ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 209 ปรากฏตัว

SC:

　　ปังๆ
　　หลังจากยิงไปเพียงไม่กี่นัดจุดสีทองก็เคลื่อนย้ายจากด้านซ้ายไปทางด้านขวาภายในไม่กี่วินาทีจุดสีทองก็หายไปทันทีเมื่อเห็นสถานการณ์ดังกล่าวใบหน้าของ หวังจินหลง มืดมน เขาต้องการใช้แม่น้ำสีทองอีกครั้งแต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียง “คลิก”ที่คุ้นเคย
　　เสียงนี้คือเสียงปืนพกหวังจินหลง รู้สึกตัวว่าต้องรีบหนีทันที ทันใดนั้นก็มีกระสุนหลายนัดยิงขึ้น
　　ปังๆๆๆ
　　เขารู้สึกอัดแน่นเล็กน้อยที่หน้าอกของเขาใบหน้าของ หวังจินหลง มืดมนราวกับก้นหม้อ แม้ว่าพลังของปืนจะไม่สามารถผ่านการป้องกันของเขาได้แต่ความจองหองและความอวดดีของอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกโกรธมาก!
　　หลังจากนึกย้อนไปสักครู่หวังจินหลง แสดงใบหน้าดุร้ายและดีดนิ้วอีกครั้ง แม่น้ำสีทองที่ไหลอยู่บนพื้นเริ่มจับตัวเป็นของแข็ง ผ่านไปสักครู่มันกลายเป็นกองทองคำ
　　“งี่เง่าคิดว่าจะซ่อนตัวจากฉันได้อย่างนั้นหรอ!”
　　หลังจากกัดฟันพูดหวังจินหลง ก็ดีดนิ้วอย่างแรง จากนั้นทองคำที่อยู่บนพื้นก็กลายเป็นหนามแหลมคมพุ่งไปทุกทิศทาง 360 องศาทันที
　　เมื่อหวังจินหลง ถูกลอบสังหารจากนักฆ่าล่องหนมันทำให้เขาลืมตัวตนของ จางซวน และ เฉินเฟยหยู ที่อยู่ในห้องด้วย ในเวลานี้เขามีความคิดเพียงหนึ่งเดียวก็คือจะต้องฆ่าทุกคนที่อยู่ในรัศมีนี้ให้หมดยกเว้นเขาคนเดียว!
　　ฉึก!
　　ทันทีที่หนามทองคำกำลังจะพุ่งไปเจาะ เฉินเฟยหยู และ จางซวน ก่อเกิดกำแพงน้ำแข็งหนาขึ้นขวางตรงหน้าพวกเขาเพื่อปิดกั้นแท่งทองคำทั้งหมด!
　　ในเวลาเดียวกันก็เกิดขึ้นความเย็นจัดพัดเข้ามาในห้องทำให้ภายในห้องกลายเป็นห้องน้ำแข็งทันทีเนื่องจากอุณหภูมิต่ำทำให้แท่งทองคำที่รออยู่เริ่มแข็งตัวและตกลงกับพื้น
　　เพียงแค่พริบตาห้องก็ถูกแช่แข็งภายในหัวใจของ หวังจินหลง เต็มไปด้วยความสงสัยเขาไม่สามารถคาดเดาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นได้
　　ปัง
　　ทันใดนั้นหวังจินหลง ก็ได้ยินเสียงเปิดประตู เขาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและพบว่าอีกฝ่ายนึงเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาผลักประตูเข้ามา เขาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับหมีแพนด้าโง่ๆ
　　“ไม่เป็นไรใช่ไหม”
　　หลังจากเข้ามาในห้องหลินเฉิง เหลือบมองไปที่อากาศว่างเปล่า โดยไม่สนใจหวังจินหลงที่กำลังจ้องมองราวกับจะกินเลือดเนื้อ novel-lucky
　　เมื่อได้ยินดังนั้นผู้ที่ล่องหนอยู่อย่างหยูซาน ก็ปรากฏตัวข้างเขา จากนั้นลูบศีรษะของ เทียนซือ และพูดว่า
　　“ไม่เป็นไรค่ะ ความจริงแล้วเขาก็ไม่ได้เก่งอะไรมากมาย”
　　“โอ้?”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของหยูซาน หลินเฉิง มีความสุขทันที
　　“สาวน้อยเธอกำลังพูดว่าคนอื่นอ่อนแออย่างนั้นหรอ?จริงๆแล้วเมื่อ3 วันก่อนเธอยังเป็นลาตัวน้อยอยู่เลย!”
