ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 227 เติ้งเต่า

SC:

　　“ยอดเยี่ยม”
　　เมื่อฟังคำพูดของหลินเฉิงแล้วหยูซานก็มีสีหน้าทึ่งกับคำพูดเหล่านั้น
　　เธอรู้สึกว่าพี่ชายหลินก็เหมือนกับสารานุกรมของพฤติกรรมนี้
　　อย่างไรก็ตามหลินเฉิงโบกมืออย่างไร้ความปราณีและอธิบายกับฝูงชนว่า
　　”ฉันมักจะเหงาและไม่ชอบติดต่อกับผู้คนเป็นเสียเท่าไหร่ฉันชอบที่จะฝึกปรืออยู่ในหอพักของฉันและอ่านหนังสือแปลก ๆ ด้วยตัวเอง ดังนั้นฉันก็เลยเข้าใจที่ดีว่าเรื่องราวและความใฝ่ฝันที่แปลกประหลาดของชาวบ้านเหล่านี้ … ”
　　“ฉันแค่จะบอกว่ามันดีเสมอที่จะอ่านหนังสือให้มากขึ้น แต่เฟยหยูก็ไม่ฟัง นอกจากการแล่นเรือและชักชวนผู้โดยสาร มันก็เป็นแค่การเล่นเกม ฉันจึงรู้สึกโกรธมาก!”
　　เมื่อได้ยินหลินเฉิงอธิบายจางซวนก็พยักหน้าเห็นด้วยและหันไปหาเฉินเฟยหยูเพื่อจุดประเด็นขึ้น
　　”เอาล่ะ!”
　　เมื่อเห็นว่าทั้งสองมีท่าทีที่จะทะเลาะกันหลินเฉิงจึงปรบมือและเรียกร้องความสนใจของพวกเขา
　　เขาสั่งว่า“เราต่างช่วยชีวิตพวกเราไว้และได้รับประทานอาหาร พวกเราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป” แม้ว่าสัตว์ทะเลบริเวณใกล้เคียงจะตกใจกับเสียงของจางเหว่ยยักษ์ไปชั่วขณะ แต่ก็ไม่มีอุบัติเหตุใดๆเกิดขึ้น ในช่วงเวลาสั้นๆนั้น ก็ได้มีความกล้าที่จะมากินอาหารกัน ในเวลานี้ ฉันเกรงว่าพวกเราจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายที่พวกเราเพิ่งออกมาจากปากเสือและถ้ำของหมาป่าอีกครั้ง…”
　　เมื่อพูดถึงสิ่งนี้หลินเฉิงก็หันไปหาเฉินเฟยยู่และพูดว่า”จากที่นี่ไปเกาะหนานซู่ไกลแค่ไหน? มันใช้เวลานานเท่าไหร่?”
　　เมื่อได้ยินดังนั้นเฉินเฟยหยูตอบกลับมาอย่างรวดเร็วว่า“ถ้าพี่ไม่สนใจว่าจุดหมายปลายทางจะเป็นที่ใด ชายฝั่งที่อยู่ใกล้กับเราห่างไปเพียงไม่กี่ไมล์” ซึ่งโดยความเร็วเรือแล้วใช้เวลาประมาณสองชั่วโมง”
　　“อืมมมม”
　　เมื่อได้ยินเฉินเฟยหยูตอบกลับมาหลินเฉิงก็พยักหน้าแล้วโบกมือและพูดว่า “ทะเลอันตรายเกินไป ภารกิจแรกของเราคือการขึ้นฝั่ง ฉะนั้นไม่ต้องไปที่ไหนอีกต่อไป จงตรงไปยังชายฝั่งที่ใกล้ที่สุด!”
