ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 243 ลงทะเบียนแล้ว

　　 บทที่243 ลงทะเบียนแล้ว
　　“พี่หลินผู้หญิงคนนั้น เป็นน้องสาวพี่หรอ?”
　　หยูซานที่นั่งอยู่บนตำแหน่งผู้ช่วยคนขับก็นั่งเงียบอยู่นานก็ถามสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
　　หลินเฉิงพยักหน้ารับ“ใช่แล้ว! เธอคือลูกสาวคนเดียวของป้าฉิน เธออยากจะมีพี่ชายตั้งแต่ยังเด็กแล้ว เธอก็นับฉันเป็นพี่ชายตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ทุกครั้งที่เราเจอกัน เธอก็จะโตขึ้นส่วนฉันก็สูงขึ้น…”
　　“สุดท้ายแล้ว..เธอก็เป็นคนที่สวยมากเลยนะ!ในหมู่ผู้หญิง หนูพึ่งเคยเห็นใครสวยขนาดนี้เลยน่าอิจฉาจัง”
　　หลังจากได้ยินคำอธิบายของหลินเฉิงหยูซานก็อดบ่นออกมาด้วยความอิจฉาไม่ได้ เมื่อเห็นความงามของ หลีเหมิงเดีย
　　เหมือนหยูซานกำลังนั่งซึมหลินเฉิงจึงส่ายหน้า “ฉันว่าเธอจะไปอิจฉาอะไรหละ หลังจากโลกนี้ล่มสลาย ไม่ว่าเธอจะสวยขนาดไหน แต่ถ้าเธอแข็งแกร่งไม่พอก็ต้องจบที่ไปขายตัวหละนะ! เท่าที่เห็นเธอไม่ต้องไปอิจฉารูปลักษณ์ภายนอกของหลีเหมิงเดียหรอกหยูซานก็สวยอยู่แล้วนะ?”
　　“พี่!…อย่าพูดอะไรไร้สาระแบบนั้นสิจะเป็นอย่างไงไม่รู้หละ แต่หนูก็เทียบเธอไม่ได้หรอก!”
　　ได้หยิบประโยคหลังของหลินเฉิงใบหน้าหยูซานก็กลายเป็นสีแดงเพราะความอาย เธอรีบหันไปมองเฟยหยูเพื่อดูว่าเขาไม่ได้ยินบทสนทนาเมื่อกี้นี้ เธอก็ผลักแขนหลินเฉิงไปหนึ่งที
　　หลินเฉิงก็ยิ้มอย่างน้อยใจนิดๆและส่ายหน้า เขาหยูดคุยและตั้งใจขับรถต่อ ตามขบวนรถของ หลีเหมิงเดียต่อไปเรื่อยๆ กว่าครึ่งชั่วโมงที่ขับรถไปรอบภูเขา ระหว่างทางก็ผ่านป่าน้อยใหญ่ จนต้นนี้พวกเขาก็เข้ามาอยู่ในป่าทึบ และแล้วหลินเฉิงก็เห็นกำแพงคอนกรีดเสริมแกร่งขนาดใหญ่ !
　　กำแพงนั้นสูงกว่า10 เมตร มันเรียบมากทุกๆ 100 เมตรจะมีหอสังเกตุการณ์นั้นแสดงให้เห็นว่าโครงการของที่นี่ไม้ได้ถูกแทรกแซงอะไรมากในเรื่องของงบประมาณขณะปฏิบัติการ ซึ่งดูประณีตกว่ากำแพงป้องกันในเขตทหารทีหลินเฉิงเคยเห็น
　　แต่ก็ยังมีทหารมากมายเดินตรวจตราอยู่ข้างบนของกำแพงไม่เหมือนกับที่เขตของเขา หลินเฉิงไม่เห็นความเครียดในการตรวจตราของทหารพวกนี้เลย เขายังได้ยินเสียงนั่งเล่นการ์ดและเสียงตะโกนจากข้างบนนี้น
　　“น่าสนใจจริงๆ…”
　　พวกเขายังไม่ได้เขาไปข้างในนั้นแค่สังเกตุการภาพรวมคร่าวๆ หลิงเฉิงก็รู้ได้ทันที่ว่าสถานที่นี้มันเป็นฐานทัพทะเลน้ำเงินที่ลับสุดยอดจริงๆ !
