ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 252 ซิการ

　　 บทที่252 ซิการ์
　　หลินเฉิงเห็นลุงหลีกำลังโกรธอย่างรุนแรงเขาก็โบกมือและบอกกับลุงว่า “ไม่ต้องโกรธมากครับลุง ถ้ามันไม่ขาย เราก็ซื้อไม่ได้ผมเป็นคนที่มากความสามารถถ้าผมทำงานอย่างเต็มที่การหาบ้านอยู่ในฐานทัพนี้มันก็ง่ายนิดเดียวครับ! อย่ากังวลไปเลย!”
　　เมื่อเห็นหลินเฉิงไม่ได้แคร์อะไรมากกับการที่เขาหาที่พักให้หลานชายตัวเองไม่ได้เขาก็หันมามองด้วยความโกรธ “จะให้ไม่กังวลได้ยังไง!? เธอเดินทางมาไกลมาเพื่อจะดูแลคนแก่สองคน ถ้าลุงคนนี้หาที่อยู่ให้เธอไม่ได้ ก็สมควรตาย! เธอก็อยู่ที่นี่ไปก่อนเดี๋ยวตอนเช้าลุงออกไปคุยกับพวกมันอีกรอบ!”
　　เมื่อลุงของเขาบอกว่าจะกลับไปออฟฟิสฝ่ายบริหารอีกครั้ง
　　“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่นะ?” 　　ครั้งนี้แม้แต่หลีเหมิงเดียและ ฉางเหวิงฉวน ที่นั่งคุยกันอยู่ข้างในบ้านก็ได้ยินและออกมาข้างนอก หลินเฉิงจับแขนของลุงเอาไว้ หลีเหมิงเดียก็เลยถาม
　　เมื่อเห็นลุงหลีกำลังจะรีบออกไปฉางเหวินฉวน เขาก็เข้าใจในทันทีถามลุงหลีไปตรงๆ “ลุงหลี คนพวกนั้นทำให้ลุงขายหน้าใช่ไหม?”
　　“เฮ้อ…”
　　เขาถูกเหวินฉวนมองออกเขาไอกระแอมสองสามครั้ง ไม่รู้จะตอบกลับอย่างไรดี หลังจากที่เขาสัญญาว่าจะซื้อบ้านให้หลินเฉิงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว แต่เขากับถูกไอพวกนั้นอัดแทน!
　　หลีเฉิงหยีไม่พูดอะไรแต่ฉางเหวินฉวนกลับเข้ามใจทุกอย่างหน้าของเขาก็เศร้าลง เขาไม่พูดอะไรและหยิบเครื่องมือสื่อสารก่อนหน้านี้ขึ้นมากดเบอร์อยุ่เงียบๆ
　　“ฮัลโหลออฟฟิสฝ่ายบริหารของทะเลน้ำเงินใช่ไหม? ฉัน ฉาง เหวินฉวน! หัวหน้าเฉินอยู่ไหม? ไม่อยู่หรอ? ขอเวลาแปปหนึ่งเดียวจะเข้าถึงตัวมันให้!”
　　ผ่านไปแปปเดียวฉางเหวินฉวน ผู้ที่กำลังโทรศัพท์อยู่ สีหน้าเยือกเย็น และกำลังเข้าหาหัวหน้าเฉิน ตอนนี้กำลังติดต่อกับเขาโดยตรง!
　　ไม่ถึงหนึ่งนาทีเครื่องมือสื่อสารของฉางเหวินฉวนก็ดังขึ้น เขารับสาย แต่ก่อนที่เขาจะพูด ก็ได้ยินเสียงที่ตกใจกลัวของปลายสายพูดกลับมา “ผมขอโทษจริงๆ ครับ ท่านผูเบังคับบัญชา ผมไม่สามารถติดต่อได้จริงๆ จนถึงตอนนี้ครับ! ผมหัวหน้าเฉิน ฟู ผู้กำกับกลางของฝ่ายบริหารหลักทรัพย์ เกิดเหตุอะไรขึ้นถึงขั้นที่ท่านผู้บัญชาการทหารบกถึงตามหาผมอย่างรีบร้อนเช่นนี้?”
