ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 299 สนามเบสบอล

　　หลังจากที่เห็นสีหน้าไม่เชื่อของหลินเฉิงเลาฟางก็เคืองและมองมายังเขา “นายหมายความว่ายังไง? พี่ใหญ่คนนี้ อยู่ในที่แห่งนี้มานานเกินไปแล้ว ถ้าไม่มีเงินเก็บขนาดนั้นก็ล้มละลายแล้วไหมหละ?”
　　“ก็ได้ก็ได้…”
　　หลังจากที่มองหน้ากันอยู่แปปนึงหลินเฉิงก็เข้าใจในตัวตนของชายคนนี้ เขาลืมนึกถึงเรื่องเงินตอบแทนของกองพันที่หนึ่งไป ไหนเขาจะไปตกปลาเมื่อมีเวลาอีก นั้นน่าจะได้กำไรเยอะอยู่ เซี่ยวฉีก็ยังบอกเลยว่าเลาฟางเป็นผู้มีประสบการณ์ของที่แห่งนี้ ไม่รู้ว่าเขาได้รายได้จากช่องทางไหนบ้าง? มันไม่ยากเลยที่เขาจะมีเงินมากกว่า 600,000
　　คิดได้แบบนี้หลินเฉิงก็ยิ้มและลูบมือตัวเอง“ดีเลย งั้นพอผ่านทางต้องรบกวนพี่ฟางแล้ว” 　　“ไปเลย!”
　　เห็นหลินเฉิงรู้แล้วว่าเขามีเงินจริงๆอารมณ์ของพวกเขาก็เปลี่ยนไปในทันที เลาฟางพูด “ฉันจะช่วยนายเข้าสังเวียน แต่อย่าไปใช่เงินกับมันมากนักหละ?”
　　“ฉันรู้ฉันรู้!”
　　เลาฟางเริ่มพูดจุกจิกหลินเฉิงก็รีบพยักหน้ารับ เขาอยากเข้าไปเปิดหูเปิดตาในนั้นแล้ว เขายังไม่ได้อยากจะซื้ออะไรจริงจัง แน่นอนว่าเขาไม่คิดจะยื้มเงินเลาฟางอีกด้วย
　　“ฉันจะพานายไปหาอะไรกินก่อนเมื่อถึงเวลาแล้ว เราจะรีบเข้าไปจองที่นั่งแถวหน้าสุดเลย! ” เห็นหลินเฉิงพยักหน้ารับ เลาฟางก็ดูเวลาอีกครั้งก็พบว่าเหลือเวลาไม่มากแล้วเขาจึงรีบพาหลินเฉิงไปหาอะไรกินภายใน ครึ่งชั่วโมงนี้
　　“เรียนคุณลูกค้าที่รักสถานประมูลชั้นในจะเปิดให้บริการอีก 30 นาที ตามเวลาปกติ โปรดเข้าแถวรออย่างเป็นระเบียบด้วย สำหรับผู้ที่ประสงค์จะเข้าไปใช้บริการ” 　　“เรียนคุณลูกค้าที่รักสถานประมูลชั้นในจะเปิดให้บริการอีก 30 นาที ตามเวลาปกติ โปรดเข้าแถวรอดอย่างเป็นระเบียบด้วย สำหรับผู้ที่ประสงค์จะเข้าไปใช้บริการ”
　　“ทุกคน…”
　　เสียงประกาศกว่าสามครั้งของพนักงานหญิงดังไปทั่วทุกบริเวณ หลินเฉิงที่กำลังถือบาบิคิวเสียบไม้ ก็หยุดและมองไปยังเลาฟางที่กำลังนิ่งเหมือนกัน “เราต้องไปรอแล้วใช่ไหม?”
　　“ใช่แล้วไปกันเถอะ!อีกไม่นานคนจะไปต่อแถวกันเต็มแล้ว!”
　　ได้ยินแบบนั้นชายแก่รีบกินเนื้อย่างทั้งสองไม้ ภายในสองคำแล้ววางไม้ไว้บนจาน ก่อนที่จะพยักหน้ารับกับหลินเฉิง หลินเฉิงเองก็ปาดที่เดียวหมดสองไม้แล้วลุกขึ้น พวกเขามองไปยังประตูเหล็กนั้น
　　มันเป็นประตูชั้นนอกทันทีที่มันเปิดพวกเขาก็เห็นคนจำนวนมากรีบมารวมตัวกันเบื้องหลังพวกเขา　　“ได้โปรดอย่ามุงกันค่ะต่อแถวให้เรียบร้อย!”
　　ทันเวลาก่อนที่จะเกิดความวุ่นวาย ผู้หญิงสวมชุดสีดำก็เดินออกมาจากประตูเหล็กบานนั้น และพูดเสียงดัง ทันทีที่เห็นความโกลาหลข้างนอกเธอก็หยิบโทรโขงขึ้นมาพูด
　　เพราะพวกเขามาถึงเป็นคนแรกๆแถวจึงถูกจัดอย่างง่ายดาย คนกว่า 10 คนจะได้นั่งแถวหน้าสุด ซึ่งพวกเขาเป็นหนึ่งในนั้นด้วย
　　เนื่องจากมีคนจำนวนมากมาใช้บริการการจ่ายตั๋วจึงทำด้วยเครื่องจักร รอกว่า 5 นาที พวกเขาก็จะได้เข้าไป novel-lucky
　　“รบกวนขอสมุดบัญชีด้วยครับขอบคุณครับ”
　　เมื่อพวกเขามาถึงห้องจ่ายตั๋วผู้ตรวจการก็ขอเช็ครายได้ของพวกเขา ได้ยินแบบนั้นเลาฟางก็รีบยื่นบัญชีของเขาไปให้และอธิบาย “พวกเราด้วยกัน เงินอยู่ในเล่มนี้ครับ”
　　“โอ่?” 　　ได้ยินแบบนั้นหนุ่มผู้ตรวจก็ยักคิ้วขึ้น และไม่พูดอะไร รับสมุดบัญชีนั้นไปและรายงาน “ทั้งหมด หกแสนเก้าหมื่นแปดพันถ้วนครับ เข้าไปได้เลย!”
