ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 319 พายุหิมะแห่งกรงน้ำเข็ง

　　หลังจากที่หลินเหมิงลอบโจมตีหลินเฉิงก็เยาะเย้ยด้วยความดูถูก เมื่อเห็นหลิงเหมิงหายตัวไปอีกครั้ง เขาก็ปาดาบน้ำแข็งออกไปทางซ้าย กำหมัดไว้แน่น แหวนน้ำแข็งบนนิ้วของเขาก็เปร่งแสงสีน้ำเงินอ่อนออกมา ห่อหุ่มทั้งร่างของเขา เมื่อแสงออร่านั้นจางหายไป มีดน้ำแข็งเล่มเล็กจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังลอยค้างอยู่บนอากาศก่อนที่จะพุ่งตัวออกไปทุกทิศทาง!
　　ฟิ้ว!ฟิ้ว! ฟิ้ว!
　　“อ๊ะ!”
　　เมื่อปล่อยคมดาบนั้บร้อยออกไปเขาก็ได้ยินเสียงร้องแหลมๆ ออกมาจากด้านหลัง เลือดกระจายลงมาจากอากาศและร่างของหลิงเหมิงก็โพล่ออกมา!
　　“บ้าจริง!แกเป็นใครกันแน่!?” 　　มือของเธอกำลังกุมแขนที่ถูกคมมีดเฉือนสีหน้าของเธอตอนนี้ดูอับอายเล็กน้อย ผมที่สวยงามทอแสงตอนนี้กระเซิงพันกันยุ่ง ผิวหน้าที่สดใสก็ดูมืดมนลง นั้นคือร่างจริงของเธอ! เห็นหลิงเฉิงหยุดการโจมตีไป
　　“มันไม่สำคัญหรอกว่าฉันคือใครแกเป็นใครต่างหาก? แล้วมาหาฉันทำไม!?”
　　เห็นหลินเฉิงพูดจาอย่างเยือกเย็นไม่ตอบคำถามของเธอ แต่กลับถามคำถามเธอกลับมาตรงๆ และเมื่อเขาไม่ตอบคำถามของเธอ เธอก็พ่นลมออกมา ”ไม่มีคำตอบให้หรอก! ถ้าอยากรู้ว่าฉันมาทำไม ก็จัดการฉันให้ได้ก่อน!”
　　หลังจากนั้นหลิงเหมิงก็ส่ายหน้าและสบัดข้อมือ กรงเล็บของเธอก็งอกขึ้นมา ร่างของเธอพุ่งเข้ามา จ้องจะตะปบหลินเฉิงด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อ!
　　“แกร็ง!!”
　　เสียงคมดาบทั้งสองปะทะกันกรงเล็บของเธอ และดาบน้ำแข็งของเขา สะเก็ดไฟกระจายออกมาทันที! 　　เมื่อเธอง้างกงเล็บขึ้นหลินเฉิงก็เปิดฉากโจมตีอีกครั้งเพียงชั่วพริบตาที่เขาหันไปมองเป้าหมาย ร่างของหญิงสาวก็กลับหายไปอีกครั้งโดยที่เขาไม่รู้ตัว แถมตอนนี้เขาคลาดจังหวังของเธอไปแล้วด้วย!
　　“แย่หละ!เธอมาจากไหนกันแน่? ทำไมถึงรอดจากการตามรอยของฉันไปได้?”
　　เมื่อเขาพลาดท่าหาร่างของหญิงสาวคนนั้นไม่เจอเขาก็ได้แต่ก่นด่าตัวเอง เขายกมีซ้ายขึ้นและดีดนิ้ว กำแพงน้ำแข็งก็ออกมาห่อหุ้มร่างของเขา กำแพงที่เคยมีไว้กักทางหนีของเธอตอนนี้กลับมาเป็นเกราะให้กับเขาแทน!
　　ฟิ้วฟิว!
　　เมื่อเขาสามารถป้องกันการจู่โจมจากทั่วทิศทางได้แล้วทางออกเดียวตอนนี้คือบนหัวของเขา หลิงเฉิงเพ่งสติไปกับการฟังเสียง ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ที่เบามากๆ กำลังพุ่งผ่านอากาศมา เขาก็ยิ้ม
　　ก่อนที่จะยกดาบขึ้นมาและแกว้งไปบนหัวตัวเองสุดแรงพายุน้ำแข็งก็เริ่มก่อนตัวขึ้นด้วยขนาดเล็กๆ เพียงชั่วพริบตาเดียวมันก็ขยายวงกว้างขึ้น!
　　“คลื่นนนนนนนน!”
　　เมื่อพายุก่อตัวขึ้นกำลังแสดงพลังอยู่ในกรงน้ำแข็งที่เขาสร้างขึ้น มันกระจายตัวไปทุกบริเวณยกเว้นตรงที่หลินเฉิงยืนอยู่!
　　กว่าสิบนาทีด้วยเสียงผิวปากอย่างสบายใจของหลินเฉิงฟายุหมุ่นที่กำลังอาละวาทก็หยุดลงและหายไปในอากาศอย่างรวดเร็ว หิมะเกาะไปทุกที่ในกรงน้ำแข็ง ไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีพายุในนี้ได้!
　　“ออกมาได้แล้วฉันรู้ว่าเธอยังไม่ตาย!”
