ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 200  เขตเฉินเทา

SC:

　　ตูม!
　　บูม!
　　เกิดการปะทะกันอย่างดุเดือดระหว่างโคล่าและเทียนซือพวกมันเปลี่ยนเป็นรูปแบบพิเศษและเข้าห้ำหั่นกันจนแยกไม่ออก ในเวลานี้สมรภูมิดูดุเดือด
　　ป่าต้นป็อปลาร์ที่อยู่ท่ามกลางสนามต่อสู้ถูกทำลายลงโดยสัตว์ทั้ง2 ตัว มีกลุ่มของซอมบี้ที่หลงเข้ามาถูกฉีกเป็นชิ้นๆโดยพวกมัน
　　หลังจากนั้นไม่นานหลินเฉิง ก็ตบมือของเขาเพื่อหยุดการต่อสู้และพูดว่า
　　“เอาละหยุดได้แล้วเสียงของพวกนายจะนำฝูงซอมบี้มาที่นี่”
　　จากนั้นก็หันมามองโคล่าที่คืนรูปร่างเดิมแล้ว
　　“นายรู้สึกเป็นยังไงบ้างแพนด้าตัวนี้มีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วมกับเราหรือไม่”
　　“โฮ่งโฮ่ง”
　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง ยิ้มเยาะเย้ยตัวเองโคล่าเห่าออกมาถึง 2 ครั้ง จากนั้นทำท่าน้อยใจมันถูหัวกับขาของ หลินเฉิง จากนั้นเดินไปหา หยูซาน และนอนอยู่ข้างๆ หยูซาน
　　เมื่อเห็นมันเป็นอย่างนี้ หลินเฉิง ยิ้มกว้างและพูดกับหยูซานว่า
　　“เป็นยังไงบ้างอย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้านี้ ความขัดแย้งของทั้ง 2 ตัวจะต้องตัดสินด้วยการต่อสู้!”
　　“เอาล่ะพี่พูดถูก!”
　　เมื่อมองไปที่ใบหน้าของหลินเฉิง หยูซาน พูดขึ้นด้วยความขัดใจ เธอรีบเดินไปหาเทียนซือที่หมอบอยู่ จากนั้นเธอก็ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ!”
　　“พี่หลินเทียนซือบาดเจ็บ!”
　　หลินเฉิง ขมวดคิ้วและเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วตามคำบอกของ หยูซาน เขาพบรอยข่วนลึกตรงช่องท้องด้านซ้ายของมัน
　　หลังจากเห็นบาดแผลร้ายแรงหลินเฉิง จ้องมองเทียนซือและเห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้สนใจบาดแผลของตัวเอง ในเวลานี้มันมอง หลินเฉิง ด้วยรอยยิ้มแห่งความภักดี
　　“เอาละก็ได้ นายทำตัวสมกับเป็นลูกผู้ชายแล้ว!”
　　เมื่อเห็นทัศนคติของเทียนซือหลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะนับถือเพื่อนตัวน้อยตัวนี้!
　　“อะไรนะ!พี่หลิน เทียนซือเป็นตัวเมียพี่จะเรียกว่าลูกผู้ชายได้ยังไง?”
　　หลังจากได้ยินคำชมจากหลินเฉิง ที่มีต่อเทียนซือ หยูซาน หัวเราะและรีบอธิบายให้เขาฟัง
　　หลินเฉิง รู้สึกเขินอายทันทีพร้อมกับกระแอมไอเบาๆ จากนั้นเขารีบส่งยาให้กับหยูซานเพื่อช่วยรักษาบาดแผลให้กับเทียนซือ ในขณะเดียวกันก็รีบปลีกตัวออกไปทันที
　　หลินเฉิงเดินกลับมาหาโคล่าในขณะที่มันนอนราบอยู่กับพื้นเพื่อฟื้นฟูความแข็งแรงของตัวเอง หลินเฉิง พยายามตรวจสอบโคล่าอย่างระมัดระวังและเขาก็พบว่าภายใต้การต่อสู้อันดุเดือดนั้น โคล่าไม่ได้มีแม้แต่รอยแผลบนร่างกายหรือแม้แต่ขนหลุดร่วงออกไป.novel-lucky.
　　“โอ้ดูเหมือนนายจะเป็นฝ่ายชนะเอาล่ะคืนนี้ได้จะได้กินอาหารเป็น 2 เท่าของเทียนซือ!”
　　หลังจากยืนยันได้ว่าโคล่าไม่ได้รับบาดเจ็บหลินเฉิงลูบหัวของมัน
　　“โฮ่งโฮ่ง”
　　เมื่อได้ยินว่าจะได้รับรางวัลโคล่ารู้สึกมีความสุขมันเห่า 2 ครั้งและพยายามที่จะกระโดดเกาะ หลินเฉิง ในขณะที่ หลินเฉิง เตะมันออกไป
　　“ให้ตายสิ!นายไม่รู้หรือว่านายมีน้ำหนักเท่าไหร่นายกระโดดลงมาแบบนี้ฉันได้กระดูกหักแน่!”
