ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 345 แผนใหม

　　“ไม่ต้องห่วงไว้ใจได้เลย!”
　　เห็นหลินเฉิงยิ้มมาให้เลาฟางก็ทุบอกมอบความมั่นใจให้กับหลินเฉิง แล้วยืนขึ้นเดินตรงไปหาเฉิงเล้อ ที่พึ่งจะดันประตูเข้ามา
　　“คุณหลินฉันแค่…”
　　หลินเหยาเหว่ยที่ไม่เข้าใจว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เธอกำลังตะลึงที่เห็นเลาฟางเข้าคุยกับผู้จัดการ ก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอก เธอจึงรีบเข้ามาคุยกับหลินเฉิงดู
　　เห็นหลินเหยาเหว่ยเข้ามาหาหลินเฉิงก็โบกมือห้ามเธอไว้ “เธอไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ พวกเราเรียกเฉิงเล้อเข้ามาคุยเรื่องของเธอนี่แหละ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดหละก็ เธอใกล้จะได้ออกไปจากที่นี่แล้วหละ!”
　　“จะ….จริงหรอ!?”
　　หลังจากได้ยินข่าวดีอันหน้าตื่นเต้นแล้วหลินเหยาเหว่ยก็มองไปรอบๆ เหมือนเธอยังไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน เหมือนปัญหาที่หนักอกเธอมานาน ถูกขจัดออกไปโดยหลินเฉิงง่ายๆ เหมือนปลอกกล้วยเข้าปาก!
　　มองไปยังสีหน้าไม่อยากจะเชื่อของหลินเหยาเหว่ยมุมปากของหลินเฉิงก็ยกขึ้นเผยให้เห็ยรอยยิ้ม
　　“อะไรจริงอะไรไม่จริง?ตั้งแต่ที่ฉันถามเรื่องแผนของเธอ ฉันไม่ได้ถามเล่นๆ นะ!”
　　“ตะ….ตะ…แต่ทำไมนาย….”
　　เห็นรอยยิ้มของหลินเฉิงหลินเหยาเหว่ยก็รู้สึกตัวสั่น ความรู้สึกที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนของความปลอดภัยจากตัวหลินเฉิงก็แพร่กระจายมาถึงร่างของเธอ เธอรู้สึกว่าตราบใดที่เธออยู่ข้างเขาเธอจะไม่เจอปีญหาใดๆ อีกเลย
　　สายตาอันหลงไหลของหลินเหยาเหว่ยหลินเฉิงก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก เขาโบกมือและพูดออกไป　　“แม้ว่าเธออาจจะไม่รู้ตัวแต่บทสนทนาก่อนหน้านี้ช่วยฉันได้เยอะมาก ฉันจึงอยากจะตอบแทนเธอกลับไปบ้าง….”
　　“โฮ่….”
　　หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายนั้นหลินเหยาเหว่ยก็รู้สึกหลงทาง แม้ว่าเธอจะรู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ช่วยเธอโดยไร้เหตุผล เธอรู้ว่าอีกฝ่ายช่วยเธอเพราะเธอก็ช่วยเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่ใช่เพราะเสน่ห์ของเธอ หลินเหยาเหว่ยที่อยู่ด้วยการใช้เสน่ห์ของตัวเองมาโดยตลอดจึงรู้สึกเศร้าใจอย่างอดไม่ได้
　　หลินเหยาเหว่ยทำให้ตัวเองเจ็บปวดอยู่ข้างในอย่างลับๆแต่หลินเฉิงก็ไม่ได้ปลอบใจเธอแต่อย่างใด เขากำลังวางแผนต่อไปหลังจากที่เสร็จเรื่องของตรงนี้ไปแล้ว!
　　เพราะเป้าหมายล่าสุดของเขายังไม่สามารถดำเนินการได้ แม้ว่าเขาอยากจะตามหาเหตุผลว่าทำไมจุดจบของโลกถึงมาถึง หลักฐานที่เขามีอยู่ตอนนั้นก็ยังไม่ทำให้เขาคิดอะไรออก แต่หลังจากที่ได้ยินเรื่องของหลินเหยาเหว่ยบอกกับเขาในวันนี้ก็ทำให้เขาเดินหน้าต่อไปได้
　　หลินเฉิงมีเป้าหมายเฉพาะนั้นคือการแก้ไขปัญหาของฐานทัพให้ได้เร็วที่สุดก่อนที่จะไปยัง เหยียนจิง!
　　ตอนแรกเขาไม่แน่ใจว่าต้องไปที่ไหนต่อแต่เมื่อนำมารวมกับข้อมูลล่าสุดแล้วก็ทำให้เขามั่นใจขึ้นมาในทันที
　　ไม่ว่าจะเป็นหญิงปริศนาที่หุบเขาฟีนิกส์อักษรรูนประหลาดบนหน้าผากของจ้าวสมุทรเจียว พวกเสน่ห์รัตติการที่เขาเจอในวันนี้ แม้ว่าหลักฐานพวกนี้จะทำให้ใครหลายๆ คน มึนหัวได้ แต่สำหรับหลินเฉิงแล้ว ถ้าหลักฐานยังมีแค่หนึ่งเดียวนั้น มันสื่อความหมายอะไรไม่ได้!
