ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 327 ไล่ล่า

　　แม้ว่าเขาจะทิ้งสนามรบจากการต่อสู้อันหนักหน่วงไว้ข้างหลังโชคดีที่พลังของชายชุดม่วงเป็นลาวามันจึงกลบหลักฐานของเขาทั้งหมด ถ้ามีใครตามไปถึงสนาบรบนั้นก็แกะลอยตามเขามาไม่ได้อยู่ดี
　　ตามลมหายใจของหลิงเหมิงมาหลินเฉิงก็เร็งความเร็วอยู่ในป่าดงดิบมืดๆ เขาพยายามหลบสายตาจากผู้คนที่กำลังเดินกันอย่างขวักไขว่ หลังจากการหากว่า 5 นาที กำแพงสูงกว่า 10 เมตรก็ตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้าของเขา เขาจึงหยุด
　　มองไปยังกำแพงคอนกรีดสูงหลินเฉิงก็รุ้สึกคุ้นเคยกับมัน ในที่สุดเขาก็นึกออกมันคิอกำแพงของฐานทัพแห่งนี้นั้นเอง1?
　　จิดใจของเขาก็จมดิ่งลงลมหายใจของหลิงเหมิงก็หายไปแล้ว ล่าสุดที่เขาตามลอยได้ มันบอกกับเขาว่าพวกเธอหนีออกไปนอกฐานทัพแล้ว!
　　“บ้าจริง!”
　　เหมือนรู้ว่าพวกเธอหนีออกไปแล้วจริงๆหลินเฉิงก็ได้แต่ด่าตัวเอง มันยากที่จะค้นหาต่อไปมาก ข้างนอกกับข้างในนั้นต่างกันมาก แม้ฐานทัพทะเลน้ำเงินจะกินอาณาเขตเป็นวงกว้าง ถ้าตามหาในเขตอยู่อาศัยก็จะเจออย่างแน่นอนแม้ว่าจะใช้เวลาอยู่บ้าง แต่ถ้าพวกเขาหลุดออกไปข้างนอก มันก็ไม่ต่างกับการงมเข็มในมหาสมุทรเลยก็ว่าได้
　　เมื่อคิดได้แบบนั้นเขาก็เลิกที่จะอู้เขาถีบตัวขึ้นไปสูงกว่า 10 เมตร ลอยอยู่กลางอากาศ!
　　“ตุ๊บ”
　　เมื่อขึ้นมาถึงข้างบนของกำแพงเขาก็หยิบดาบออกมาทันที และตัดโซ่ที่ล็อกประตูอยู่ออกไป เขาเอามือแตะเสาหินที่ต้องอยู่บนกำแพง หลินเฉิงผูกปมไว้กับเสาแล้วโรยตัวลงมาจากข้างบนกำแพง หลินเฉิงปล่อยสัมผัสทั้งหมดไปรอบทิศ เพื่อเช็คหาทีมตรวจตรารอบๆ แล้วเขาก็พบทหารสี่คนที่นอนอยู่กับพื้น พวกเขายังไม่ตาย แต่มีน้ำลายฟูมปาก นั้นยืนยันว่าพวกเขาถูกโจมตีอย่างสาหัส
　　“ไม่น่าเลย…”
　　มองไปยังทหารหนุ่มที่นอนอยุ่บนพื้นอายุน่าจะยังไม่ถึง 20 ด้วยซ้ำ หลินเฉิงไว้อาลัยอยู่เงียบๆ ในเมื่อทหารตรวจตานอนกองกันอยุ่ตรงนี้ หมายความว่าหลิงเหมิงเองก็ผ่านมาทางนี้อย่างแน่นอน ถ้าเขาไล่ตามไปหละก็จะไล้พวกเธอทันอย่างแน่นอนถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด!
　　“ก็อง!”
　　หลังจากที่กระโดดข้ามรั้วออกมาหลินเฉิงก็ตามหาลมหายใจของหลิงเหมิงอีกครั้ง เขาก็พบว่ามันพึ่งผ่านมาไม่กี่นาทีเอง เมื่อตามลอยไปเรื่อยๆ เขาก็พบลมหายใจอ่อนๆ อีกครั้ง รอบนี้มันเบาบางมากๆ ดูจากระยะทางแล้ว พวกธอไม่หยุดเดินเลยหลังจากที่ปีนกำแพงออกมาได้!
　　คิดได้แบบนั้นหลินเฉิงก็ไม่มีเวลามามีความสุขกับอิสระในช่วงเวลาสั่นๆเขารีบเร่งฝีเท้าออกไปอีกครั้ง!