　　“อะไรอย่างนั้นหรอ!?”
　　ได้ยินแบบนี้ฉางเหวินฉวนก็ได้แค่เยาะเยิ้ยกลับไป “ฉันจะบอกให้นะเมื่อไม่นานมานี้ รองรัฐมนตรี หลี เฉิงหยี เดินทางไปที่แผนกเองเป็นการส่วนตัวเพื่อซื้อบ้าน ฉันรู้ว่าบ้านนั้นห่างจากบ้านของเขาไม่ถึง 100 เมตร มันก็นานกว่าเดือนแล้วที่ไม่เห็นร่องรอยของผู้รอดชีวิตอยู่เลย! ถ้าจำไม่ผิด ผู้บังคับบัญชาดิง ออกคำสั่งเอาไว้ว่าแผนกของนายมีหน้าที่ในการจัดการกับบ้านที่ไร้คนพวกนี้กลับสู้ตลาดกลางหนิ ถายในสองสัปดาห์หลังจากไม่มีคนอยุ่แล้วด้วยซ้ำใช่ไหม? แต่ท่านรองนายกหลีกลับซื้อบ้านหลังนั้นไม่ได้! นายสามารถอธิบายได้ไหม?”
　　แรงกดดันของฉางเหวิงฉวนต่อคนที่ถูกตั้งคำถามนั้นสูงมากตอนนี้เฉินฟูก็คงเต็มไปด้วยเหงื่อแม้ว่าจะไม่ใช้การพูดกันต่อหน้าต่อตาก็ตาม “ท่านผู้บังคับการ! ผมยืนยันได้เลยผมมีหน้าที่นั้นแต่ผมไม่รู้เรื่องนี่จริงๆ ! อย่างไรก็ตามผมคือหัวหน้าแผนก ผมจะรับผิดชอบปัญหาของพนักงานของผมนี้เองครับ ผมจะไปที่บ้านของท่านรองภายใน 20 นาทีนี้เพื่อไปขอโทษทันทีเลยครับ และเซ็นสัญญาบ้านหลังนั้นทันทีเลยครับผม ท่านว่าอย่างไรครับ…?”
　　“โอเคงั้นก็ดี!” novel-lucky
　　เห็นผู้กำกับเฉินฟูดำเนินการเร็วแบบนี้เขาก็ไม่มีอะไรต้องพูดกับคนที่เหมือนกับมดปลวกพวกนี้หลังจากเขาตอบรับเสร็จก็วางสายลง
　　เมื่อเห็นการแก้ไขปัญหาของเหวิงฉวนหลีเฉิงหยีก็ขายหน้ามากกว่าเดิมอีก เขาแอบมองหลินเฉิงอย่างลับๆ แต่ก็เห็นสีหน้าของหลินเฉิงไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักตลอดการสนทนานี้ นั้นทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง ฉางเหวินฉวนพูดด้วยรอยยิ้ม “ตำแหน่งของบ้านหลังนั้นจัดว่าดีมาก และมีคนต้องการอยู่บ้างทางแผนกบริหารคงอยากจะขายในราคาที่สูงที่สุด ไม่ต้องคิดมาครับลุงหลี”
　　”มันดีมากสำหรับราชันแห่งขุมนรกแต่มันก็ยากสำหรับเจ้าอสูรตัวน้อยที่จะอยู่ในนี้”
　　“ก็แค่แมงเม่าทำตัวกร่างในเขตปลอดภัยแห่งนี้ก็ต้องต่อสู้กันในนี้ด้วยแต่ผู้บังคับบัญชานั้นมีความุงมั่น พวกมันตัดสินที่จะกำจัดไอพวกเศษเดนนี้เมื่อไม่นานมานี้ ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดกับพวกนายเร็วขนาดนี้….”
　　“เป็นแบบนั้นเลยหรอ?คนพวกนั้นแย่ถึงขนาดต้องถูกกำจัดเลยหรอ?”
