ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 355 ความกังวลของหยูซาน

　　“นายนี้มัน….!”
　　เห็นหลินเฉิงไม่สนใจว่าเธอมาที่นี่ทำไมแล้วหลินเฉิงก็ยืนและพร้อมที่จะเดินจากไป เธอรู้สึกแปลกใจมากและจับแขนของเขาเอาไว้และบ่นด้วยความโกรธ “ทำไมนายถึงคิดแบบนั้นหละ? ยังไงฉันก็เป็นพี่สาวแสนดีของน้องสาวนายนะ นายจะทนฟังฉันหน่อยไม่ได้หหรอ สองสามวันนี้ฉันก็ช่วยนายมาเยอะแล้วนะ!”
　　“พอดีฉันกำลังยุ่งหนะ…”
　　หลังจากได้ยินคำติเตียนของชูฉิงหลินเฉิงก็ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันว่าฉันรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงอยู่ที่นี้ เพราะอย่างงั้นฉันจึงไม่อยากรู้แล้วอย่างไงหละ!”
　　“เป็นไปไม่ได้!”
　　เมื่อเขาพูดออกไปดวงตาสีเหลืองของชูฉิงก็จ้องมายังเขาเป็นตาเดียว และเธอก็โบกมือ “เหตุผลในการมาครั้งนี้มีแต่ฉันกับผู้ติดตามคนอื่นๆ อีกไม่กี่คนที่รู้เท่านั้น นายจะไปรู้ได้ยังไง?”
　　“เป็นอย่างงั้นหรอ?”
　　เห็นชูฉิงไม่เชื่อหลินเฉิงก็หัวเราะและถามกลับมาตรงๆ “ปัญหาใหญ่ที่สุดของกองพันที่หนึ่งในตอนนี้คือการขาดเลือดและเนื้อใช่ไหมหละ แม้ตอนนี้จะมีคนเพียงพอ แต่ก็ยังต้องรักษาระดับของกองกำลังให้ได้มากที่สุดเพราะงั้นจึงต้องแก้ปัญหาเรื่องกำลังคนโดยเร็วที่สุดก่อนที่ปัญหาจะเกิดขึ้นสินะ! ”
　　เมื่อเธอได้เห็นหลินเฉิงคาดการสถาณะการณ์ของกองพันที่หนึ่งอย่างละเอียดเธอก็อดที่จะอึ้งเล็กน้อยไม่ได้ แต่หลินเฉิงก็ไม่ว่างพอที่จะฟังเธอพูดอย่างละเอียดเขาจึงพูดต่อ “และเธอ เธอเป็นเลขา ทำไมถึงมาโพล่ในที่แบบนี้หละ?”
　　“ก็กำลังจะบอกไง!”
　　เห็นหลินเฉิงพูดมาขนาดนี้เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ และเมือหลินเฉิงเห็นเธอเป็นแบบนี้ เขาก็คิดมาจริงๆ แล้วว่า ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่สามารถทำความเข้าใจด้วยเหตุผล จริงๆ
　　“เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อแจ้งสถานะของทีมสำรวจ และสอบถามพวกเขาถึงปฏิบัตการของวันนี้ เพื่อทำแผ่นโปสเตอร์โฆษณาชวนเชื่อให้คนมาเข้าร่วมกับกองพันใช่ไหมหละ…”
　　เมื่อรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นซื้อใจอะไรผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เขาก็โยนก้นบุหรี่ลงไปในทะเล และพูดเหตุผลในการมาของอีกฝ่ายตรงๆ อย่างไม่ลังเล
　　ได้ยินคำพูดของหลินเฉิงชูฉิงก็ปฏิเสธด้วยความโกรธ “ไม่ใช่อย่างงั้น! ”
　　“บ้าเอ้ยมันไม่ใช่การโขมยกำลังคน นายไม่ต้องกังวลหรอกถ้าดันไปรู้อะไรไม่ดีเข้า”
　　เห็นชูฉิงตกใจกับสิ่งที่เขาพูด หลินเฉิงก็ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ พร้อมกับใจเต้นตึกตัก　　“ขะ….ขโมยกำลังคนเนี่ยนะ!?”
　　เห็นการตอบโต้ของชูฉิงแม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดเหตุผลออกมาของตัวเองออกไป และอีกฝ่ายก็คงจะรู้อยู่แล้ลว แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เธอจึงทำใจให้เย็นลงก่อนที่จะเริ่มพูดกับหลินเฉิงอีกครั้ง
　　แต่หลินเฉิงขี้เกียจจะคุยด้วยในตอนนี้เขาต้องการไปหาเบาะแสของฉางเหวินฉวน เขาจึงรีบที่จะออกไป “โอเค เรื่องที่เธอจะมาโขมยคนหรือไม่ก็ไม่สำคัญกับฉันใช่ไหมหละ? งั้นเธอก็ทำเรื่องของเธอต่อไป ฉันมีเรื่องที่ต้องรีบไปทำจริงๆ ไม่มีเวลาจะมาคุยแล้ว…”
　　เห็นหลินเฉิงจะออกไปอีกครั้งเธอก็รั้งเขาไว้ ก่อนที่จะถามอย่างสงสัย “งั้นนายก็มารายงานตัววันแรกสินะ ฉันช่วยอะไรได้บ้างไหม? จะไปดูทีมสำรวจกับฉันไหมเพื่อจะได้รู้อะไรเพิ่มขึ้นมาบ้าง?”