　　หลังจากที่เช็คตัวเลขบนเครื่องนั้นดีแล้วชายหนุ่มขายตั๋วก็มองเลาฟางอย่างสงสัยเล็กน้อย ก่อนที่จะยื่นสมุดบัญชีคืนไปให้ และส่งสัญญาบอกคนอื่นๆ
　　พวกเขามองมายังคนทั้งสองแปลกๆหลังจากที่เข้าไปในที่ ที่เหมือนกับสนามเบสบอล เขาก็อดถามเลาฟางไม่ได้ “ทำไมพวกเขาถึงมองเราแบบนั้น?”
　　“ง่ายนิดเดียวพวกเขาไม่เคยเห็น คนยากไร้แบบเราสองคนเข้ามาใช้บริการมาก่อนหนะสิ”
　　“จริงหรอ?”
　　ได้ยินคำอธิบายของเลาฟางหลินเฉิงก็หมดซึ่งคำพูด “เงินกว่า 300,000 ยังนับว่าจนอีกหรอ? คนในฐานทัพแห่งนี้ต้องมีเงินเท่าไหร่ถึงจะนับว่ารวยได้หละทีนี้?” 　　ชายแก่ส่ายหน้า“สำหรับคนธรรมดาแล้วเงิน 300,000 หยวน ก็ถือว่าแพงอยู่ดีไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือแต่ก่อน แต่คนรวยพวกนั้นมันก็แค่ค่าอาหารมื้อเดียว ความแตกต่างคือพวกเขาจะเอาเงินไปกินและดื่มในฐานทัพทะเลน้ำเงินก่อนวันสิ้นโลกและตอนนี้พวกเขาจะซื้อน้ำยาเสริมกำลังแทนแล้ว … ”
　　“ประชากรตอนนี้ก็เกือบจะ100,000 คนแล้ว แม้ว่าคนรวยจะเท่ากับ 1:100 ก็มีคนอยู่หลายคนอยู่ดีที่มีเงินเยอะ ไหนจะพวกเจ้าหน้าที่ระดับสูง และคนที่มีความสามรถตื่นขึ้นมาอีก ง่ายนิดเดียวที่คนจะเข้ามานบ้านประมูลแห่งนี้! 90%ของประชากรก็มีเงินกันทั้งนั้น 300,000 ไม่ใชอะไรที่หนักหนาเลยสำหรับพวกเขา”
　　“ของทุกชนิดในบ้างประมูลแห่งนี้ไปถึง 10,000,000 ได้ง่ายๆ ทั้งนั้น เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะมองเราเพราะเรามีแค่เงินขั้นต่ำ ไม่สามารถประมูลแข็งกับใครได้เลยยังไงหละ”
　　ได้ยินแบบนี้หลินเฉิงก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ เขารู้ว่านี้เป็นหลังจากวันสิ้นโลกแล้ว เงินกับสังคมโลกมนุษย์ย่อมถูกทำลาย เขาไม่คิดว่าจะได้กลับมาเห็นมันอีกที่นี้ นั้นก็ไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลยสักนิด
　　หลินเฉิงก็นึกอะไรขึ้นมาได้จึงถามไป“จะว่าไปแล้ว ลุงฟางของพวกนั้นที่เขาจะเอามาประมูลกัน พวกเขาหากันมาจากไหน?”
　　ได้ยินแบบนั้นตาแก่ก็ภูมิใจอยุ่สักพักก่อนที่จะตอบอย่างไม่ชัดเจน “ฉันได้ยินมาว่าส่วนใหญ่คือของหายากที่ทีมสำรวจและเก็บกวาด หามาได้ บางอย่างก็ได้มาจากการซื้อขายกับพ่อค้า แต่ที่มาของยาเสริมกำลัง ก็ยังไม่มีใครรู้ถึงที่มาของมันเลย…”
　　ได้ยินเลาฟางเน้นย้ำหลินเฉิงก็พยักหน้าเข้าใจ “อะไรที่จะได้ราคาสูงในห้องประมูลนี้อีกหละ?”
　　“อื่ม…ก็บุหรี่ยี่ห้อกัง ไวน์ยี่ห้อดัง สาวงาม ยาหายาก อะไรประมาณนั้น…”
　　“นั้นสินะ” 　　หลังจากได้ยินรายชื่อของหายากหลินเฉิงก็ยิ้มและถามคำถามต่อไป “ถ้าฉันอยากวางประมูลอะไรบางอย่าง ฉันต้องทำยังไงบ้าง?”
　　“หะ?”
　　ด้วยความแปลกประหลาดของหลินเฉิงเลาฟางก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย “นายจะทำอะไรหละ? นายมีอะไรที่มีค่ามากซ่อนอยู่อีกหรอ? ฉันสามารถบอกนายได้ ว่าถึงแม้ไผ่ตายของนายจะเป็นบุหรี่ที่ดีและหายากสำหรับคนทั่วไปในวันนั้น แต่มันก็ไม่ได้มีค่ามากสำหรับคนที่เคยชินกับข้อเสนอพิเศษพวกนี้แล้วนะ! ”
　　——————–SC: บทที่ 300 ของดี