ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 266 บทเรียน

　　“เรื่องของแผนนายสิฉันจะสู้!” หลังจากที่เธอถูกหลินเฉิงเน็บแนมไว้เจ็บแสบ ชูฉิงที่ยังคงเอามือกุมขาตัวเอง ก็รู้สึกเดือดขึ้นมาเธอยืนขึ้นพร้อมกับเตะออกไปอีกครั้ง!
　　“ฉันหละเหนื่อยจริงๆหยุดสู้กันได้แล้วววว!!!”
　　เห็นความสัมพันธุ์ของคนสองคนพัฒนาจากด่ากันกลายเป็นเริ่มใช้กำลังสู้กัน หลีเหมิงเดียที่กำลังงง ก็รู้สึกเหนื่อยและตะโกนออกมาอีกครั้ง
　　แต่ชูฉิงก็ถูกหลิเฉิงยั่วจนไม่สนใจหลีเหมิงเดียแล้วเธอหมดความอดทนกับคนๆ นี้จริงๆ
　　หลินเฉิงไม่สนใจเขาหัวเราะเยาะก่อนที่จะดีดนิ้วอีกครั้งหมอกเข้ามาปกคลุ่มห้องแห่งนี้ในทันทีเต็มเต็มอากาศรอบๆ ตัวเขา ชูฉิงที่ว่องไวเมื่ออยุ่ในกลุ่มหมอกกลับช้าลง มีอะไรแปลกๆ ในหมอกพวกนี้!
　　หลังจากที่หมอกหายไปคนสามคนก็ยังคงอยุ่ในห้องแต่เหมือนผมของชูฉิงจะกลายเป็นสีขาวซะแทน ผมและใบหน้าของเธอเหมือนพึ่งสะดุดล้มไปในกองหิมะมายังไงยังงั้น ร่างกายของเธอหนาวเหน็บ อีกแค่ไม่กี่ก้าวก็จะถึงตัวหลินเฉิงแล้วแท้ๆ แต่เธอก็ก้าวขาออกไปไม่ได้อีกต่อไปแล้ว!
　　‘เกร๊ง’
　　ดาบน้ำแข็งปรากฏในมือของหลินเฉิงหลังจากที่แสงสีน้ำเงินปกลุมมือของเขาเขาถือมันไว้แน่นก่อนที่จะแทงใส่ชูฉิง
　　“ฉึก!”
　　เพียงชั่วลมหายใจดาบน้ำแข็งนั้นก็แทงไปในกำแพงเฉี่ยวสีข้างเธอไปนิดเดียว!
　　“เธอหนะโชคดีมันก็ไม่ง่ายที่จะไล่กวดฉันได้แบบนั้น แต่เธอควรจำไว้ให้ดีๆ เธออาจจะไม่โชคดีแบบนี้ครั้งหน้า!” 　　เห็นชูฉิงกำลังโกรธอยู่เธอมองเห็นสีหน้าอันโกรธกริ้วและคุมตัวเองไม่ได้ของเธอสะท้อนบนน้ำแข็ง หลินเฉิงถอนหนายใจก่อนที่จะหันหลังกลับและเดินออกไป
　　เห็นแบบนั้นหลีเหมิงเดียที่ถูกแช่แข็งเป็นหินอยู่นานก็ตื่นจากความฝันและหยุดถามเขาอย่างเป็นกังวล “พี่จะออกไปอย่างนี้ไม่ได้นะ!”
　　หลินเฉิงที่กำลังทำใจให้สงบก็ตอบกลับไป“นี้น้อง เพราะเธอเป็นน้องสาวของพี่ พี่ก็เลยยอมเธอหลายต่อหลายครั้ง! แต่เธอก็ต้องจำไว้ว่าพี่เองก็มีขีดจำกัดเหมือนกันไม่ว่าจะกับเธอ หรอป้าฉิน หรือลุงหลี ถ้าเธอยังจะคุยกับยัยบ้านี้อีกอย่าให้พี่ต้องหันหลังให้กับเธอด้วย!”
　　เห็นหลินเฉิงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเธอก็รู้สึกได้ถึงจิตสังหารแม้ว่าเธอจะเจอคนโหดร้ายมานับไม่ถ้วนแต่เธอก็พึ่งเจออะไรที่รุนแรงแบบนี้เป็นครั้งแรก!
　　ตอนนี้หลินเฉิงคนนี้ไม่ใช่คนที่โดดเดี่ยวมาจากมหาลัยก่อนวันสิ้นโลกอีกต่อไปแล้วหลีเหมิงเดียก็พยายามอธิบายให้เขาเข้าใจอย่างระมัดรังวัง “พะ..พี่ไม่ต้องโกรธแบบนั้นก็ได้มันมีเหตุผลที่น้องจะไม่ให้พี่ไปอยู่!”
　　เธอหันหลังไปมองชูฉิงที่ยังไม่ได้สติกลับมา“ถ้าพี่ไป น้องกลัวว่าพี่จะแก้ไขความเข้าใจผิดระหว่างพี่กับพี่ฉิงไม่ได้อีกเลยในอนาคต น้องรู้ว่าพี่เก่งขนาดไหน พี่หลบการโจมตีของพี่ฉิงได้โดยไม่ต้องใส่ใจอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่พี่ก็ควรจะรู้ว่าที่นี้คือฐานทัพทะเลน้ำเงิน และ พี่ฉิงก็รากฐานสำคัญกับที่แห่งนี้เยอะเกินกว่าที่พี่จะจินตนาการออกเสียอีก! ถ้าพี่อยากอยู่ที่นี่ ถ้าพี่เลือกที่จะให้ทุกอย่างมันแย่ลง จนในที่สุดพี่ก็ยืนในตำแหน่งสูงสุดได้อย่างรวดเร็ว ปัญหาในอนาคตก็จะเข้ามาไม่หยุดหย่อนแน่!”
