ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 272 การยกเว้น

　　SC:บทที่272 การยกเว้น
　　หลังจากนั้นไม่นานประตูห้องครัวก็ค่อยๆ เปิดออก บอสฮงเดินเข้าพร้อมจะถาดที่เต็มไปด้วยผักชุบแป้งทอด มีกลิ่นหอมลอยตามมาอบอวน ชายที่เดินตามหลังบอสเข้ามาก็ถือมาอีกคนละถาด
　　“ขออภัยทีให้รอนานครับ!”
　　หลังจากวางจานอาหารลงไปบนโต๊ะบอสฮงก็ขออภัยก่อน เห็นชูฉิงไม่แสดงสีหน้าออกไรออกมา เขาก็มองไปยังหลินเฉิงก่อนที่จะเดินออกไปรวมกลุ่มกับผนักงาน ไม่แนะนำรายการอาหารจานนี้สักคำ
　　หลังจากที่บอสเดินออกไปชูฉิงก็หันมามองจานอาหารที่ดูหรูราตระการตาและยิ้มออกมา “ฉันว่าพี่หลิน พี่ไม่ต้องมาแหย่ฉันแบบนั้นก็ได้ ยังไงพี่ก็ไม่ต้องจ่ายค่าอาหารมื้อนี้อยู่แล้วหนิ?” 　　หลินเฉิงเลิกคิ้วขึ้นและตอบกลับไปทันที“ทำไมหละคุณเลขาไม่มีเงินพอจ่ายหรอ? มันไม่สำคัญหรอกคุณพี่คนนั้นเขาก็จ่ายให้อยู่แล้ว!”
　　“เฮ้!ฉันมีเงินจ่ายนะแต่นายนะไม่มี!”
　　“อะไรกันหละ!เงินถ้าเก็บไว้ไม่ใช้ก็ไม่มีค่าอะไรนะ…”
　　เห็นคนสองคนมืออะไรลึกลับพยายามไม่ให้เธอรู้หลีเหมิงเดียก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เธอได้แต่ส่ายหน้าหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบเนื้อปลาทอดบนจานที่อยู่ข้างหน้าเธอขึ้นมากิน
　　“ฮืออออ!อร่อย!”
　　หลังจากที่ปลาชิ้นนั้นไหลเข้าไปในปากของเธอดวงตาของหลีเหมิงเดียก็เป็นประกายขึ้นมา และอดที่จะชื่นชมในรสชาติของมันเสียไม่ได้ เธอรีบคีบชิ้นต่อไปชึ้นมากินพร้อมกันที่เดียวสองชิ้น ตอนนี้เธอรู้สึกฟินเกินกว่าที่จะบรรยายออกมาได้
　　เห็นผู้หญิงคนนี้ไม่สนเรื่องภาพลักษณ์แล้วจดจ่อกับการกินหลินเฉิงที่กำลังจะทะเลาะกับชูฉิงก็หุบยิ้มออกมาไม่ไหว พวกเขาทั้งสองเลิกทะเลาะกันแล้ว เขาหันมาหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารกินบ้าง
　　ผ่านไปสักระยะก็ไม่มีเสียงคุยกันในห้องรับรองนี้แล้วตอนนี้มีแต่เสียงเคี้ยวอาหารที่ดังต่อเนื่องขึ้นมาเรื่อยๆ
　　พวกเขารีบกินกันอย่างเอร็ตอร่อยหลินเฉิงก็อดที่จะถอนหายใจขึ้นมาบ้างไม่ได้ เขาไม่แม้แต่จะคิดว่าในอาหารพวกนี้อาจจะมียาพิษด้วยซ้ำ ตอนนี้เขามีโอกาสที่จะริ้มรสอาหารที่เต็มไปด้วยเนื้อและผักชั้นเลิศในสภาพแวดล้อมที่ดีขนาดนี้เขาก็จะไขว่คว้ามันเอาไว้! เขาไม่ต้องกังวลว่าจะมีพวกปีศาจบุกเข้ามาซุ่มโจมตีเขาอย่างไรแม้แต่น้อย เพราะความจริงที่ว่าฐานทัพแห่งนี้มีการคุ้มกันระดับสูงและเต็มไปด้วยความล้ำสมัย สำหรับผู้รอดชีวิตที่ดิ้นรนมาตลอดในอดีต เรียกสถานที่นี้ว่าสรวงสวรรค์ได้เลย!
