ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 301 ห้องวีไอพ

　　ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็สบายใจขึ้นแม้ว่าเขาจะคิดว่ายานี้สามารถขายได้ราคาอยู่แล้ว แต่เขาก็ไม่รู้ราคา ไม่เคยถามพ่อค้าคนไหนมาก่อน
　　และตอนนี้ผู้เชี่ยวชาญก็เป็นคนพูดออกมาเองเลยเขาเองก็แปลกใจ เขาไม่ได้รับเงินจำนวนมากมานานแล้ว!
　　“ความจริงแล้วตามกฏก่อนหน้านี้ไม่มีใครสามารถวางสินค้าใหม่ได้หลังจากที่บ้านประมูลเปิดให้ผู้คนเข้ามาแล้ว แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะเริ่มต้นขึ้นก็มีเวลาว่างอยู่ ระหว่างการเตรียมการอันซับซ้อนในการประมูลแต่ละครั้ง มันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะเติมอะไรเข้าไปโดยที่ไม่มีใครรู้ แต่มันจะอยากสำหรับนาย พี่ชายนายต้องช่วยฉันจัดการกับเรื่องจัดอันดับให้มากที่สุดเท่าทีทำได้นะ ว่าไง?”
　　หลังจากที่รับกล่องยาไปจากหลินเฉิงฟูจือเฉาก็มีไอเดียอะไรบางอย่าง เขาจึงเสนอไป
　　ถ้าเขาคิดไม่ผิดชายคนนี้จะใช้ยาของเขาเปิดทางเทคนิคลูกเล่นใหม่ของบ้านประมูลแห่งนี้!
　　แต่หลินเฉิงก็ไม่ได้คัดค้านอะไรแม้ว่าชายคนนี้จะได้รับผลประโยชน์ไปเต็มๆ เขาก็ยังได้เงินอยู่ดี ยิ่งมันได้ผลดีมากเท่าไหร่เขาก็ได้เงินมากเท่านั้น!
　　คิดได้แบบนี้หลินเฉิงก็ยิ้มและพยักหน้า“ยังไงก็ขอบคุณมาก! อย่างไรก็ตามฉันไม่รู้ว่าเปอร์เซ็นต์ของการประมูลของเราคือเท่าไร? ”
　　“20เปอร์เซ็น!”
　　เมื่อได้ยินหลินเฉิงก็พยักหน้ารับฟูจือเฉาก็ตอบรับ เขากลัวว่าหลินเฉิงจะเข้าใจอะไรผิดไปเขาจึงอธิบายเพิ่มเติมไป “ท้ายที่สุดแล้ว มันจะต่างกว่าการประมูลทั่วไป ที่มาของสินค้าหลายอย่างดูสับสน แต่เราก็ไม่เคยถาม เราจะพยายามทำราคาของมันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และมันก็จะเป็นความสำเร็จของพวกเราด้วย…”
　　“ก่อนที่เขาจะพูดจบหลินเฉิงก็พูดอย่างไม่ใส่ใจอะไร“ไม่เป็นไร ทุกอย่างเป็นไปตามกฏของทางบ้านประมูล ฉันก็ไม่มีปัญหาอะไร! ตราบใดที่ฉันได้ราคาที่เหมาะสมที่สุด ฉันจะจ่ายเต็มเลย 20 เปอร์เซ็น!”
　　“ดีเลยครับ!”
　　เห็นหลินเฉิงไม่มีความเห็นอะไรฟูจือเฉาก็ไม่ติดใจอะไรแล้ว เขาได้แต่รู้สึกดีอย่างมากกับความร่าเริงของชายหนุ่มคนนี้ “งั้นฉันจะเร่งการจัดอันดับให้ พี่ชายรอรับเงินอย่างเงียบๆ และสบายใจได้เลย!”
　　หลังจากหันหลังไปเขาก็เห็นผู้หญิงผู้ช่วยยืนอยู่ห่างออกไปเชาจึงรีบกวักมือเรียก
　　เมื่อผู้หญิงคนนั้นมาถึงฟูจือเฉาก็ชี้ไปยังหลินเฉิงแล้วพูดกับเธออย่างจริงจัง “เธอเห็นสุภาพบุรุษคนนั้นไหม? เธอนำเขาไปยังชั้นสอง และเปิดห้องวีไอพี ไว้เลยนะและอย่าลืมลงทะเบียนสมุดบัญชีของเขาไว้ด้วยหละ” 　　“รับทราบค่ะ!” novel-lucky
　　ได้ยินน้ำเสียงอันจริงจังของฟูจือเฉาผู้ช่วยชื่อว่าเซี่ยวหยู ก็เรียกสติกลับมาพร้อมกับรีบพยักหน้า
　　หลังจากที่เห็นลูกน้องรับคำสั่งฟูจือเฉาก็หันกลับไปหาหลินเฉิงด้วยรอยยิ้ม “พี่ชายไปชั้นสองกับเซี่ยวหยูได้เลย รอจนกว่าการประมูลจะเริ่ม หลังจากการประมูลอย่างสุดท้ายจบลง ฉันจะโอนเงินให้ในทันที!”
