี้มีหลายสิ่งเกิดขึ้น ร่างกายของเขารู้สึกเหนื่อยล้าแต่เขาทำได้เพียงจุดบุหรี่ขึ้นสูบเพื่อฟื้นฟูตัวเองเท่านั้น
　　หลังจากนั้นหลินเฉิง เดินกลับไปหา หยูซาน และพบว่าเธอยังคงยุ่งอยู่กับการรักษาอาการบาดเจ็บให้กับคนอื่น เขาส่ายหัวและตบไหล่ของเธอจากนั้นพูดว่า
　　“เรายังมีอีกหลายอย่างที่จะต้องทำเราไม่สามารถที่จะรั้งเวลารออยู่ที่นี้ได้”
　　เมื่อพูดจบหลินเฉิง ก็ยกถุงปีนเขาขึ้นและโบกมือให้กับโคล่า
　　“เอาล่ะเตรียมตัวให้พร้อมพวกเราจะไปแล้ว!”
　　หยูซาน พยักหน้าจากนั้นเธอรีบเร่ง เก็บยาทั้งหมดใส่มือของผู้บาดเจ็บ และรีบวิ่งตามหลัง หลินเฉิง ออกไปยังด่านนอก
　　……..
　　ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่องหลินเฉิง หยูซานและโคล่ายังคงเดินไปเรื่อยๆตามถนน
　　ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอุณหภูมิสูงขึ้นหรือไม่ตอนนี้ดูเหมือนซอมบี้จะมีมากขึ้นกว่าเดิม โดยปกติแล้วพวกเขาเพียงจัดการพวกมันเล็กน้อย แต่ตอนนี้พวกเขาต้องใช้เวลาถึง 2 เท่าในการกำจัดพวกมัน
　　หลังจากที่วิ่งไปตามถนนตามแผนที่เมืองกวนโจวประมาณ 10 นาทีในที่สุดเขาก็พบชุมชนแห่งหนึ่งหลังจากที่เขาเก็บกวาดตรงสนามหญ้าของอาคารเรียบร้อยหลินเฉิงก็วิ่งตรงเข้าไปยังอาคารที่พัก
　　ปัง!
　　จากนั้นหลินเฉิง ก็นำแคปซูลบ้านออกมา และมันกลมกลืนเข้ากับผนังของทางเดินชั้นแรก หลังจากที่ หลินเฉิง ตรวจสอบโดยรอบ เขาก็เปิดประตูเข้าไปด้านใน
　　“ถ้าเธอหิวหาอะไรกินไปก่อนผมมีบางอย่างที่ต้องทำ… อย่ารบกวนผม!”
　　หลินเฉิง เพียงพูดไม่กี่คำกับหยูซานหลังจากที่เห็นว่าเธอ พยักหน้าเข้าใจ หลินเฉิง เดินเข้าไปในห้องนอนและปิดประตู!
　　——————————–