ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 174 สายลับ

SC:

　　“ไม่เลว!”
　　เมื่อเห็นผลลัพธ์นี้หลินเฉิง พยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ ออกมา”
　　หยูซาน ยกเลิกการใช้พลังล่องหนอย่างรวดเร็วและปรากฏตัวอยู่ข้างๆ หลินเฉิง หลังจากที่ขบคิดอยู่สักครู่ หลินเฉิง ก็ชี้ไปที่โต๊ะข้างๆเขาและบอกหยูซานว่า
　　“ลองสัมผัสโต๊ะตัวนั้น!”
　　“ค่ะ”
　　เมื่อเห็นหลินเฉิงค่อนข้างจะติดใจหยูซานเองก็ตื่นเต้นเช่นกัน
　　แต่น่าเสียดายผลลัพธ์ของการทดสอบนี้ทำให้ทั้งสองคนต้องผิดหวังอาจเป็นเพราะโต๊ะมีขนาดใหญ่เกินไปเลยทำให้การล่องหนไม่เสถียร จนแทบไม่มีร่องรอยของการล่องหนเลย ด้วยความลังเลใจ หลินเฉิง จึงเริ่มให้ หยูซาน ทดสอบกับของชิ้นเล็กๆเช่นปากกาจนไปถึงตู้หนังสือ พวกเขาทดลองเกือบทั้งหมดสำนักงานในที่สุดก็ได้ข้อสรุป
　　นอกจากความสามารถในการซ่อนตัวตนของหยูซาน แล้วเธอยังสามารถทำให้วัตถุที่มีขนาดต่ำกว่า 10 ลูกบาศก์เมตรล่องหนไปพร้อมกับเธอด้วย!
　　แม้ว่าข้อสรุปนี้ยังไม่เพียงพอที่จะให้ทั้งสองคนมีความสุขแต่ก็เป็นวิธีใหม่ให้พวกเขาคิดรูปแบบการต่อสู้!
　　หลินเฉิง พูดกับ หยูซาน อย่างสงบว่า
　　“ตอนนี้เธอสามารถทำให้สิ่งของล่องหนไปพร้อมกับเธอได้นั่นหมายความว่าเธอกำลังก้าวสู่ถนนแห่งการลอบสังหาร เมื่อก่อนผมคิดว่าจะจัดโปรแกรมการฝึกอบรมอื่นให้กับเธอ แต่ตอนนี้เราควรมาสนใจเรื่องที่อยู่ต่อหน้าเราก่อน!”
　　หลังจากนั้นหลินเฉิง ก็ลูบหัวของโคล่าเบาๆและพาหยูซานลงบันไดไป เพื่อหลีกเลี่ยงการแสดงการเคลื่อนไหวมากเกินไป หลินเฉิง จึงเร่งความเร็วอย่างสุดขั้ว ในพริบตาเขาตัดผ่านถนนและซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเงาอาคารและหายไปท่ามกลางกับสายฝน
　　แต่เดิมหลินเฉิง ต้องการให้โคล่าเป็นคนสืบข่าว แต่ต่อมาเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินเฉิง ก็ล้มเลิกความคิด เพราะที่นี่เป็นสวนสัตว์และความสามารถของ ท่านจิว นั้นคือการควบคุมสัตว์ หากโคล่าปรากฏตัวจะเป็นเป้าหมายที่ชัดเจนเกินไป.novel-lucky.
　　ยิ่งไปกว่านั้นหยูซาน เพิ่งจะได้รับยาเสริมสร้างความแข็งแกร่งระดับ E หากคำนวณตามลำดับแล้วเธอถือว่าเป็น “ไพ่ตาย” เกรงว่าไม่มีใครในสวนสัตว์สามารถเอาชนะเธอได้ยกเว้น ท่านจิว แต่เงื่อนไขดังกล่าวก็มีข้อจำกัด ไม่เช่นนั้นเธอจะไม่สามารถทำการสอดแนมได้อย่างสมบูรณ์..
　　เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลินเฉิง จุดบุหรี่ขึ้นและพึมพำกับตัวเอง
　　“อย่าทำให้ฉันผิดหวัง..”
　　….
　　ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆอีก 1 ชั่วโมงต่อมาถนนทั้งสายไม่สามารถมองเห็นอะไรได้นอกจากสายฝนและเสียงคำรามของท้องฟ้า
　　เป็นเวลานานแล้วที่หยูซาน ยังไม่กลับมา หลินเฉิง รู้สึกเป็นกังวล แต่เขาคิดว่าเขาต้องการปล่อยให้หญิงสาวเติบโตด้วยกำลังของตัวเอง เขาไม่สามารถบังคับและวางแนวทางให้เธอได้ทั้งหมด
　　ในใจของหลินเฉิง รู้สึกกระสับกระส่ายเขาทำได้เพียงแต่สูบบุหรี่เพื่อบรรเทาความกังวลของตัวเอง ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าปรากฏขึ้น ในที่สุดหยูซานก็ปรากฏตัวต่อหน้า หลินเฉิง
　　ในเวลานี้ หยูซาน ดูเขินอายเป็นอย่างมาก บางทีอาจเป็นเพราะเธออยู่ข้างนอกและตากฝนนานเกินไปจนทำให้ดูเหมือนไก่ที่ถูกแช่ลงไปในน้ำ ร่างกายของเธอสั่นเทา
　　หลินเฉิง ทิ้งก้นบุหรี่และไม่สนใจว่าเธอเห็นอะไรบ้างในขณะที่หยิบชุดเสื้อผ้าแห้งจากถุงปีนเขาและส่งให้กับเธอเพื่อไปผลัดเปลี่ยน
　　หลังจากนั้นสักครู่หยูซาน ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอแทบจะรอไม่ไหวที่จะรายงานการสอบแนมครั้งนี้ของเธอ
　　หลินเฉิง โบกมือและหยิบนมขวดนึงออกมาจากแคปซูลแล้วส่งให้กับเธอ เมื่อเห็นนมที่อยู่ในมือของเธอ หยูซาน พูดอย่างเหลือเชื่อว่า
　　“นม…นมวัว?มีนมได้ยังไง?”
