ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 290 มือที่ขาด

　　ฉั่วะ!
　　เสียงวัตถุวิ่งผ่าอากาศอย่างรวดเร็วมือซ้ายของจ้าวหลิวก็กลายเป็นมีดสั้น ภายใต้ความตกตะลึงของเฒ่าเหลียง เขาก็ก้มลงไปมองพื้น ที่เดิมทีเป็นพื้นหินอ่อนสีดำ ตอนนี้กลับมีรอยผ่าสึกอยู่ตรงกลาง!
　　“พลังควบคุมอาวุธ?ไม่เลวเลย!”
　　หลังจาที่เห็นพื้นเป็นหลุมลงไปโดยฝีมือของจ้าวหลิวเฒ่าเหลียงก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจเล็กน้อยในความสามารถของเธอ
　　เห็นชายแก่พยักหน้าให้จ้าวหลิวก็ยิ้มขึ้นมานิดหน่อยพร้อมกับยกแขนข้างขวาขึ้น มีขวาอันเรียวได้รูปก็เปลี่ยนไปเป็นปืนพกแทน ก่อนที่จะหันหลังเล็งไปยังที่ ที่ไม่มีคนแล้วยิง!
　　“ปั้งปั้ง ปั้ง!”
　　กระสุนถูกยิงออกไป3 นัด เมื่อมันจะปะทะกับกำแพง กระสุนพวกนั้นหักมุมพุ่งเข้าไปหาหลินเฉิงที่นั่งอยู่ทางขวามือแทน!
　　“หยุดเดี๋ยวนี้!”
　　เห็นกระสุนทั้งสามกำลังจะพุ่งใส่หลินเฉิงเฒ่าเหลียงก็ตกใจและห้ามไว้!
　　ในจังหวะเดียวกันกระสุนจะทะลุผิวหนังของหลินเฉิงอีกเพียงแค่ไม่กี่เซ็นติเมตรจ้าวหลิวก็ปล่อยมือขวาลง กระสุนทั้ง 3 ก็ร่วงหลนเหมือนสูญเสียพลังทังหมดไปในทันที
　　“ทำไมเธอถึงควบคุมกระสุนและวิธีโค้งของมันได้ดีขนาดนี้?พลังของเธอน่าจะพัฒนาถึงขั้นสูงสุดแล้ว!” เห็นกระสุนของจ้าวหลิวเคลื่อนไหวอย่างฉลาดเหมือนลูกแมว เฒ่าเหลียงก็ได้แต่หลุดปากออกมาด้วยความปะหลาดใจ เขาเองก็เคยเห็นพลังควบคุมมาเยอะแยะแต่พลังที่พัฒนามาถึงขั้นสองได้นั้นหาได้ยาก!
　　“แต่การกระทำของเธอมันอันตรายเกินไป! เธอจะทำแบบนั้นกับชายหนุ่มที่นั้งอยู่ตรงนั้นไม่ได้นะ?” 　　หลังจากที่กล่าวชมเฒ่าเหลียงก็ดุด่าเธอเบาๆ ในขณะเดียวกันจ้าวหลิวก็หันไปขอโทษหลินเฉิงหวังว่าเขาจะไม่ติดใจอะไร
　　ได้ยินผู้อาวุโสกว่าดุเขาก็พยักหน้าแล้วกล่าวขอโทษ“ฉันขอโทษ..ฉัน….”
　　ก่อนที่เธอจะได้ขอโทษจบประโยคหลินเฉิงก็ห้ามเอาไว้ “ไม่เป็นไรหรอกยังไงเธอก็ไม่ได้ทำให้ฉันเจ็บตัวอะไรหนิ?”
　　พูดจบเขาก็ยืนขึ้นแล้วก็เดินเข้าไปหาจางหลิวช้าๆหลังจากมองไปยังอีกฝ่ายอย่างใจเย็น เขาก็หันไปถามเฒ่าเหลียง “ฉันได้ยินมาว่า ในฐานทัพแห่งนี้ไม่สามารถฆ่าคนกันได้ง่ายๆ ใช่ไหม?”
