ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 258 ทำความสะอาดบ้าน

　　 บทที่258 ทำความสะอาดบ้าน
　　“เข้ามาเลย…”
　　หลินเฉิงยืนอยู่ข้างหน้าประตูห้องนอนของฉินชูหยีเขาเคาะไปที่ประตูบานนั้นเบาๆ ก่อนที่จะได้ยินเสียงป้าฉินตอบรับกลับมา หลินเฉิงเปิดประตูเข้าไป
　　ฉินชูหยีนั่งอยู่บนเตียงของเธอสังเกตุเห็นหลานของเธอเดินเข้ามา เธอก็รีบเช็ดน้ำตา และถาม
　　“มีอะไรหรอน้องส้ม? หิวหรอ? เดี๋ยวป้าลงไปทำอาหารให้!”
　　เธอกระโดดลงจากเตียงทำท่าเหมือนจะลงไปทำอาหารข้างล่างจริงๆ
　　หลินเฉิงเห็นแบบนั้นก็โบกมือห้ามปรามเธอเอาไว้“ไม่ต้องรบกวนป้าหรอกครับ! วันนี้ทุกคนก็เหนื่อยมากแล้ว แค่กินของกินสักนิดสักหน่อยให้อยู่ท้องก็พอแล้วครับ ผมขึ้นมานี้เพื่อบอกป้าว่ารัฐมนตรีเฉินฟู มาที่บ้านของเราเพื่อเซ็นสัญญาซื้อขายบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ ผมจะพาหยูซานไปดูสถานการณ์ก่อนและไปนอนที่นั้นคืนนึงครับ…”
　　ได้ยินคำพูดของหลินเฉิงป้าฉินก็เชื่อว่ามันเป็นความจริง วันนี้ทุกคนก็ดิ้นรนและเหนื่อยมากแล้ว ในตอนนี้ป้าฉินคิดว่าคงจะนอนไม่หลับแล้วหละ เธอไม่มีอะไรขัดใจเธออีกแล้ว เธอพยักหน้า “โอเค….รอป้าแปปนึงหนะ!”
　　เธอเลื่อนเก้าอี้ไปไว้ข้างๆตู้เสื้อผ้า เธอขึ้นไปและเอื้อมแขน “ผมหยิบให้ครับป้าฉิน!”
　　เห็นท่าทีของป้าหลินเฉิงก็เข้าใจว่าเธอจะทำอะไร ของชวนให้ป้าลงมาแล้วเขาจะหยิบสิ่งนั้นให้เอง เขาขึ้นไปบนเก้าอี้หยิบของสิ่งนั้น มันคือกระเป๋าใส่เครื่องนอนสองใบ หลินเฉิงนั้นปราดเปรียวมากเขายกพวกมันวางไว้บนพื้น ป้าฉินได้แต่ถอนหายใจ “หนุ่มน้อยที่บ้านของเราเปลี่ยนไปเยอะ…น้องส้มจะทิ้งป้าไปไม่ได้นะ!” 　　“ไม่ครับไม่!”
　　หลินเฉิงที่กำลังปัดฝุ่นบนถุงใส่ของนั้นและตอบกลับไปหลังจากนั้นป้าฉินก็ไม่ได้กวนอะไรเขาอีก
　　แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ในบ้านหลังนี้ตอนที่เขาจะต้องไป มันก็ไม่ง่ายสำหรับป้าฉินแม้ว่าบ้านที่เขาต้องไปอยู่มันค่อนข้างที่จะใกล้กันก็ตาม เพื่อไม่ให้ป้าคิดมาแล้วเขาก็สัญญาว่าจะกลับหามาอีก
　　เมื่อเห็นความมั่นใจของหลินเฉิงป้าฉินก็คลายความตรึ่งเครียดลงมาได้หน่อย ตั้งแต่ที่ครอบครัวนี้เจอกับฉางเหวินฉวน เธอก็ไม่ค่อยได้หลับได้นอน เธอกลัวอยู่เสมอว่าสิ่งที่เธอกังวลอยู่นั้นจะกลายเป็นจริงขึ้นมาสักวัน…
　　หยิบผ้าห่มขึ้นมาสองผืนหลินเฉิงพยักหน้ารับ “งั้นป้าก็พักพ่อนเถอะครับ ผมไปก่อนนะ พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวผมกับหยูซานจะมาทานข้าวเช้าด้วย!”
　　ป้าฉินก็มองมาทางเขาทันที“รู้อะไรไหม? ป้ายังจำได้เลยว่าเธอจัดเตียงออกมาเป็นแบบไหนตอนยังเด็ก เอางี้เดี๋ยวป้าไปด้วยวันนี้!”
