ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 244 ฐานทัพทะเลน้ำเงิน

　　 บทที่244 ฐานทัพทะเลน้ำเงิน
　　ได้ยินแบบนั้นหลีเหมิงเดียก็พยักหน้า “ก็ตามที่ฉันพูดแหละ ตราบใดที่นายมีชื่ออยู่ในทะเบียน นายก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว!”
　　“งั้นจะรออะไรอยู่หละไปกันเร็ว!”
　　เมื่อทุกคนเห็นหลินเฉิงโบกมืออย่างรีบร้อนทุกคนก็เห็นว่าความกังวลบนในหน้าของหลินเฉิงคือของจริง หลีเหมิงเดียได้แต่ตบมือดีใจอยู่ข้างในใจ เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้อจาจะเป็นพี่ของเธอจริงๆ ก็ได้! เพื่อแม่ของเธอแล้วผู้ที่ร้องห่มร้องไหอยู่ทุกวันเพราะพี่ชายของเธอถูกทิ้งไวในแดนห่างไกล หลีเหมิงเดียก็เป็นกังวลที่ปล่อยให้ทุกคนและหลินเฉิงเขาไปให้ออฟฟิสลงทะเบียนห้องนั้น
　　“หลินเฉิงเพศชาย อายุ 22 ปี สามารถใช้พลัง…น้ำแข็ง?”
　　ทหารนายนึงกำลังอ่านแบบฟอร์มลงทะเบียนของหลินเฉิงอยู่ได้แต่เหลือบมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ
　　“นายสามารถควบคุมน้ำแห็งได้หรอ?มันเป็นยังไงนะ?”
　　เมื่อได้ยินหลินเฉิงที่กำลังช่วยโคล่ากับเทียนซือลงทะเบียนอยู่นั้นก็ต้องหันกลับมามองเขาอย่างสงสัย
　　“หมายความว่าไง?พลังนี้มันควรจะมีประโยชน์สิ?”
　　“ไม่ไม่ ไม่! พลังที่สามารถควบคุมธรรมชาติได้ทำไมจะไม่มีประโยนช์หละ? ฐานทัพทะเลน้ำเงินของเราก็ไม่ได้มีผู้เชียวชาญด้านนี้เยอะด้วย ยิ่งเป็นพลังควบคุมน้ำแข็งนี้อีก! ก็แค่อยากให้นายแสดงพลังให้เห็นหน่อยเพื่อยืนยันหละนะ”
　　แม้จะเห็นแบบนั้นหลินเฉิงก็ไม่ได้รู้สึกว่าพลังของเขาวิเศษอะไรเขารับฟังสิ่งที่ทหารนายนั้นพูดและมองมายังเขาด้วยความอยากเห็นพลังควบคุมน้ำแข็งสักครั้ง　　“พลังควบคุมธรรมชาติ?”
　　เมื่อเขาได้ยินชื่อพลังเวทย์กลุ่มนี้หลินเฉิงก็พูดชื่อของมันออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาสร้างดอกไม้น้ำแข็งขึ้นมาหนึ่งดอกก่อนที่จะวางไว้บนโต๊ะของนายทหารคนนั้น เขาอดจะรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้เขาเพิ่งจะเห็นว่าพลังของเขานั้นหาได้ยากเป็นครั้งแรก…
　　ตลอดการเดินทางเขาเจอผู้ใช้พลังแบบเดียวกับเขาเพียงไม่กี่คน แต่ก็เคยพบคนที่ใช้พลังน้ำแข็งเหมือนกันอยู่ นั้นทำให้เขาคิดว่าพลังควบคุมน้ำแข็งนี้ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่หาเจอได้ยากแต่อย่างไร แต่เขายังไม่รู้ว่าคนที่เขาเจอหรือคนที่เขาฆ่าไปเป็นหนึ่งในยอดฝีมืออีกด้วย!
　　“เฉินเฟยหยูอำพลางตัวได้ ฉาเพง คนธรรมดา จางฉวน คนธรรมดา หยูซาน คนธรรมดา โคล่า เทียนซือ สัตว์เลี้ยง ผมว่าพวกพี่น่าจะเดินทางเป็นกลุ่มคนได้เก่งนะครับ!”
　　อ่านคำยืนยันของหลินเฉิงเสร็จทหารก็มองไปยังหลินเฉิงต่อให้เป็นพระเจ้าเขาก็คงไม่อยากจะให้เข้าไป แต่ก็ได้แค่ส่งเสียงจุ๊ออกมา
　　“โฮ่ง!”
　　โคล่าเห็นชายคนนั้นมองมายังเจ้านายของมันด้วยความไม่เคารพ ก็ทำให้มันโกรธ มันอยากจะแสดงคมเขี้ยวของมันให้ชายคนนั้นได้เห็นเพื่อเป็นการสั่งสอน
　　“กลับมานี้!”
　　เมื่อหลินเฉิงเห็นโคล่ากำลังโกรธเขาก็รีบคุมมัน
　　“ขอโทษที”ทหารหนุ่มคนนั้นกล่าวขอโทษมองมายังโคล่า “ฉันเองก็ขอโทษด้วย ไอหมอนี้มันควรที่จะอยู่ในธรรมชาติด้วยซ้ำ แต่ข้างนอกมันก็โหดร้ายเกินไปอย่างเอาไปคิดมากเลยนะ!”
