ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 286 ภาระกิจใหม่ของกลุ่มโคล่า

　　เมื้อก้าวเท้าออกไปได้สองก้าวหลินเฉิงก็คิดและหันหลังกลับไปในบ้าน
　　“มานี้โคล่า!แม้ว่าฉันจะไม่มีอะไรให้แต่ก็มีงานที่เหมาะกับนายอยู่!”
　　หลังจากกลับเข้ามาในบ้านหลินเฉิงเห็นโคล่านอนอยู่บนพื้นอย่างขุ่นเคือง แต่เขาก็พูดด้วรอยยิ้ม
　　ฟังหลินเฉิงอนุญาติให้มันออกไปเล่นด้วยได้โคล่าก็ทิ้งความขัดใจทั้งหมดไป วิ่งเข้าใส่หลินเฉิง มันอยากที่จะได้รับคำสั่งแล้ว
　　“หยูซานเอาเจ้านี้ไปด้วย”
　　เห็นมันวิ่งเข้ามาเขาก็ลูบหัวมันก่อนให้มันสบายใจ เขาหยิบตั๋วทะเลน้ำเงินขึ้นมา จำนวนหนึ่งแล้วให้กับหญิงสาวไป “ตอนนี้ทุกคนน่าจะยุ่ง และภารกิจของเธอก็ต้องใช้เวลานานในการทำให้สำเร็จ เธอก็ควรจะพกเงินติดตัวไว้สะบ้าง ซื้อของที่อยากกินและสนุกไปกับมัน ถ้ามันไม่มากพอก็มาขอฉันได้ตลอดนะ!”
　　หลินเฉิงมองไปยังถั่วพลังงานและพูด“เจ้านี้มันให้พลังเธอได้ไม่ครบถ้วนหรอก เธอควรเธอซ่อนตัวจะดีกว่าถ้าร่างกายได้รับการฟื้นฟูอย่างเต็มที่ มันจะทำงานได้ดียิ่งขึ้น!”
　　รับตั๋วพวกนั้นมาหยูซานก็ปิดปากเงียบ เธอก็รู้ว่าหลินเฉิงไม่ต้องสุภาพกับเธอขนาดนี้ก็ได้ “ขอบคุณพี่หลิน…หนูจะทำภารกิจติดตามฉางเหวินฉวนอย่างเต็มที่เลยหละ!”
　　เห็นสีหน้าอันหนักแน่นของหยูซานหลินเฉิงก็พูดว่า”ไม่ต้องกังวลมากนักก็ได้ ที่แห่งนี้ปลอดภัยกว่าข้างนอกนั้นเยอะ แต่เปิดโปงไอ้หมอนั้นเธอก็ได้หยุดพักร้อนแล้ว!” novel-lucky
　　เขานำโคล่าและเทียนซือไปยังบ้านของป้าฉินมันพึงจะ 7 โมงเช้า ฉินชูหยีกำลังวุ่นไปกับการเตรียมอาหาร เมื่อเห็นหลินเฉิงเข้ามาเธอก็ต้อนรับอย่างดีและชวนทานอาหารด้วยแต่หลินเฉิงก็ปฏิเสธ　　เขาอธิบายกับป้าฉินว่าเขาทานอาหารเช้ามาแล้วก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่อง “อ่า…เสี่ยวเดียตื่นแล้วรึยังครับ?”
　　ได้ยินแบบนั้นป้าฉินก็เลิกคิ้วขึ้นทันที“ก็ไม่รู้สิ? ทุกครั้งที่เธอตื่นขึ้นมา เธอก็ใช้เวลาอาบน้ำกว่าครึ่งชั่วโมง ตอนนั้นเธอยังไม่อยากจะลืมตาเลยด้วยซ้ำ”
　　“อ่อครับ….”
　　เห็นฉินชูหยีไม่อยากพูดถึงเขาก็ไม่รบกวนถามต่อ เขาส่งสัญญาณให้โคล่ากับเทียนซือรออยู่ชั้นล่างก่อน เขาจะขึ้นไปข้างบน
　　“ก็อกๆ…”
　　เขาเคาะไปยังประตูห้องของน้องสาวไม่กี่วิต่อมาเสียงประตูก็ถูกเปิดขึ้น หลีเหมิงเดียก็ค่อยๆ เดินออกมาพร้อมกับชุดที่ดูหลวมไปหมด เมื่อเธอเห็นหลินเฉิง เธอก็ตกใจและรีบวิ่งกลับเข้าไป!
　　“พี่มาทำอะไรที่นี่?น้องยังไม่ตื่นเลยด้วยซ้ำ!”
　　เมื่อเธอกลับเข้าไปเธอก็จัดชุดให้เข้าที่เข้าทางก่อนที่จะบ่นอย่างหงุดหงิด
　　“จะตื่นกี่โมงกันหะ?ลงไปอาบน้ำให้เรียบร้อยซะพี่มีอะไรจะให้เธอดู!”
　　หลังจากเห็นสีหน้าของหญิงสาวหลินเฉิงก็ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่จะเปลี่ยนคำถามโดยการชวนเธอลงไปข้างล่าง ระหว่างที่เธอเตรียมตัวเขาก็ลงมาข้างล่างแล้ว
　　“เธอตื่นแล้วรึยัง?”