　　“แล้วยังไง?”หลินเฉิงพูดดูถูกออกมา “เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงปัญหาแล้ว ฉันต้องแกว่งหางขอความเมตตาเธอเลยไหม? ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น เธออยู่ในที่ ที่สะดวกสบายนานเกินไปจนลืมไปแล้วหรอว่านี้มันวันสิ้นโลก? ฉันผิดหวังในตัวเธอจริงๆ ที่ทนอยู่แบบนี้และไม่กล้าพูดความจริง!”
　　สีหน้าของพี่ชายเต็มไปด้วยความผิดหวังในตัวเธอหลีเหมิงเดียก็ไร้ซึ่งคำพูดแต่ก็มีสิ่งที่เธอคิดออก
　　“แกว่งหางบ้าบออะไรของพี่?พี่คิดอะไรอยู่เนีย? ถ้าพี่เปลี่ยนเป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ น้องก็หันหลังและเดินออกไปแล้ว พวกเราเป็นพี่น้องกัน ทำไม่จะร่วมสู้ไปด้วยกันไม่ได้หละ? แต่พี่ฉิงนันโด่งดังในเรื่องความเรียบร้อยและใจดี แม้น้องจะไม่รู้ว่าอะไรเปลี่ยนพี่เขาไปขนาดนี้ทันที ที่พี่ฉิงเจอพี่ แต่น้องรับประกันได้เลยว่าพี่ฉิงตัวจริงไม่ได้เป็นแบบนี้ เธอเป็นพี่สาวใจดีช่วยพวกเราไว้มากมายตั้งแต่ตอนยังอยู่ในสลัมโน้น น้องจะไม่ยอมให้พวกพี่เข้าใจผิดกันอย่างนี้ไม่ได้! ถ้าพวกพี่ทั้งสองรู้จักใช้ข้อดีของกันและกันพวกเราจะจัดการกับปัญหาไร้สาระนี้อย่าง่ายดายอยู่แล้วแท้ๆ….”
　　“ไม่…เดี๋ยวก่อน!”
　　ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็รียเลิกคิ้วขึ้นและขัดจังหวะเธอ“นี้พี่เข้าใจผิดไปไกลขนาดไหนเนีย? ไอเด็กไม่ดี ที่เธอพูดถึงผลที่ตามมันร้ายแรง นั้นไม่ใช่จุดประสงค์ของเธอหรอกหรอ!”
　　“ห๊ะ….จุดประสงค์อะไรไม่มีสักหน่อยนะ….น้องไม่เข้าใจที่พี่พูด!”
　　เห็นหลินเฉิงเข้าใจผิดเหมือนวันเกิดของเขาตอน 9 ขวบถูกหลอกว่าไฟดับแล้วพอไฟติดก็มีเค้กอยู่ตรงหน้า หลีเหมิงตกใจขวัญกระเจิงปฎิเสธเขาไป
　　“นายพูดอะไรของนาย?” novel-lucky
　　หลินฉิงเข้าใจทุกอย่างแล้วมองไปยังน้องสาวอย่างทำอะไรไม่ถูก หลีเหมิงเดียกำลังงเหมือนไก่ตาแตก เขาก็หันหลังจะเดินออกไป แต่ชูฉิงที่นิ่งอยู่นานก็รีบถามเขา!
　　ชูฉิงได้สติกลับมาแล้วหลีเหมิงเดียก็ตกใจเหมือนเห็นผีรีบโบกมือและพูด “มะ..ไม่มีอะไรแล้วค่ะ! พี่ฉิง…เป็นอะไรมากรึเปล่าค่ะ? พี่ของหนูความอดทนต่ำต้องขอโทษด้วยตริงๆ พี่อย่าไปคิดมากเลยนะ! พวกเราจะคุยกันและหนูจะกลับมาคุยกับพี่ทีหลัง” 　　ได้ยินแบบนั้นชูฉิงก็พ่นลมออกมาจากมุมปากเพื่อลดความหัวร้อนก่อนหน้านี้ เธอก็กลัวดาบนั้นของหลินเฉิงอยู่บ้าง เธอพูดดูถูกก่อน “ฮึ่ม! ฉันไปพลาดท่าคนแย่ๆ แบบนี้ได้ไง เสียบุคลิกหมดเลย”
　　เธอพูดแบบนั้นก่อนที่จะโบกมือเรียกหลินเฉิงกับหลีเหมิงเดียเข้ามา“ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว เอาเป็นเรื่องนี้แทน!”
　　เห็นชูฉิงยังโกรธอยู่หลีเหมิงเดียก็รู้สึกแปลกๆ เธอมองไปยังหลินเฉิงเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เธอก็ทิ้งความสงสัยนั้นไปก่อน หลีเหมิงเดียลากเขาเข้าไปในออฟฟิสอีกรอบ
　　“ปั้ง!”
　　หลังจากเห็นคนสองคนกลับเข้ามามันเหมือนกับว่าพวกเขาใจเย็นลงกันทั้งคู่แล้ว ชูฉิงก็เดินไปปิดประตูดัง ก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาโดยไม่มองหน้าหลินเฉิง เธอลูบขาที่ยังคงปวดอยู่ก่อนที่จะถาม “ได้ยินสิ่งที่พวกเธอพึ่งพูดไป เธออยากให้ฉันจัดการเรื่องบัตรแสดงตัวตนระดับอาวุโสให้ใช่ไหม?” 　　—————————-