　　หลังจากเตะโคล่าออกไปแล้วหลินเฉิง มีอาการหงุดหงิดเขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนด่าโคล่า
　　หลังจากที่เขาเตะโคล่าออกไปเขารู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนมาด้านหลังของเขาอย่างรวดเร็วหลินเฉิง รีบสะบัดเท้าไปด้านหลังอย่างรวดเร็วและได้ยินเสียง ที่น่าเศร้าพร้อมกับใบหน้าของเทียนซือที่ดูผิดหวัง
　　“เจ้าพวกนี้มันบ้าหรือไง!”
　　เมื่อหยูซาน เห็นใบหน้าที่โศกเศร้าของเทียนซือ เธอรีบวิ่งเข้ามาและอุ้มมันจากนั้นดูอาการบาดเจ็บ
　　หลินเฉิง ยกนาฬิกาข้อมือของเขาขึ้นมาดูและดูเหมือนว่าเขาไม่มีเวลามาสนใจเรื่องไร้สาระแบบนี้อีก เขาเปลี่ยนบ้านให้เป็นแคปซูลและใช้แคปซูลรถยนต์ จากนั้นกระโดดขึ้นไปยังที่นั่งคนขับและตะโกนใส่ หยูซาน ว่า
　　“ขึ้นรถ เราจะไปกันแล้ว!”
　　เมื่อได้ยินดังนั้นหยูซาน ลุกขึ้นยืน และเรียกโคล่า ทั้งสุนัขและหมีแพนด้ากระโดดขึ้นบนหลังรถด้วยความรีบร้อน
　　…….
　　1 เดือนต่อมา มณฑล เฉินเจียง
　　เขตเฉินเทาตั้งอยู่ใต้สุดของแผ่นดินจีน ล้อมรอบไปด้วยแม่น้ำ 3 ด้าน ทางทิศตะวันออกทิศตะวันตกและทิศใต้ เป็นเส้นทางเดียวที่จะไปเซียงโจว และยังรู้จักในชื่อที่เรียกว่า “ท่าเรือฮ่องกง”
　　เวลาผ่านไป1 เดือนแล้วสภาพอากาศไม่ได้หนาวเย็นอีกต่อไป ในเวลานี้เนื่องจากเป็นเขตร้อนชื้นของเขตเฉินเทา หลังจากมาถึงที่นี่ หลินเฉิง รู้สึกถึงอุณหภูมิที่ร้อนขึ้นเขาจึงต้องถอดแจ็คเก็ตหนาของเขาออกไปรวมทั้งกางเกงขายาวด้วย
　　หลินเฉิง นั่งอยู่บนรถเปิดหน้าต่างและกำลังสังเกตสถานการณ์บนถนนโดยรอบ
　　ในฐานะที่เป็นถนนการค้าหลินเฉิง ระลึกถึงความจำของตัวเองเขาไม่ค่อยท่องเที่ยวที่ใดมากนักแต่ที่นี่เป็นเมืองชายฝั่งเพียงแห่งเดียว มีร้านอาหารทะเลและป้ายร้านผลไม้ทรุดโทรมอยู่ที่นั่น ช่างน่าเสียดาย
　　“ในตอนก่อนวันสิ้นโลกฉันไม่เคยจะได้กินของดีๆแบบนี้แต่เมื่อตอนนี้มาเยือนอีกครั้งกลับไม่มีใครขาย”
　　เมื่อเห็นสถานการณ์บนท้องถนนหลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมา และเหยียบคันเร่งพุงชนซอมบี้ที่อยู่ตามรายทาง
　　“พี่พูดถึงเรื่องอะไรอย่างนั้นหรอ?”
　　เมื่อได้ยินคำพูดที่คลุมเครือของหลินเฉิง หยูซาน เงยหน้าขึ้น
　　เมื่อได้ยินดังนั้นหลินเฉิง ถอนหายใจและโบกมือว่า
　　“ไม่มีอะไรมองดูตรงนั้นสิจะเห็นชายทะเลเราอยู่ห่างประมาณ 3 กิโลเมตร”
　　หลังจากที่ตรวจสอบเส้นทางจากระบบนำทางไปหลินเฉิงก็รีบเร่งเครื่องอีกครั้งตรงไปที่ชายทะเล
　　แม้ว่ามันจะเป็นเมืองที่ติดกับชายทะเลแต่ก็เป็นเขตเมืองแม้ว่าตัวกินคนและซอมบี้จะมีไม่น้อยแต่เมื่อเทียบกับเมืองหลวงแล้วที่นี่มีประชากรน้อยมาก
　　หลินเฉิง ขับรถไปเรื่อยๆประมาณ 10 นาทีต่อมา เขาก็มาถึงจุดสุดท้าย ที่ไม่สามารถเคลื่อนที่ต่อไปได้ด้านหน้ามีรถยนต์ขวางอยู่และมีซอมบี้ไม่กี่ตัวอยู่ตรงนั้น หลังจากที่จัดการยิงซอมบี้เหล่านั้นลง หลินเฉิง ก็ดวงตาเป็นปลากรายมองไปยังทะเลสีฟ้าใส ที่อยู่ด้านหน้า ท้องฟ้าและทะเลเป็นพื้นแผ่นเดียวกันมองเห็นคลื่นซัดผ่านเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่เคยหยุด
　　หลินเฉิง ยืนฟังเสียงคลื่นทะเลที่ซัดผ่านเข้ามายังชายหาดในขณะที่สูดดมกลิ่นไอทะเลเข้าไป เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นและรีบเปิดประตูรถวิ่งลงไปที่ชายหาดทันที
　　——————————————–