ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 177 หอคอยว่านฮวา ท่านจิว

　　SC:
　　ใช้ประโยชน์จากการที่ฝนตกหลินเฉิง มุ่งหน้าไปยังเป้าหมายอย่างรวดเร็วและสามารถหลีกเลี่ยงการจับกุมของลูกน้อง ท่านจิว หลังจากผ่านไปนานกว่าครึ่งชั่วโมงในที่สุดเขาก็มาถึงเป้าหมายหอคอยว่านฮวาที่ ท่านจิว อาศัยอยู่
　　ที่เรียกว่าหอคอยว่านฮวา ความจริงแล้วเป็นบ้านที่มีรูปร่างสี่เหลี่ยมผืนผ้าและมีรูปทรงแปลกๆด้านนอกเป็นสีน้ำตาล อาคารขนาดเล็กถูกสร้างขึ้นโดยตรงบนทางลาดล้อมรอบด้วยป่าทึบเกือบจะบดบังอาคารทั้งหมด
　　สถานที่แปลกประหลาดที่สุดของบ้านหลังนี้ก็คือไม่มีหน้าต่าง! แผนการที่จะลักลอบเข้าไปทางหน้าต่างของ หลินเฉิง ต้องพับเก็บไว้อย่างสิ้นหวัง
　　เมื่อมองดูรูปร่างหอคอยว่านฮวาซึ่งมีรูปร่างคล้ายกับโลงศพยักษ์หลินเฉิง ขมวดคิ้วและสงสัยว่าจะแอบเข้าไปในห้องได้อย่างไร
　　หลังจากคิดอยู่สักครู่หลินเฉิง ก็หันมาหา หยูซาน และพูดว่า
　　“ผมรู้สึกว่าบ้านหลังนี้มีบางอย่างผิดปกติเธอควรระวังตัวเอาไว้ และตรวจสอบพื้นที่โดยรอบสังเกตว่ามีอะไรผิดปกติหรือไม่!”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง ใบหน้าของ หยูซาน กลายเป็นจริงจัง เธอพยักหน้าเบาๆและหายตัวไปทันที
　　หลังจากหยูซานหายตัวไปหลินเฉิง รู้สึกไม่สบายใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองบนหลังคาซึ่งมีความสูงอย่างน้อย 10 เมตรเขาปล่อยโคล่าไว้ที่นี่เพื่อรอหยูซานกลับมา จากนั้นตัวเขาเองเดินไปที่กำแพงและใช้ฝ่ามือแปะลงบนกำแพงทำให้เกิดผลึกน้ำแข็งปรากฏบนผนัง
　　หลังจากนั้นหลินเฉิง ค่อยๆปีนขึ้นไปพร้อมกับจับผลึกน้ำแข็งที่ก่อขึ้นมา เขาพยายามย่องขึ้นไปอย่างเบาที่สุดเป้าหมายของเขาคืออาคารขนาดเล็กเพื่อเป็นจุดสังเกต
　　“ท่านจิว มีคำสั่งว่าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับบ้านของเขาให้ทุกคนออกไปค้นหาชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว!”
　　ทันทีที่หลินเฉิง มาถึงด้าานบนเขาก็ได้เห็นชายหัวล้านคนหนึ่งกำลังพูดต่อหน้ากลุ่มคนใบหน้าของชายหัวล้านมีความกังวลใจเล็กน้อย
　　“คือ…ท่านจิว ไม่ได้บอกหรือว่าชายคนนั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก? ท่านกวนได้พาใครบางคนออกไปค้นหาเขาและให้พวกเราอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องนายท่าน!”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของชายศีรษะล้านชายหนุ่มคนหนึ่งในวัย20 ปีก้าวออกมาด้านหน้าและพูดขึ้น
　　“เหอะ-”
　　เมื่อเห็นชายหนุ่มคนนี้พูดออกมาด้วยแรงจูงใจซ่อนเร้นชายหัวล้านพูดอย่างหยิ่งยโสว่า
　　“เฮาเลอสิ่งที่นายคิดอยู่ตอนนี้คิดว่าฉันคนนี้ไม่รู้อย่างนั้นหรอ รีบออกไปและทำตามคำสั่งได้แล้ว ไม่อย่างนั้นชีวิตของนายเองก็จะรักษาเอาไว้ไม่ได้!”