　　สำหรับเรื่องการกินบำรุงร่างกายแล้วมือของหลินเฉิงไม่ได้ลดความเร็วลงเลย ตะเกียบในมือของเขาเคลื่อนไหวอย่างฉับไวแทบจะไม่ทิ้งเงาเอาไว้ อย่างไรก็ตามภายใน 10 นาที โต๊ะทั้งโต๊ะก็ถูกกวาดล้างในพริบตา
　　หลังจากนั้นหลินเฉิงก็รู้สึกว่าเริ่มอิ่มขึ้นมานิดหน่อยแล้ว เขารวบจะเกียบแล้ววางลงข้างจานก่อนที่จะแอ่นหลังพิงเก้าอี้ และค่อยจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ
　　มองไปยังโต๊ะที่เหมือนอีแร้งลงชูฉิงได้กินยังไม่เต็มอิ่มเลย หลินเฉิงแย่งกินไปจนหมดเกลี้ยง ตอนนี้เธอไร้ซึ่งคำพูด เธอไม่รู้จะพูดอย่างไรกับผู้ชายคนนี้ดี ผู้ชายที่กินและดื่มอย่างไม่ตะบี้ตะบันต่อหน้าเธอ เธอรู้สึกก็อึ้งเป็นธรรมดา
　　“อ๋าา..อิ่มจังเลยยย!”
　　หลีเหมิงเดียที่นั่งอยู่ข้างๆครางออกมา แม้ว่าเธอจะไม่ได้กินเข้าไปเยอะเหมือนพี่ชายของเธอ แต่มันก็ไม่ได้น้อยหน้ากันสักเท่าไรเลย ตอนนี้เธอปลดเข็มขัดลงเล็กน้อยลูบพุงของเธอและเอนหลังลงไปพิงเก้าอี้ไม่ต่างกับหลินเฉิงเลย
　　“พี่อาหารมื้อนี้โคตรอร่อยเลย ถ้าพี่หาเงินได้เมื่อไหร่ ก็อย่าลืมซื้อของดีๆ แบบนี้มาเลี้ยงน้องบ้างหละ!”
　　หลินเฉิงได้ยินก็พ่นควันออกมา“ถ้าเด็กไม่ดีอย่างเธออยากจะกิน ก็คงหาแฟนมาเปย์ให้หนะสิ เธอจะมาขอให้ฉันช่วยทำไม?”
　　“ฮึ้อ!เป็นงี้ตลอดแหละพี่!” novel-lucky
　　โดนดุเข้าเธอก็บ่นอุ๊บอิ๊บ
　　เห็นสองพี่น้องทำตัวเหมือนอยู่บ้านไม่ได้รักษาภาพลักษณ์อะไรกันเลยชูฉิงก็หัวเราะ “ได้สินน้องเดีย ถ้าน้องชอบที่จะกินก็มาหาพี่ เดี๋ยวพี่จะพาไปกินอะไรอร่อยๆ ! ไม่ต้องสนพี่ชายนิสัยไม่ดีของเธอหรอก!”
　　ได้ยินแบบนั้นหลีเหมิงเดียก็งอลพี่ชายของเธอขึ้นมาจริงๆ“ดีเลยค่ะพี่! เราจะไปหาของกินกันทีหลังและน้องก็จะไม่พาพี่หลินมาแล้วด้วย!”
　　หลีเหมิงเดียมองไปยังนาฬิกาและรีบลุกขึ้น“พี่ฉิง มีอะไรจะคุยกับพี่หลินหนิ งั้นน้องกลับก่อนนะ พี่หลินเหมือว่าวันนี้น้องจะพาพี่ไปถึงกองพันที่หนึ่งไม่ได้แล้วหละ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่นะ?”
　　“กองพันที่หนึ่ง?”
　　ได้ยินแบบนั้นชูฉิงเฉียนก็ขมวดคิ้วและถาม“งั้นพวกเธอจะมาหาฉันทำไมตอนแรก?”