　　หลังจากที่ขบวนรถหยุดที่หน้าประตูขนาดใหญ่เต็มไปด้วยตะใคร่หลีเหมิงเดียก็กระโดดลงจากรถในตำแหน่งที่นั้งคนขับออกมาเคาะประตูนั้น ไม่นานประตัวบานนั้นก็ส่งเสียงเอี้ยดอาด ประตูเหล็กขึ้นสนิมก็เปิดออก
　　“พี่สาวผีเสื้อกลับมาแล้ว?งานเก็บเกียววันนี้เป็นไงบ้างครับ? พี่เจอบุหรีบ้างไหม? วันนี้แย่มากเลยและก็ยังไม่ได้สูบบุหรีเลยสักตัว. ผมอยากจะแย่อยู่แล้ว…”
　　หลังจากที่ประตูถูกเปิดออกโดยแรงของทหารสองสามคนในชุดสีกรมท่าทหารหนุ่มคนนึงก็วิ่งมาหาหลีเหมิงเดียทันทีและสอบถามถึงภารกิจของเธอ
　　เมื่อได้ยินคำถามของมหารหนุ่มแต่เธอต้องนำทางแก่หลินเฉิงต่อไม่อยากให้เขาเป็นกังวล เธอจึงบอกกลับไปกับทหารคนนั้น “มีสิ นายสามารถไปขอได้ที คุณเลย์ ตรงนั้น!” “ว่าแต่ตอนที่พวกเราไปค้นหาเสบียงในเมืองเซียงโจว พวกเราพบผู้รอดชีวิต แล้วพวกเขาก็มีธุระกับฉัน ฉันเลยนำพวกเขากลับมา ช่วยทำเรื่องลงทะเบียนให้พวกเขาด้วย แล้วฉันจะพาพวกเขาไปตรวจร่างกายที่ผู้กำกับเทียนและรายงานเอง” 　　ทหารหนุ่มคนนั้นก็รู้สึกตะลึงมองไปยังท้ายสุดของขบวนรถและบอกอย่างไม่กล้า “แต่ผู้บัญชาการ ดิง ไม่ได้ออกคำสั่งอะไรมาเลยนะครับนานแล้ว ผู้รอดชีวิตทุกคนที่มาจากภายนอกต้องถูกแยกออกไปชั่วคราว หลังจากผ่านการตรวจสอบหลายขั้นตอนแล้วจะจำแนกงานให้ตามความสามารถของแต่ละคนหนิครับ?” novel-lucky
　　เมื่อเห็นชายคนนี้บอกปัดไม่อยากแบกรับความรับผิดชอบหลีเหมิงเดียก็ไม่สบอารมณ์ แม้ผู้การจะมอบคำสั่งนั้นไว้จริงๆ แต่ก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นทุกครั้ง หลังจากทุกอย่างแล้วผู้กำกับเทียน ก็จะทำเป็นมองไม่เห็นเขาหลีกเลี่ยงที่จะไม่รับผู้รอดชีวิตเข้ามามากเกินไป ก็แค่ไปตรวจร่างกายกับเขาเรื่องอื่นเขาก็ไม่สนใจแล้ว
　　เมื่อนึงถึงชายที่สวมชุดสีดำทั้งตัวนั่งอยู่หลังรถนั้นเขาก็คล้ายหลินเฉิงจริงๆหลีเหมิงเดียได้แค่เก็บความโกรธในจิตใจไว้ เธออยากจะถามเขาอีกสักรอบ แต่อยู่ๆ เธอก็เห็นชายคนนึงยืนอยู่ข้างทหารรุ่นน้องก่อนที่จะจะเอาหลังมือฟาดกระโหลกของรุ่นน้องจากด้านหลัง “เจ้าโง่ คุณหลี บอกว่าคนพวกนั้นมีธุระกับเธอไง ด้วยความสามารถของเธอ นายคิดว่าเจ้าพวกนั้นจะมีเชื้อไวรัสหรอ!? นายไปทำธุระของนายไปอย่าทำให้ฉันดูแย่ไปมากกว่านี้เลย!”
　　หลังจากต่อว่าไปเจ้าหน้าที่ที่เป็นชายวัยกลางคน กล่าวขอโทษ หลีเหมิงเดีย
　　“ฉันต้องขอโทษแทนมันด้วยไม่นานมานี้ฉันพึ่งรับน้องใหม่เข้ามาในหน่วยลาดตระเวน แต่ก็เหมือนเธอจะลืมขั้นตอนของพวกเราไปรึปล่าวน้องหลี”
　　หลีเหมิงเดียโบกมือ”ลุงฝางอย่าพูดแบบนี้สิ! มันก็จริงที่หนูทำไม่ถูก! แต่คนพวกนี้สำคัญกับหนูและครอบครัวมากถ้าพวกเขามีปัญหาพ่อแม่ของหนูก็จะเป็นกังวลเอาด้วย แต่ไม่ต้องกังวลค่ะ พวกเขาไม่มีไวรัสหรอกหนูยืนยันได้เลย!”
　　“เข้าใจแล้วๆ! งั้นเธอก็นำพวกเขาไปลงทะเบียนซะนะ และพวกเขาก็เข้าไปได้เลยแต่อย่างลืมไปด้วยร่างกายกับผู้กำกับเทียนภายในหนึ่งสัปดาห์ด้วยหละแม้ว่าคุณหลีจะยืนยันแล้วก็จริงแต่ก็ควรจะตรวจให้แน่ชัดในภายหลังนะ คนอื่นจะได้ไม่นินทาเอา”
　　หลังจากฟังคำอธืบายขอหลีเหมิงเดียชายวัยกลางคนก็เข้าใจพยักหน้าก่อนที่จะตอบรีบนิดหน่อยก่อนที่จะกลับไปยังห้องทำงานเล็กๆ ของตัวเองแถวนั้น
　　แม้จะมีการพลิกผลันกันหลายตลบแต่เรื่องก็จบลงได้ด้วยดีหลีเหมิงเดีย กำหมัดดีใจอยู่เงียบๆ และจำสิ่งที่ลุงฝางบอกไว้ ก่อนที่จะวิ่งไปที่รถคันหลังไปอธิบายสิงที่ต้องทำให้หลินเฉิงฟัง
　　“ลงทะเบียนงั้นหรอ?โอเคว่าแต่เธอจะไปแล้วหรอ? ”
　　หลังจากได้ยินคำอธิบายจากน้องสาวหลินเฉิงก็พยกหน้าเข้าใจ ตอนที่เขายังอยู่ในเขตปกครองทหาร เหลียนเฉิง เขาก็เคยตรวจร่างกายมาแล้วก่อนการลงทะเบียน จุดตรวจของผู้รอดชีวิตนั้นอยู่ในเขตป้องกันภัยและก็ไม่มีอะไรที่ต้องพูดมากนัก
　　———————————–