　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงได้ตัดสินใจแล้วเฉินเฟยหยูจึงพยักหน้าและเดินตรงเข้าไปในห้องคนขับ หลังจากออกตัวเรือ เขาก็มุ่งหน้าไปยังชายฝั่งที่ใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็ว
　　เมื่อเขาออกเดินทางอีกครั้งอารมณ์ของหลินเฉิงก็แตกต่างไปจากเมื่อก่อน
　　เมื่อเขาไม่ได้เผชิญหน้ากับอันตรายใดๆเขาก็ไม่มีความเข้าใจที่ชัดเจนในใจของเขา แต่เมื่อเขาได้พบจางเหว่ยยักษ์ในครั้งนั้น เขาก็มีความเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า ท้ายที่สุดแล้วมนุษย์ก็ไม่สามารถเอาชนะทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุดได้
　　หลังจากการเสียชีวิตของจางเหว่ยยักษ์ผู้ซึ่งเรียกให้มีลมและฝนได้ท้องฟ้าก็แจ่มใสขึ้น ดวงอาทิตย์ยังคงลอยอยู่บนท้องฟ้า ไม่มีลมหรือฝนตกในทะเล หลินเฉิงซึ่งนั่งอยู่บนดาดฟ้าชั้นสองรู้สึกงงงันกับแสงอาทิตย์
　　เหนือหัวของเขานกทะเลตัวใหญ่บินเป็นครั้งคราวแม้ว่าจะไม่มีความตั้งใจที่จะโจมตีเรือนกนางนวล แต่หลินเฉิงก็ไม่กล้าที่จะคลายความระมัดระวัง
　　ด้วยวิธีนี้ทำให้พวกเราแล่นเรือในทะเลที่ดุร้ายและผิดปกติมาได้เกือบจะสองชั่วโมงแล้วโดยที่แผ่นดินใหญ่ค่อยๆปรากฏตัวต่อหน้าของพวกเรา หลินเฉิงที่รู้สึกตึงเครียดก็คล่อยๆผ่อนคลายทีละน้อย
　　”กาก้า…”
　　หลังจากได้หยุดการบินอย่างต่อเนื่องของนกนางนวลบริเวณหน้าผาของทะเล
　　เฉินเฟยหยูก็ได้ดับเครื่องยนต์และเข้าไปในห้องโดยสารด้วยสีหน้าที่มีความสุขแล้วพูดกับคนอื่นๆว่า
　　“ไชโย เราถึงแล้ว!”
　　เมื่อได้ยินหลินเฉิงยังไม่ได้พูดอะไรต่อในขณะที่หยูซานและจางซวนได้รับกำลังใจเป็นครั้งแรกโดยสันนิษฐานว่าไม่สามารถทนต่อความตึงเครียดของการเดินทางบนทะเลได้ โดยในเวลานี้พวกเขาก็ได้เทียบท่าแล้วในที่สุดก็ได้ผ่อนคลายซะที novel-lucky
　　เมื่อมองไปยังผู้หญิงสองคนที่กำลังกอดคอกันร้องไห้อยู่ใกล้ๆหลินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเขาเห็นเทียนซือที่ลมมาตลอดทาง ตื่นขึ้นมาเขาจึงลูบหัวของมันไปพลาง หลังจากนั้นมันหันมามอง LG และชี้ไปยังสาวๆก่อนที่จะเดินไปหาพวกเธอ
　　เมื่อเท้าทั้งคู่อยู่บนพื้นหลินเฉิงก็รู้สึกผ่อนคลายอย่างสิ้นเชิง ความรู้สึกของแหนที่ไม่มีรากในทะเลนั้นหายไปในทันทีและจิตใจของคนทั้งหมดนั้นก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
　　หลังจากเพลิดเพลินอยู่กับความรู้สึกปลอดภัยได้สักพักหลินเฉิงก็พบว่าไม่ไกลจากจุดที่นกนางนวลหยุดนั้นเป็นชายหาดแนวปะการังที่ยุ่งเหยิง โดยที่ด้านหน้าของหาดนั้นเป็นหน้าผาชันสูงกว่า 20 เมตร ที่เกือบจะไม่มีจุดปีนเขา เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า หลินเฉิงก็ได้แต่ขมวดคิ้ว โดยมีเฉินเฟยหยูที่ยืนอยู่ข้างๆเขาเกาหัวอย่างน่าอาย
　　“นี่คือ…นี่ ฉันเพิ่งขับตรงไปข้างหน้า ใครจะไปรู้ว่าฉันจะมาลงเอยในหลุมพรางเช่นนี้! ฉัน ฉันเสียใจพี่หลิน…”
　　การได้มองเห็นเฉินเฟยหยูมองตัวเองอย่างน่าอับอายราวกับว่ารู้สึกผิดอย่างยิ่งที่ไม่ได้พบสถานที่ดีๆให้ได้พักอาศัย หลินเฉิงยิ้มและโบกมือก่อนที่จะพูดว่า “ไม่เป็นไร! ฉันเป็นคนบอกให้นายขับตรงไปข้างหน้าเอง และท้ายที่สุดมันก็กลายเป็นปัญหาของฉันเองที่มาเจอตรงนี้ ไม่ได้เกี่ยวกับเจ้าเลย”
　　มันมีอะไรมากกว่านั้น,มันคือ…
　　เมื่อพูดถึงเรื่องนี้หลินเฉิงก็เดินเลียบตรงไปตามทะเลน้ำตื้น หลังจากหยุดลงตรงที่ขอบหน้าผา เขาดีดนิ้วของเขา แล้วเห็นขั้นบันไดที่สร้างขึ้นโดยก้อนน้ำแข็งบนขอบหน้าผา
　　หลังจากมองผ่านๆเพียงไม่กี่ครั้ง หลินเฉิงก็ยิ้มอย่างพอใจออกมาแล้วหันไปหาเฉินเฟยหยูที่กำลังทำใบหน้าว่างเปล่า จากนั้นเฉินเฟยหยูพูดว่า “ทำอย่างไรถึงจะทำสิ่งนี้ได้ มันสุดยอดมาก คนที่สามารถควบคุมน้ำแข็งได้!”
