ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 201 สีดำฉันชอบมันนะ

SC:

　　ในเวลานี้หลินเฉิง ก็เหมือนเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่พบของเล่นอันเป็นที่รักของเขา เขาถอดรองเท้าผ้าใบออกแล้วเดินเท้าเปล่าลงไปในทะเลโดยตรง
　　ซ่า!
　　ละอองน้ำสาดกระเซ็นจากทะเลเกิดคลื่นขนาดใหญ่ทำให้ หลินเฉิง ล้มลงกับพื้นสำลักน้ำทะเลและไอซ้ำๆหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พบว่ามีบางอย่างลากเขาขึ้นจากทะเลเมื่อหันกลับไปเห็นหางสีดำแกว่งไกว
　　ปรากฏว่าเมื่อหลินเฉิง กระโดดลงทะเลเพราะไม่สามารถต้านทานความสวยงามของมันได้หลังจากที่เขาโดดลงทะเล โคล่า คิดว่า หลินเฉิง จมน้ำมันเลยรีบกระโดดลงไปในทะเลเพื่อช่วยเหลือเขา
　　พวกเขาเดินทางเกือบ3 เดือนผ่านมา 6 จังหวัด 24 เมืองและเป็นเส้นทางมากกว่า 2 พันกิโลเมตรทำให้ร่างกายและจิตใจของพวกเขาเหนื่อยล้า ในเวลานี้พวกเขาต้องการที่จะระบายความเหนื่อยล้าพร้อมกับความตื่นเต้นไปกับทะเล
　　ตัวกินคนและซอมบี้กระจัดกระจายอยู่ไปทั่วและไม่มีผู้รอดชีวิตคนใดวางใจเกี่ยวกับเรื่องนี้หลินเฉิง พยายามเก็บเกี่ยวประสบการณ์ต่างๆมากมายและคิดซ้ำๆว่าสิ่งไหนจะทำให้เขาสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้
　　หลินเฉิง ลอยอยู่บนผิวน้ำและจ้องมองไปที่ดวงอาทิตย์ที่สดใสบนท้องฟ้า เขากำลังไต่ตรองทุกอย่างที่เขาผ่านมา หลังจากผ่านมา 1 เดือน โคล่าและ เทียนซือ กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน
　　“พี่จะทำอะไรต่อไป?”
　　ในขณะนั้นก็มีเสียงขัดจังหวะขึ้นทันทีที่หลินเฉิง ได้ยินเสียงเขาหันหลังไปและพบว่า หยูซาน กำลังโผล่ขึ้นมาจากน้ำ ผมของเธอเปียกและไล่ลงบนไหล่เธอ
　　“สีดำ…ฉันชอบมันนะ!”
　　ทันทีที่หลินเฉิง เห็นเหตุการณ์นี้ดวงตาของเขาส่องประกายและพึมพำออกมาเบาๆ
　　“ดำอะไร..”
　　เมื่อมองตามสายตาของหลินเฉิง หยูซาน ก็พบว่าชายหนุ่มหมายถึงอะไรทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
　　เดิมทีตอนที่เห็นหลินเฉิง กระโดดลงทะเลพร้อมกับเสื้อผ้าเธอเองก็ไม่คิดอะไรมากและกระโดดลงมาด้วยเช่นกันแต่ไม่คิดว่า เสื้อผ้าบางๆของเธอเมื่อถูกน้ำทะเลทำให้ยิ่งเหมือนโปร่งใสมากขึ้นไปอีก หน้าอกและเส้นโค้งบนบนร่างกายของเธอถูกสายตาของ หลินเฉิง สำรวจอย่างถี่ถ้วน
　　“พี่..พี่ลามกนี่นา!”
　　หยูซาน เอามือกอดอกเพื่อปิดบังชุดชั้นในสีดำของเธอ และรีบหันไปทางอื่นด้วยความเขินอาย
　　“เฮ้”
　　เมื่อได้ยินคำดุด่าของหยูซาน หลินเฉิง ขมวดคิ้วและพูดด้วยความลังเลว่า
　　“คิดว่าฉันต้องการที่จะดูหรือยังไง เธอเป็นคนแสดงมันออกมาเอง หากฉันไม่มีปฏิกิริยากับเรื่องนี้ฉันคงกลายเป็นขันที”.ไอลีนโนเวล.
　　“พี่…อ้าย!”
