ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 202 เฉินเฟยหย

SC:

　　บนชายหาดสีเหลืองอ่อนหลินเฉิง และโคล่ายืนอยู่ด้วยกันพร้อมกับเต่าตัวเล็กๆที่สามารถพูดได้ พวกเขาต่างจ้องมองหน้ากันและไม่มีอะไรพูดออกมาดูเหมือนบรรยากาศแปลกๆ
　　สักครู่ต่อมาดูเหมือนเต่าน้อยไม่สามารถที่จะอดใจได้อีกต่อไปมันจะอ้าปากพูดว่า
　　“คือ..เอ่อ..มีน้ำหรือเปล่าฉันกำลังตายด้วยความกระหายน้ำ”
　　เมื่อได้ยินดังนั้นหลินเฉิง อ้าปากกว้าง และลูบหัวโคล่าเพื่อให้มันหยุดกระสับกระส่ายจากนั้นเดินไปหาเต่าตัวเล็กๆและย่อตัวลงและจับเต่าตัวเล็กๆขึ้นมา
　　หลังจากสังเกตอย่างระมัดระวังหลินเฉิง ก็ขมวดคิ้วและถามขึ้นว่า
　　“แกเป็นตัวอะไรกันแน่ทำไมถึงพูดภาษามนุษย์ได้”
　　“เพราะฉันเป็นมนุษย์น่ะสิ!”
　　เมื่อเห็นดวงตาที่เย็นชาของหลินเฉิง เต่าตัวเล็กรีบหดหัวแล้วตอบว่า
　　“ฉัน…ฉันขอเวลาอธิบายได้ไหม?”
　　หลินเฉิง ยกเต่าขึ้นและมองอย่างตั้งใจ
　　“พูดมาให้โอกาสเพียงครั้งเดียวเจ้าเต่าประหลาด”
　　“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันเป็นมนุษย์!เอาละพอแล้วมันใกล้ถึงเวลาแล้ววางฉันลงกับพื้นแล้วนายจะรู้เอง”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง เต่าตัวน้อยไม่มีทางเลือกนอกจากรีบบอกให้ หลินเฉิง วางมันลง
　　หลินเฉิง ขมวดคิ้วเล็กน้อยและโยนมันลงบนชายหาด เขาต้องการเห็นการแสดงของเต่าตัวนี้ที่บอกว่าตัวเองเป็นมนุษย์
　　ปัง!
　　หลังจากนั้นสักพักเต่าตัวน้อยก็นอนอยู่บนชายหาดหายไปกลายเป็นชายหนุ่มที่เปลือยกาย!
　　ชายหนุ่มคนนี้ดูหล่อเหลาและอายุประมาณ20 ต้นๆ สีผิวของเขาดูดีเมื่อสะท้อนแสงแดด แต่ท่าทางของเขาไม่ค่อยดีนักเขานอนตะแคงอยู่บนชายหาดริมฝีปากแห้งผาก เห็นได้ชัดเจนว่าเขาไม่ได้ดื่มน้ำมาเป็นเวลานาน
　　“เอาล่ะดื่มนี่ฉันมีคำถามจะถามนาย!”
　　หลินเฉิง หยิบน้ำแร่ออกมา 1 ขวดและส่งให้กับชายหนุ่ม จากนั้นเว้นวรรคเพียงลมหายใจเดียวและถามขึ้นว่า
　　“นายชื่ออะไร?พลังของนายคือการเปลี่ยนร่างอย่างนั้นหรอ?”
　　“อ่า..มันช่างน่าทึ่ง!”