　　ทันใดนั้นเขาก็ผิวปากมีสิงโตตัวใหญ่กระโดดมายืนด้านข้าง มันมองไปที่ เฮาเลอ พร้อมกับแยกเขี้ยวอยากหิวกระหาย!
　　หลังจากเห็นสิงโตตัวนี้เฮาเลอ ใบหน้าซีดเซียวและโบกมืออย่างรวดเร็ว
　　“เข้าใจแล้วครับ!เฉิงเก๋อผมจะรีบพาคนอื่นๆออกไปค้นหาอย่างรวดเร็ว!”
　　หลังจากพูดจบเขาก็โบกมือให้กับคนที่อยู่ด้านหลังด้วยใบหน้าเกลียดชังและจากไปทันทีเมื่อมองดูแผ่นหลังของ เฮาเลอ หายไป ชายที่ถูกเรียกว่าเฉิงเก๋อหลี่ตาเล็กน้อยและมีใบหน้าพึงพอใจ
　　หลินเฉิง นอนฟังเงียบๆอยู่บนหลังคา เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ภายใต้สายตาของเขา และเข้าใจได้ว่าเมื่อ ท่านจิว ถูกตัดขาดจากแมลงสื่อสารทำให้เขารู้สึกเป็นกังวลและต้องการส่งทุกคนออกไปค้นหาตัว หลินเฉิง
　　อย่างไรก็ตามเนื่องจากเขาเองก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะจัดส่งทุกคนออกไปแต่เป็นเพียงเพราะเขามีความมั่นใจเกินไป หากจะเชิญหน้ากับ หลินเฉิง เขาคิดว่าเขาสามารถจัดการแก้ปัญหานี้ได้ด้วยตัวเอง!.novel-lucky.
　　เมื่อนึกถึงเรื่องนี้หลินเฉิง รู้สึกบางอย่างในหัวใจ เขาไม่เคยจัดการกับคู่ต่อสู้ที่อยู่ในระดับนี้มาก่อน หากเขาประมาทเพียงเล็กน้อยผลลัพธ์สุดท้ายคงไม่ใช่เรื่องดี
　　อย่างไรก็ตามในทางกลับกันหลินเฉิง คิดว่าค่าพลังงานที่ได้จาก ท่านจิว นั้นจะต้องมหาศาลรวมถึงสัตว์กลายพันธุ์ทุกชนิดที่จะให้ค่าพลังงานเหล่านั้นทำให้ หลินเฉิง รู้สึกไม่อยากยอมแพ้…
　　“แน่นอนว่าความโลภนั้นเป็นแรงจูงใจของมนุษย์..”
　　หลินเฉิง ถอนหายใจอย่างเงียบงันแล้วหันลงไปชั้นล่าง จากนั้นเข้าพบว่าหยูซานได้กลับมาจากสำรวจแล้วดังนั้นเขาจึงถามโดยตรง
　　“ได้อะไรมาบ้าง”
　　หยูซาน กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า
　　“ไม่ได้อะไรมากนัก…รอบๆบ้านไม่มีหน้าต่างเลยมีเพียงประตูหน้าเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้และฉันเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังพูดคุยกันกับชายหัวล้าน เมื่อฟังพวกเขาดูเหมือนว่าทุกคนที่อยู่ในสวนสัตว์กำลังตามหาพวกเราอยู่!”
