ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 330 การพบกันอีกครั้งกับ ฉีเซี่ยวฮัน

　　“แกจะตายตั้งแต่ยังไม่ได้พูดอะไรไม่ได้นะ!”
　　เมื่อทุกอย่างกำลังจะเข้าที่กลับพังทลายโดยไม่รู้ตัว แม้หลินเฉิงจะวิตกกังวล เขาทำอะไรไม่ได้แล้วในสถานะการณ์นี้ เขาได้แต่มองชายชุดดำพ่นฟองออกมาเรื่อยๆ ตอนนี้เขาไม่ได้ยินลมหายใจใดๆ แล้ว
　　หลินเฉิงได้แต่ถอนหายใจยาวเหยียดชายคนนั้นตัดสินใจฆ่าตัวตายแทนที่จะบอกเรื่องที่ซ่อนกับเขา ตามที่เขาสันนิษฐานไว้ ตำแหน่งของหลิงเหมิงนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ ตอนนี้เธอก็กลับไปยังเขตปลอดภัยของเธอแล้ว การที่จะไปตามหาเธอก็ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้แล้ว
　　เมื่อไม่เห็นแสงแห่งความหวังหลินเฉิงก็ได้แต่ส่ายหน้า เขาก้าวขากลับไปยังฐานทัพของตนอย่างรวดเร็ว!
　　…
　　หลังจากหลบการตรวจจับของยามได้เขาก็ได้ยินข่าวใหม่ทันที เมื่องเขากลับมาถึงตัวฐานทัพ ตอนนี้ก็ สามทุ่มแล้ว เลยเวลาที่ตกลงกับเลาฟางไปชั่วโมงกว่าแล้ว
　　รอบนี้จากร่องรอยการไล่ล่าของหลินเฉิงกับหลิงเหมิง รวมถึงการต่อสู้ของเขากับมังกรม่วง ทีมสำรวจและทหารชุดต่างๆ ก็ตามหาร่อยรอยกันอย่างเข้มงวด พวกเขาตามหาในป่าลึกด้วยไฟฉายกำลังสูง หลังจากที่เขาต่อสู้กับชายชุดม่วง พื้นที่ตรงนั้นก็เต็มไปด้วยป้ายหวงห้ามเขียนไว้ว่า “ไม่อนุญาติให้บุคคลภายนอกผ่าน”
　　หลังจากที่จะเดินผ่านเขตที่ควรเป็นป่าแล้วเขาหยุดฟังสิ่งที่ผู้คนแถวนั้นพูดคุยกันสักพักก่อนที่จะเดินออกไป ฐานทัพทะเลน้ำเงินตอนนี้เข้าสู่โหมดระวังภัยระดับ 1 แล้ว ระดับ 1 คือระดับสุดท้ายของการระวังภัย! 　　“ซือหลงตายหลิงเหมิงหนีไปได้ ตอนนี้การระวังภัยยังถึง ระดับ1 อีก…”
　　หลังจากที่นำสถานะการณ์ทุกอย่างมาเรียงกันแล้วเขาก็พยักหน้าเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เขาก็กลัวว่าการต่อสู้ของเขากับมังกรม่วงมันจะไปกระตุ้นความกระหายและอยากรู้อยากเห็นของพวกผู้อาวุโสที่เป็นผู้นำของฐานทัพเข้า แม้จะไม่แน่ชัดว่าความสัมพันระหว่างฐานทัพแห่งนี้กับเผ่าปีศาจรัตติการจะมีอยู่หรือไม่ เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดอะไร เขาวางแผนที่จะหนีออกไปจากที่นี้ทันทีที่เขาจัดการปัญหาของเขาเสร็จ!
　　ทันทีที่เกิดสงครามเขย่าโลกของทั้งสองเผ่าฐานทัพแห่งนี้ก็จะไม่ใช่ที่ปลอดภัยอีกต่อไป พวกเขาคงวิ่งเข้าไปในสนามรบด้วยความตื่นเต้น อย่างไรก็ตามตอนนี้เข้าก็ไม่อยากเสียเวลาแล้ว เขาเดินทางไปยังเขตที่อยู่ศัยหมายเลข 1 ทันที สวนทางกับการเดินของผู้คน
　　หลิงเหมิงหนีไปแล้วหลินเฉิงก็ไม่ได้คำตอบที่เขาต้องการ เขารู้สึกหงุดหงิดมาก ที่สถานะการณ์ต่างๆ ไม่อยู่ในการควบคุม ตอนที่หลิงเหมิงติดต่อกับเจ้าพนักงานระดับสูง คนๆ นั้นก็คงหลงมนต์เสน่ห์ทันที ตอนนี้พวกเขาคงจะเป็นปกติแล้วหลังจากหลิงเหมิงหนีไปกลับไปยังเขตปลอดภัยของเธอ!
　　เป้าหมายของหลินเฉิงตอนนี้เรียบง่ายมากๆเขาต้องไขปริศนาของฉางเหวินฉวนและปกป้องความปลอดภัยของครอบครัว เขาต้องทำตัวให้ไม่เด่นเข้าไว้
　　แต่เขาก็ไม่คาดคิดยิ่งรู้ถึงเบื่องลึกของฐานทัพมากเท่าไหร่ ปริศนาก็พุดออกมามากขึ้นเท่านั้น ตอนนี้แม้แต่พวกปีศาจยังปะปนออยู่กับคนเลย ทุกอย่างทำให้เขาออกไกลจากปัญหาที่ต้องการเข้าไปแก้มากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เขาคิดว่าฐานทัพแห่งนี้แปลกประหลาดอย่างสิ้นเฉิงแล้ว
　　“โฮ่นี้มันดาวดวงใหม่ของกองพันที่หนึ่งไม่ใช่หรอพ่อรูปหล่อหลิน! นายมีเวลามาเล่นสนุกกันหน่อยไหม?” 　　ขณะที่เดินอยู่บนถนนและคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย หลินเฉิงก็ได้ยินเสียงพูดติดตลกของผู้หญิงคนหนึ่ง ฟังดูคุ้นเคยมากๆ เขาหันไปมองแล้วพบกับฉีเซี่ยวฮัน คนที่จัดการเรื่องในศูนย์ทดสอบให้กับเขาเมื่อไม่นานมานี้
　　หลินเฉิงส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้“แม่หนูน้อยฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ฉันเคยปฏิเสธเธอไปครั้งนึง ครั้งนี้ฉันก็จะขอปฏิเสธอีก ฉันก็รู้สึกเหมือนโดนเสียดสีืทุกครั้งที่เจอหน้าเธอ…”
　　“เฮอะ!”