　　หลีเหมิงเดียก็ตอบกลับ“ไม่ใช่พี่หลินที่อยากจะมาหาพี่ตั้งแต่แรกหรอก น้องก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ จะนำพี่หลินไปดูสถานที่ก่อน แต่ก็อยากให้เขาเข้าใจถึงสถานะการณ์เลยมาหาพี่ฉิงก่อนเป็นอันดับแรก…”
　　“นายสนใจที่จะเข้าร่วมกองพันที่หนึ่งจริงๆหรอ?”
　　ชูฉิงมองไปยังหลินเฉิงแล้วพูดอย่างจริงจัง“อัตตราการตายมันสูงมาเลยนะ สูงกว่าทุกหน่วยในกองทัพ ทำไมนายถึงสนใจมันเข้าหละเนีย?”
　　เห็นผู้หญิงคนนี่มองเขามาแปลกๆเขาก็หยักไหล่และบอกไปด้วยสีหน้าจริงจังด้วย “ฉันเห็นเรื่องอัตตราการตายนั้นมานานแล้ว และฉันก็คิดว่าฉันเหมาะกับงานท้าทายแบบนี้! นอกจากจะมีความเสี่ยงสูงแล้วผลตอบแทนก็ดีมากด้วยนะ…”
　　เห็นหลินเฉิงพูดอย่างจริงจังชูฉิงก็เม้มปากของเธอและไม่พูดอะไรออกมา เธอลุกขึ้นและเชิญหลีเหมิงเดียกลับไป “พี่หลินน้องกลับก่อนนะ! พี่เองก็รีบตามมาด้วยหละ ไม่งั้นแม่น้องต้องฆ่าน้องจริงๆ แน่!”
　　เธอยืนอยู่กลางประตูโรงแรมฮงเหมาเธอโบกมือแล้วกล่าวลากับพี่และตามด้วยพี่ฉิง “พี่ฉิง! ฝากพี่หลินไว้ด้วยนะ!”
　　“ฉันสัญญาว่าจะให้เขากลับก่อนที่จะมืด!พี่อาจจะพาเขาไปที่กองพันที่หนึ่งหลังจากที่คุยกันเสร็จนะ เธอไม่ต้องเป็นห่วงอะไรหรอก!”
　　เห็นหลีเหมิงเดียยิ้มมาเธอก็ยิ้มกลับไปและตอบรับ
　　หลีเหมิงเดียได้ยินแบบนั้นเธอก็แปลกใจมาก“จริงหรอ! งั้นก็ขอบคุณมากเลยค่ะพี่ พี่ฉิงน้องจะหาโอกาสตอบแทนให้อย่างดีเลย!”
　　แผ่นหลังของหลีเหมิงเดียก็หายไปในป่าหลินเฉิงเห็นทุกอย่างเป็นแบบนี้ก็ส่ายหน้า เขาอยากจะบอกอะไรบางอย่างกับชูฉิง แต่เธอก็ตรงไปยังแคชเชียเสียก่อน
　　“ห๊ะ?ฟรีอย่างนั้นหรอ!?”
　　หลินเฉิงกำลังจะหยิบกระเป๋าตังมาช่วยเธอจ่ายแต่ชูฉิงก็บอกกลับมาว่ามันฟรี ไม่มีบิลออกมาจากการทานอาหารครั้งนี้ รัฐมนตรีหวังจัดการไปหมดแล้ว บอสฮงอธิบายกลับมา
　　ชูฉิงกำลังจะพูดอะไรออกมาแต่พนักงานแคชเชียก็พูดก่อน “คือ…บอสบอกว่าเคยทำผิดกับเลขาชูเอาไว้เขาก็เลยอยากให้คิดว่านี้คือคำขอโทษของเขาครับ หวังว่าท่านเลขายังไม่ลืมเรื่องนั้น เพราะเขายังไม่ให้อภัยตัวเองเลยครับ…”
　　ได้ยินแบบนั้นชูฉิงก็ยิ้มด้วยความโมโห“ฉันจะมาทีนี้ทานข้าวทุกวันๆ เลย! ฉันเป็นใครบอสฮงก็รู้ดี ควรจะกลัวกันบ้างได้แล้วนะ! ”
　　————————