ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 348 รายงานตัว

　　“ภาระกิจใหม่หรอ?!”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิงหยูซานก็นิ่งไปในตอนแรก ก่อนที่จะถามอย่างประหลาดใจ
　　ไม่ต้องถามเลยว่าทำไมเธอถึงดูเซอร์ไพรส์ขนาดนั้นตั้งแต่เขามาที่ฐานทัพ เธอก็ถูกส่งไปเฝ้ามองฉางเหวินฉวนตลอด แม้จะเป็นงานที่ไม่อันตรายอะไร แต่เธอก็ทำอะไรมากไม่ได้ แต่เมื่อถูกแยกออกจากกันเธอก็อดที่จะรู้สึกว่าทีมกำลังแตกสลายเสียไม่ได้
　　เห็นท่าทีที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของหยูซานหลินเฉิงก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร แม้จะเป็นเวลาไม่กี่วัน เขาเองก็รู็สึกไม่ต่างกับหยูซานเลย เขาก็คิดถึงการทำงานเป็นทีมเหมือนกัน เพราะอะไรหลายๆ อย่างในวันนี้
　　“ตามนั้นแหละ…” 　　หลังจากสรรหาคำพูดอยู่สักพักหลินเฉิงก็เริ่มพูด ”พรุ่งนี้ฉันจะไปรายงานตัวกับกองพันที่หนึ่ง แต่ปัญหาคือฉันยังสัญญาว่าจะทำเรื่องงานนี้คนเดียวดังนั้น…”
　　“ดังนั้นเราจะเริ่มต้นที่ฉางเหวินฉวนใช่ไหม?”
　　ก่อนที่หลินเฉิงจะพูดจบหยูซานก็พูดสิ่งที่เขาคิดออกมาก่อน
　　เห็นเด็กหญิงคนนี้ฉลาดมากขึ้นทุกทีๆหลินเฉิงก็พยักหน้าอย่างมีความสุข“ใช่แล้ว วันนี้ฉันยุ่งวุ่นวายมาก แต่ก็ได้ข้อมูลมามากมายเหมือนกัน จึงมีอะไรอีกหลายอย่างที่รอเราเข้าไปหา พวกเราจะอู้อยู่ในบ้านแบบนี้ไม่ได้ เราต้องเร่งขั้นตอนทุกอย่าง!”
　　“หนูเข้าใจ!”
　　หยูซานพยักหน้าอย่างจริงจัง“งั้นหนูต้องทำอะไร?”
　　“ง่ายนิดเดียว!”
　　เห็นหยูซานพยักหน้าหลินเฉิงก็จุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ และพูด “พลังของเธอตอนนี้ก็น่าจะถึงระดับ 4 เป็นอย่างต่ำแล้ว เมื่อเธอเข้าสู่โหมดซ่อนตัว ก็จะไม่มีใครเห็นใช่ไหม? งั้นเช้านี้เธอก็ตามฉันมาอย่างเงียบๆ เมื่อถึงกองพันแล้วเราจะเริ่มปฏิบัติการกัน!”
　　“เราจะเริ่มอย่างไร?”
　　หยูซานพยักหน้าเบาๆและถามต่อ
　　“ตอนเริ่มแรกเธอยังสามารถแฝงตัวเข้าไปข้างๆ ฉางเหวินฉวนได้ เหมือนว่าวันพรุ่งนี้ฉางเหวินฉวนจะออกทะเลพอดี เมื่อการเดินทางจบลงก็ถึงคราวของเธอ!”
　　หลินเฉิงพูดจบก็พ่นควันออกมา“ชายคนนี้เป็นตัวปัญหาแน่นอนฉันยินยันได้เลย 200% แต่เราจะรอเขาเผยธาตุแท้ไม่ได้แล้ว เราจะหาโอกาสกระตุ้นมันออกมา แต่เธอไม่ต้องทำเกินกว่าเหตุนะ แค่ให้เขาโกรธก็พอ เธอคิดถึงเรื่องนั้นอย่างเดียวก็พอ ไม่ต้องกังวลอะไร…”
　　“หนูเข้าใจหละ!”
　　เห็นหลินเฉิงตั้งท่าจะสู้กับฉางเหวินฉวนที่กองพันเลยหยูซานก็พยักหน้าเข้าใจ
　　เห็นเธอเข้าใจหลินเฉิงก็ยิ้มที่มุมปาก “นั้นแหละ! พรุ่งนี้จะเป็นงานที่หนักมาก เราหยุดพูดคุยไร้สาระกันแล้วไปนอนเลยจะดีกว่า!”
　　หลังจากนั้นเขาก็โบกมือลาก่อนที่จะขึ้นไปชั้นบนเพื่อพักผ่อน
　　เห็นหลินเฉิงดูเหนื่อยๆและหายไปจากบรรได หยูซานก็ไม่ได้ตามขึ้นไปนอนข้างบนด้วย เธอยังคงนั่งคิดถึงเรื่องวันพรุ่งนี้อยู่บนโซฟานั้น
　　….
　　วันต่อมาที่หน้าห้องศูนย์รับสมัคร
　　เพราะเมื่อวานพวกเขานอนดึกหลินเฉิงจึงรีบมาให้ทันเวลาโดยมีหยูซานซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง หลังจากที่นอนมาเพียง 5 ชั่วโมง โชคยังดีที่พวกเขาได้รับตัวยาเสริมกำลังชั้นยอดมาทั้งคู่แล้ว ถึงจะนอนไม่พอแต่กำลังก็ยังล้นเหลือ　　“ก็อกก็อก!”