　　หลินเฉิงหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบหลังจากซูดควันเข้าไปของก็มองไปยังหิมะรอบๆ ตัวเขา โดยเน้นไปยังมุมห้องที่มีหิมะเกาะหนาแน่น
　　เขาก็ได้ยินเสียงแกร็ก! เป็นเสียงของน้ำแข็งที่กำลังร้าว ไม่นานนักก็มีมือโพล่ออกมาจากกองน้ำแข็ง หลังจากที่เขาเคาะกำแพงไปทั่วก็เห็นหลิงเหมิงค่อยๆ คลานออกมาด้วยร่างกายที่หนาวสั่น!
　　“โฮ่!ไปอยู่ไหนมาเนี้ย น้องสาว! ออกมาเองได้ด้วย?”
　　เห็นหลิงเหมิงคลานออกมาแบบดูไม่ได้เลยหลินเฉิงก็หยอดมุขตลกไป
　　เห็นคำถามไร้สาระของหลินเฉิงเธอก็ไม่สนใจที่จะตอบมัน เธอรู้สึกขายหน้ามากที่ต้องขุดหลุมน้ำแข็งเหนีออกมา ด้วยใบหน้าที่มืดมนมองขึ้นไปบนหัวที่ให้ผู้คนสิ้นหวังในกำแพงน้ำแข็งไม่สามารถช่วยอะไรได้นอกจากถอนหายใจ
　　เธอก็รู้ว่าการที่จะหนีไปได้นั้นเป็นไปได้ยากหลิงเหมิงไมต้องการที่จะหนีอีกต่อไปแล้ว เธอกระโดดขึ้นมาสูงกว่า 10 ดมตร และพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันรู้แล้วว่านายแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขนาดนี้..”
　　“ขอบคุณ!งั้นตอนนี้บอกความจริงได้แล้วยัง?” 　　ได้ยินแบบนั้นเธอก็พูดดูถูกไปอีกหน่อยนึง “แม้พลังของนายจะแข็งแกร่งกว่าขีดสุดของฉัน แต่อย่าได้ใจมากไปหน่อยเลย! ก่อนที่จะบอกความจริงกับนาย ฉันบอกไว้ก่อนเลยว่าท้ายที่สุด ไม่นายตาย ก็ฉันตาย! อย่าลืมไปซะหละว่าฉันจะบอกข้อมูลกับนายไม่ได้ถ้าฉันตาย!”
　　แม้ว่าร่างกายเกือบจะถูกแช่แข็งเธอก็แกว่งแขนอีกครั้ง ขณะที่เธอกัดเขี้ยวสีเงินของเธอไว้แน่นร่างของเธอก็หายไป!
　　แกร็ง!
　　เหมือนฉากต่อสู้ก่อนหน้านี้ถูกฉายซ้ำดาบของหลินเฉิงและกรงเล็บของหลิงเหมิงปะทะฟกันอีกครั้ง รอบนี้เขาถีบตัวขึ้นมาจากพื้นดิน และเตะร่างของเธอขึ้นไปกลางอากาศ!
　　ผั่วะ!
　　“เห้อ….”
　　ด้วยแรงประทะอันรุนแรงร่างของหลิงเหมิงปะทะกับหน้าแข็งของหลินเฉิงอย่างจัง เธอนั่งกุมท้องของตัวเองที่โดนเตะ น้ำใสๆ ที่เหมือนกับน้ำย่อยกระอักออกมาจากปากของเธอ ในขณะที่เธออ้าปากกว้างออกมาแบบหุบไม่ได้ เธอนั่งทนกับความรู้สึกที่ไม่คาดคิดอยู่สักพัก
　　“เหมือนเธอจะยังไม่เข้าใจสถานะการณ์ในตอนนี้ดีนักนะ….”
　　หลังจากที่เตะอีกฝ่ายไปเหมือนจะผ่าเธอเป็นสองท่อนหลินเฉิงก็นั่งยองมองหน้าเธอ เขาเอามือรองน้ำที่ไหลจากปากของเธอ และพูดอย่างเยาะเย้ย “เธอคิดว่าเธอยังมีชีวิตรอดอยู่ได้เพราะความแข็งแกร่งหรอ? เปล่าเลย! ถ้าเธอไม่มีข้อมูลที่ฉันอยากได้ป่านนี้เธอคงตายไปแล้ว!”
　　พูดจบเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากไกลๆเขาจึงดีดนิ้วพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น กรงน้ำแข็งก็ค่อยๆ แตกตัวและละลายลงอย่างรวดเร็ว เพยให้เห็นสิ่งที่อยู่รอบๆ ตัวเขา อย่างไรก็ตามแม้จะต่อสู้กันไปแล้ว แต่บริเวณรอบๆ กลับอยู่ในสภาพดีเหมือนไม่มีการต่อสู้อะไรกันมาก่อน และร่างของหลินเฉิงและหลิงเหมิงก็หายไปเช่นเดียวกัน!
　　…
　　เขากลัวว่าจะถูกคนอื่นเห็นหลินเฉิงจึงปลดกรงน้ำแข็งออกทันที เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า และในเวลาเดียวกันเขาแบกร่างหลิงเหมิงที่เหมือนจะสิ้นฤทธิ์ไปแล้ว ย้ายตำแหน่งไปยังลำธารที่ซ่อนอยู่ในป่า รอบนี้คงไม่มีใครเผลอมาเห็นพวกเขาแล้วแน่นอน เขาหยุดและโยนร่างบางที่แขนขากำลังแข็งลงไปในน้ำ
　　————————SC: บทที่ 320 อสูร รัตติกาล!?