　　“มันน่าแปลกใจมากหรือไง?”
　　หลินเฉิง มองเธออย่างประหลาด
　　“นมนี้มีอายุการเก็บรักษาอย่างน้อยครึ่งปีนอกจากนี้ผมยังมีวิธีในการเก็บรักษาสิ่งเหล่านี้อย่างพิเศษทำให้มันไม่เสื่อมสภาพแม้จะผ่านไปหลายปีก็ตาม”
　　หลังจากฟังคำอธิบายของหลินเฉิง หยูซาน รู้สึกเขินอายที่ถามคำถามโง่ๆออกมา เธอเปิดขวดและดื่มนมอย่างรวดเร็ว
　　หลังจากดื่มนมเสร็จหยูซาน แสดงออกถึงความพึงพอใจเช่นเดียวกับรับประทานอาหารที่อร่อยที่สุด แม้นมจะมีขนาดเล็กแต่เธอใช้เวลา 5-6 นาทีในการค่อยๆกิน
　　เมื่อเห็นลักษณะพึงพอใจของหญิงสาวหลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะยิ้ม เขาไม่ค่อยชอบดื่มนมเท่าไหร่หากไม่ได้พิจารณาเรื่องความสมดุลทางโภชนาการเขาคงไม่เสียพื้นที่ในแคปซูลจัดเก็บเพื่อเติมเต็มสิ่งเหล่านี้เอาไว้
　　หลังจากที่หยูซาน ดื่มนมเสร็จ เขาก็ถามขึ้นว่า
　　“ผลจากการสอดแนมเป็นยังไง”
　　หยูซาน พยักหน้าและพูดอย่างตื่นเต้นว่า
　　“สวนสัตว์แห่งนี้ใหญ่มาก!ถ้าฉันไม่มียาของพี่หลินฉันคงไม่สามารถสำรวจได้หมด!”
　　เมื่อพูดถึงเรื่องนี้การแสดงออกของหยูซาน กลายเป็นเคร่งขรึม
　　“แต่มีคนจำนวนมากอยู่ภายในเช่นกันเพียงเพราะฝนตกหนักพวกเขาทั้งหมดจึงซ่อนตัวอยู่ในบ้าน เพื่อหลบฝน!เท่าที่ฉันเห็นมีอย่างน้อย 3-400 คน!แต่คนส่วนใหญ่รวมตัวกันอยู่ในบ้านหลังใหญ่ซึ่งอยู่ลึกที่สุดของสวนสัตว์ ฉันกลัวว่าจะถูกพบเลยไม่ได้เข้าไปใกล้ๆแต่สามารถมองเห็นสถานการณ์คร่าวๆภายใน”
　　“อืม…”
　　เมื่อได้ยินเรื่องราวของหยูซาน หลินเฉิง พยักหน้า
　　“เธอเห็นเป้าหมายหรือไม่ตัวอย่างเช่นชายชราที่น่าจะเป็นท่านจิว หรือใครบางคนที่มีความสามารถในการซ่อนตัว?”
　　หยูซานส่ายหัว
　　“ไม่มี…คนส่วนใหญ่ที่ฉันเห็นพวกเขากำลังกินดื่มเล่นไพ่..และ..และเล่นกับผู้หญิง!แต่มีทหารยามหลายคนพร้อมกับปืนลาดตระเวนอยู่ในสวนสัตว์ มีหลายครั้งที่พวกเขาเดินผ่านฉันไปมันทำให้ฉันกลัวมาก!”
　　“ฮ่าฮ่า”
　　หลินเฉิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
　　“กลัวอย่างนั้นหรอเธอหวาดกลัวทั้งๆที่เธอล่องหนอยู่อย่างนั้นหรอคนที่สมควรกลัวน่าจะเป็นคนอื่นมากกว่า เอาล่ะคำถามสุดท้าย แล้วสัตว์ล่ะ?”
　　หยูซานจับขวดนมในมือแน่นและพูดว่า
　　“ดูเหมือนพวกมันอยู่ทางเข้าประตู!และมีกรงว่างเปล่าจำนวนมากแต่ฉันไม่รู้ว่าสัตว์พวกนั้นไปอยู่ไหนแต่!”
　　เมื่อพูดถึงตรงนี้ใบหน้าของหยูซาน แสดงออกถึงความหวาดกลัว
　　“ในตอนที่ฉันเดินผ่านหลายครั้งพวกสัตว์ทำท่าเหมือนกับได้กลิ่นของฉันและจ้องมองมาที่ฉันโดยที่มันไม่เห็นอะไร โชคดีที่พวกมันไม่สนใจอะไรมากและหันหลังกลับไปโดยไม่สนใจอีก”
　　เมื่อได้ยินสิ่งนี้หลินเฉิง ขมวดคิ้วและคิดอยู่สักครู่ เขาพูดขึ้นว่า
　　“ดูเหมือนสถานการณ์ในสวนสัตว์จะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการเธอทำได้ดีมาก ตอนนี้เรามาวางแผนมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับ ท่านจิว กันเถอะ!”
　　————————————————