　　”มะ..ไม่อยู่แล้ว!แต่นายก็ควรจะระวังให้มากกว่านี้นะ เพราะยังไงที่นี้ก็ไม่ใช่ข้างนอกนั้น คนที่อยู่ข้างในนี้มีแต่พวกคนใหญ่คนโตสายตาหลักแหลม นายอย่าปล่อยให้พวกมันสร้างปัญหาก็พอ!”
　　เมื่อได้เห็นหลินเฉิงกล่าวขอโทษทหารนายนั้นก็ช็อคกับจิตสังหารที่โคล่า ส่งออกมาเขายังคิดอีกว่า เจ้าของหมาสีดำตัวใหญ่นี้น่าจะเป็นหนึ่งในความสามารถของหลินเฉิง เขามีอะไรอีกหลายอย่างที่ต้องทำอีกบนโลกใบนี้ เพราะฉนั้นเขาไม่อยากจะก้าวก่ายอะไรหลินเฉิงเลยแม้แต่น้อย เขาโบกมือไม่ใส่ใจอะไร
　　เห็นทหารนายนั้นแสดงออกแบบนี้แน่นอนว่าเขากำลังโกรธอยู่หลินเฉิงก็ได้แต่หัวเราะจากก้นบึ้งของจิตใจ เขาคิดว่ายังไงซะก็ต้องอยู่ที่นี้ไปอีกซักพักแหละนะ เขายกบุหรีสองซองให้กับนายทหาร เพื่อทำให้นายทหารนั้นใจเย็นลง ไอลีนโนเวล
　　มันก็เป็นการสร้างสัมพันอันดีแก่เขากับทหารคนนี้ที่อาจจะได้ใช้ประโยชน์ในอนาคตด้วย
　　ด้วยคำขอบคุณของนายทหารก็นำผู้คนที่ผ่านการลงทะเบียนแล้วออกไปจากห้องทำงานนี้และขึ้นรถ SUV ตามหลีเหมิงเดียที่กำลังรอจะเข้าไปในฐานทัพใจจะขาดแล้ว
　　ตามขบวนรถไปพวกเขาก็ขับผ่านป่าที่เต็มไปด้วยต้นมะพร้าว และก็เห็นฉากเปิดตัวของฐานทัพจริงๆ สักที
　　มันคืออาคารหลังใหญ่สีขาวโพลนที่ซ่อนอยู่ในจุดที่ลึกที่สุดของป่าแห่งนี้ จุดที่พวกเขาต้องเข้าไปต่อจากนี้คือโซนอยู่อาศัยอันเเงียบสงบหรูหราระดับไฮเอ็น ไม่มีใครคาดคิดว่าฐานทัพเรือจะตั้งอยู่ในจุดที่ยุธสาสตร์ที่สำคัญขนาดนี้
　　เป็นเขตอยู่อาศัยที่ตั้งอยู่บนเนินเขาหลังจากขับรถขึ้นไปประมาณไม่กี่นาทีก็ถึงยอดของเนินเขาหลินเฉิงพบว่ามีลานจอดรถขนาดใหญ่มากซ่อนอยู่ใต้เนินเขา ซึ่งมันเปิดการเผาผลาญงบประมานที่ฟุ่มเพือยมาก เครื่องจักรหลายตัวขาดการดูแลรักษามานานจนขึ้นสนิม สุดขอบสายตานั้นมีท่าจอดเรือสีน้ำเงินลานใหญ่ตีโค้งเป็นรูปตัว C ใกล้ๆ ท่าจอดเรือมีเรือรบจอดอยู่ มันดูอลังการมาก ทางฝั่งซ้ายมีท่าจอดเรือที่สูงกว่าอยู่ นั้นคือท่าจอเรือบรรทุกเครื่องบิน เขาเห็นผู้คนเดินอยู่บนท่าเรือนั้นตลอดเวลา เรือลำนันเหมือนกับเจ้ามหาสมุทรที่น่าจะได้ออกรบเร็วๆ นี้
　　ทุกคนกำลังตะลึงกับฐานทับเรือสีน้ำเงินอันงดงามแห่งนี้เป็นสถานที่ลับสุดยอดที่คนธรรมดาไม่มีทางได้เห็นตลอดชีวิต ตอนนี้มันกำลังแสดงอยู่ต่อหน้าพวกเขามันทำให้พวกเขารู้สึกเว้อวังอลังกาลมาก
　　แม้หลินเฉิงผู้ที่เห็นสิ่งตระการตามามากมายแล้วก็อดประทับใจไม่ได้ ขบวนรถขับต่อไปตามป้ายบอกทางก็มาถึงใจกลางของสถานที่แห่งนี้ หลังจากขับต่อไปตามแนวป่ากว่า 10 นาที พวกเขาก็มาถึงลานเก็บของซึ่งมีโกดังอยู่รอบบริเวณนั้น
　　เห็นอย่างนั้นหลิงเฉิงก็เหยียบเบรคด้วยเขาคิดว่าถึงจุดหมายแล้ว แต่หลังจากเห็น หลีเหมิงเดียเดินออกมาจากโกดังพร้อมกับชายหนุ่มกลุ่มนั้น พวกเธอก็เข้ามาอธิบายอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะรีบสพายกระเป๋าสีชมพูวิ่งออกไป　　———————————