　　เมื่อรู้ว่าไม่สามารถที่จะโต้แย้งกับหลินเฉิง ได้ หยูซาน ก็หันหลังและรีบขึ้นฝั่งไปทันทีพร้อมกับร่างกายที่โค้งเว้าปรากฏให้เห็นยามขึ้นจากน้ำทะเล
　　เมื่อมองดูรูปร่างที่เย้ายวนของหยูซานหายไปหลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างขมขื่น ดูเหมือนว่าเด็กสาวตัวเล็กๆในวันนั้นกลายเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้แทบจะแสดงออกถึงแรงกระตุ้นบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ในบางครั้ง…
　　ในความเป็นจริงก็ไม่ใช่ความผิดของเขาชายหญิงอาศัยอยู่ด้วยกันในห้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงคนนั้นยังคงเป็นสาวสวย และในห้องเล็กๆมักเกิดเรื่องน่าอายหลายครั้ง เมื่อผู้ชายคนหนึ่งถูกยั่วเป็นเวลาหลายเดือนมันแทบจะเปลี่ยนให้เขาเป็นหมาป่าที่หิวโหย ผู้ชายเหล่านั้นคงไม่สามารถอดทนกับความผิดปกติได้เช่นเดียวกับ หลินเฉิง ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ถือว่าเป็นผู้ชาย
　　หลินเฉิงสวดมนต์ในใจของตัวเองเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองหลายครั้งแล้วโยนความคิดเหล่านี้ออกไปจากหัวใจเขา เขาค่อยๆแกว่งแขนของเขาเพื่อว่ายน้ำไปที่ชายฝั่งตามทักษะการว่ายน้ำที่หยูซานเคยสอน
　　หลังจากว่ายน้ำอยู่2 รอบหูของ หลินเฉิง ก็ขยับทันทีมีเสียงร้องดังๆขอความช่วยเหลืออยู่ไกลออกไป
　　หลินเฉิง หยุดว่ายน้ำและพยายามเงียหูฟังอย่างระมัดระวัง สักครู่เขาก็ขมวดคิ้วและตัดสินใจดูเหมือนมีคนอยู่ในทะเลและกำลังขอความช่วยเหลือ
　　หลังจากยืนยันว่ามีคนขอความช่วยเหลือหลินเฉิง คบคิดเรื่องนี้และหันไปทางชายฝั่งก่อนที่จะผิวปาก โคล่าที่ได้ยินเสียงผิวปากรีบว่ายน้ำมาข้างกายของเขาอย่างรวดเร็ว
　　หลังจากที่โคล่าว่ายน้ำมาถึงหลินเฉิง ก็ชี้ไปด้านหลังและพูดว่า
　　“มีคนร้องขอความช่วยเหลือไปช่วยเขากลับมาฉันมีบางอย่างจะถามเขา”
　　เมื่อได้ยินคำสั่งของหลินเฉิง โคล่าพยักหน้าและพุ่งลงไปในน้ำอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาโคล่าก็โผล่หัวขึ้นมาจากน้ำในระยะที่ห่างออกไป 100 เมตร
　　“ให้ตายสิ!ทำไมสุนัขโง่ๆถึงว่ายน้ำเก่งกว่าฉัน!”
　　เมื่อเห็นทักษะการว่ายน้ำของโคล่าหลินเฉิง รู้สึกจุกอก
　　อย่างไรก็ตามเนื่องจากเรื่องนี้ส่งมอบให้โคล่าเป็นคนจัดการแล้วหลินเฉิง จึงไม่กังวลอีกต่อไป แม้ว่ามันจะโง่แต่ก็ไม่เคยล้มเหลวในภารกิจดังนั้นหลินเฉิงค่อยๆแกว่งแขนว่ายน้ำอย่างช้าๆไปที่ชายฝั่ง
　　หลังจากกลับมาที่ชายฝั่งหลินเฉิง ก็เห็น เทียนซือ วิ่งมาหาเขาเมื่อมองไปรอบๆกลับไม่พบร่างของ หยูซานสันนิษฐานว่าหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นแล้ว หญิงสาวรู้สึกโกรธและเขินอายดังนั้นจึงรีบหาที่เปลี่ยนเสื้อผ้า
　　อย่างไรก็ตามเขาไม่ต้องกังวลมากเกินไปแม้ว่าหยูซาน จะผอมแห้ง แต่เมื่อตระหนักถึงประสบการณ์ที่เธอได้เรียนรู้มาเธอจะไม่สร้างปัญหาให้กับตัวเองอย่างแน่นอนและบางทีผู้หญิงคนนี้อาจจะซ่อนตัวเองอยู่ในรถ
　　เมื่อไม่คิดอะไรอีกหลินเฉิง กลับมาที่ชายทะเลและเห็นว่าโคล่าเริ่มว่ายน้ำกลับมา แต่น่าแปลกใจมันกลับมาเพียงตัวเดียวและไม่มีร่องรอยของมนุษย์มาด้วย
　　หลินเฉิง รู้สึกไม่ถูกต้องเขารีบตรงไปที่ชายหาดและรอให้โคล่าขึ้นฝั่ง จากนั้นเขารีบไปประชิดตัวมันทันทีและเมื่อเขากำลังจะถามคำถามอะไรบางอย่างเขาก็เห็นว่ามีเต่าสีเขียวอยู่ในปากของมัน
　　“เจ้าโง่ถ้านายหิวนายควรที่จะจับปลาแทนเต่า แล้วเอาตัวนี้มาทำไมมันพูดไม่ได้ด้วยซ้ำ”
　　หลินเฉิง หยิบเต่าออกจากปากของโคล่าและสังเกตสักครู่เขาเกือบที่จะโยนมันไปให้ไกล
　　“ถูกต้องกินฉันไม่ได้!”
　　ทันใดนั้นเต่าน้อยในมือของหลินเฉิง ก็พูดขึ้น
　　“บ้าไปแล้ว!”
　　เมื่อได้ยินเสียงเต่าตัวเล็กๆพูดขึ้นหลินเฉิง และโคล่าตามตกใจ หลินเฉิง รู้สึกเหมือนจับมันฝรั่งร้อนเขารีบโบนเต่าลงไปบนชายหาดทันที
　　——————————