　　ได้ยินคนยศสูงพูดหลีเหมิงเดียที่นั่งดูอยู่นานก็รุ้ตัวแล้วว่าเธอกำลังโกรธ คิ้วของเธอแทบจะพันกันแน่น เธอดูหมิ่นแมงเม่าพวกนี้
　　หลังจากเธอพูดจบก็กล่าวขอบคุณอีกครั้ง“ขอบคุณนะ เหวินฉวน! ถ้านายไม่มาช่วยพวกพี่ชายของฉันคงไม่รู้จะทำอย่างไงกับอนาคตดี!”
　　“ยะ..อย่างไงก็อย่างงั้นแหละ!”
　　หลินเฉิงที่ถูกจ้องมองอยู่นานทำอะไรไม่ได้นอกจากบ่นและด่าคนขี้อวดคนนั้นอยู่ในใจ เขากระโดดข้ามภูเขา ข้ามน้ำ ข้ามทะเล เพื่อมาตายที่นี้หรอ? ทำไมน้องของเขาถึงเสียคนดูแลตัวเองไม่ได้เชื่อคำพูดของผุ้ชายคนนี้นักนะ?
　　ฉางเหวินฉวนมีค่ามากสำหรับหลีเหมิงเดียหลังจากยิ้มอย่างมีความสุขเขาก็โบกมือ “ถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก บอกผมได้เลยนะผมจะทำสุดความสามารถเพื่อคุณ!” 　　พูดจบเขาก็ดูเวลา“ใกล้ถึงเวลาที่ผู้กำกับเฉินฟู จะมาถึงที่นี่แล้วไม่ต้องกังวลอะไรมากนะครับผมจัดดการให้แล้วแค่เซ็นไปเลยเท่านั้น ผมมีอะไรบางอย่างต้องทำผมไปก่อนหละครับ….”
　　หลังจากที่หลินเฉิงและหลีเฉิงหยีพยักหน้ารับแม้จะมีสายตาขอบคุณมาจากหลีเหมิงเดีย และหลีเฉิงหยี ส่งกลับมาอย่างที่ควรจะเป็นเขาก็จากไป
　　เมื่อเห็นเหวินฉวนจากไปหลินเฉิงก็ยิ้มแบบแปลกๆ เขายักไหลและโบกมือเรียกหยูซานและโคล่ามา พวกเขาเดินตามเข้าบ้านมาหลังจากที่หลีเหมิงเดียเดินเข้าไปก่อนแล้ว เธอกำลังรู้สึกเหงาและโดดเดี่ยว
　　หลังจากที่ทุกคนกลับเข้ามาแล้วหลีเหมิงเดียก็อารมไม่ดีเพราะต้องจากกับหวานใจของเธอไป เธอคุยกับหลินเฉิงนิดหน่อยก่อนที่จะเดินขึ้นไปชั้นบน ป้าฉินไม่ได้ลงมาให้เห็นเลยเขาไม่รู้จะทำไงต่อดี
　　หลีเฉิงหยีก็ดูโอเคแล้วตั้งแต่กลับเข้ามาเขาเดินมาช่วยหลินเฉิงล้างถาดผลไม้และรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนและกลับลงมาพร้อมกล่องไม้สีน้ำตาลเข้มกล่องนึง
　　“แกร็ก!…”
　　เขาเปิดกล่องนั่นอย่างระมัดระวังบนโต๊ะน้ำชาหลีเฉิงหยีเห็นหลานชายมองตาเป็นประกายเขายิ้มและเปิดกล่องนั้นต่อหน้าหลินเฉิง!
　　“เอาเลย!ลุงว่ามันเหมาะกับเวลานี้ที่สุดแล้ว! ของดีนะจะบอกให้!”
　　เห็นของในกล่องปุ๊บหลินเฉิงก็น้ำตาไหลและหัวเราะออกมามันคือสิ่งสวยงามที่สุด ที่กล้องไม้นั้นจะเก็บไว้ได้ ซิกก้าสองมวน…
　　————————–