ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 343 พวกแกทุกคนต้องตาย

　　“เมื่อนักเรียนเริ่มมามุงดูมากขึ้นเรื่อยๆผู้คนที่คุ้นเคยกับเขาก็ไม่ยอมเข้าไปหลบฝน ในที่สุดทุกอย่างก็ตกอยู่ในความช็อค! ฉันยังจำมันได้ติดตาอยู่เลย ฉากนั้นมันดังมากแม้แต่ผู้นำนักศึกษายังตกใจเลย รุ่นพี่มีอำนาจแต่กลับมาโพล่ในที่แบบนี้ทั้งๆ ไม่มีโอกาสเป็นไปได้ด้วยซ้ำ เขายังยืนอยู่นิ่งๆ และไม่ยอมจากลานกว้างนี้ไป…”
　　“ในตอนจบผู้นำหลายๆ คน ก็รวมตัวกันเข้าไปหาเขาใกล้ๆ โดยที่ไม่มีใครคาดคิด รุ่นพี่คนนั้นก็พูดขึ้นมา!”
　　“เขาพูดว่าอะไร?”
　　หลินเฉิงที่กำลังใจจดใจจ่อมาก็ถามออกไปอย่างทนไม่ไหว
　　แต่หลินเหยาเหว่ยก็เหมือนจะเสียสติไปหลินเฉิงพยายามดึงสติของเธอกลับมา แล้วเธอก็พูดว่า “พวกแกทุกคนต้องตาย!….”
　　“แล้วพวกเราจะตายได้ไง?”
　　สิ่งที่ได้ยินทำให้หลินเฉิงช็อคไปด้วย“เธอหมายความว่าอย่างไง!?”
　　“มะ….ไม่!ฉันหมายถึงรุ่นพี่ เขาพูดว่า ‘พวกแกทุกคนต้องตาย!’ ”
　　หลินเฉิงนั่งนิ่งไปแล้วหลินเหยาเหว่ยก็รีบอธิบายให้
　　“โฮ่โฮ่….”
　　หลังจากที่เธออธิบายเรื่องลี้ลับนี้ออกไปหลินเฉิงก็รู้สึกว่ามันเหมือนกับคนแก่เล่าเรื่องสยองยังไงยังงั้น ทั้งสีหน้าของเธอในตอนนี้ ตอนนี้หน้าของเธอก็แดงเธอกำลังโทษตัวเองที่พูดอะไรแบบนี้ออกไป หลังจากที่เธอกระแอ่มไล่ความอายออกไปนั้น หลินเฉิงก็ถามต่อในทันที
　　“แล้วเขาพูดอะไรอีกไหม?”
　　หลินเหยาเหว่ยส่ายหน้า“หลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้แล้วว่าเขาพูดอะไรอีกบ้าง ตอนนี้มีคนมากมาย แล้วฉันก็ไม่ได้เข้าไปใกล้ๆ เขาด้วย ฉันเลยไม่ได้ยินอะไร หลังจากนั้นก็มีรถตำรวจมารับตัวเด็กคนนั้นไป ก่อนหน้าที่ตำรวจจะไปเขาก็ถามว่าเด็กคนนี้พูดอะไรไปบ้าง แล้วเมื่อมีคนตอบคนพวกนั้นก็โดนรับตัวไปด้วยไม่ว่าจะเป็นอาจารย์หรือนักเรียน…”
　　“แล้ว…”
　　หลังจากที่ฟังเรื่องของสาวชุดดำหลินเฉิงก็ได้รับรู้เรื่องราวสำคัญอีกเรื่อง เขาจึงนั่งพิงไปบนโซฟา และจุดบุหรี่ก่อนพี่จะซูดและพ่นควันออกมา
　　แม้ว่าที่เธอพูดมาจะไม่ละเอียดมากแต่เธอก็เล่าส่วนสำคัญได้ดี สิ่งที่สำคัญคือสิ่งที่ชายคนนั้นพูด!
　　“พวกแกทุกคนต้องตาย”เหมือนจะเป็นคำสาปแช่งในตอนแรก แต่เมื่อวันสิ้นโลกมาถึงมันก็เหมือนคำพูดธรรมดาๆ สิ่งที่รุ่นพี่คนนั้นพูดคงไม่มีอะไรให้ติดใจ แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด มันเหมือนกับคำเตือนด้วยซ้ำไป! 　　แม้ว่าหลินเฉิงจะไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดว่าทำไมเธอถึงพูดเรื่องทั้งหมดให้กับเข้าฟัง แต่การที่เธอพูดถึงข่าวไปทั่ว ก็ไม่ต่างอะไรกับเขาสักเท่าไหร่
　　ผู้คนล้มตายไปมากมายผู้คนที่ตายไปแล้วและตายอีกรอบก็มีเยอะแยะ โรงเรียน/มหาลัยมีพื้นที่เป็นบริเวณกว้าง หลินเฉิงเชื่อว่ามีคนไม่ถึง 100 ที่ติดเชื้อ เมื่อเทียบกับโรงเรียนนับ 1000 แล้ว ตัวเลขผู้เสียชีวิตตอนนี้ก็ไม่ใช่อะไรที่หน้าแปลกใจเลย!
　　คำถามคือทำไมรุ่นพี่คนนั้นถึงรู้เรื่องก่อนเกือบครึ่งเดือน?
　　หลังจากที่คิดอยู่นานเขาก็ได้คำตอบที่น่าจะสมเหตุสมผลที่สุด!