　　น้ำแร่1 ขวดถูกดื่มเข้าไปอย่างรวดเร็วเพียงลมหายใจเดียวชายหนุ่มอ้าปากหอบหายใจจากนั้นพูดว่า
　　“ขอบคุณมาก!หากสัตว์เลี้ยงของคุณไม่ได้ช่วยผมเอาไว้ผมคงจมน้ำตายไปแล้ว!ผมชื่อเฉินเฟยหยู ผมสามารถแปลงร่างได้ แต่ผมไม่คิดว่าแม้ผมจะกลายเป็นเต่าแต่ผมก็ว่ายน้ำไม่เป็น”
　　เมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้ายังคงบ่นถึงเคราะห์กรรมของตัวเองหลินเฉิง พูดไม่ออก เขาอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาว่า
　　“นี่ฉันเป็นคนแรกที่ได้เห็นเต่าว่ายน้ำไม่เป็นอย่างนั้นหรอ”
　　“เอิ่ม”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง เฉินเฟยหยู พูดขึ้นอย่างงงแล้วถามว่า
　　“มีเต่าชนิดอื่นอีกหรือเปล่าที่ว่ายน้ำไม่เป็น อาจมีความแตกต่างระหว่างสายพันธุ์?”
　　เมื่อเห็นการแสดงออกของชายหนุ่มหลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
　　“ไร้สาระ!ไม่มีเต่าตัวไหนว่ายน้ำไม่เป็น ทำไมนายไม่ใช้สมองของนายแปลงร่างกายเป็นปลาก่อนที่จะกระโดดลงทะเลแทนที่จะทำเรื่องไร้สาระโดยการกลายเป็นเต่าที่ว่ายน้ำไม่เป็น?”.novel-lucky.
　　“ผมจะรู้ได้ยังไงหรอว่า..และก็…ผมกำลังถูกไล่ล่าด้วย!ผมจำได้แค่ว่าต้องรีบกลายเป็นเต่าเพื่อหลีกเลี่ยงการโดนล่าถ้าผมกลายเป็นปลาผมคงต้องตายบนชายหาด ผมจะหนีลงทะเลได้ยังไง”
　　เมื่อได้ยินการดูหมิ่นของหลินเฉิง เฉินเฟยหยู อธิบายให้ฟังด้วยรอยยิ้มขมขื่น
　　“การไล่ล่าอย่างนั้นหรอ?”
　　เมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่มคนนี้หลินเฉิง ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า
　　“ทำไมถึงถูกไล่ล่า?นายไปขโมยอะไรบางอย่างจากคนอื่นมาหรอ”
　　“ไม่ใช่สักหน่อย!”
　　เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง เข้าใจผิด เฉินเฟยหยู รีบปฏิเสธและพูดว่า
　　“ผมแค่…แค่อยากจะช่วยแฟนเท่านั้น!”
　　“เอาล่ะ!”
　　เมื่อได้ยินคำอธิบายของเฉินเฟยหยู หลินเฉิง โบกมืออย่างอดทน เขาขี้เกียจเกินไปที่จะมาเข้าใจเรื่องแบบนี้
　　“อย่าเพิ่งพูดไร้สาระฉันมีบางอย่างที่จะถามและนายจะต้องตอบฉันอย่างชัดเจน เข้าใจไหม”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง เฉินเฟยหยู แสดงสีหน้าอย่างงงๆ ดูเหมือนว่าเขาตามจังหวะคำพูดของ หลินเฉิง ไม่ทัน หลินเฉิง ไม่มีเวลาที่จะมาคิดเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ เขาจึงถามขึ้นว่า
　　“บอกฉันมาก่อนฉันจะหาเรือที่ข้ามทะเลนี้ได้จากที่ไหน”
　　“เรืองั้นหรอ?”
　　เมื่อได้ยินปัญหาของหลินเฉิง เฉินเฟยหยู เปลี่ยนสีหน้าทันทีและถามอย่างประหลาดว่า
　　“คุณกำลังมองหาเรือ…หรือว่าคุณต้องการที่จะเดินทางทางทะเล?”
　　“ทำไมล่ะมีอะไรผิดปกติอย่างนั้นหรอ?”
