ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 310 สถานะของทีมค้นหา

　　“อะ…อะไรนะ!?”
　　หลิงเหมิงพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัวอยู่ดีๆ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เลาฟางก็รู้สึกสับสน “แต่นาย…”
　　ก่อนที่เลาฟางจะพูดจบหลินเฉิงก็ขัดจังหวะเขา “แน่นอนว่าหลังจากที่พูดเราพูดคุยกันอย่างละเอียด ฉันก็คิดอะไรบางอย่างออกแต่มันเป็นอะไรที่สุดโต่งมาก ฉันเองก็หาโอกาสที่จะทำมันอยู่ และตอนนี้มันก็มาถึงแล้ว …”
　　พูดจบเขาก็ชี้ไปยังหลิงเหมิง“นี้ไม่ใช่เวลาที่จะใช้หน้าตาของเธอให้เป็นประโยชน์แล้วหรอกหรอ?”
　　ได้ยินคำพูดของหลินเฉิงสมองของเลาฟางก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่สักพัก ในที่สุดคำพูดของหลินเฉิงก็ทำให้เขานึกขึ้นได้ สีหน้าของเขาก็เริ่มมีความสุขขึ้นมา “นายน่าจะคิดเองออกนะ จากการที่เราพูดคุยกันก่อนหน้านี้ ฉันมัวแต่กังวลกับท่าทีอันเยือกเย็นของนาย ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันเป็นเพียงพี่ใหญ่ที่ไม่เข้าใจอะไรเลยมากกว่าแล้วในตอนนี้ …”
　　หลินเฉิงไม่ได้ใส่ใจอะไรกับการหยอกเล่นของเลาฟางเขายิ้มอย่างสบายๆ ก่อนที่จะเข้าประเด็น “ดังนั้นเราไม่ต้องกังวลกับค่าใช้จ่ายในการซื้อเธออีกต่อไป ฉันสามารถจ่ายค่าตัวได้ง่ายๆ โดยการขายยาพวกนั้น แถมเรายังมีเวลาให้ไปฉลองอีกด้วย!”
　　“นายพูดเองนะ!”
　　ได้ยินแบบนั้นเลาฟางก็มีอารมณ์ร่วมมากขึ้นเรื่อยๆเขาเป็นคนที่รักสนุก มากไปกว่านั้นเขายังทำงานในกองพันที่หนึ่งที่มีความเสี่ยงสูง เมื่อเขามีเวลาว่าง เขาจะไปนั่งอยู่ตามบาร์ในฐานทัพ เพื่อหาอะไรมาเติมสีสันให้กับชีวิต! ตอนนี้เขามองไปยังน้องชายตัวดีที่พึ่งจะรู้จักกัน แต่มีอะไรที่น่าสนใจเต็มไปหมด และตอนนี้พวกเขายังมีแผนไปหาความสุขด้วยกันอีกเขามีความสุขมากตอนนี้
　　“ใช่แล้วฉันพูดเมื่อฉันได้เงินแล้วฉันจะเรียกพี่ฉีมาดื่มด้วย!”
　　เห็นสีหน้าของเลาฟางอยากให้เขายืนยันหลินเฉิงก็ไม่กวนใจ เขาพยักหน้าอย่างมั่นใจและแน่นอน
　　“ดีเลย!”
　　เห็นหลินเฉิงพัยกหน้าเลาฟางก็ชอบเขามากขึ้นไปอีก เขากระโดดขึ้นมาดีใจ กำหมัดขึ้นไปบนฟ้า
　　“หลังจากนี้นายได้จมไวน์ตายแน่!”
　　เมื่อเห็นหลินเฉิงตกลงว่าจะไปนั่งที่บาร์กับเขาเขาก็ตื่นเต้นมาก หลินเฉิงเองก็อดที่จะรู้สึกไร้ทางออกขึ้นมาทันที เขาเริ่มเสียใจที่ตอบตกลงไปหน่อยหนึงแล้ว
　　แต่อย่างไรก็ตามเมื่อคำพูดเป็นเหมือนน้ำที่หกกระจายลงไปมันก็กลับมาอยู่ในแก้วเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว มากไปกว่านั้นเขาก็ไม่อยากจะถอยหลังกลับไปแต่อย่างได้ เขาส่ายหน้าและยิ้มแข็งๆ เขาหยุดที่จะพูดกับเลาฟาง และหันไปมองเวทีประมูลอีกครั้ง
　　“อะ..คุณหลินระ…รับชาหน่อยไหมคะ!”