　　“โอเค~”
　　ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็พยักหน้าและตามเซี่ยวหยูไป
　　หลินเฉิงไม่ได้เดินตรงไปยังชั้น2 เลย เขาเดินไปหาเลาฟางก่อนและบอกให้เขาตามมายังชั้นสอง เขาก็ตามมาอย่างสับสน
　　ทันทีที่ขึ้นไปยังชั้นสองเขาก็รุ้สึกถึงความแตกต่างอย่างมากกับชั้นล่าง พื้นของทั้งชั้นเป็นแบบโบราณ ประตูและหน้าต่างเป็นงานปฏิมากรรมจากไม้มะฮอกกานีแบบโบราณ ดูเหมือนจะปิดกั้นเสียงด้านล่างได้หมด ทำให้รู้สึกสงบและเงียบสงัด
　　หลังจากที่เดินไปบนทางเดินชั้นสองสักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตู เซี่ยวหยูพลักประตูออกมาและยืนต้อนรับพวกเขา พร้อมให้บริการ
　　หลังจากที่ชายทั้งสองเดินเข้าไปเซียวหยูก็ปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา และรีบเดินมายังโต๊ะกลางห้องพร้อมกับถ้วยชาร้อนๆ สองถ้วย “คุณหลิน คุณฟาง ดืมชาร้อนของทางเราให้สบายคอก่อนได้เลยนะค่ะ การประมูลจะเริ่มในอีก 10 นาที รบกวนขอสมุดบัญชีของคุณหลินด้วยนะค่ะ ทางเราจะทำการลงทะเบียนให้”
　　“แต่ว่าหลังจากการประมูลแล้วคุณจะไม่สามารถใช้ตั๋วทะเลน้ำเงินได้ทันทีนะ”
　　หลินเฉิงพยักหน้ารับและยื่นสมุดให้กับเธอและดื่มชาร้อนอย่างสบายใจ
　　งานตกแต่งในห้องรับรองนี้ดูแปลกตาและน่าสนใจมากบันไดชั้นบนและทางเดินบนชั้นสองได้รับการออกแบบโดยหันหลังไปยังทิศทางเดียวกับเวทีของการประมูล อย่างไรก็ตามชายทั้งสองกำลังนั่งอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสม หันหน้าไปทางเวทีประมูล ฉากด้านล่างสามารถเห็นได้ทั่ว การมองเห็นและความรู้สึกนั้นดีกว่าตำแหน่งที่พวกเขาเพิ่งย้ายมาหลายเท่า
　　ในเวลาเดียวกันมีปุ่มข้างๆมือของพวกเขาเรียงกันอยุ่จำนวนหนึ่ง มีเพิ่มราคาประมูตั้งแต่ 10,000 ถึง 10,000,000 เลยทีเดียว มันดึงดูดสายตาของหลินเฉิงมาก
　　“ค่ะคุณหลินการลงทะเบียนสำเร็จเรียบร้อยดีแล้วค่ะ เราจะโอนตั๋วให้ทันทีที่จบการประมูล!”
　　หลังจากนั้นสักพักเซี่ยวหยูก็หยิบสมุดบัญชีกลับไปให้หลินเฉิงด้วยมือทั้งสองข้าง ด้วยความเคารพ
　　หลินเฉิงเห็นแบบนั้นเขาก็พูด“ดีมาก เธอมีเรื่องยุ่งยากต้องไปทำก็ทำไปเลยนะ ไม่ต้องสนชายแก่สองคนนี้หรอก!” 　　เห็นหลินเฉิงปล่อยเธอตามสบายแล้วเธอก็ยังอยากจะไปนั่งข้างชายหนุ่มหล่อเหลาคนนี้ที่กำลังจะการเป็นคนที่มีอธิพลในอนาคตมาก แต่เธอก็ขัดคำสั่งลูกค้าไม่ได้ เธอก็ได้แต่เดินออกไปจากห้องอย่างไม่เต็มใจสักเท่าไหร่
　　เห็นใบหน้าอันเศร้าสร้อยของเซี่ยวหยูเลาฟางก็มองไปยังหลินเฉิงด้วยสีหน้าติดตลก “เห้ยหลิน เธอสวยจะตาย ทำไมไม่ให้เธออยู่ต่อหละ? แม้ว่าเราจะไม่ตกหลุมรัก แต่มันก็ดีต่อใจนะ!”
　　ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็ส่ายหน้าอย่างนุ่มนวล“ฉันไม่คิดแบบนั้นหนะสิ! นายกล้าแตะต้องผู้หญิงที่ทำงานอยุ่ในที่แบบนี้หรอ?”
　　“นั้นสิ!ฉันไม่กล้าหรอก!”
　　พอหลินเฉิงถามหลับมาเขาก็ยอมรับไปตรงๆ“แต่นายเป็นคนที่เข้มงวดมากเลยนะ น้องหลิน! มันก็ดีที่จะปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปสะบ้าง ฉันจะดูให้ว่าไม่มีอะไรมารบกวน…”
　　“ฉันกลัวว่าฉันจะผ่อนคลายได้ในตอนที่ฉันนอนพักจริงๆเท่านั้นแหละ!” 　　หลินเฉิงไม่เห็นด้วยกับแนวคิดของเลาฟางมากนัก“โลกนี้มันตกอยู่ในความโกลาหลไปแล้ว แต่บางคนก็อาจจะชอบมันไปแล้ว มันดีกว่าที่จะมีวันที่สงบสุขจริงๆ แต่ฉันคิดว่าถ้านายอยากอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ไปนานๆ กฏบางอย่างที่ต้องปฏิบัติตามก็เพิ่มขึ้นมาเอง! ผู้หญิงเองก็อันตราย ถ้าไปติดเข้าจะแย่เอานะในโลกที่เป็นแบบนี้…”
　　เห็นหลินเฉิงมองผู้หญิงแบบไม่ปกติแม้เลาฟางจะไม่เห็นด้วย เขาก็ไม่คิดว่าชายคนนี้จะอายุน้อกว่าเขากว่า 10 แล้ว!
　　————————SC: บทที่ 302 เนื้อฉลามกลายพันธ์