　　ความอันตรายของลมในยามคำคืนนั้นมีมากกว่าตอนเช้ามากนักหลังจากที่เดินผ่านป่าในหุบเขาฉีซานกว่า 10 นาที หลินเฉิงก็เจอสัตว์กลายพันธุ์หลายรูปแบบ แม้พวกมันจะทำอันตรายกับเขาถึงชีวิตไม่ได้ แต่ก็ทำให้เขาช้าลงได้
　　“ขนาดฉันยังต้องกังวลกับไอพวกบ้านี้หลิงเหมิงกับชายอีก 5 คนหนีออกไปได้ยังไงนะ?” หลังจากที่เขาปักดาบปริชีพเสือกลายพันธุ์ไปแล้ว ก็อดที่จะบ่นออกมาไม่ได้ เขาไม่รู้จริงๆ ว่าความอันตรายในป่าแห่งนี้มีมากขนาดไหน เขาต้องคอยระวังซ้ายขวาตลอดเวลา
　　หลังจากที่เขาไล่ตามกว่า2 นาที เขาก็ได้กลิ่นแปลกๆ หลังจากที่เขาดมดูแล้ว เขาก็ขมวดคิ้วแล้วเดินตามกลิ่นไป
　　“ชายชุดดำ?”
　　เห็นศพสองศพนอนอยู่ดูจากชุดแล้วเป็นคนพวกนั้นจริงๆ ด้วย สีหน้าของเขาก็ดีขึ้นมาก หลังจากที่เขารีบตรวจเช็คดู สองคนนี้น่าจะตายจาการที่โดนหมีกลายพันธุ์โจมตี เลือดและแผลจากกรงเล็บมีให้เห็นอย่างชัดเจนแผลเหวอะหวะนั้นดูน่าขนลุกมาก!
　　เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายก็โดนโจมตีเหมือนกันความกังวลของหลินเฉิงก็เบาลงมาก แต่อยุ่ๆ ความกังวลก็กลับขึ้นมาในใจของเขาอีกครั้ง จริงแล้วมันคือภาพลวงตาที่เอาไว้หลอกล่อสัตว์กลายพันธ์ให้พ้นทาง ร่างทั้งสองนั้นพล่ามัวก่อนที่จะหายไป
　　เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่รู้ตัวเขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างกำลังจ้องมองเขาอยู่ ใกล้ๆ !
　　“ไม่ต้องไล่ลากันแล้วเจ้าหญิงกลับหลุมหลบภัยไปแล้ว นายจะไม่เจอกับเธออีกเป็นครั้งที่สอง!”
　　หลินเฉิงเตรียมพร้อมที่จะสู่เขาหันไปหาต้นเสียงที่อยู่ในพุ่มไม้ ! “จะเป็นแบบนั้นหรอ?”
　　เขาพูดอย่างดูถูก“ฉันยังอยากรู้จริงๆ ว่าหลุมหลบภัยนั้นจะหายากเหมือนที่นายพูดเอาไว้ไหม!”
　　“เป็นหรือตายค่อยว่ากัน!”
　　เห็นหลินเฉิงไม่ยอมแพ้ชายที่ซ่อนอยู่ในพุ่มไม้ ก็เดินอออกมาพร้อมกับดื่มเครื่องดื่มเย็นๆ จากนั้นเขาก็ผิวปาก ชายชุดดำอีกกองนึงก็เดินออกมาจากทั่วทิศทาง ล้อมหลินเฉิงเอาไว้!
　　“นายจัดการกับมังกรสีม่วงไปแล้วแต่ก็ไม่ได้หมายความว่านายจะต่อกรกับเผ่าของเราได้! แม้องค์หญิงจะบอกกับเราว่านายจัดการได้ยากมาก แต่พี่น้องของเราก็ยังอยากจะเห็นว่านายจะสู้กับเผ่าของเราได้อีกนานแค่ไหน!”
　　หลังจากที่แน่ใจแล้วชายชุดดำที่เหมือนจะเป็นผู้นำก็พูดอีกครั้ง และส่งสัญญาณ ชายชุดดำทั้งหมดก็บุกเขาใส่หลินเฉิงทันที!
　　“จะสู้หรอ?”
　　หลินเฉิงทวนคำตอบด้วยน้ำเสียงแปลกๆพวกเขาโจมตีเข้ามาอย่างไม่คิดชีวิต เขาก็ชักดาบออกมาจัดการกับพวกเขาทุกคนทันที!
　　เมื่อดาบแกว่งใส่ชายชุดดำที่บุกเขามาเร็วที่สุดชายคนนั้นไม่หลบแต่กลับกอดเขาไว้แน่น ทั้งๆ ที่โดนดาบแทงอยู่!
　　เมื่อดาบจะฝังเขาไปทะลุร่างปากของชายคนั้นก็พูดคำๆ นึงออกมา ก่อนที่จะตะโกนอย่างสุดเสียง “เอาเลยเล่นมันเลย!”
　　“ตู้ม!”
　　“ตู้ม!”
　　“ตู้ม!”
　　….
　　ด้วยแผนขอองพวกเขาหลินเฉิงรู้สึกถึงเสียงคำรามที่กำลังดังก้อง และเขาก็รู้สึกถึงการบีบแน่แปลกๆ ตอนนี้เขาไม่สามารถง้างดาบต่อไปได้แม้แต่มิลิเมตรเดียว!
　　————————SC: บทที่ 328 ระเบิดน้ำแข็ง