　　จากนั้นหลินเฉิง ก็ก้มลงและหยิบหนามทองคำขึ้นมาจากพื้นจากนั้นเขาใช้แรงเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำลายหนามทองคำได้อย่างง่ายดาย
　　“แต่สิ่งหนึ่งที่เธอพูดผิดก็คือพลังของชายคนนี้จริงๆแล้วไม่ได้อ่อนแอแต่คนที่อ่อนแอก็คือตัวของเขาเอง”
　　“เหอะทำเป็นเก่ง!”
　　หวังจินหลง ได้ยินคำเย้ยหยันของ หลินเฉิง จึงพูดขึ้นมาอย่างเหยียดหยามว่า
　　“แกเป็นใครเข้ามาได้ยังไง!”
　　เมื่อได้ยินดังนั้นหลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง
　　“ฉันเป็นใครมันเกี่ยวอะไรกับนาย แล้วเข้ามายังไงทำไมฉันจะต้องรายงานให้นายรู้ คำถามพวกนี้นายใช้สมองส่วนไหนคิดกัน ปัญญาอ่อนหรือเปล่า?”
　　เมื่อหลินเฉิง พูดว่า หวังจินหลง นั้นปัญญาอ่อนมันทำให้ หวังจินหลง นั้นโกรธมากแต่เขาพยายามฝืนทนเอาไว้ พลังของเขาถูกจัดการด้วยฝีมือของชายคนนี้มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่จะจัดการกับเขา
　　เมื่อคิดได้ดังนั้นหวังจินหลง ถอนหายใจลึกและรอให้อารมณ์สงบลง
　　“ฉันหมายความว่า คนของฉันปล่อยแกเข้ามาด้านในได้ยังไง!”
　　หลินเฉิง หันไปมองทันทีและพูดว่า
　　“โอ้..นายหมายถึงคนเลวๆชั้นต่ำพวกนั้นใช่ไหม ก็อ้อ ไม่สิ พวกเขาเป็นลูกน้องที่ภักดีของนายซึ่งเป็นที่รู้จักกันว่าเป็นผู้ปกครองเขตนี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดว่าพวกเขาชั้นต่ำขอโทษด้วย นายอุตส่าห์คัดเลือกพวกเขาด้วยความเหนื่อยยาก แต่พวกเขาขี้เกียจเกินกว่าที่จะมีชีวิตอยู่แม้ว่าพวกเขาจะพยายามกอดต้นขาของฉันเพื่อขอร้องให้ไว้ชีวิต”
　　“แก!”
　　เมื่อเห็นหลินเฉิง พูดพล่อยๆเกี่ยวกับคนของเขา หวังจินหลง จึงตะโกนออกมาขัดจังหวะ
　　“แกทำอะไรกับคนของฉัน!”
　　“เฮ้อ..”
　　เมื่อเห็นว่าหวังจินหลง ยังพูดแบบนี้อีก หลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
　　“คนอย่างนายนี่มัน…เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ฉันพูดมานั้นเป็นความจริงเอาล่ะฉันจะบอกว่า มีคน 367 คน ที่เป็นลูกน้องของนายและตอนนี้ทั้งหมดก็ถูกกำจัดหมดแล้ว!”
　　ในขณะที่เขาพูดดวงตาของหลินเฉิง ส่องประกายความเย็นชา
　　“เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม..”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง หวังจินหลง หน้าซีดแล้วรู้สึกราวกับตกนรกมันทำให้ร่างกายของเขาแทบจะทรุดตัวลง
　　“เป็นไปไม่ได้…มันเป็นไปไม่ได้..”
　　หวังจินหลง พึมพำประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาและสายหัวอย่างรุนแรงปฏิเสธที่จะยอมรับความจริง
　　“ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ล่ะ?”
　　เมื่อเห็นว่าจิตวิญญาณของหวังจินหลง กำลังจะแตกสลาย หลินเฉิง หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ จากนั้นจุดไฟสูดควันลึกและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า
　　“ตอนที่นายสร้างห้องนักสู้ขึ้นมานายควรที่จะคิดถึงผลลัพธ์ที่จะตามมา!”
　　“อะไรนะแกรู้จัก ห้องนักสู้ได้ยังไง!”
　　ในที่สุดหวังจินหลง ก็ฟื้นคืนสติเมื่อได้ยินประโยคคำพูดของ หลินเฉิง เขาตะโกนถามขึ้นอย่างไม่เชื่อ
　　—————————————–