ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 262 ภาพรวมของฐานทัพ

　　เมื่อมองไปยังสายตาอันแน่วแน่ของหลินเฉิงป้าฉินก็ถอนหายใจ เธอรู้มาตลอดว่าหลานของเธอโตพอที่จะไม่ต้องประคบประหงมแล้ว ตอนนี้เขาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วอีกด้วย เขามีไอเดียมากมายถ้าเธอจะห้ามเขาก็คงไม่ได้
　　ฉินชูหยีหันไปมองหน้าหลีเฉิงหยีเขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีเช่นกัน เธอพยักหน้าให้กลับหลินเฉิง “โอเค พวกเราเข้าใจแล้ว….ป้าได้แต่หวัง ถ้าเธอจะไปร่วมกับกองพันที่หนึ่งจริงๆ เธอก็ต้องให้ความสำคัญกับความปลอดภัยเป็นอันดับแรกเลยนะ!”
　　หลิเฉิงหยีก็พยักหน้าตาม“ถ้ามันเป็นแบบนี้เดี๋ยวลุงจะถามเหวินฉวน ให้ดูแลเธอให้เอง…”
　　“ไม่ไม่ ไม่!”
　　ได้ยินสิ่งที่ลุงหลีบอกเขาก็รีบปัด “ผมแค่อยากตามหาตัวเองสักหน่อย หาอะไรทำ เพราะงั้นไม่ต้องไปรบกวนท่านรองผู้การหรอกครับ! ถ้าลุงไปบอกกับเขาอย่างนั้น คนอื่นก็จะรู้ว่าผมมีความสัมพันธ์กับท่านรองแล้วคนอื่นๆ จะมองผมไม่ดีเอา ถ้าผมทำผลงานออกมาไม่ดีท่ารองต้องรับหน้าแทนอีกครับ…”
　　“นี้…”
　　ได้ยินแบบนี้ลุงหลีกับป้าฉิน ก็อดตะลึงไม่ได้ หลังจากคิดดูดีๆ แล้วก็เป็นไปตามที่หลินเฉิงว่า มากไปกว่านั้นเมื่อวานพวกเขาก็พึ่งจะมีเรื่องกันไป หลีเฉิงหยีก็ไม่อยากจะเจอเหตุการณ์แบบเมื่อวานอีก ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเขายิ่งจะติดหนี้บุญคุณคนอืนมากขึ้นไปอีกจนไม่รู้ว่ามันจะจบลงเช่นใด
　　หลีเฉิงหยีคิดได้และพยักหน้าเข้าใจ“เยียมไปเลย! เธอโตขึ้นมาเยอะเลย เธอจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเธอเองได้ ลุงจะคุยกับป้าฉินให้!”
　　หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีกหลินเฉินจัดการกับโจ๊กถ้วยสุดท้ายอย่างรวดเร็ว เขาขอบคุณอาหารมื้อนี้และไปจัดกระเป๋าทำงาน
　　หลังจากเสร็จเรื่องของผู้ใหญ่สองคนั้นแล้วหลินเฉิงก็โล่งอก เขากำลังจะไปล้างจาน แต่ก็ถูกน้องสาวเรียกสะก่อน “พี่ ตั้งแต่พี่เปลี่ยนใจพวกเขาได้ น้องก็ไม่มีอะไรต้องพูดแล้วหละ งั้นไปกันเถอะ พี่พึ่งจะมาถึงที่นี่เองยังไม่รู้จักกับอะไรหลายอย่างเดี๋ยวน้องสาวคนนี้จะนำทัวไปรอบๆ ฐานทัพแห่งนี้เอง วันนี้น้องว่างทั้งวัน น้องมีอะไรบางอย่างจะบอกพี่ด้วยหละ!”
　　“อ่า…” novel-lucky
　　เขาเห็นหลีเหมิงเดียกำลังจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนชุดและพาเขาไปเที่ยวหลินเฉิงก็หัวเราะออกมา “น้องพี่ทำไมถึงได้ใจดีแบบนี้นะ? พี่ก็อดสงสัยมีอะไรไม่ชอบมาพากลรึปล่าว?”
　　หลีเหมิงเดียก็ก้มลงมาจากชั้นสองตอบกลับไป“พี่! ทำไมขี้สงสัยจัง? ทั้งๆ ที่ตัวเองหายไปตั้งหลายเดือน? ใครก็อยากจะพาพี่ออกไปเที่ยวทั้งนั้นแหละ จะเอาพี่ไปกินรึปล่าวก็ไม่รู้ ”
　　เธอส่งเสียงไม่พอใจก่อนที่จะกลับลงมาพร้อมกับชุดใหม่หลินเฉิงก็กอดอกยืนคิด ว่าในหัวของผู้หญิงตัวเล็กมีแผนอะไรอยู่กันแน่นะ?
　　…
　　“เมื่อวานที่พวกพี่เข้ามาคือประตูทางเหนือไม่มีอะไรสวยงามหรอกแถวนั้น น้องจะไม่พาพี่ไปแถวนั้น… วันนี้ พวกเราจะมุ่งหน้าไปทางใต้ ใช้แล้วหละ มันเป็นรอบๆ กองพัน พี่จะได้คุ้นเคยกับสถานการณ์แถวๆ ที่ทำงานของพี่ในอนาคต จะได้ไม่หลงทางในอนาคตด้วย!”