　　เขาเคาะประตูห้องรับสมัครและรอเฉินฉีที่กำลังงวงเงียมาเปิดประตูให้ หลินเฉิงยื่นบุหรี่ให้เขาไปเพื่อมันจะช่วยให้ตื่นได้บ้าง
　　“ทำไมมาก่อนเวลาอีกหละน้องหลิน?แล้วทำไม..”
　　เห็นสีหน้าอันสดในของหลินเฉิงเฉินฉีที่ยังไม่ได้ล้างหน้าเลย ก็บ่นอย่างช่วยไม่ได้ เขาดูเวลาและนาฬิกาก็บอกกับเขาว่าตอนนี้พึ่งจะ 7 โมงเช้าเอง “นี่พึ่งจะ 7 โมงเองนะ ที่กองพันก็ไม่ได้มีสาวสวยมากนัก ทำไมต้องรีบขนาดนี้หละ?”
　　“เอาเถอะพี่เฉินมาก่อนดีกว่ามาสายนะ!”
　　หลินเฉิงยักไหล่อย่างขี้เกียจเห็นชายคนนี้ปลุกเขาโดยไม่ขอโทษอะไร เฉินฉีก็หมดคำพูดกับหนุ่มหน้าด้านคนนี้จริงๆ เขาได้แต่ถอนหายใจและรินน้ำขึ้นมาดื่ม และวางอีกแก้วให้กับหลินเฉิง แล้วจึงไปล้างหน้าล้างตา
　　“ก็อกก็อก!” 　　ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในห้องน้ำประตูก็ถูกเคาะอีกครั้ง หลินเฉิงก็ยิ้มเขารู้ทันทีว่านั้นคือเลาฟาง เขาจึงเดินไปเปิดให้แทนเฉินฉี
　　“โย่!ตืนเช้ากันจังนะวันนี้?”
　　เมื่อเดินไปเปิดประตูเลาฟางก็เห็นหน้าหลินเฉิง เขาก็อดที่จะถามอย่างแปลกใจไม่ได้
　　หลินเฉิงมองไปยังขอบตาทีเหมือนหมีแผนด้าของเลาฟางหลินเฉิงก็โบกมืออย่างไม่เต็มใจ “ไร้สาระหน่า! วันนี้เรามีงานต้องทำ ฉันไม่อยากสายในการมาทำงานวันแรกนะ!”
　　“ใช่หรอ?นายเป็นพวกทำงานอย่างจริงจังด้วยสินะ!”
　　ได้ยินคำพูดของหลินเฉิงเลาฟางก็มองหน้าเขาอย่างคาดไม่ถึง เขาก็อดที่จะเล่นมุกไม่ได้
　　“ให้ตายสิพวกนายทั้งคู่ตื่นเช้าก่อนพวกแม่ไก่เสียอีก! วันนี้มันวันอะไรกันนะ…”
　　เมื่อกี้เฉินฉีพึ่งจะล้างหน้าล้างมือเสร็จเขาก็เดินออกมา และเห็นเลาฟางอยู่ด้วยแล้ว　　หลินเฉิงกับเลาฟางก็ยักไหล่พร้อมกันเมื่อเฉินฉีทานขนมปังเพื่อให้อยู่ท้องแล้ว ทั้ง 3 ก็เดินเรียบริมทะเล ท้องฟ้าในตอนนี้ยังมืดอยู่เลยด้วยซ้ำไป ฐานทัพทั้งฐานพึ่งจะตื่นจากการหลับฝัน
　　อย่างไรก็ตามคนจำนวนหนึ่งก็มาถึง ท่าเรือของกองพันก่อนหน้าพวกเขาแล้ว
　　มองไปยังเรือรบที่จอดเรียงกันเป็นลำดับทีท่าเรือแล้วหลินเฉิงก็อดที่จะซูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่ได้ ก่อนวันสิ้นโลก อาวุธที่เป็นตัวแทนของประเทศ ร่องผ่านน่านน้ำอย่างไรขอบเขต ตอนนี้กลับต้องมาเป็นยานพาหนะให้ผู้รอดชีวิตใช้หาปลาเสียได้
　　“ไปกันเถอะมีเรือ 3 ลำจอดรออยู่แล้ว สักประมาณ 9 โมง ก็น่าจะเริ่มงานกันแล้ว”
　　หลินเฉิงมีความรู้สึกใหม่ๆมากมาย แต่เลาฟางไม่รู้สึกอะไรเลย เขาเห็นมามากจึงคำนวนสถานะการณ์คร่าวๆ ได้
　　ได้ยินเลาฟางพูดเขาก็อยากจะไปที่เรือลำที่ 3 ด้วย แต่เฉินฉีห้ามไว้ก่อน “ไม่ต้องห่วงน้องหลินวันนี้เป็นวันแรก เราต้องไปที่เรือลำแรกก่อน เพื่อให้พนักงานทำเรื่องให้!”
　　“โอ้ใช่แล้ว ลืมไปเลยนะเนี่ยถ้านายไม่บอกก่อน!”
　　เมื่อได้ยินคำเตือนของเฉินฉีเลาฟางก็นึงถึงปัญหาข้อนี้ได้ เขายิ้มและพูด “น้องหลินไปลงทะเบียนกับเฉินฉีก่อนเลย ฉันจะรอที่นี่แหละ”
　　“ทำไมไม่มาด้วยกันหละ?”
　　ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็ถามอย่างแปลกใจ“ยังไงซะตอนนี้ก็ยังเช้าไป เดินเล่นกันก่อนดีกว่านะ…”
　　———————–SC: บทที่ 349 เรือหมายเลขหนึ่ง