　　ว่าไปแบบนี้ป้าฉินก็หยิบกระเป๋าไปใยนึงและเปิดประตูห้องออกไป
　　เมื่อเห็นความเป็นแม่สีเรือนของป้าฉินกลับมามันเป็นลักษณะเฉพาะของป้า หลินเฉิงก็โล่งใจ เขาได้แต่ส่ายหัวและเดินตามคุณป้าของเขาลงไปยังชั้นล้าง
　　“น้องส้มช่วย…”
　　หลีเฉินหยีที่กำลังนั่งอยู่ในห้องเงียบๆเขาเห็นถุงนอนสองอันกำลังลงบันไดมา เขาก็ได้ยินเสียงเรียกก่อนที่จะเห็นว่ามันเป็นกระเป๋าใส่ถุงนอน เหมือนกับที่เขาเอาลงมารอหลินเฉิงอยู่ข้างล้าง!
　　หลินเฉิงเห็นแบบนี้เขาก็รีบเรียกหยูซาน“เธอไปช่วยลุงหลีถือถุงนอนหน่อยเร็ว!”
　　หลังจากนั้นห้องก้เต็มไปด้วยบรรยกาศที่ทำอะไรไม่ถูกระหว่างหลีเฉินหยี กับ ฉินชูหยี เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “ไปกันครับ ป้าฉิน ลุงหลี หลังจากที่พยายามกันมาขนาดนี้แล้วไปดูบ้านหลังนั้นกัน!”
　　ได้ยินแบบนั้นหลีเฉินหยีก็รีบตอบทันทีพร้อมกับพยักหน้าหงึกๆ“ใช่แล้วๆ ไปดูกันเถอะนะ ซูหยี?”
　　“ฮึ่ม!”
　　เห็นสามีเป็นแบบนี้ก็อดเออออไม่ได้เธอไม่พูดอะไรแต่ลากแขนหลินเฉิงนำออกไปก่อน
　　เห็นอารมณ์ของภรรยาดีขึ้นเเขาก็สบายใจหลีเฉินหยีใบหน้าเต็มไปด้วยความสดใส หยูซานที่กำลังสับสนก็เดินตามเขาไปติดๆ novel-lucky
　　….
　　“อืม…มันดูไม่ใหญ่เท่าไรเมื่อมองมาจากข้างนอกแต่พอเข้ามาข้างในมันกว้าขวางมาก! มันไม่ได้ติดกับแม่น้ำนั้นแท้ๆ ” หลีเฉินหยีที่พึ่งจะออกมาจากเตียงได้แต่อึ่ง
　　ได้ยินคำสรรเสริญของหลีเฉินหยีหลินเฉิงก็พยักหน้าเห็นด้วย อาคารหลังนี้เจ๋งจริงๆแม้ขนาดจะไม่ใหญ่แต่การจัดว่างห้องและสิ่งของเครื่องใช้ทำให้มันกว้างมาก ทั้งที่มันถูกตกแต่งอย่างสวยงามทั้งข้างในและข้างนอกแล้วแท้ๆ มันเต็มไปด้วยความประณีต…
　　ที่สำคัญที่สุดคือเขาอยู่มา20 กว่าปีแล้ว ยังไม่เคยเจอคฤหาสน์ระดับนี้มาก่อน เขาสามารถใช้มันเป็นที่อยู่อาศัยได้แล้วอีกต่างหาก เขารู้สึกอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ในตอนนี้
　　ฉินชูหยีและหยูซานถูกความประณีตของสถาปัตยกรรมดึงดูดสติไปแล้วในตอนนี้ พวกเธอเดินขึ้นเดินลงระหว่างชั้นอยู่หลายครั้งด้วยความประทับใจ ก่อนที่จะเริ่มพูดคุยกัน
　　นั่งอยู่บนโซฟาของห้องนั่งเล่นชั้นแรกหลินเฉิง และ หลีเฉินหยี กำลังถือบุหรี่อยู่ กำลังพ่นควันออกมาเป็นระยะๆ ป้าฉินและหยูซานคุยกันเสร็จ ก็ขึ้นไปยุ่งอยู่กับการจัดห้องนอนในชั้นทีสอง พวกเธอจัดการกับขยะที่เหลืออยู่อย่างรวดเร็ว
　　“พวกเธอมีแผนอะไรกันในอนาคตป่าว?อย่างให้ฉันถามเหวินฉวนถึงตำแหน่งที่ว่างอยู่บ้างไหม?”
