ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 221 อสนีทมิฬ

SC:

　　ระหว่างการเดินทางหลินเฉิง ต้องประสบพบพวกสัตว์กลายพันธ์รูปร่างประหลาดโดยตลอด แม้พวกมันจะแข็งแกร่งและน่าพิศวงเท่าไร แต่พวกมันจะยังคงความคล้ายคลึงกับสายพันธุ์ต้นกำเนิดเสมอ เขาอาจยังอาศัยพันธุ์ดั้งเดิมของสัตว์ประหลาดเหล่านั้นในการคาดเดาพฤติกรรมและรับมือกับพวกมันได้
　　อย่างไรก็ดีสัตว์ประหลาดซึ่งหน้าตาดูราวกับว่าหลุดออกมาจากยุคดึกดำบรรพ์ตัวนี้ที่เขาเผชิญหน้าอยู่ กลับผิดแผกไปจากตัวที่ผ่าน ๆ มาอย่างเห็นได้ชัด และ หลินเฉิง ไม่อาจหาสายพันธุ์ของสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับมันได้เลย หากถามเขาล่ะก็ ชายหนุ่มคงจัดมันในตระกูลพวกงูทะเล ตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างกายขนาดมหึมาและขนยาวเป็นแผงบนหลังของมัน รวมไปถึงเขาโค้งคู่ดำที่ดูเหมือนจะยังไม่วิวัฒนาการเต็มที่บนหัว หลินเฉิง ยากจะทำใจเชื่อว่าเจ้าสัตว์นี่จะกลายเป็นงูทะเลได้อย่างไร งูทะเลที่วิวัฒนาการ…
　　หลินเฉิงไม่เสียเวลาขบคิดสมมติฐานที่เขาเองก็ไม่แน่ใจ เขาส่ายหัวให้กับความไร้แก่นสารของตน และกระโดดถอยหลังหลบจากการถูกแทงทะลุด้วยเขาของสัตว์ประหลาดยักษ์ได้อย่างหวุดหวิด!
　　หลังจากชายหนุ่มพยายามปัดไล่กลิ่นเหม็นเน่าจากปากของสัตว์ประหลาดออกให้พ้นตัวอย่างไร้ผลหลินเฉิง สะบัดมือซ้ายของตัวเองและพบว่าระเบิดมือประเภท C ที่เขาได้โยนเก็บลงที่ก้นกล่องกลับถูกปาเข้าไปในปากสัตว์ประหลาดตรง ๆ
　　“ตูม!!!”
　　เกิดการระเบิดขึ้นอย่างรุนแรงพร้อมกับที่ หลินเฉิง ก็ปลิวกระเด็นไปกับคลื่นพลังจากระเบิดมือ พร้อมทั้งยกมือขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อป้องปัดใบหน้าตนจากเศษซากปรักหักพังทั้งหลายจากการระเบิด
　　“เฮ้อ—!!!”
　　ทว่าแม้มันจะกลืนระเบิดที่รุนแรงอย่างระเมิดมือประเภทc ลงไป สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์จากทะเลกลับไม่ตายอย่างที่คาด ไม่เพียงเท่านั้น แต่ด้วยอาการสะอึกที่ดุดันอย่างน่าเกรงกลัว เจ้าสัตว์ทะเลกลับพ่นคายควันสีดำหนา สั่นส่วนหัว แล้วหันมาโจมตี หลินเฉิง อีกครั้งราวกับไม่ได้รับอันตรายใด ๆ !
　　“ให้ตายสิ…มันจะอึดไปถึงไหนวะเนี่ย?”
　　ครั้นเห็นสัตว์ประหลาดมหึมาพุ่งเข้ามาทางเขาอีกครั้งหลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะสบถ เขาเปลี่ยนแผนเมื่อพบว่ามันไม่อาจถูกฆ่าดัวยอาวุธพวกไฟ ชายหนุ่มวาดดาบของตนและเรียกใบมีดน้ำแข็งหลายสิบเล่มพุ่งตรงไปยังสัตว์ประหลาด
　　“แต๊งแต๊ง แต๊ง—!”
　　ใบมีดน้ำแข็งที่เขาสร้างขึ้นนั้นถูกกันไว้เกล็ดของสัตว์ประหลาดยักษ์อย่างไม่ประหลาดใจแต่ หลินเฉิง ไม่ใส่ใจ ณ ขณะที่เจ้าสัตว์กลายพันธุ์กำลังโกรธจัดได้ที่ ชายหนุ่มก็ก้าวเท้าและหายไปในบันดล
　　“ฮู่—!”