　　“ชะ….ใช่แล้ว!”
　　ได้ยินคำถามแปลกๆเฒ่าเหลียงก็พยักหน้าและสงสัยว่าทำไมเขาถึงถามแบบนั้น พอเขาคิดอะไรบางอย่างออกสีหน้าเขาก็แย่ลง มันคงเป็นอะไรที่ไม่น่าแฮปปี้แน่ๆ !
　　หลังจากที่เขาพยักหน้าไปหลินเฉิงก็พยักหน้าตามแล้วยิ้ม “งั้นหมายความว่า อย่างอื่นนอกจากการฆ่าที่แห่งนี้ก็ โอเคหมดใช่ไหม?”
　　“ไม่…”
　　เห็นหลินเฉิงยิ้มขึ้นมาใจของเฒ่าเหลียงก็ไม่รู้สึกดีขึ้นมาเลย เขาอยากจะปฏิเสธมัน แต่หลินเฉิงก็ยกมือซ้ายขึ้นมาบีบคอจางหลิวทันที!
　　“ฉันไม่รู้ว่าครอบครัวของเธอมีปัญหาอะไรกับเซี่ยวฉีแต่ถ้าเธอจะลองดีกับฉันบ้างแบบที่ทำกับเขา เธอก็คิดผิดแล้ว!”
　　ขณะที่จับคอของจางหลิวไว้อย่างแน่นอีกมือนึกก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ พ้นควันออกมาและพูดกับเธออย่างเลือดเย็น!
　　เพราะหลินเฉิงบีบคอของเธอไว้แน่นเธอจึงรู้สึกว่าเลือดนั้นไหลเวียนไม่สะดวก ร่างกายก็เริ่มอ่อนปวกเปียก เธออยากจะใช้พลังเพื่อหนีออกจากสถานะการนี้แต่มันก็ไร้ผล สติของเธอก็เริ่มเลือนรางออกไปไกลแล้ว
　　“หยุดเดี๋ยวนี้นะพ่อหนุ่ม!” 　　เห็นจ้าวหลิวโดนบีบคอโดยหลินเฉิงต่อหน้าเฒ่าเหลียงก็รีบเข้าไปหยุด เขาหันไปหาเซียวฮันที่กำลังอินกับการแสดงโอเปร่านี้ เธอไม่สนใจคำขอของเขา!
　　“ตาเฒ่าเหลียงทำไมฉันต้องช่วยผู้หญิงโง่ๆคนนั้นด้วย? ฉันแนะนำให้ตาไม่ต้องกังวลใจอะไรไปหรอก ไอ้โงตายไปคนนึ่งก็ไม่ได้หนักหนาอะไรหนิ…”
　　หลังจากที่ปฏิเสธที่จะช่วยเซียวฮันก็เคี้ยวหมากฝรั่งไม่สนอะไร เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ต้องการให้ชายชราคนนี้ต้องลุยน้ำโคลนไปยุ่งกับคนเบื้องล่าง ไอลีนโนเวล
　　เห็นเด็กไม่ดีคนนี้นอกจากจะไม่ช่วยเขาก็ยังทำมาเป็นสังสอนเขาอีก ผมของตาเฒ่าเหลียงก็ตั้งตรง เขาจะออกไปขอความช่วยเหลือ แต่หลินเฉิงก็ปล่อยมือออกจาคอของจ้าวหลิวเสียก่อน จ้าวหลิวก็ลงไปนอนกองกับพื้น ตาของเธอเต็มไปด้วยความช็อก
　　“โฮ่….”
　　เมื่อหลินเฉิงปล่อยมือเฒ่าเหลียงที่กำลังจะวิ่งไปยังประตูก็ใจเย็นลง ก่อนที่เขาจะได้เปิดปาก เขาก็เห็นหลินเฉิงเรียกดาบน้ำแข็งออกมา
　　ฉั่ว!
　　“ไม่!”
