ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 249 เธอไปอาศัยอยู่ที่ไหนมา

　　 บทที่249 เธอไปอาศัยอยู่ที่ไหนมา?
　　เมื่อถูกภรรยาของตัวเองดุหลี่เฉิงยี่ก็ยังคงไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง “แต่มัน…เปลี่ยนไปเยอะมากเลยไม่ใช่หรอ? เหมือนคนละคนเลยนะ!”
　　เมื่อเห็นสีหน้าอันยุ่งเหยิงของหลี่เฉิงยี่ฉินชูหยีพูออกมาชัดเจน “อย่าพูดจาไร้สาระสิ! ฉันยืนยันได้เลยว่าเขาคือน้องส้มจริงๆ ! ฉันว่าต้องมีอะไรสักอย่างระหว่างการเดินทางเปลี่ยนเขาไปมากขนาดนี้..”
　　“จริงหรอ?”
　　เมื่อเห็นลุงของเขามองมายังเขาที่เปลียนไปมากแบบนี้ “ฉันก็เห็นพลัง ความสามารถมาหลายอย่างนะแต่ก็ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ น้องส้ม เธอมีพลังวิเศษอะไรเพิ่มขึ้นมาหรอเนีย?”
　　“คือมัน…”
　　เมื่อหลินเฉิงได้ยินคำถามแบบนี้ก็ได้แต่ยิ้มไม่รุ้จะตอบอย่างไรดี เขาไม่อยากจะเปิดเผยเรื่องยาเสริมพลังให้ใครฟังในตอนนี้ แต่ถ้าไม่พูดออกไปก็ไม่รู้จะพูดเรื่องรูปร่างหน้าตาที่เปลี่ยนไปอย่างไรดี
　　โชคดีที่ป้าฉินเห็นภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเขาเธอก็มองไปยังหลี่เฉิงยี่ก่อนจะพูดด้วยเสียงต่ำ “จะพูดอะไรก็พูด! แต่ฉันยืนยันได้เลยว่าเขาคือน้องส้มของเรา! จะถามว่าเพราะอะไรกับฉันตอนหลังก็ได้ แต่มันก็เป็นเรื่องปกติของผู้ใหญ่หนิที่จะมีความลับกันบ้างใช่ไหมหละ?”
　　พูดจบเธอก็ยิ้มแย้มหยิบแก้วน้ำส้มมาให้ วางไว้บนโต๊ะ “น้องส้ม ไม่ต้องไปสนใจไอแก่นั้นหรอก! ไปล้างมือแล้วเตรียมตัวมาข้าวเย็นกันดีกว่า!”
　　เห็นความมั่นใจในตัวเองของป้าหลินเฉิงก็รู้สึกผิดอย่างมากต่อเธอ แต่ความลับเรื่องระบบแคปซูลก็สำคัญเช่นกันมันต้องเป็นปัญหากับพวกเขาแน่ๆ !
　　คิดได้แบบนี้เขาก็พยักหน้าเบาๆและหลี่เฉิงยี่ ก็เข้าใจโบกมือชิวๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันว่าพอมองหน้าเธอชัดๆ แล้วเธอก็มีส่วนเหมือนน้องส้มของเรามากโดยเฉพาะคิ้วและดวงตานะ! มางั้นมาดื่มกันวันนี้ พวกนายมีเรื่องต้องเล่าให้ลุงฟังเยอะเลยนะ!”
　　เขาไปนั่งพิงที่โซฟาจูงแขนหลินเฉิงมาด้วย
　　…
　　“อื่ม!ฉันว่าเธอน่าจะเจอไอจิ้งจอกเฒ่านั้น มู หวู่หยวน..”
　　สองชั่วโมงให้หลังทุกคนได้กินอาหารและดืมนั่งพิงโซฟาอย่างสบายใจ พวกเขาก็ได้ดื่มชาหอมด้วยฝีมือของฉินชูหยี อีกด้วยคุยกันอย่างสนุกปาก.
　　หลี่เฉิงยี่คาบบุหรี่อยู่ในปาก ขมวดคิ้ว “แต่…ความจริงแล้วเมื่อพวกเธอเจอกับอาจารย์ ฟาง ในเมืองหยุนหยางเธอก็ควรจะตามเขาไป ไม่ต้องรีบร้อนอะไร”
　　“ป้าฉินกับลุงแก่เกินกว่าที่จะออกไปเสี่ยงแล้ว…”
　　“ใช่!แต่ตอนนั้นที่คุณคุยในโทรศัพท์ของฐานทัพทะเลกับฉัน ก็ไม่ได้บอกอะไรกับพวกเราเลย ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ !”
　　ฉินชูหยีที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ต่อว่าเขาเบาๆ
　　เมื่อสองคนนั้นเริ่มบ่นถึงคนอื่นกันหลินเฉิงก็ได้แต่ยิ้มเซ็งๆ อย่างไรก็ตามแม้สองคนนั้นจะบอกว่าไม่คุ้ม หลินเฉิงก็ไม่เข้าใจ เพราะว่าที่สุดแล้วถ้าผู้คนเสียสิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจไปก็เหมือนกับเดินออกไปตายเฉยๆ เลยไม่ใช่หรอ?
