ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 230 ไม่มีตำแหน่งที่ตั้ง

　　 บทที่230 ไม่มีตำแหน่งที่ตั้ง!
　　“เขตทหารเซียงโจว?”
　　เมื่อได้ยินเฉินเฟยหยูแสดงออกอย่างตกตะลึง และหยุดชะงักไปเล็กน้อย
　　“พี่หลินพี่ไม่เคยไปที่นั่น แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่ามีสถานที่นั้นอยู่?”
　　“ฉันรู้ก็แล้วกัน แต่ฉันไม่รู้ตำแหน่งที่แน่นอนฉันเพิ่งรู้ว่ามีสถานที่เช่นนั้นอยู่!”
　　เมื่อเห็นเฉินเฟยหยูมองตัวเองด้วยความประหลาดใจหลินเฉิงก็สพยายามอดทนอธิบายให้เขาเข้าใจแล้วก็ถามอีกครั้งว่า
　　”นายรู้หรือไม่ว่าเขตทหารเซียงโจวอยู่ที่ไหน?
　　”แต่… แต่ฉันไม่รู้ถ้าพี่ไม่ได้บอกฉันว่ามีเขตทหารในเซียงโจวฉันจะไม่มีทางรู้เรื่องนี้ จริงๆ แล้วตอนนั้นฉันรู้สึกแปลกเล็กน้อย หลังจากที่ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ทั้งหมดในเซียงโจวแต่ฉันกลับไม่เคยได้ยินว่ามีเขตทหารใกล้เคียงอยู่ที่นั่น”
　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงเป็นคนใจร้อนอยู่แล้วเฉินเฟยหยูก็ได้แต่หัวเราะอย่างขมขื่นและยื่นมือออกมาอย่างช่วยไม่ได้
　　”ทำไมจะไม่ล่ะ!”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเฟยหยูใบหน้าของหลินเฉิงก็เปลี่ยนไปทันที
　　”ฉันเคยคุยกับทหารเขตเซียงโจวทางโทรศัพท์ด้วยตัวเอง”
　　นายลองคิดอีกครั้งนั่นคือทั้งหมดที่เกี่ยวกับชีวิตของพวกเรา!
　　เห็นได้ชัดว่าหลินเฉิงเป็นกังวลเล็กน้อยแม้ว่าเฉินเฟยหยูจะยังจำข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับเขตทหารไม่ได้ แต่เขาก็รู้ว่ามันสำคัญมาก เขารีบเรียกจางซวนไปทางด้านข้างของเขา แล้วนังหมอบลงกับพื้นเพื่อแลกเปลี่ยนข้อมูลของกันและกัน
　　เมื่อได้รับฟังการสนทนาเชิงลึกแต่ร้อนแรงของพวกเขาหลินเฉิงก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างเสียมิได้ และปล่อยให้หลายๆคนอยู่ในที่ที่พวกเขาอยู่
　　เขาอาศัยข้ออ้างว่าตัวเองไปเข้าห้องน้ำจากนั้นจึงวิ่งเข้าไปในป่าทึบเป็นระยะทางไกลพอสมควรก่อนจะเปิดใช้แคปซูลรถออฟโรดออกมาทางถนน
　　หลังจากเข้าไปในรถและเปิดแหล่งจ่ายไฟแล้วหลินเฉิงก็รีบเปิดหน้าจอLCD บนคอนโซลกลาง เขาคลิกที่นิ้วบนหน้าจออย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาจึงเห็นแผนที่เกาะหนานซูปรากฏออกมาต่อหน้าเขาในไม่ช้า
　　“สถานที่ออกเดินทาง…หลินเซียน, ปลายทาง, เซียง … รัฐ … กองทัพ … เขต … อำเภอ … นี่มันเรื่องอะไร?!”
　　เมื่อตั้งค่าจุดเริ่มต้นหลินเฉิงก็กำลังจะกำหนดปลายทางต่อ แต่กลับเจอข้อความแจ้งที่ใต้กล่องโต้ต้อบบนหน้าจอว่า “ไม่มีผลลัพธ์จากการสืบค้น”
　　คนบางคนไม่เชื่อในเรื่องภูตผีปีศาจหลินเฉิงพยายามระดมสมองค้นหาคำศัพท์ที่คล้ายคลึงกับเขตพื้นที่ทหารเซียงโจว แต่พวกเขาก็ต้องรุ้สึกผิดหวังเมื่อพบว่ามีแต่พื้นที่ทางการทหารที่เกาะหนานซูนี้ แต่เขตทหารนั้นตั้งอยู่ใกล้กับเมืองเฮอันซึ่งเป็นเมืองหลวงของเกาะนี้ที่ห่างจากเซียงโจวถึง 300 กว่ากิโลเมตร
　　ป้าฉินอยู่ในเขตทหารเฮอันหรือไม่?