　　เห็นหลินเฉิงลงมาฉินชูหยีก็ถามอย่างไม่พอใจ
　　เห็นดังนั้นหลินเฉิงโบกมือ“เธอพึ่งตื่นกำลังอาบน้ำจะว่าไปแล้วป้าฉิน ผมจะให้โคล่าช่วยดูแลที่แห่งนี้โดยเฉพาะเรื่องความปลอดภัย มันอาจจะดำและน่าเกลียด แต่มันก็เก่งใช่ย่อย!”
　　“อวู้!”
　　เห็นหลินเฉิงพูดถึงมันและติรูบร่างมันนิดหน้อยโคล่าก็ส่งเสียงไม่พอใจออกมา แต่เมื่อหลินเฉิงมองไปที่มัน หมาตัวนี้ก็หดตัวลง
　　“นี้….”
　　ได้ยินแบบนั้นป้าฉินก็สงสัยว่ามันจำเป็นขนาดนั้นเลยหรอเธอก็ถามไป“ต้องขนาดนี้เลยหรอ? พวกเราก็อยู่ที่นี่มานาน ยังไม่เคยเจออะไรที่เป็นอันตรายเลย แถมเธอยังต้องไปรายงานตัวอีก เก็บโคล่าไว้กับเธอไม่ดีกว่าหรอ!?”
　　“ไม่หละครับที่กองพันมีคนเยอะแยะมากมาย มันจะไม่ดีต่อโคล่าเอา!”
　　เห็นเธอปฏิเสธที่จะรับโคล่าไว้หลินเฉิงก็อธิบาย “แม้ว่าจะไม่เคยเจอปัญหามาก่อน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตจะปลอดภัย การสืบสวนเกี่ยวกับฉางเหวินฉวนจะลงลึกลงไปเรื่อยๆ นั้นอาจจะทำให้เขารู้ตัวได้ทุกเมื่อ เพราะงั้นนี้จึงเป็นบทบาทสำคัญของมันเลยนะครับ!”
　　ได้ยินหลินเฉิงอธิบายด้วยความกังวลป้าฉินก็ยังอยากให้เขาเก็บมันไว้กับตัว แต่ด้วยความเข้าใจในสถานะการณ์ มันก็เพื่อความปลอดภัยของทุกคน…
　　คิดได้ถึงตรงนี้เธอก็พยักหน้า“อื่ม…งั้นป้ากจะรับโคล่าไว้ จะว่าไปแล้วที่แห่งนี้ก็มีคนเลี้ยงหมาเยอะ เพราะงั้นป้าจะไม่พามันออกไปด้วยนะ….”
　　เห็นป้าฉินเห็นด้วยแล้วหลินเฉิงก็พยักหน้าก่อนที่จะตบหัวเจ้าโคล่าและพูด “ได้ยินแล้วใช่ไหม? ช่วงนี้แกต้องอยู่กับป้าฉิน แกต้องปกป้องเธอเข้าใจไหม?”
　　ได้ยินคำสั่งของหลินเฉิงมันก็พยักหน้างกๆมันรีบเดินตามป้าฉินไป มันพอใจมากที่สามารถไปไหนก็ได้แถวนี้
　　ฉินชูหยีเองก็ประหลาดใจที่หมาตัวใหญ่เท่าลูกวัวตัวนี้ฉลาดมาก หลังจากที่ถามกับหลินเฉิงและได้คำตอบว่ามันไม่ทำร้ายคนง่ายๆ เธอก็ลองลูบหัวมันดูบ้างจากนั้น มันก็ยิ้มให้กับเธอ
　　“นะ…นี้มัน” 　　เห็นโคล่ายิ้มป้าฉินก็รีบเก็บมือเข้ามาก้าวถอยไปสองสามก้าวและถามหลินเฉิง “มันหัวเราะได้ด้วยหรอ!?”
　　“เชื่อผมมันไม่ใช่แค่หัวเราะได้นะ มันยังชอบใช่ประโยชน์จากสิ่งพวกนี้ด้วย!”
　　เห็นป้าฉินกลัวที่โคล่ายิ้มหลินเฉิงก็รีบอธิบาย “แต่ป้าไม่ต้องกลัวอะไรมันหรอก มันก็แค่ฉลาดพอๆกับวัยรุ่นอารมณร้อน แค่ป้าปฏิบัติต่อมันไม่เหมือนหมาทั่วไปมันก็พอใจแล้ว”
　　ป้าฉินได้ยินก็ตกตะลึงอีกครั้ง“วัยรุ่น? มันก็เหมือนกับคนเลยสิ?”
　　“ใช่แล้ว!”
　　เห็นสีหน้าไม่เชื่อของป้าหลินเฉิงก็ยักไหล่ “ป้าก็ทำเหมือนมันเป็นเด็กอ้วนๆ คนนึง ให้ของอร่อยๆ มันกิน ถ้ามันไม่มีอะไรทำ เชื่อผม มันจะทำหน้าที่ปกป้องทุกคนอย่างดีเยื่ยมเลยหละ!”
　　“น่าประทับใจมาก….”　　ได้ยินคำอธิบายของหลินเฉิงป้าฉินก็มองไปยังโคล่าอีกรอบ มันก็มองมายังเธอแบบสงสัย เธอก็รีบไปเอาใส้กรอกมาให้มันสองชิ้นและเธอก็พูดกับมัน “มานี้โคล่า ป้าเอาอาหารเช้ามาเสริฟให้แล้ว!”
　　เห็นใส้กรอกตรงหน้าโคล่าก็ลืมสิ่งที่เตี้ยมกับหลินเฉิงไว้ในทันที มันพยักหน้าขอบคุณอย่างจริงใจ และคาบใส้กรอกนั้นไปกิน
　　—————————