　　แม้จะถูกหยุดได้ทันเวลาแต่การเคลื่อนไหวของหลินเฉิงนั้นรวดเร็วกว่า จ้าวหลิวที่นอนอยู่บนพื้นก็ร้องลั้นด้วยความเจ็บปวด แขนซ้ายที่จะยิงหลินเฉิงในตอนแรกนั้นถูกตัดออกไปแล้ว!
　　“เกิอะไรขึ้น!?”
　　“เกิดบ้าอะไรขึ้นหนะตาเฒ่าเหลียง?”
　　“เห้ยทุกคนเข้ามาดูเร็ว!”
　　เพราะเสียงกรีดร้องนั้นดังมากแม้แต่คนที่อยู่ข้างนอกห้องก็ต้องเขามาดู พวกเขายื้นล้อมเฒ่าเหลียงอยู่ข้างหลัง เขากำลังช็อคอยุ่
　　“เสี่ยวหลิว!!!!”
　　เมื่อคนเป็นพ่อเป็นแม่ของจ้าวหลิวเขามาเห็นลูกสาวนอนจมกองเลือดแม่ของเธอก็ร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า และรีบวิ่งเข้ามาหาลูกสาวของตัวเอง!
　　เห็นคุณนายเจาเขามากอดจ้าวหลิวที่กำลังหมดสติ หลินเฉิงคนที่ก่อเรื่องทั้งหมดก็หันหลังออกไปอย่างไม่ใยดี ดาบน้ำแข็งที่ตัดมือซ้ายก็หายไป แต่ก็ไม่มีใครสังเกตุเห็นได้ทัน….
　　มือถือบุหรี่ครึ่งมวนหลินเฉิงก็กลับไปนั่งสูบบุหรี่ มองความโกลาหลที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ข้างหน้า
　　“น้องหลินเกิดอะไรขึ้น? จ้าวหลิวหละ?”
　　เซี่ยวฉีฝ่าฝูงคนเข้ามาแล้ววิ่งมาหาหลินเฉิงถามอย่างสงสัย
　　“เห้ย!”
　　ได้ยินแบบนั้นเซียวฮันที่นั่งอยู่ข้างๆ หลินเฉิง กำลังมองดูอย่าเงียบๆ ก็พูดอย่างรุ่นแรงและตำหนิ เซี่ยวฉีเซี่ยวฉี นายมันแย่จริงๆ! ก้นฉันยังไม่หายเปียกเลย น้องชายนายก็ก่อเรื่องแล้ว!” 　　“มะ…..หมายความว่าอย่างไร?”
　　เห็นการเสียดสีของเซียวฮันใจของเซี่ยวฉีก็สั่นสะท้าน “เธอหมายความว่า จ้าวหลิวทำให้น้องหลินขายขี้หน้าอย่างงั้นหรอ?”
　　“ฮ่า!”
　　เซียวฮันไม่ได้สนใจอะไรเธอหัวเราะขึ้นอีกครั้ง “อีโง่นั้นไม่มีความสามารถมากพอที่จะทำให้เขาขายหน้าได้ด้วยซ้ำ! เธอแค่รนหาที่ตายเอง มือของเธอก็เลยขาดโดยฝีมือของน้องชายนาย!”
　　“จะ….จริงหรอ!!!”
　　ได้ยินแบบนั้นเซี่ยวฉีก็รู้สึกวูปวาปไปทั้งตัวและถามหลินเฉิงอย่างตัวสั่น “น้องหลินนายตัดมือของผู้หญิงคนนั้นจริงๆ หรอ?”
　　“แล้วมันจะยังไงหละ?”
　　เห็นเซี่ยวฉีกำลังช็อคหลินเฉิงก็บี้ก้อนบุหรี่อย่างสบายใจและถามกลับมาอยางกับเป็นคนละคน
　　เห็นหลินเฉิงทำตัวแปลกไปเซี่ยวฉีก็ฝืนยิ้ม “นายว่ายังไงนะ? ที่นี่คือฐานทัพทะเลน้ำเงิน! ถ้านายทำให้ใครบาดเจ็บ ยามจะไม่ปล่อยนายไปแน่!”
　　———————————–SC: บทที่ 291 ใครจะกล้าไปยุ่งกับเขา