　　โดยไม่จำเป็นต้องสอบถามเกี่ยวกับเขตทหารใดๆที่เกี่ยวข้องกับเซียงโจว
　　หลินเฉิงก็เกิดความสงสัยเกี่ยวกับความทรงจำของเขาแต่เขารู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะเกิดความผิดพลาดขึ้นกับความทรงจำในปัจจุบันของเขา และชายชรา ฟางซิวเฟิงก็บอกกับตัวเองอย่างชัดแจ้งว่าโทรศัพท์กำลังโทรออกไปยังเขตทหารเซียงโจว!
　　ด้วยความรู้สึกสับสนเล็กน้อยในที่สุด หลินเฉิงก็กัดฟันและตัดสินใจที่จะไปที่เขตทหารเฮอันก่อนเพื่อตามหา ทันใดนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงของเฉินเฟยหยูที่ดังมาจากระยะไกล
　　“ฉันจำได้แล้ว”
　　เมื่อได้ยินเสียงร้องอย่างกะทันหันซึ่งผิดปกติในถิ่นทุรกันดารใบหน้าของหลินเฉิงก็เปลี่ยนเป็นสีดำและเขาก็หวังว่าเขาจะสามารถเปลี่ยนแปลงคนโง่ที่ลืมไม่ลงนี้ให้เป็นแผ่นมันฝรั่งทอด!
　　“ฉันขอโทษฉันเสียใจ! ฉัน ฉันตื่นเต้น”
　　เฉินเฟยหยูหัวเราะออกมาเมื่อเขาเห็นสีหน้าของหลินเฉิงเปลี่ยนเป็นสีดำราวกับก้นหม้อ
　　จางซวนที่อยู่ข้างเขาบีบแขนของเขาและขอโทษหลินเฉิง
　　หลินเฉิงตรวจดูสถานการณ์รอบๆตัวเขาเขารู้สึกว่าหมดหนทางและพบว่าไม่มีอะไรโผล่อออกมา
　　จากนั้นเขาก็โบกมืออย่างกระวนกระวายและถามออกมาตรงๆว่า”นายจำอะไรได้?” 　　เมื่อได้ยินเฉินเฟ่ยหยูมองอย่างร่าเริงและตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า”ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องเขตทหารเซียงโจว แต่ทันใดนั้นฉันก็จำได้ว่าดูเหมือนจะมีฐานทัพเรืออยู่ใกล้เซียงโจว!”
　　”ฐานทัพเรือรึ?”
　　เหวินหยานหลินเฉิงตกตะลึงก่อนจะถามว่า”สถานที่เฉพาะนั่นอยู่ที่ไหน?”