　　เมื่อหลินเฉิงกำลังเบื่อกับเวทีประมูลข้างล่างอยู่ดีๆ เขาก็ได้กลิ่นหอมลอยมา เขาหันไปและเห็นหลิงเหมิงถือชาร้อนๆ มาให้ แม้ว่าเธอจะขี้อาย แต่ก็มอบชาให้กับเขาด้วยความเคารพ
　　“ขอบใจมาก!ไม่ต้องเกรงใจมาก นั่งลงกับเถอะ!”
　　เมื่อเขารับชาร้อนมาจากหลิงเหมิงหลินเฉิงก็บอกให้เธอนั่ง
　　ได้ยินแบบนั้นเธอก็พยักหน้าแต่ก็ไม่ได้นั่งลงใกล้ๆ หลินเฉิงทันที เธอจัดชุดชาร้อนให้กับเลาฟางก่อนที่จะมานั่ง novel-lucky
　　“จุ๊จุ๊ นายนี้มันน่าโมโหจริงๆ ! ฉันยังกังวลเรื่องอาหาร 3 มื้อต่อวัน มันดีที่สุดแล้วที่จะมีความสุขไปกับการดื่มชาขณะที่พูดคุยกับสาวสวย อย่าโกรธอะไรฉันเลยนะวันนี้!” 　　เมื่อเห็นหลิงเหมิงเขาไปนั่งข้างๆหลินเฉิง และเริ่มนวดขานวดแขนเขา เลาฟางก็กัดฟังด้วยความอิจฉา โชคไม่ดีนักเขารู้ถึงหน้าที่ของตัวเองดีเขาไม่อยากไปขัดจังหวะความสุขเล็กๆ ของหลินเฉิงในตอนนี้ จนกว่าเขาจะเจอยาแล้วเอามาขายแบบเดียวกับหลินเฉิงในตอนนี้ แต่มันก็คงเป็นไปได้ยาก
　　หลินเฉิงไม่ได้รังเกียจความอิจฉาของเลาฟาง“พี่ฟางนายก็ทำงานที่กองพันที่หนึ่งทุกวันหนิ! แม้ว่าค่าตอบแทนจะไม่ต่ำ มันยากที่จะมีโอกาสหาอะไรติดไม้ติดมือมาขายใช่ไหมหละ! ถ้าฉันเป็นนายฉันคงหนีไปอยู่กับทีมสำรวจและค้นหาแล้ว แม้ว่าเงินพื้นฐานจะไม่เท่ากับกองพันที่หนึ่ง แต่ครั้งนึงฉันก็เจอยาและของหายากในเมืองนั้นนะ นายจะลอยถึงฟ้าเลยหละถ้าเจอโอกาสแบบนี้เข้า!”
　　“ฮึ่ม!”
　　ได้ยินแบบนั้นเลาฟางก็มีรอยยิ้มดูถูกที่มุมปาก “จะเป็นแบบนั้นหรอ? ถ้ามันดีแบบนั้นทำไมนายถึงไม่ไปอยุ่ทีมค้นหาแทนกองพันที่หนึ่งหละ?”
　　“ฉันเกือบตายในเมืองนั้นตอนนี้พี่อยากให้ฉันกลับไปเนี่ยนะ?”
　　ได้ยินเลาฟางมองมายังเขาหลินเฉิงก็ปฏิเสธไปอย่างงา่ยๆ
　　“เอาหน่า!”
　　จากคำอธิบายของหลินเฉิงเลาฟางไม่คิดอะไรจริงจังมาก “ด้วยพลังของนายที่แกร่งอย่างกับเทพเจ้าวานร และเลือกที่จะเข้ามาอยู่กับกองพัน ถ้านายรู้มาก่อนว่าทีมค้นหานั้นอันตรายและบางครั้งก็กลับมามือเปล่าหละ? ตอนนี้ฉันอยากให้นายกระโดดลงไปในกองไฟจริงๆ ฉันหละคิดว่าตัวเองเป็นเด็กสามขวบไปเลย!”