　　เมื่อเห็นสีหน้าแปลกๆของชายคนนี้หลินเฉิง ถามขึ้นอย่างกระวนกระวายใจ
　　“มีปัญหาแน่นอนโชคดีที่คุณช่วยผมไว้คราวนี้ถึงคราวผมช่วยชีวิตคุณบ้าง!”
　　เมื่อเห็นการแสดงออกที่สงสัยของหลินเฉิง ชายหนุ่มเริ่มพูด
　　“เริ่มแรกมีผู้รอดชีวิตจำนวนมากหนีไปทางเรือพวกเขาไม่สามารถต้านทานการล้อมรอบและจุดจบของซอมบี้และตัวกินคนได้พวกเขาพร้อมที่จะย้ายไปยังเกาะร้างที่อยู่ใกล้เคียงหรืออาศัยอยู่บนเกาะทางใต้ แต่หลังจากเดินทางภายในครึ่งวัน ผู้รอดชีวิตทั้งหมดก็ขาดการติดต่อ ไม่มีใครสามารถกลับมาได้จนกระทั่งบัดนี้ มีเพียงซากศพที่ถูกคลื่นซัดพามาที่ฝั่งเราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเวลานั้น”
　　เมื่อได้ยินสถานการณ์ที่แปลกประหลาดนี้ใบหน้าของหลินเฉิง มืดมนเขารู้สึกหงุดหงิดและกังวลกลับข่าวนี้
　　ที่นี่มีช่องแคบที่มีระยะเพียง 116 ไมล์ก่อนที่จะไปถึงเซียงโจว ตราบใดที่เขาสามารถข้ามช่องแคบนี้ไปได้เขาจะสามารถไปรวมตัวกับครอบครัวของป้าฉินดังนั้นเมื่อถึงที่นี่เขาจึงรู้สึกผ่อนคลายและโดดลงทะเลเพื่อผ่อนคลายตัวเอง
　　อย่างไรก็ตามเขาไม่คาดคิดว่าจะได้ยินข่าวร้ายจากชายหนุ่มคนนี้โดยไม่ตั้งใจ
　　ในความเป็นจริงเมื่อเฉินเฟยหยู พูดว่าผู้รอดชีวิตขาดการติดต่อหลินเฉิงก็พอจะคาดเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
　　สัตว์บนบกยังมีการกลายพันธุ์ดังนั้นสัตว์ที่อยู่ในทะเลเองก็ต้องมีการกลายพันธุ์เช่นกันยิ่งไปกว่านั้นเนื่องจากข้อจำกัดด้านขนาดของสัตว์บนบกทำให้พวกมันเกิดการเปลี่ยนแปลงไม่มากนักแต่ในขณะที่สิ่งมีชีวิตในทะเลนั้นไม่มีข้อจำกัดดังกล่าว เพียงแค่เห็นเต่ายักษ์ที่ถูกฆ่าตายในกวนโจว หลินเฉิง ก็รู้ดีว่าในทะเลปัจจุบันจะต้องมีเต่าที่คล้ายกับเต่าตัวนั้นอีกมากมายอย่างแน่นอน
　　เมื่อพิจารณาถึงความเป็นจริงในเรื่องนี้ใบหน้าของหลินเฉิง มืดมนราวกับก้นหม้อ แม้แต่ โคล่า ยังรู้สึกถึงความเหน็บหนาวที่เล็ดลอดออกมาจากตัวเขา แม้กระทั่ง เฉินเฟยหยู ที่บอกข่าวนี้ยังต้องสั่นเทา ถ้าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ไม่ได้เป็นคนช่วยชีวิตเขาเอาไว้เขาคงจะวิ่งหนีไปแล้ว
　　อีกสักครู่ต่อมาหลินเฉิง ถอนหายใจและบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และพูดอย่างใจเย็นว่า
　　“ขอบคุณที่บอกข่าวนี้กับฉันแต่ฉันอยากรู้ว่าฉันจะหารือได้ที่ไหน”
　　———————————————————————–