ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 233 การต่อสู้อันแสนสั้้น

　　 บทที่233 การต่อสู้อันแสนสั้้น
　　“ใช่ครับ!เขาเป็นคนที่โหดร้ายมาก! พี่สาวของผม..เธอเป็นคนดี.. เธอต้องถูกทรมานจนตายโดยไอพวกนั้นแน่เลยครับ ช่วยผม…ช่วยพี่สาวผมด้วย”
　　หลังจากเอ่ยชื่อของขง เหวินทิง สีหน้าของเด็กน้อยก็แสดงความไม่พอใจออกมาเด่นชัดมาก แต่เด็กหนุ่มก็รู้นี่ไม่ใช้เวลาที่จะทำอะไรแบบนั้น ตอนนี้เขาต้องขอความช่วยเหลือจาก หลินเฉิง
　　“อ่า”
　　เมื่อหลินมองไปที่เด็กคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเขา หลินเฉิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ไอเพื่อนตัวน้อย แกแสดงได้เก่งมากรู้ไหม พี่สาวนายรู้เรื่องนี่รีปล่าว?”
　　ได้ยินแบบนั้นสีหน้าขอเด็กชายก็เปลี่ยนไป เหมือนมันจะตอบสนองกับสิ่งที่ หลินเฉิงพูด
　　“พี่ใหญ่พูดอะไรของพี่? พี่สาวผมกำลังจะตายนะ ออกไปช่วยเธอกันเถอะ!”
　　“ดี!งั้นออกไปช่วยคนกัน!”
　　เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังถูกเสียงของเด็กน้อยชักจูงหลินเฉิงก็เอาแขนออกมาวางมือบนหัวของเด็กน้อย ทันใดนั้น เขาก็ล็อกตัวของเด็กชายอย่างเยือกเย็นก่อนที่จะเอาปืนพกจ่อหัวของเด็ก
　　“พี่หลินทำอะไรของพี่!”
　　จางซวนพูดออกมาทันทีที่เห็นการกระทำนี้ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความร้อนรน!
　　ปากกระบอกปืนนั้นแนบอยู่กับใบหน้าของเด็กตัวน้อยหลินเฉิงพูดกับเฉินเฟยหยูด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันขอคุยกับมันต่อก่อน พวกนายสองคนถอยออกไปห่างๆ เดี๋ยวนี้!”
　　พูดจบเขาก็ล็อกร่างของเด็กน้อยนั้นแน่นกว่าเดิมอีกสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป “ฉันบอกเลยนะ แกมันน่าสงสารไม่ออกไปเล่นเหมือนเด็กคนอื่นๆ!”
　　ครั้งนี้เหมือนเด็กคนนี้เริ่มขวัญเสียที่มีปืนจอที่หัวเขาไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ เขากัดฟันแน่น เหมือนว่าเขาจะกลัวชายที่ไม่แย่แสอะไร คนนี้ที่กำลังจะเป่าหัวของเขาทิ้งถ้าเขาทำอะไรไม่ถูกใจอีก
　　การแสดงของเขาถูกหลินเฉิงมองออกอย่างทะลุปุโปร่ง หลินออกคำสั่งให้ โคล่า กับ เทียนซือ ไปก่อนหน้านี้แล้ว!
　　“คงจะมีพวกมันอีกหลายคนล้อมและซ่อนตัวอยู่ในอาคารแห่งนี้ถ้าสัตว์เลี้ยงของฉันเจอพวกมัน พวกมันจะไม่ได้พูดอะไรสักคำ แล้วก็ตาย!”
　　เขาหันกลับไปหาหยูซาน “นี้คือกุณแจห้อง 211 ข้างบน ที่น่าจะเป็นฐานทัพของไอพวกนี้ ขึ้นไปดูให้เห็นกับตา ถ้าเธอมีอาวุธอยู่แล้วก็ขึ้นไปจัดการพวกมันให้หมด มันมีกฏอันเก่าแก่อยู่ข้อหนึ่ง ถ้ามีของติดตัวไปน้อยจะต่อสู้ได้อย่างคลองแคล่ว!”