　　“และฉันคงเป็นพ่อที่น่าสงสารมากใช่ไหม?”
　　ได้ยินเลาฟางพูดถึงงานในทีมสำรวจว่ามันยากลำบากหลินเฉิงก็สงสัยมาก “แต่บ้านในเมืองนั้นไม่ได้มีของเยอะสินะ? แล้วโอกาสที่จะเผชิญหน้ากับปีศาจนั้นก็สูงกว่ามาก ตราบใดที่เราเพิ่มความระมัดระวังและเพิ่มความเร็วในการเก็บสะสม เราก็ยังสามารถพบสิ่งต่าง ๆ มากมายทุกครั้งที่เราออกไปไม่ใช่หรอ”
　　“ไม่ไม่ ไม่..”
　　ได้ยินแบบนั้นเลาฟางก็ส่ายหน้ารีบๆ และมองไปยังเขาอย่างสงสัย “การออกไปข้างนอกนั้น มันเหมือนกับฆ่าตัวตาย พวกเราควรจะเข้าใจสถานะการข้างนอกให้มากกว่านี้ สำหรับพวกเราที่ไม่ได้ออกไปข้างนอกมานานมันควรจะเป็นแบบนั้นใช่ไหมหละ แต่ไม่เลย….ให้ฉันได้อธิบายให้นายฟังนะ ไม่กี่เดือนที่แล้ว ทีมค้นหาสามารถเก็บรวบรวมของมาได้มากมาย และพวกปีศาจตอนนั้นมันก็ยังไม่เก่งกาจอะไรมากมายนัก ไม่เหมือนในตอนนี้ ผลก็คือตอนนั้นทีมค้นหาเองก็มีชื่อเสียงพอๆ กับกองพันที่หนึ่งเลย!”
　　“แต่ในตอนนี้สถานะการณ์มันเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ! ด้วยการพัฒนาของพวกปีศาจ และการตื่นขึ้นของพลังในตัวมนุษย์ ตอนนี้เมืองก็ไม่ใช่แค่สวนสีดำที่เต็มไปด้วยพวกปีศาจอีกต่อไปแล้ว! พวกที่ไม่ยอมรับการควบคุมของกองกำลังทหาร ก็เริ่มประกาศเขตปกครองของตัวเองใกล้ๆ กลับตัวเมือง คนพวกนั้นยังอยากมีชีวิตรอดอยู่ไหมก็ไม่รู้ พวกเขาไม่มีแม้แต่ความได้เปรียบทางภูมิประเทศ และเทตโนโลยีด้วยซ้ำ แต่การหาทรัพพยากรของพวกเขาก็เริ่มจากตัวเมื่องนี้แหละ!”
　　“หมายความว่าในช่วงเดือนนี้ มันมีปัญหาหลายอย่างระหว่างฐานทัพแต่ละฐานทัพ ที่ประกาศเขตปกครองของตัวเอง และแย่งกันหาทรัพยากร! เป็นเพียงเพราะว่าคนเหล่านั้นคิดว่าตัวเองมีความคิดที่ดีกว่า พวกเขารู้ว่าฐานทัพทะเลน้ำเงินขนาดยักษ์นั้น ไม่ถูกกระตุ้นด้วยวิธีแบบนั้น สุดท้ายพวกเขาก็ไม่มีข้อได้เปรียบใด ๆ ในจำนวนผู้คนที่ต่อสู้เพื่อแย่งทรัพยากร ดังนั้นทีมสำรวจของเราสามารถเก็บรวบรวมทรัพยากรได้มากกว่า ตรงตามที่นายพูดตอนนี้มันไม่ต่างไปจากการหาเข็มในกองหญ้า เพื่อที่จะค้นหายาหายากให้พบ ต้องอาศัยโชคล้วนๆ ! ”
　　—————————–SC: บทที่ 311 หลงซง