　　เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ที่หยูซาน สอดแนมมาไม่ได้แตกต่างไปจากสิ่งที่เขาได้รับรู้นัก หลินเฉิง พยักหน้า
　　“ดูเหมือนว่าท่านจิว ต้องการดักจับเราในสวนสัตว์ ให้เหมือนกับการจับเต่าในบ่อ เราไม่สามารถเข้าไปในบ้านหลังนี้ได้และคนของ ท่านจิว ก็ไม่สามารถหาเราได้เช่นกัน แต่ไม่ว่ากรณีใดๆ ตราบใดที่เรายังคงยืดเยื้อเวลาออกไปความได้เปรียบของเราก็จะลดน้อยลง…”
　　เมื่อพูดดังนั้นใบหน้าของหลินเฉิง แสดงออกอย่างเย็นชา
　　“ดังนั้นเราควรที่จะจัดการปัญหากับท่านจิว คนนี้ก่อนที่จะเช้า!”
　　…….
　　เวลาเที่ยงคืนในอาคารว่านฮวา
　　“แกร็ก”
　　มีเสียงไฟแช็คจุดขึ้นชายชราคนหนึ่งอายุประมาณ 60 ปีสวมชุดราตรีสีน้ำตาลเข้มนั่งอยู่บนโซฟาในขณะที่เขากำลังจุดซิก้า
　　ลักษณะของชายชราคนนี้ดูธรรมดามากใบหน้าของเขายังคงเหี่ยวย่นตามวัยแต่ดวงตาของเขายังคงความสดใสซึ่งดูแตกต่างจากชายชราทั่วไป
　　ถัดจากเขามีลิงชิมแปนซี2 ตัวที่สูงเกือบ 2 เมตรยืนอยู่คนละข้างกำลังกินเนื้อสัตว์แช่แข็งชิ้นใหญ่
　　“นายหมายถึงจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่พบร่องรอยของอีกฝ่ายอย่างนั้นหรอ?”
　　ชายชราพ่นควันออกมาชายชราผู้มีผมขาวคนนี้คือท่านจิว และมองไปที่ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขาก่อนที่จะถามขึ้นอย่างไม่เป็นทางการ เมื่อได้ยินคำถามไม่แยแสของ ท่านจิว ร่างกายของ เฉิงเก๋อสั่นสะท้านเขาตอบอย่างรวดเร็วว่า
　　“ครับ…ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นมันแมลงที่คุณเคยให้ไว้กับผมขาดการติดต่อจนถึงบัดนี้ก็ไม่สามารถติดต่อกับมันได้อีกต่อไป”
　　“อืม….”
　　ท่านจิว พยักหน้าและหยิบแก้วขึ้นมาจิบเบาๆ
　　“นี่ไม่ใช่เรื่องปกติแสดงว่าอีกฝ่ายจะต้องสังเกตเห็นมันและฆ่ามันทิ้งแล้ว!”
　　“แต่…แต่มันจะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง?”
　　เมื่อได้ยินใบหน้าของเฉิงเก๋อ ดูเป็นกังวล แต่ถูกขัดจังหวะด้วยคำพูดของ ท่านจิว
　　“ฉันเคยพูดก่อนหน้านี้แล้วไงว่าชายคนนี้ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา แม้ว่าการตรวจจับแมลงที่มองไม่เห็นจะค่อนข้างเป็นเรื่องยาก แต่ในกรณีของชายคนนี้อาจเป็นแบบนั้น..”
　　เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ท่านจิวถอนหายใจเบาๆแล้ววางแก้วลงก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปในห้องหนังสือ ในขณะที่เดินไปเขาไม่ได้หันหลังกลับมาแต่พูดว่า
　　“ฉันได้สั่ง“นกอินทรีย์คู่”แล้ว นายแค่ไปที่ “ศาลาร้อยสัตว์”ที่อยู่ชั้นล่างและพาพวกเขาออกไป และถ้านายมี”นกอินทรีย์คู่”แล้วยังหาผู้ร้ายไม่พบเมื่อถึงเวลานั้นฉันคิดว่าคนอื่นเหมาะสมที่จะเป็นหัวหน้าคนคุ้มกันมากกว่า!”
　　——————————————-