　　หลังจากได้ยินเสียงของหลินเฉิง ออกคำสั่งอย่างเด็จขาด หน้าของเด็กน้อยก็เปลี่ยนไป เขาพยายามดิ้นลน แต่หลินเฉิงก็ยิ่งกดปืนเข้าไปบนขมับของเขา เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนอยู่เฉย ๆ
　　หลังจากออกคำสั่งกับเพื่อนๆ ทุกคนก็แยกตัวกันออกไปทิ้ง เฉินเฟยหยู,จางซวน เอาไวและพวกเขาเก็บปืนพก เมื่อเด็กยกขาขึ้นพยายามจะวิ่ง เขาก็ถูกโดยนลงไปบนพื้น
　　“ฉันว่าน่าจะสายไปแล้วนะที่จะหนี?”
　　หลังจากจับกดหนูน้อยลงบนพืนหลินเฉิงไม่อยากให้เขาลุกขึ้นมาอีกเลยใช้เท่าเหยียบลงไปบนหน้าอกเขาเน้น ๆ อีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับพูดเยอะเย้ย ออกไป
　　ฝ่าเท้าอันหนักอึ้งอยู่บนหน้าอกของเขาสีหน้าของเด็กน้อยตอนนี้ดูน่ากลัวมาก “พี่ต้องการอะไร?”
　　“ฉันต้องการอะไรหนะหรอ?”
　　หลินเฉิงได้ยินแบบนี้ก็หลุดขำ “ทำไมแกไม่พูดออกมาก่อนหละว่าแกต้องการอะไร?” 　　แต่เจ้าหนูน้อยก็ยังตีหน้าซื่อ“ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่ขอให้คุณช่วย! ถ้าไม่ช่วยแล้วจะฆ่าพวกพ้องผมทำไม?”
　　“ช่วยชีวิต?ช่วยใคร? พี่สาวที่ไม่มีอยู่จริงของแกหนะหรอ? ฉันกล้าทายเลยว่า เมื่อฉันก้าวเท้าหยียบลงไปบนชั้น 4 ก็กลัวว่าจะไม่เจอพี่สาวที่กำลังจะตายอะไรของนายนั้นหรอก! มีแต่คนเป็นฝูงรอลอบกัดฉันใช่ไหมหละ?” novel-lucky
　　เมื่อเห็นเด็กเลี้ยงแกะพยายามจะโกหกตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้หลินเฉิง ก็อดชื่นชมไม่ได้จริงๆ
　　“ไร้สาระ!ไหนหละหลักฐานที่บอกว่าผมจะทำร้ายพี่?” เด็กน้อยตอบกลับหลังจากที่ยินหลินเฉิงพูดแบบนั้น เขายังคงยืนกรานต่อไป
　　“หลังฐานหรอ?นั้นสิฉันยังไม่เคยพูดออกมาเลย มันเป็นการคาดการณ์ล้วนๆ ถ้าให้เดา แกน่าจะมีพลังพิเศษในการพลางตัวใช่ไหม? น่าประทับใจมากไม่ใช้แค่ขนาดตัวอย่างเดียว ยังแปลงเสียงได้อีกด้วย แถมยังมีความสามารถในการเล่นละครที่ดีเยี่ยมอีก!”
　　หลังจากถูกวิเคราะห์ออกอีกครั้งเจ้าหนูคนนี้ก็ถนไม่ไหวอีกต่อไป เขามองไปยัง หลินเฉิง อย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้รับรู้ “แกเป็นใครกันแน่!? มองการพลางตัวของฉันออกได้อย่างไร! แล้วยังรู้ที่อยู่ของทีมงานของฉันอีก!?”
　　หลินเฉิงไม่ตอบคำถามนั้นหลังจากที่เขาแน่ใจแล้วว่าชายคนนี้ไม่สามารถหนีไปไหนได้ เขาก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
　　อยู่ดีๆ ก็เกิดเสียงอึกทึกครึกในตลอดแนวในชั้น 3 – ชั้น 4 ของโรงแรม!
