ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 316 จินซาน

　　เห็นความคาดหวังในดวงตาของชายสวมแว่นเหมือนกับว่าเขาไม่กล้าที่จะพูดออกมา หลินเฉิงก็ส่ายหน้าและพูด “ผู้จัดการฟูกำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่? มีบ้านประมูลแห่งอื่นอยู่ในฐานทัพแห่งนี้อีกหรอ?”
　　ได้ยินคำถามของหลินเฉิงฟูจือเฉาก็เกาหัวและกล่าวขอโทษ
　　“ขออภัยครับ!ผมกำลังรีบอยู่ ไม่มีอะไรหรอกครับคุณหลิน ที่นี่ไม่มีบ้านประมูลแห่งที่สองหรอกครับ แต่ก็เหมือนที่พวกเรารู้ อะไรหลายอย่างก็ไม่สามารถขายผ่านบ้านประมูลได้ อย่างเช่นแขกที่ประมูลสินค้าขอคุณไปไง?”
　　ได้ยินแบบนั้นเขาก็เข้าใจความหมายทันที“งั้นเขาก็คือเฉินไฮจริงๆ สินะ?”
　　“คะ…คุณรู้ได้ไง!?” 　　เห็นหลินเฉิงเดาถูกเขาก็เริ่มพูดต่อฟูจือเฉามองมายังเขาอย่างตกตะลึง “คุณหลินพึ่งมาที่นี่เองไม่ใช่หรอ? ทะ..ทำไม…”
　　ก่อนที่เขาจะได้พูดต่อฉีฮองก็ดึงแขนเสื้อเขาไว้ มองไปยังชายแก่ที่นั่งเคี้ยวเมล็ดแตงโมงอยู่ตรงโซฟาคุยกับเซี่ยวหยู และเธอก็พูด “ผู้จัดการฟู คุณหลินพึ่งมาที่นี้ครั้งแรกก็จริง แต่เขาก็มีคนสำคัญคอยดูแลอยู่…”
　　มองตามที่ฉีฮองมองไปฟูจือเฉาก็เข้าใจสิ่งที่เธอตั้งใจจะสื่อ เขาจึงพูดขึ้น “แหม่ ไม่น่าเลยผม ทันทีที่ผมเข้ามาก็มัวแต่คุยกับคุณหลิน ลืมกัปตันฟางไปเสียสนิทเลย!”
　　“แย่แย่…” เห็นฟูจือเฉาของโทษที่เมินเขาไป เลาฟางก็ไม่ใส่ใจอะไรมากมาย กินเมล็ดแตงโมต่อไป “ฉันก็แค่นำเขาเข้ามา และแจกแจงสถานะการณ์ปัจจุบันของที่นี่ให้เขาฟังนิดหน่อย ที่เหลือฉันไม่ได้ยุ่งอะไรมาก”
　　“พูดยังงั้นก็ไม่ถูกครับ” novel-lucky
　　เห็นท่าทีถ่อมตัวของเลาฟางฟูจือเฉาก็มองในแง่บวก “ถ้าไม่ได้เป็นเพราะหัวหน้าทีมอย่างคุณ นำทางหลินเฉิงมายังบ้านประมูลของพวกเรา เราคงเสียดายโอกาศนี้แย่! ชื่อเสียงของทีมของกัปตันก็โด่งดังไม่ใช่น้อย! ผมจะรีบทำเรื่องบัตรสมาชิกอีกใบให้ด้วยอย่างเร็วที่สุดเลยครับ ผมหวังว่าท่านจะใช้ส่วนลดและไม่ทอดทิ้งพวกเราไป….”
　　ได้ยินแบบนั้นเลาฟางก็มีความสุขเขาส่ายหน้าและบอกกลับไป “แหม่คุณฟู ผมก็ไม่ได้โง่นะ เรื่องอะไรจะทิ้งบ้านประมูลแห่งนี้ไป ไหนจะเรื่องบัตรส่วนลดอีก? ถ้าทางบ้านประมูลทำให้ผมก็ยิ่งมาที่นี่บ่อยขึ้นอีก…”
　　“ดีเลยดีเลย! ผมหวังว่ากัปตันฟางจะให้การสนับสนุนพวกเราต่อไป…”
　　เห็นการขอบคุณกันอาจจะไม่จบลงง่ายๆหลินเฉิงก็ทนไม่ไหว กระแอ่มสองที เพื่อขัดจังหวะพวกเขา “ขอโทษที่แต่ยังไม่มีใครตอบคำถามของฉันเลยนะ เฉินไฮตามหาตัวนายอยู่หรอ?”
　　เห็นท่าทีทนไม่ไหวของหลินเฉิงฟูจือเฉาก็กลับมาคุยกับเขา เขาพยักหน้ารับ “คุณหลินเดาถูกแล้ว หัวหน้าเฉินกำลังจะมา…”
　　อยู่ๆเขาก็เห็นสีหน้าของหลินเฉิงเปลี่ยนไป เขาจึงรีบพูดต่อ “แต่ไม่มีอะไรต้องกังวลครับ ผมไม่เปิดเผยข้อมูลของคุณหลินให้กับใครทั้งนั้น มันเป็นการให้เกียตรและความรับผิดชอบของพวกเราต่อลูกค้าทุกท่าน ไม่ต้องห่วงครับ!”