　　“ฉัน…”
　　เมื่อมองไปยังขั้นบันไดน้ำแข็งที่ส่องแสงระยิบระยับในแสงแดดที่ด้านบนสุดของหน้าผาเฉินเฟยหยูไม่สามารถสรรหาคำใด ๆ เพื่ออธิบายอารมณ์ของเขาได้ในขณะนี้ยกเว้น “ชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับมัน”
　　“ช่างเป็นบันไดคริสตัลที่สวยงามอะไรขนาดนี้”
　　“พี่ใหญ่หลินยังคงบ้าระห่ำเหมือนเคย”
　　ในที่สุดก็ทำให้จางซวนและหยูซานสงบลง ทันทีที่พวกเขาออกจากเรือพวกเขาเห็นบันไดน้ำแข็งขึ้นตรงไม่ไกลและตะลึงทันทีด้วยฉากที่สวยงาม
　　”เอาล่ะ!”
　　เมื่อเห็นคนทั้งสามคนโดนดึงดูดด้วยขั้นบันไดน้ำแข็งหลินเฉิงก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้นอกจากปรบมือให้พวกเขาใจเย็นลง หลังจากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “เนื่องจากระยะทางจากแผ่นดินใหญ่ สถานการณ์บนเกาะนี้ก็ถือได้ว่าเข้าตาจนอีกครั้ง เพราะพวกเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย” ดังนั้นตอนนี้จึงไม่ใช่เวลาที่จะมาประหลาดใจกับขั้นบันไดที่หักพัง
　　เมื่อถึงตอนนั้นเขาก็หันไปหาเฉินเฟยหยูและถามว่า”นกนางนวลจะหยุดอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”
　　”มันไม่เป็นไร… ”
　　เมื่อเห็นหลินเฉิงมองดูตัวเองเฉินเฟยยู่ก็โบกมืออย่างรวดเร็ว “เรามาถึงเขตปลอดภัยสำหรับเรือลำนี้ … ”
　　เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ใบหน้าของเฉินเฟยหยูก็ดิ้นรนอย่างเห็นได้ชัดในที่สุดเขาก็กัดฟันและพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “ก็แค่ลงมือทำเท่านั้น!”
　　เหวินหยานหลินเฉิงพยักหน้าเบาๆ “ไม่เป็นไร! นายพูดถูกเรามาถึงเขตปลอดภัย ก็แค่ไม่สนใจสิ่งเหล่านี้มากเกินไป อย่างไรก็ตามนายรู้ไหมว่ามันอยู่ที่ไหน?”
　　เมื่อได้ยินเฉินเฟยหยูมองไปรอบๆ แล้วก็คิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบอย่างไม่มั่นใจนัก: “สถานที่นี่ … ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน! อย่างไรก็ตามจากประสบการณ์ของฉัน เราควรจะอยู่ใกล้กับหลินเซียนในตอนนี้! ”
　　“หลินเซียน?”
　　เมื่อได้ยินชื่อสถานที่แปลกๆ นี้หลินเฉิงก็ขมวดคิ้ว
　　”มันไกลจากเซียงโจวหรือไม่?”
　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงดูเหมือนจะไม่มีความคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ของเกาะหนานซูเฉินเฟยหยูอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “มันค่อนข้างไกล! หลินเซียนตั้งอยู่ทางทิศเหนือของแนวตะวันตกของเกาะหนานซูในขณะที่เซียงโจวเป็นสายใต้สุดทางตะวันออกของเกาะหนานซู เกือบถึงสุดขั้วทั้งสองของเกาะหนานซู! ”
　　—————————