　　“ปั่งๆๆๆ”
　　“อ๊ากกกก!”
　　“โอ้ย!”
　　“เห้ย!อะไรว่ะนั้น!?”
　　“วิ่งโว้ยหนีเร็ว!”
　　“อย่าหนีไอพวกขี้ขลาด! อย่าลืมสิ่งที่หัวหน้าสั่งไว้สิว่ะ หาปีศาจพวกพ้องเพิ่ม และ ฆ่าไอพวกมนุษย์ให้หมด!” 　　“ไปทำเองสิว่ะไอบ้าสองตัวนั้น ปีศาจของจริงเลย!”
　　เมื่อได้ยินเสียงต่อสู้และกรีดร้องหลินเฉิงก็ยิ้ม เขาหัวเราะลั่น เด็กที่อยู่ใต่ฝ่าเท้าของเขากำลังจะตาย!
　　นานกว่า10 นาที จากการต่อสู้อันดุเดือของ เทียนซือ และ โคล่า สัตว์เลี้ยงสองตัวของเขากลายเป็นสีแดง พวกมันชะโลมไปด้วยเลือดเหมือนกำลังบาดเจ็บ แต่หลินเฉิงรู้ดีว่านั้นไม่ใช่เลือดของพวกมัน แต่เป็นขอศัตรู!
　　สถานการณ์ตอนนี้ถูกหลินเฉิงควรคุมเป็นที่เรียบร้อยแล้วหนุ่มน้อยเห็นเลือดโชกบนตัวอสูรกายสองตัวนั้นก็ได้รู้สึกขมขื่น อะไรทำให้เขาเข้ามาแหย่ สัตว์ประหลาดพวกนี้กันแน่
　　มีเสียงฝีเท้าเบาๆ เดินเข้ามาอย่างใจเย็น มันเป็นของหยูซาน ที่เขาส่งไปให้ตรวจเช็คที่ชั้น 4 ด้วย ร่างกายของเธอไม่ได้สกปกรอะไรเหมือนเจ้าสองตัวนั้น
　　“งานเก็บกวาดเป็นไงบ้าง?” 　　เขาถามหยูซานขณะที่หัวตัวเองอยู่ในกลุ่มควันบุหรี่
　　ได้ยินแบบนั้นเธอพยักหน้าให้อย่างมีความสุขเธอเก็บวัสดุอุปกรณ์ที่กวาดมาได้ไว้ใน แคปซูล พร้อมกับฟังสิ่งที่หลินเฉิงถามต่อไปด้วย “พวกมันมีกันกี่คน? ได้อะไรมาบ้าง? แล้วก็เจอผู้หญิงกำลังจะตายสักคนไหม?”
　　หยูซานส่ายหน้า “มีคนอยู่กว่า30คนค่ะ ถุกคนติดอาวุธ และก็ไม่เจอผู้หญิงป่วยใก้ลตายแต่อย่างใดค่ะ จะมีก็แต่พวกผู้หญิงแต่งตัวไม่เหมาะสมหลายคน”
　　“อย่างงั้นหรอ?”
　　หลินเฉิงหัวเราะคิกคักและกระทืบลงไปบนอกของหนุ่มน้อยนั้นอย่างรุนแรง “เก่งมากเจ้าหนู! แต่เกร่งว่านายคงไม่ได้อยู่จนจบวันอันแสนสุขวันนี้! ในเมื่อแกจมอยู่ในก้นมหาสมุทรจะบอกให้เอาบุญ ถ้าจะอ่านใจใครให้มองเข้ายังตาของเขา!” พูดจบก็ดีดนิ้วของเขามันเปร่งแสงสีฟ้า สร้างน้ำแข็งปกคลุมทั้งร่างของเด็กน้อยคนนั้น! 　　หลังจากที่แช่หนู่มน้อยนั้นในน้ำแข็งแล้วหลิงเฉิง ก็ยกขาซ้ายสูงขึ้น แลัว เหยียบอย่างเต็มแรง!
　　——————————-