　　เห็นหลินเฉิงเบาใจลงหลินเฉิงก็ตัดสินใจที่จะนำยาสำหรับการประมูลออกมา เพียงเพราะเขาสนใจในความลับของธนาคารการค้านี้ด้วย มิเช่นนั้นเขาต้องไปที่ตลาดการค้าด้านนอกและตั้งแผงขายยาอีก แต่เขาเกรงว่าปัญหาจะตามมาหาเขาอย่างไม่รู้จบ
　　ยังไงเขาก็เป็นคนไม่ชอบเจอกับปัญหาเขาถูกมันรายล้อมมาเยอะแล้วช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ มันไม่แย่มากแต่ก็น่ารำคราญ!
　　เมื่อรู้ว่าความลับของเขาจะถูกเก็บรักษาไว้เขาก็พยักหน้าอย่างพอใจ “งั้นก็ดีที่สุดแแล้วที่จะทำแบบนี้! ถ้าฉันจะไม่เจอกับปัญหาอะไร ฉันจะวางยาพวกนี้ไว้ให้ แต่ถ้าเจอหละก็ฉันจะเอากลับทันที…”
　　“โปรดไว้ใจเราได้เลยคุณหลินมันจะไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น!”
　　เห็นดวงตาที่เปล่งประกายและคำมั่นสัญญาของฟูจือเฉา
　　ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่มาของยาเหวยเก๋อหรือหลินเฉิงฟูจือเฉาก็เข้าใจความเก่งกาจของชายหนุ่มคนนี้ที่อายุยังไม่ถึง 30 ทันที ข้อมูลนั้นจะไม่ถูกกล่าวถึง สินค้าคงคลังของหลินเฉิง ไม่มีทางที่จะคำนวณได้ทั้งหมด นั้นเพียงพอสำหรับธุรกิจการค้าของพวกเขา ดังนั้นเขาจะไม่ยอมแพ้ต่อพระเจ้าแห่งความมั่งคั่งนี้คนนี้อย่างแน่นอน!
　　หลังจากที่คิดได้แบบนี้ฟูจือเฉาคิดว่าเขายังไม่สามารถขจัดความกังวลของหลินเฉิงให้หมดไปได้ เกียวกับสิ่งที่ไม่คาดคิดในอนาคต เขาพูดออกมาว่า “ให้ผมได้บอกกับคุณ ในส่วนของข้อมูลส่วนตัว นอกจากฉีฮองและเซี่ยวหยูที่เป็นข้อยกเว้นแล้ว ไม่ว่าผมจะถูกพวกหัวหน้าและคนใหญ่คนโตกดดันและทำร้ายขนาดไหน ผมก็จะไม่ยอมเปิดเพยข้อมูลของลูกค้าเป็นอันขาด! ผมสาบานตั้งแต่เซ็นสัญญากับพวกคุณแล้ว!”
　　ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็วางใจ“คำสัญญามันก็เรื่องหนึ่ง สัญญาลูกผู้ชายก็ไม่อาจจะสู้กับจิตใจของคนที่ชอบความเสี่ยงหรอกนะ…”
　　“คุณหลินพูดถูก!ไม่ว่าเราจะพูดขนาดไหน ทุกอย่างจะกระจ่างต่อเมื้อได้เห็นมันกับตาแล้วจริงๆ ! งั้น…”
　　หลินเฉิงไม่ได้สนใจเรื่องสัญญาอะไรฟูจือเฉาก็มองไปยังหลินเฉิงอยู่สองสามครั้ง เขารู้ว่าชายคนนี้ไม่ได้ยาเหวยเก๋อจากความเก่งกาจเพียงอย่างเดียว เขาต้องมีอะไรบางอย่างที่ต่างจากคนทั่วไปอย่างแน่นอน!
　　“นี้คือยาเหวนเก๋อสามกล่องนี้นเป็นยาแก้ไข้ และแก้ปวด เดี๋ยวฉันขอเอาขึ้นมาอีก 4 กล่องแป๊ปนึง ดูสิมียาอะไรบ้าง….”
　　เมื่อเขาเดาใจของฟูจือเฉาไม่ออกเขาใช้เวลาอยู่ภายนอกมานาน เขาวางกระเป๋าของเขาบนโตะและค่อยๆ หยิบยาต่างๆ ออกมาและอธิบายสรรพคุณที่ละอัน! “เมื่อการประมูลรอบต่อไปเริ่มต้นขึ้น ฉันจะกลับมาดูผลเมื่อมีเวลาว่าง แต้ถ้าไม่ว่างฉันก็จะเช็คจากสมุดบัญชีของฉันดู!”
　　ยาทั้งหมดแทบจะเต็มโต๊ะฟูจือเฉาตื่นเต้นอย่างมาก ยังไงก็ตามเขาก็รู้ว่านี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของการลองใจ เขาจึงห้ามปรามใจตัวเอง เขาทวนสรรพคุณของยาและพูดกับหลินเฉิงอย่างเต็มไปด้วยความหมาย “วันนี้ ฟูจือเฉาคนี้ได้เปิดหูเปิดตาอีกครั้ง ยาพวกนี้มีค่าไม่ถึง 1,000 ดอลล่าด้วยซ้ำก่อนวันสิ้นโลก แต่ตอนนี้มันมีค่าเท่ากับหุบเขาที่เต็มไปด้วยทองคำ!”
　　———————-SC: บทที่ 317 การเชิญชวนของสาวชุดแดง