　　ยามสัตว์ประหลาดเห็นว่าเหยื่อหายตัวไปกะทันหันสัตว์ยักษ์ที่กำลังเคลื่อนร่างใหญ่เพื่อโจมตี หลินเฉิง ก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มันจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ทันใดนั้นมันก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ด้านหลังหัว
　　ตั้งแต่ต้นหลังจากที่ หลินเฉิง ต้องสู้รบปรบมือกับไอ้สัตว์ประหลาดมานานสองนาน เขาก็ตระหนักได้ว่าหากโจมตีตรง ๆ ล่ะก็ เขาไม่อาจจะทำอะไรมันได้เลยแม้แต่น้อย การฆ่ามันยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ เพราะฉะนั้น เขาต้องใช้นำทุกกลยุทธ์และทักษะของตัวเองมาปรับใช้ให้ได้ผลสูงสุดเพื่อปราบสัตว์กลายพันธุ์อันยากจะต่อกรด้วย ถึงจะชนะสงครามครั้งนี้ได้!
　　ดาบของเขาที่แทงเข้าไปในสมองของสัตว์ประหลาดหัวใจของ หลินเฉิง เต้นระรัว เขาเห็นเกล็ดน้ำแข็งซึ่งขาวเช่นหิมะเริ่มแพร่กระจายอย่างรวดเร็วจากปากแผล เพียงชั่วครู่หนึ่ง เกล็ดของสัตว์ประหลาดก็ถูกปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งอย่างสมบูรณ์! novel-lucky
　　“ฮ๊าก—!!!”
　　เจ้าสัตว์ประหลาดไม่อาจทำอะไรได้นอกจากร้องโหยหวนและดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งแต่มันพบว่าเกล็ดน้ำแข็งบนร่างของมันนั้นแข็งแรงมากเสียจนทวีหนาขึ้นและหนาขึ้นยิ่งมันกระเสือกกระสน ไม่กี่นาทีต่อมา มันก็ถูกแช่แข็งโดยตรงและกลายเป็นแท่งน้ำแข็งขนาดใหญ่ทรงโค้งบิดเบี้ยว ตั้งตระหง่านอย่างเงียบ ๆ บนพื้นน้ำแข็ง แต่มันไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป!
　　เมื่อพิจารณาสัตว์ประหลาดซึ่งถูกปราบสิ้นใต้เขาแล้วหลินเฉิง ก็ยังไม่แน่ใจนัก เขาพร้อมจะปาลูกระเบิดมือประเภท C เข้าไปในปากของสัตว์ประหลาดอีกครั้งและระเบิดมันเป็นน้ำแข็งชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทว่าจู่ ๆ เขาได้ยินเสียงฟ้าร้องกึกก้องข้างหู ร่างเขาด้านชาขึ้นมาโดยพลัน มือและเท้าของเขาปฏิเสธที่จะขยับตามคำสั่ง ชายหนุ่มล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว
　　“เปรี้ยง!”
　　สายฟ้าจากระดับความสูงสามสิบถึงสี่สิบเมตรฟาดลงกลางแท่งน้ำแข็งที่เคยเป็นสัตว์ประหลาดอย่างจังความเจ็บปวดสาหัสจากการโดนฟ้าผ่าในระยะใกล้พร้อมกับการกระแทกลงพื้นซ้ำทำเอาใบหน้าของ หลินเฉิง เหยเก ทุกลมหายใจเป็นไปด้วยความทรมานเหลือล้น อย่างไรก็ตาม หลังจากหวีดร้องส่งเสียงแหลม สัตว์ประหลาดที่ถูกแช่แข็งโดยเขาก็บิดร่างใหญ่ของมันอีกครั้ง ครู่ต่อมาด้วยเสียงคำรามที่รุนแรง น้ำค้างแข็งที่ปกคลุมร่างกายของมันก็ถูกสะบัดร่วงลงมาทั้งหมด เอาจริงเหรอเนี่ย!
　　“ป๊าบ—!!!”
　　พร้อมกันนั้นสายฟ้าสีน้ำเงินจำนวนมากส่องสว่างวาบทั่วเหนือท้องฟ้า มันทำการรวมกันเป็นเวลาหลายวินาที ก่อเกิดเป็นอสนีสีดำทมิฬที่ความยาวนับได้กว่าสิบกิโลเมตร และเส้นผ่านศูนย์ขนาดหลายสิบเมตร!
　　ยามเห็นปรากฏการณ์ประหลาดเช่นนี้ตรงหน้าตาของชายหนุ่มเหลือกขึ้นด้วยความรุนแรง หัวใจของเขารู้สึกได้ถึงความกระวนกระวายภายใน ราวกับมีหนามยอกเสียดแทงเต็มหลัง เขาไม่อาจมัวกังวลเรื่องร่างกายที่ปวดร้าวของตัวเองได้อีก หลินเฉิง วิ่งหนีสุดฝีเท้าพลางพยายามทนกับอาการเจ็บเอาไว้ เขาตะโกนไปทางผู้คนบนเรือ นกนางนวล ที่อยู่ไกลออกไป “ลงจากเรือเดี๋ยวนี้! หนีไป!!!”