　　ตอนนี้ที่โต๊ะอาหารหลินเฉิงตัดสินใจที่จะพูดถึงประสบการณ์ในขณะเดินทางออกมาบ้าง แม้ว่ามันจะทำให้ป้าฉินช็อคและตาแดงไปบ้างก็ตาม เธอจับมือของเขาแน่นไม่อยากปล่อยมือออกไป เธอรุ้สึกมาตลอดว่าการที่หลินเฉิงต้องพบกับปัญหาเพราะเธอด้วย เธอรู้สึกผิดมาช้านานแล้ว หลินเฉิงก็ทำอะไรไม่ได้ด้วย novel-lucky
　　แต่เฉินเฟยหยูจางฉวน และ ฉาเพง ก็รู้สึกอายที่ต้องพักที่นี้หลังจากทานมื้อเย็น พวกเขาออกไปแจ้งกับกองทัพด้วยการนำของหลีเหมิงเดียก่อนแล้ว
　　พูดคุยกันต่อนิดหน่อยป้าฉินก็ใจเย็นลงมันทำให้หลินเฉิงสบายใจด้วย ป้ายืนขึ้นและถามลุงหลี ของความช่วยเหลือ รวมทั้งหลินเฉิงและหยูซานรวมถึงคนอื่นๆ ด้วยให้ช่วยทำความสะอาด
　　“ป้าฉินแปปนึงครับ!”
　　เมื่อเห็นป้าฉินอยากจะให้เขาอยู่ที่นี่หลินเฉิงก้รีบยืนขึ้น “มันจะเป็นการรบกวนป้าครับถ้ามผมจะอยู่ที่นี้ ถ้าถามผมแล้วผมคงอยู่ที่นี่ไม่ได้…”
　　เขาพูดหมายถึงหยูซานและสัตว์เลี้ยงของเขาด้วย“ผมมีพวกพ้องที่ต้องดูแล้วอยู่ด้วยครับ ผมไม่สะดวกจริงๆ”
　　“ทำไมหละ?”
　　ป้าฉินเข้าใจถึงสถานะการณ์“บ้านเรามีตั้งสามชั้น ลุงหลีกับน้องเดีย และป้าก็อยู่แค่สองชั้น ชั้นสามมันไม่มีอะไร ป้าทำความสะอาดแล้วให้น้องส้มไปอยู่ได้นะ!”
　　พวกเขาก็ขึ้นไปดูชั้น3
　　หลินเฉิงกังวลอย่างมากเขามีความลับมากมายถ้าเขาต้องอยู่ที่นี้จริงๆมันต้องถูกเปิดเผยออกมาบ้างแน่ๆ หยูซานกับโคล่าไม่พูดอะไร แต่นี้ก็ไม่ใช้บ้านของพวกเขามันคงจะไม่สบายใจถ้าต้องมาอยู่ที่นี่
　　เห็นความกังวลบนหน้าของหลินเฉิงลงหลีก็เรียกป้าฉินที่กำลังจะขึ้นไปชั้นบน “ไม่ต้องให้มันยุ่งยากหรอกคุณ! น้องส้มก็โตมากแล้ว คงไม่สะดวกหรอกที่เขาจะมาอยู่ที่นี่ เขาควรจะอยุ่กับเพื่อนฝูงของเขา! อย่างไรก็ตามในฐานทัพนี้ก็ยังเหลือหมู่บ้านเล็กๆ อยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ไม่ใช่หรอ? ไม่ไกลจากเรามากด้วยหนิ? เขาบอกกันว่าเจ้าของบ้านออกไปหาของไม่กลับมาตั้งเดือนนึงแล้ว ฉันมั่นใจ 9 เต็ม 10 เลยว่าเขาไม่รอดแล้ว ฉันจะไปถามพวกบริหารให้ว่าเราจะซื้อบ้านตรงนั้นไว้ให้ได้! ” 　　ป้าฉินไม่เต็มใจแต่เธอก็คิดว่าหลินเฉิงโตมากแล้ว และเดินทางมาไกลมากมาย เขาก็ควรจะมีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองบ้าง เธอได้แต่กัดฟันเห็นด้วยกับลุงหลี
　　เมื่องเห็นป้าฉินตกลงด้วยแล้วลุงหลีก็มองมาที่เขาอย่างภูมิใจ เขายก บุหรีเทียนยี สองกล่องให้ตอบแทนคำขอบคุณของลุงหลี
　　“กริ๊งๆ”
　　หลี่เฉิงยี่กำลังจะสวมชุดคลุมออกไปหาบ้านให้หลินเฉิง ก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้น
　　“น้องผีเสื้อไม่อยู่หรอครับ?เธอจะกลับมาแล้วรึยัง?”
　　ได้ยินเสียงนั้นฉินชูหยีก็รู้สึกแปลกๆ กำลังจะไปเปิดประตู แต่หลินเฉิงก็วิ่งไปเปิดก่อน
　　“ป้าฉิน…”
　　ทันทีที่ประตูเปิดออกคนที่อยุ่ข้างนอกก็พยักหน้าสวัสดีแต่เขาก็เห็นประตูเปิดออกพร้อมกับคนแปลกหน้าคนหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน!
　　“นายมาหาใคร?”
　　หลินเฉิงถามอย่างระวังเมื่อมองไปยังหนุ่มหล่อน้อยกว่าเขานิดนึงที่ยืนอยู่ข้างหน้าและกำลังแปลกใจ
　　เมื่อหนุ่มคนนั้นได้ยินเขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า“ถ้าผมจำไม่ผิด นายควรจะเป็นหลินเฉิงจากแผ่นดินใหญ่ใช่ไหม?”
　　“อ่า?”
　　เมื่อเห็นชายคนนี้รู้ว่าเขาคือใครหลินเฉิงก็ขมวดคิ้วและถามด้วยเสียงอันเยือกเย็น“นายควรจะรีบบอกฉันว่าทำไมนายถึงรู้จักฉัน!”
　　————————–