　　”คือ… ฉันไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนั้น ตอนที่ฉันดื่มกับเพื่อนบางคนในเซียงโจวฉันได้ยินพวกเขาพูดโดยไม่ได้ตั้งใจว่ามีฐานทัพเรืออยู่ทางฝั่งตะวันออกของจีฉานในชานเมืองเซียงโจว
　　ดูเหมือนว่าระดับความลับยังคงสูงมากและคนธรรมดาก็ไม่สามารถเข้าไปได้
　　หลังจากขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเฉินเฟยหยูก็ค่อยๆตอบออกมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
　　เมื่อได้ยินข่าวลือหลินเฉิงก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าและพูดว่า
　　”โอเค… แต่ตราบใดที่นายรู้ตำแหน่งที่ตั้งทั่วไป มันก็ไม่ยากจนเกินไป!” novel-lucky
　　หลังจากนั้นหลินเฉิงก็ไม่ต้องการคิดถึงเขตทหารชายฝั่งอีกต่อไป จากข้อมูลที่เขาได้เรียนรู้ ครอบครัวของป้าฉินนั้นอยู่ใน “เขตการทหารเซียงโจว” และเมื่อจุดจบของโลกมาถึง มันก็วุ่นวายอย่างหนักจนกระทั่งรอบเกาะหนานซูวุ่ยวาย มันไม่มีทางเป็นจริงได้เลยที่ครอบครัวของป้าฉินจะย้ายไปยังเขตทหารชายฝั่งที่มีระยะทางมากกว่าสามร้อยกิโลเมตรในกรณีนี้
　　เฉินเฟยหยูเพิ่งกล่าวว่าฐานทัพเรือนั้นสอดคล้องกับเงื่อนไขในการรับผู้ลี้ภัยจำนวนมากจากเซียงโจวแม้ว่าระดับการรักษาความลับจะสูง แต่ก็ไม่มีอะไรร้ายแรงภายใต้การคุ้มครองของพ่อของลุงหลี่ ยิ่งไปกว่านั้นหากครอบครัวของป้าฉินต้องการย้ายไปยังสถานที่ที่ปลอดภัยอย่างเร่งรับ ฐานทัพเรือนี้ก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด　　หลังจากแยกแยะความคิดเหล่านี้ในที่สุดหลินเฉิงก็ชะลอตัวลงแม้ว่าจะยังคงเคลื่อนที่ต่อไปแต่โชคดีที่ผลลัพธ์ที่ออกมาไม่เลวร้าย ดังนั้นเขาจึงหยุดคิดถึงมัน หลังจากเรียกคนอื่นๆที่เหลือที่นั่งอยู่บนพื้นแล้วก็ออกเดินทางอีกครั้งด้วยจุดประสงค์และทิศทางที่ชัดเจน สภาพจิตใจของผู้ออกเดินทางอีกครั้งนั้นดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด โดยแต่ละคนก็พยายามอย่างยิ่งที่จะก้าวเดินไปข้างหน้า ดูเหมือนว่าเขตปลอดภัยสำหรับความฝันของผู้รอดชีวิตอันนับไม่ถ้วนนี้ใกล้เข้ามาแล้ว ___________________
　　”พี่หลินดูรถคันนั้นสิ!”
　　ในขณะที่เดินโดยคิดว่าจะหาฐานทัพเรือได้อย่างแม่นยำหลินเฉิงผู้ก็ถูกดึงแขนในฉับพลัน
　　เมื่อหันหัวไปเขาก็พบว่าหยูซานจับข้อมือของเขาและชี้ไปที่ยานพาหนะที่ใหญ่กว่ารถธรรมดาหลายเท่าก่อนจะพูดกับตัวเขาเอง
　　หลังจากสบตาหลินเฉิงก็หัวเราะและตบไหล่ของหยูซานในทันใดและกล่าวชมเขาว่า “ช่างเป็นเด็กหญิงตัวเล็กที่มีแววตาแหลมคมยิ่งนัก”
　　จากนั้นเขาก็ยกเท้าและวิ่งไปที่รถSUV
　　หลังจากวิ่งไปถึงรถหลินเฉิงก็ไม่รีบที่จะเปิดประตู แต่สิ่งแรกที่เขาทำคือการหยิบบุหรี่ออกมาแล้วยืนสูบบุหรี่อยู่หน้ารถคันนั้น
　　”ฮัฮ…”
　　ควันบุหรี่ที่หนาลอยอยู่รอบๆหลินเฉิงหยูซานต้องการจะต้องพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นใบหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
　　เธอดึงมีดตรงออกมาข้างหลังอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้มองแล้วโบกมือไปทางด้านหลังของเธอ!
　　“หยูซานระวัง!”
　　”หนีไป!”
　　ในขณะเดียวกันเฉินเฟยหยูและจางซวนผู้ซึ่งเพิ่งตอบสนองเหตุการณ์ของหยูซานได้เตือนเธออย่างเร่งด่วน! 　　”อา- !!!”
　　ด้วยความมั่นใจในมีดของหยูซานก็โบกมือลงก่อนจะมีเสียงกรีดร้องเศร้าๆดังมาจากข้างหลังศีรษะของเธอ!
　　“บัซ…”
　　เสียงของวัตถุที่หนักหน่วงด้วยความเร็วตกลงพื้นหยูซานเก็บมีดและไม่ได้สนใจเลยว่าซอมบี้ถูกผ่าออกและตกลงบนพื้น!