　　หลังจากถามเกียวกับความช่วยเหลือประมานสองสามครั้งหลินเฉิงก็ปฏิเสธตลอด พวกเขานั่งกันอยู่บนโซฟาต่อไป หลินเฉิงเริ่มเบื่อ หลีเฉินหยีเห็นแบบนั้นเขาก็เริมพูดเรื่องสบายๆ แทน
　　หลินเฉิงคิดอยู่ซักพักเขาก็ส่ายหน้า“ไม่หละ ผมว่าจะเดินชมรอบๆ ฐานทัพแห่งนี้ก่อนหลักจากนั้นค่อยจัดทุกอย่างให้เข้าที่ภายในสองสามวันนี้ แล้วผมค่อยหางานทำ…”
　　เหมือนหลินเฉิงจะมีแผนให้กับตัวเองแล้วหลินเฉิงหยีจึงไม่พูดถึงมันมาก ความจริงแล้วตั้งแต่ที่เข้าเห็นหลินเฉิง 9 ชีวิตรอดมาถึงที่นี่ได้ เขาก็ไม่คิดว่าอะไรก็ตามเกินขึ้นกับเด็กคนนี้จะทำอะไรเขาได้ เขาสัญญาเลยว่าไม่ว่าจะเป็นหรือตายเขาก็จะดูแลหลินเฉิงให้ได้!
　　“น้องส้มนี่ก็ดึกมากแล้วฉันจะไปล่อยให้เธอกับหยูซานเข้านอนแล้วนะ ป้าฉินจะจัดของต่ออีกนิด แล้วพรุ่งนี้เช้าจะมาช่วยจัดของและทำความสะอาดนะ!”บ้างไหม?”
　　หลังจากถามเกียวกับความช่วยเหลือประมานสองสามครั้งหลินเฉิงก็ปฏิเสธตลอด พวกเขานั่งกันอยู่บนโซฟาต่อไป หลินเฉิงเริ่มเบื่อ หลีเฉินหยีเห็นแบบนั้นเขาก็เริมพูดเรื่องสบายๆ แทน
　　หลินเฉิงคิดอยู่ซักพักเขาก็ส่ายหน้า“ไม่หละ ผมว่าจะเดินชมรอบๆ ฐานทัพแห่งนี้ก่อนหลักจากนั้นค่อยจัดทุกอย่างให้เข้าที่ภายในสองสามวันนี้ แล้วผมค่อยหางานทำ…”
　　เหมือนหลินเฉิงจะมีแผนให้กับตัวเองแล้วหลินเฉิงหยีจึงไม่พูดถึงมันมาก ความจริงแล้วตั้งแต่ที่เข้าเห็นหลินเฉิง 9 ชีวิตรอดมาถึงที่นี่ได้ เขาก็ไม่คิดว่าอะไรก็ตามเกินขึ้นกับเด็กคนนี้จะทำอะไรเขาได้ เขาสัญญาเลยว่าไม่ว่าจะเป็นหรือตายเขาก็จะดูแลหลินเฉิงให้ได้!
　　“น้องส้มนี่ก็ดึกมากแล้วฉันจะไปล่อยให้เธอกับหยูซานเข้านอนแล้วนะ ป้าฉินจะจัดของต่ออีกนิด แล้วพรุ่งนี้เช้าจะมาช่วยจัดของและทำความสะอาดนะ!” 　　ป้าฉินที่ทำความสะอาดเสร็จแบบชั่วคราวเดินลงมาจากชั้นบนเห็นสีหน้าของหลินเฉิงเหนื่อยก็รีบบอกให้พักผ่อนซะ
　　ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้ม“ไม่ต้องรบกวนป้ามากหรอกครับ ผมกับหยูซานจะทำความสะอาดที่เหลือเอง ไม่มีอะไรมากหรอกครับ นี้ก็จะสี่ทุ่มแล้ว ป้ากับลุงหลีก็ไปพักด้วยเถอะครับ เดี๋ยวผมจะไปทานข้าวเช้าด้วยพรุ่งนี้!”
　　“ดีงั้นไปกันเถอะ ป้าจะทำอาหารเช้ารอนะพรุ่งนี้!”
　　เห็นรอยยิ้มของฉินชูหยีเธอกก็มองไปยังหลินเฉิงหยีและพูดต่ออีกนิดหน่อย “จะนั่งอยู่อีกทำไมหละ? ไปกันเถอะเด็กๆ เหนื่อยกันมากแล้ว ในพวกเขาได้พักเถอะ!”
　　ด้วยเหตุนี้หลินเฉิงและหยูซานก็โบกมือลาหลินเฉิงยี้ก็ยิ้มเซ็งๆ ระหว่างที่ออกไป
　　————————–