　　ผู้โดยสารเรือนกนางนวล พากันแตกตื่นยามเห็นอสนีบาตสีดำนั่น ยิ่งเมื่อเห็น หลินเฉิง วิ่งด้วยความร้อนรนจากไกล ๆ แล้ว พวกเขารู้ในทันทีว่าสถานการณ์ตรงหน้านี้ที่สามารถทำให้ หลินเฉิง กังวลได้อย่างนี้ล่ะก็ มันย่อมอันตรายมากเป็นแน่
　　ครั้นคิดได้เช่นนั้นชัดเจนว่าไม่มีใครที่กล้าอ้อยอิ่ง เหล่าผู้คนพร้อมใจกันกระโดดลงจากเรือนามนกนางนวลโดยว่องไว ทุกคนต่างเร่งรีบหนีให้ไกลจากที่แห่งนี้อย่างเร็วที่สุด!
　　“ครืน—!!!”
　　ณชั่วขณะต่อมา สายฟ้าพิกลนั่นในที่สุดก็พุ่งลงมาผ่ากลางน้ำแข็ง เกิดเสียงกัมปนาทยามแผ่นน้ำแข็งที่หนาถึงสิบเมตรถูกแยกแบ่งเป็นรอยร้าวลึก!
　　เมื่อมองไปที่หายนะตรงหน้าชั้นแผ่นน้ำแข็งที่เคยเป็นพื้น ตอนนี้กลับกำลังแตกร้าวอย่างรวดเร็วรอยแยกเดิม และน้ำจากเบื้องล่างกำลังไหลทะลักขึ้นมาไปพร้อมกัน เรือ นกนางนวล ซึ่งเคยตั้งตระหง่านห่างจากจุดศูนย์กลางของรอยร้าว สุดท้ายก็ล้มลงและถูกกลืนกินในช่องว่าระหว่างน้ำแข็งใกล้ ๆ กันหลังจากแรงสั่นสะเทือน
　　“คริกคริก—!”
　　หลินเฉิงได้ยินเสียงชั้นน้ำแข็งกำลังแตก ผู้โดยสารของเรือได้หนีพ้นอันตรายได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ แม้จะเป็นภาพที่ดูน่าอดสูก็ตามที เมื่อเขาเห็นสายฟ้าสีดำ เขาระลึกได้ในทันทีว่าชั้นน้ำแข็งหลายพันเมตรที่เขาจำเป็นต้องเหนื่อยยากทำอย่างหนักเพื่อก่อขึ้นนั้นคงจะถึงคราวสูญสิ้นอยู่รอมร่อ
　　หากพื้นน้ำแข็งแตกละเอียดหมดล่ะก็พวกเขาทุกคนจะจมลงในทะเลในอีกไม่ถึงนาที
　　ตอนนั้นเองเจ้าอสนีบาตอันน่าเกรงขามก็กำลังจะจัดการกับเขาและมนุษย์ที่อยู่ในรัศมีการทำลายล้างทุกคน ง่าย ๆ เช่นนั้น
　　“พี่ใหญ่หลิน!รีบมาทางนี้ค่ะ!”
　　ชายหนุ่มหยุดเพื่อจะก่อตัวชั้นน้ำแข็งขึ้นมาอีกครั้งทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องของ หยูซาน ห่างออกไป
　　ครั้นเงยหน้าขึ้นหลินเฉิง เห็นว่าผู้คนที่กระโดดลงจากเรือรวมตัวกันบนก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ไกลไปไม่เกินหนึ่งร้อยเมตรจากเขา หยูซานโบกมือขึ้นและตะโกนเรียกเขา เป็นการส่งสัญญาณว่าเขาควรเร่งมาที่นี่ได้แล้ว
　　เห็นดังนั้นแล้วชายหนุ่มหันไปพิศดูสัตว์ประหลาดที่ระยะไกล และเห็นว่ามันเรียกอสนีทมิฬขึ้นมาอีกครั้ง พอพิจารณาแล้ว ดูเหมือนว่าครานี้มันกำลังพุ่งเป้าตรงมาที่เขา!
　　หัวใจของหลินเฉิง ยามสังเกตการกระทำสัตว์ประหลาดก็ตึงเครียดขึ้น เขารีบหันไปตะโกนตอบอีกฝ่าย “ระวังตัวด้วย ตอนนี้ฉันยังไปไม่ได้!”
　　“ตูม!!!”
　　ก่อนที่เขาจะทันได้ออกก้าวเท้าสายฟ้าทมิฬนั่นหันมาผ่าตรงเขาอีกครั้งหนึ่ง แม้จะหลบได้ แต่น้ำแข็งรอบตัว หลินเฉิง กลับแตกละเอียดอีกแล้ว!
　　—————————————