　　ถ้าการเข้าสู่บทสุดท้ายของโลกไม่ใช้สิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นงั้นความหมายของสิ่งที่ชายคนนั้นพูดไม่ใช้การพยากรวันสิ้นโลกที่ใกล้เข้ามาถึง แต่เป็นการบอกให้ทุกคนรู้ถึงภัยอันตรายที่ซ่อนอยู่และกำลังจะเกิดขึ้น ซึ่งเกินการควบคุมของมนุษย์! 　　เมื่อทุกอย่างเกินการควบคุมมันก็จะลายเป็นหายะระดับมวลมนุษย์ชาติเลยก็ว่าได้!
　　งั้นรุ่นพี่คนนั้นก็ถูกสถาบันวิจัยรับตัวไปทำงานและฝึกงานแต่สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาหนีออกมาและเลือกที่จะเตือนทุกคน เขาเจอกับอุบัติเหตุที่ชวนขนหัวลุก อาจจะเป็นเพราะมันผิดศัลธรรม เขาจึงไม่สามารถพูดออกมาตรงๆ ได้ พยายามรวบรวมทุกอย่างให้ง่ายและได้ใจความ เขาคงคิดเรื่องพวกนั้นขณะที่ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน และการถูกจับกุมตัวไปเป็นการยืนยันได้เลยถึงความสำคัญของคำเตือนและตัวรุ่นพี่!
　　และถ้ามันเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น….
　　เมื่อหลินเฉิงคิดมาถึงตรงนี้เขาคิดด้วยการคาดเดาถึงสิ่งที่น่ากลัว เขาส่ายหน้าและพยายามคิดถึงจุดจบต่อไป ถ้ามันเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น จริงๆ เขาแทบจะโยนหลักฐานทั้งหมดตอนนี้ทิ้งไปได้เลยและคิดได้ว่าเขาจะสิ้นหวังอย่างสมบูรณ์แบบกับธรรมชาติข้อนี้ของมนุษย์! 　　“คุณหลินยังโอเคอยู่ไหมค่ะ?”
　　หลินเหยาเหว่ยวิตกังวลมากในตอนนี้เธอกลับว่าเธอจะทำอะไรผิดไป เธอเห็นบุหรี่ในมือของหลินเฉิงใกล้จะมอดไปถึงโคนแล้ว เธอจึงถามระมัดระวัง
　　“อ่า!ฉันยังไหวอยู่!”
　　หลังจากที่หลินเหยาเหว่ยถามเขาก็โบกมือให้เป็นสัญญาณว่าเขายังอยู่ดี เขากดก้นบุหรี่ไปเต็มแรง และถามต่อไป “โรงเรียนของเธอชื่อว่าอะไรนะ และขอชื่อของรุ่นพี่ของเธอด้วย”
　　หลังจากที่เธอเห็นว่าการอธิบายเหตุการณ์นั้นไม่ได้ทำให้หลินเฉิงโกรธเธอก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรกลับไป และรีบตอบคำถาม “มหาวิทยาลัยเหยียนหนานค่ะ ส่วนรุ่นพี่น่าจะชื่อจาเจี๋ย…. อ๋อ เฉินจาเจี๋ย ค่ะ!”
　　“มหาวิทยาลัยเหยียนหนาน…เฉินจาเจี๋ย….”
　　หลินเฉิงทวนคำถามด้วยเสียงเบาๆเขายิ้มและชนแก้วกับหลินเหยาเหว่ยอีกครั้ง “ขอบคุณมากๆ เลยนะ ที่เล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟัง ฉันขอดื่มอวยพรให้กับเธอเลย!”
　　หลังจากที่ชนแก้วแล้วดื่มหมดแก้วกันไปแล้วหลินเหยาเหว่ยก็พูด
　　“มะ…มะมะ มะ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ เป็นเกียตรของฉันมากๆ เลย ถ้ามันช่วยคุณหลินได้ ไม่ต้องสุภาพกับดิฉันขนาดนั้นก็ได้ค่ะ”
　　หลินเหยาเหว่ยรู้สึกดีทันทีที่หลินเฉิงกล่าวชมเธอเธอดื่มเข้าไปอีกแก้วอย่างไม่รู้ตัว!
　　หลังจากที่ซดไปอีกแก้เขาก็อดที่จะเรอออกมาไม่ได้ เมื่อนึกถึงสิ่งที่สาวชุดดำพึ่งพูดไปหลินเฉิงก็หัวเราคิ๊กคั๊ก “โอเค งั้นฉัน จะไมสุภาพกับเธอ! ”
　　พูดจบเขาก็วางแก้วเบียเปล่าๆลงบนโต๊ะและรินขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็ถามขึ้นอีกครั้ง “เธอต้องการทำอะไรมากที่สุดหาก เธอสามารถเลือกมันได้?” 　　“อ๊ะ?คุณหลินหมายความว่า…?”
　　เธอถามกลับไปทันที
　　คำถามนั้นทำให้เธอตื่นเต้นจนตัวสั่นหลินเฉิงส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันหมายถึง เธออยากจะทำอะไรต่อไหม…”
　　“โฮ่โฮ่…”
　　หลังจากที่เข้าใจแล้วเธอก็รู้สึกผิดหวัง เธอบอกไปตรงๆ “แม้ว่าฉันจะทำงานที่นี่เพื่อเงินและความปลอดภัย แต่ฉันก็ไม่ได้อยากจะใช้ชีวิตแบบนี้ ถ้าเลือกได้ฉันคนอยากจะไปจากที่นี่! ถึงจะไปล้างจานหรือถูบ้านฉันก็ยังมีความสุขกว่าทำงานที่นี่เยอะ!”
　　————————
　　��SC: บทที่ 344 สัญญาชีวิต