　　ไปบนทางหลวงหลินเฉิงขับจักรยานสีชมพูแนวผู้หญิง ขับตามน้องสาวของเขาไปซึ่งเธอก็ขับจักรยานรุ่นเดียวกับเขา ขับไปอย่างช้าๆ และฟังคำอธิบายของเธอไปเรื่อยๆ
　　ตามคำอธิบายของหลีเหมิงเดียปัญหาด่านเชื้อเพลิงหลังจากวันสิ้นโลก เป็นปัญหาทางทรัพยากรที่สำคัญมากเป็นอันดับต้นๆนอกเหนือไปจากยานพหานะที่ทีมค้นหาใช้ อุปกรณ์เคลื่อนที่ทั้งหมดของผู้รอดชีวิตถูกเปลี่ยนเป็นจักรยานทั้งหมด
　　เพราะอย่างนั้นบ้านของป้าฉินจึงมีจักรยานสามคันมีแค่ของหลีเหมิงเดียเท่านั้นที่ไม่ค่อยได้ใช้ เพราะเเธอทำงานอยู่ภายนอกมากกว่า มันก็จอดอยู่ในโรงรถอย่างนั้น
　　และตอนนี้ก็มีหลินเฉิงมาอยู่ด้วย
　　รถของหลีเหมิงเดียเอามาใช้นอกเหนือจากภาระกิจไม่ได้มันต้องเป็นเรื่องแน่นอนอย่างไรก็ตามหลินเฉิงมีปัญหากับสีชมพูนี้มาก เธอเลยทำได้แค่สัญญากับเขาว่าจะเปลี่ยนป็นจักรยานภูเขาให้ เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้….
　　เพราะมีจักรยานแค่สามคันเมื่อหลินเฉิง หลีเหมิงเดีย หลีเฉิงหยี เอาไปใช้ ก็จะไม่มีจักรยานให้ ฉินชูหยี ใช้ โชคยังดีที่ ที่ทำงานของเธอนั้นอยู่ใกล้เดินไปก็ได้
　　ด้วยเหตุนี้เขาจึงใช้โอกาสนี้ให้หยูซานอยู่เฝ้าบ้านและเริ่มทำภารกิจที่มอบหมายไปให้! 　　ปั่นผ่านป่าเขากว่า10 นาที หลินเฉิงก็ได้เหงื่อมานิดหน่อย เขาไม่รู้สึกแบบนี้ตอนขับรถ เมื่อเขาใช้จักรยานก็รู้สึกได้เลยว่าป่าแห่งนี้จะยาวเกินไปแล้ว เขาปั่นมาอย่างเดียวเลยไม่ได้เดินเท้าเลยสักนิดจนตอนนี้ทางหลวงที่เขาใช้อยู่รอบข้างกลายเป็นวิวทะเลไปแล้ว
　　หลีเหมิงเดียก็อธิบายให้พี่ของเธอฟังไปด้วย“แม้ว่าจะมองลงไปจากตรงนี้ จะเห็นยอดผาว่ามันใกล้มาก แต่ความจริงแล้วฐานทัพแห่งนี้มันใหญ่มาก เหมือนกับท่าเรือเซาท์ ถ้าเราเดินทางโดยใช้จักรยานต่อไป อย่างต่ำก็ครึ่งชั่วโมงกว่าจะไปถึงด้วยความเร็วเท่านี้…”
　　“เอ้อ…”
　　หลินเฉิงพยักหน้า“ตามพื้นที่ปัจจุบันตอนนี้ ฐานทัพนี้ก็เหมือนกับชุมชนขนาดใหญ่มากเป็นพิเศษ อีกอย่างนอกจากเขตอยู่อาศัยทางหน้าผาของพวกเราแล้ว ก็ยังมีอีกหลายเขตใช่ไหมเป็นเขตไหนบ้างหละ?แล้วพวกเขาจัดการกับชีวิตประจำวันกันอย่างไง?”
　　ได้ยินคำถามแบบนี้หลีเหมิงเดียก็เรียบเรียงคำพูดก่อน“จุดที่พวกเราอยู่คือชุมชน ก็ควรจะเป็นเขตที่ร่ำรวย! นอกจากตรงนั้นก็มีอีก 8 เขตที่พักอาศัย และสลัมอีก 2 เขต แม้จะเป็นสลัมแต่ก็มีซุปเปอร์มาเก็ตใกล้กับเขตชุมชน เอ้อ! แล้วอีกอย่างนึง ของในซุปเปอร์มาเก็ตก็หามาจากความยากลำบากของพวกเราทีมค้นหาด้วยหละ! ซุปเปอร์มาเก็ตจัดหาผักสด ปลา เนื้อ และ ข้าว รวมถึง เส้นบะหมี่ มาให้ทุกวัน แต่ราคาก็จะแพงหน่อย ทุกคนก็เลยต้องหางานเพื่อมากใช้จ่ายที่นี่ …”
　　เห็นแบบนั้นหลีเหมิงเดียหยุดจักรยานลงหยิบขวดน้ำว่างเปล่าสองอันบนตระกร้าไปเติมน้ำก่อนที่จะชี้ไปยังตึกที่หนาแน่นไปด้วยผู้คนไม่ไกลจากพวกเขาเท่าไหร “เห็นไหม? ตึกสีเทานั้นคือซุปเปอร์มาเก็ต เปิดอยู่ในเขตอยู่อาศัยที่ 4”
　　หลินเฉิงยกคิ้วขึ้นและพูด“งั้นเราไปที่นั้นกันเถอะ!”
　　พวกเขาก็ขึ้นกลับไปบนจักรยานอีกครั้งเหยียบไปบนที่ปั่น และมุ่งตรงไปยังซุปเปอร์มาเก็ตข้างหน้า
　　——————–