　　ก่อนหน้านี้เขาอยากจะไปยังหลุมลึกแห่งวันโลกาวินาศ แต่เขายังไม่รู้ตำแหน่งที่ชัดเจนของมัน ต่อให้เขารู้มันก็ยากที่จะไปถึงด้วยยานพาหนะของเขาในตอนนี้
　　ดังนั้นหลังจากพิจารณาอย่างละเอียดแล้วหลินเฉิงก็ตัดสินใจว่าต้องจบเรื่องขอฐานทัพแห่งนี้ให้เร็วทีสุดและหาโอกาสไปฝึกขับเครื่องบิน งั้นเขาก็จะไปยังเหยียนจิงเพื่อไปหาฟางชิวเฉิง และ เรื่องเล่าแห่งอดีต ซึ่งตอนนี้น่าจะต้องไปเข้นจากปากของรุ่นพี่ที่หลินเหยาเหว่ยพูดถึง!
　　คำพูดของเขาคนนั้นที่สนามเด็กเล่นของโรงเรียนในตอนนั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเวลาและคำพูดนั้น แปลกมากๆ ไม่ว่าใครที่ได้ยินก็ได้แต่สับสน แม้จะเป็นหลินเฉิงก็ยังนิ่งไปสักพักเลย
　　ไม่ว่าอะไรที่ทำให้รุ่นพี่คนนั้นพูดอะไรแบบนั้นออกมาได้นั้นหมายความว่าผู้ชายคนนั้นรู้เรื่องอะไรหลายๆ อย่างแน่นอน และถ้าเรื่องพวกนั้นเป็นอะไรที่เขาคาดคิดเอาไว้แล้ว เขาคงใกล้ที่จะโยงทุกอย่างเข้าด้วยกันได้แล้ว!
　　ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการทำมากที่สุดคือการตามหาตัวรุ่นพี่ที่เมืองเหยียนจิงให้เร็วที่สุดเท่าทีเป็นไปได้ และเขาจะเค้นข้อมูลรายละเอียดเพิ่มเติม เพื่อที่จะเตรียมการแผนการที่สำคัญในอนาคตข้างหน้า!
　　หลังจากวางแผนไว้ในใจแล้วหลินเฉิงหันขึ้นมา เห็นเลาฟางกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับเฉิงเล้อ พวกเขากำลังยิ้ม เหมือนกับพอใจกับบทสนทนาก่อนหน้านี้
　　หลังจากที่รีบเดินมาหาหลินเฉิงเลาฟางก็นั่งบนโซฟา หยิบกระป๋องเบียขึ่นมารินจนเต็ม และบอกให้เฉิงเล้อเข้ามานั่ง เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ เขาก็พูดกับหลินเฉิง “ทุกอย่างถูกเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่เรื่องค่าใช้จ่ายครับ…” เฉิงเล้อรีบพุดต่อทันที “คุณหลินครับ ตามกฏของทางโรงแรมแล้ว เราไม่อนุญาติให้พาใครออกไป แต่ถ้าลูกค้าต้องการจริงๆ พวกเราก็มีข้อเสนอให้!”
　　“เนื่องจากก่อนหน้านี้มีความขัดแย้งและข้อพิพาทพวกเราจึงมีปัญหาพวกนี้ระหว่างการดำเนินธุระกิจ พวกเราจึงอาศัยช่องว่างในการประณีประนอมกับลูกค้า..”
　　“อย่างงั้นหรอ?” 　　หลินเฉิงเลิกคิ้วขึ้นมองไปทางเลาฟาง และเลาฟางก็พยักหน้ากลับมาให้ หลินเฉิงจึงพูด “‘งั้นช่วงว่างที่ว่านั้นคืออะไรหละ?”
　　“ตามสัญญาที่ลงนามเอาไว้ระหว่างทางคลับกับผู้ผญิง ผู้หญิงเหล่านี้ไม่ว่าจะตั้งครรภ์หรือมีความรักก็ไม่สามารถออกจากคลับแห่งนี้ได้ แต่ก็มีข้อยกเว้นอยู่อย่างหนึ่ง เมื่อผู้หญิงคนนั้นท้อง และลูกค้าคนนั้นรับปากว่าจะรับเลี้ยงลูกและผู้หญิงคนนั้น เธอก็จะสามารถออกจากคลับได้!”
　　เฉิงเล้อตอบกลับไปทันทีที่หลินเฉิงอนุญาติเกียวกับสถานะการณ์ของทางโรงแรมและช่องว่างที่ระบุไว้ในสัญญา
　　แต่เมื่อได้ยินคำอธิบายนั้นหลินเฉิงส่ายหน้าและถามขึ้น “ฉันคงหูไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม นี้คงเป็นกฏที่ถูกตั้งขึ้นเมื่อนานมาแล้วใช่ไหม? แล้วช่องว่างนี้มันเป็นอะไรกันแน่?”
　　เฉิงเล้อพยักหน้าอีกครั้ง“ใช่แล้วทุกอย่างเป็นไปตามกฏครับ มันไม่ใช่ช่องว่างอะไรหรอก! แต่…” 　　เฉิงเล้อหันไปยังหลินเหยาเหว่ยที่กำลังนั่งงงอยู่“คุณคิดว่าเธอดูเหมือนคนท้องไหม?”
　　“โฮ่….”
　　เห็นว่าอยู่ดีๆเฉิงเล้อก็มองไปยัง หลินเหยาเหว่ย หลินเฉิงก็นึกออก “ฉันว่าฉันเข้าใจหน่อยนึงแล้วหละ…”
　　————————–SC: บทที่ 346 เสร็จสิ้น