　　ฉีเซี่ยวฮันพ่นลมออกมาและพูดด้วยความหงุดหงิด“ไม่มีใครกล้าปฏิเสธคำชวนของฉัน มีแต่นายนี่แหละ! นายลืมไปแล้วหรอ!?”
　　“เธอก็ไม่ได้เป็นเด็กแล้วนะฉันปฏิเสธเธอไปแล้ว เธอจะทำอะไรได้ฮะ? จะเอาเนื้อของฉันไปฝากคุณปู่รึไง?”
　　เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เธอพูดเขาก็พูดกลับไปอย่างหยาบคาย　　“นายนี้มัน….!”
　　เห็นหลินเฉิงกล้าหัวเราะใส่เธอคิ้วของเธอก็ยกขึ้นด้วยความโกรธ!
　　เห็นสาวตัวเล็กจะระเบิดความโกรธออกมาแล้ว หลินเฉิงก็โบกมือและพูด
　　“โอเคใจเย็นก่อนนะนี้ก็มืดแล้ว ฉันเองก็มีอะไรที่ต้องไปทำ!” พูดจบเขาก็ยักไหล่และทำท่าจะเดินจากไป
　　“ฉะ…ฉันยังไม่อนุญาติให้นายไป!”
　　เห็นหลินเฉิงเดินจากไปตอนแรกเธอกำลังจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็นลงแล้วแต่ตอนนี้กลับมาเป็นน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธเหมือนเดิม เธอดึงข้อมือของหลินเฉิงเอาไว้!
　　“ไอเด็กไม่ดีหนิ!ใครสอนให้เธอกล้ามาโดนตัวฉัน!?”
　　เมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกดึงเอาไว้หลินเฉิงก็ขมวดคิ้วและสบัดมือของฉีเซี่ยวฮันออก และหันไปพูดอย่างดุดัน! 　　หลังจากที่หลินเฉิงมองกลับมามองอย่างเยือกเย็นฉีเซี่ยวฮันก็รู้สึกเย็นไปทั้งร่าง เธอรวบรวมความกล้าและถามออกไป
　　“นะ…นายทำอย่างงั้นได้ไง!”
　　หลังจากที่ถูกความเย็นปกคลุมฉีเซี่ยวฮันก็พูดอย่างไม่พอใจ “ฉันแค่หยอกนายเล่น ที่ทำตัวไร้ความอดทน ถึงขั้นมองแบบนั้นกลับมา….”
　　“ทำไมถึงพูดจาไร้สาระแบบนี้?ฉันบอกว่าฉันมีอย่างอื่นที่ต้องไปทำ ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ขึ้นรอบๆ เธอก็ไม่กล้าออกไปดูเองรึยังไง? อยากให้ฉันทำอะไรฮะ?”
　　เห็นสีหน้าดูเศร้าสร้อยของหญิงสาวหลินเฉิงรู้ท่าทีของเซี่ยวฮันดี เขาไม่สับสนในสิ่งที่เกิดขึ้น และพูดอย่างมุทะลุ
　　“ไม่ไม่ ไม่…”
　　ได้ยินแบบนั้นฉีเซี่ยวฮันก็ชี้นิ้วชี้ขึ้นและส่ายไปมา“ฉันก็จะออกไปดูความคึกคักข้างนอกนั้น แต่พอมาเจอนายฉันก็เปลี่ยนแแผนแล้ว”
　　“เธอหมายความว่าอะไร?”
　　ได้ยินคำตอบนั้นเขาก็ได้แต่ขมวดคิ้วแน่น
　　“หมายความว่าอะไรหรอ?”
　　เห็นท่าทีไม่อยากรอของหลินเฉิงฉีเซี่ยวฮันก็ยิ้ม “ง่ายนิดเดียว ฉันยังอยากจะให้นายเข้าร่วมทีมอย่างไงหละ”
　　“เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!”
　　ได้ยินคำตอบนั้นหลินเฉิงก็หมดคำพูดเขาด่าเธอทิ้งไว้แล้วเดินจากไป เขาไม่อยากเสียเวลาคุยด้วย
　　“ฮึ่ม!คิดดูดีๆ นะ ฉันกล้ามาขอเป็นครั้งที่สองแบบนี้ อย่าคิดว่าฉันไม่ได้เตรียมตัวมาหละ?”
　　หลินเฉิงก็ยังคงโบกมือ“ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรนะ แต่ฉันไม่สนใจ ฉันแนะนำให้เธอไปตายซะ! อย่ามายุ่งกับฉันอีก”
　　“โอ้โฮ่!ฉันไม่คิดอย่างงั้นหนะสิ!” 　　เห็นหลินเฉิงยังกล้าลองดีกับเธอใบหน้าของเธอก็เป็นสีแดง “ฉันรู้นะว่านายอยู่กับป้าของนาย!”
　　————————–SC: บทที่ 331 สถานเริงรมย์