　　“ไม่หละ!”
　　หลินเฉิงโบกมือลา“ฉันชอบที่จะเห็นสภาพการทำงานด้วยตัวเองมากว่า ถ้าเธอมาด้วยมันจะเด่นเกินไป ฉันไม่อยากจะโดนใครอัดด้วยความหมั่นใส้ตอนที่ไปแอบสูบบุหรี่อยู่นะ!”
　　พูดจบเขาก็กลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะเอ่ยปากพูดขึ้นมาอีกเขาจึงรีบเดินออกไปทันที!
　　เห็นหลินเฉิงพยายามหลบหน้าของเธอเธอก็รู้สึกเจ็บใจและหดหู่ แต่เธอก็ไม่ได้ห้ามเขาเอาไว้แล้ว เธอมองแผ่นหลังของหลินเฉิงหายไปในฝูงชน
　　….
　　หลังจากที่พวกเขาพูดคุยกันจบเรือรบทั้งหมดของกองพันก็พร้อมที่จะออกเดินทางแล้ว
　　เสียงไซเรนร้องไปทั่วทุกบริเวณเป็นสัญญาณว่าพวกเขาจะออกตัวกันแล้ว
　　หลินเฉิงยืนอยู่บนด่านฟ้าเรือของเรือธงลำแรกในมือกำลังถือบุหรี่ แต่ดวงตาของเขาดูเลื่อนลอยไปไกลมาก ลอยไปตามทะเลอันไร้ขอบเขตที่อยู่เบื้อหน้าของเขา เขานั่งเสียใจอยู่เงียบๆ ที่ไม่ได้เดินวนรอบๆ ให้ทั่ว กในที่สุดเขาก็กลับมาหาทะเลอีกครั้ง ทะเลที่เคยสร้างความกลัวให้กับเขา
　　“พี่หลินอีกไม่นานกองพันก็จะเคลื่อนตัวแล้ว แต่ยังไม่เห็นร่างของฉางเหวินฉวนเลย เราจะทำอย่างไรกันดี?”
　　ในขณะที่เขากำลังใจลอยเขาก็ได้ยินเสียงของหยูซานดังก้องในหูของเขา เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้พูดจาอะไรเลยตั้งแต่ออกมาจากบ้าน
　　หลินเฉิงส่ายหน้าเบาๆสูบบุหรี่เข้าไป ก่อนที่จะกระซิบกลับไป “ไม่ต้องห่วง เลขาชูฉิงก็มาทำเรื่องจัดการทรัพยากรแล้ว ฉางเหวินฉวนที่เป็นผู้นำกองพันต้องอยู่ที่นี่แล้วแน่ๆ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เขาจะออกมาตรวจตราที่ด่านฟ้าเรือเร็วๆ นี้แหละ พวกเราก็แค่ต้องรอเท่านั้น!”
　　เห็นหลินเฉิงพูดอย่างมั่นใจความกังวลของหยูซานก็หายไปทันที เขาและเธอรู้จักกันมานาน การคาดการของหลินเฉิงไม่เคยทำให้ทีมผิดหวังเลยสักครั้ง!
　　“พี่หลินหนูของถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
　　ตอนนี้ยังไม่มีการเคลื่อนตัวใดๆเกิดขึ้น หลินเฉิงและหยูซานจึงอยู่นิ่งๆ ไม่มีอะไรทำ จึงนั่งอยู่บนดาดฟ้าเรืออย่างเบื่อหน่าย หลินเฉิงกำลังมองหาล่องรอยของฉางเหวินฉวน แต่หยูซานก็มีคำถามกับเขา
　　เห็นหญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงแปลกๆหลินเฉิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อไม่เห็นล่องรอยอะไร เขาก็กลับมานั่งพร้อมกับจุดบุหรี่ขึ้นมา
　　“มีอะไรให้ฉันช่วยหรอ?ฉันฟังอยู่”
　　“หนะ…หนูอยากถามว่าพวกเราจะอยู่ที่ฐานทัพแห่งนี้ใช่ไหม?”
　　“ทำไมหละเธอไม่ชอบหรอ?”
　　เห็นหยูซานลังเลที่จะตอบหลินเฉิงหัวเราะขณะที่ถามเธอกลับไปตรงๆ
　　“กะ…ก็ไม่นะค่ะ!”
　　หยูซานโบกมือ“”ฐานทัพแห่งนี้สดวกสบายมาก ทำไมจะไม่อยากอยู่หละ…
　　ก่อนที่จะพูดหยูซานก็ลังเลอยู่นานและพูดต่อ “แค่หนูก็กังวล ว่าถ้าเราอยู่ที่นี่นายเกินไป ความตื่นตัวจะหายไปหมดหนะสิ….”
　　“และนั้นก็ไม่ดีแน่ๆ!”
　　ได้ยินความกังวลของหยูซานหลินเฉิงก็ยิ้มขึ้นมาในทันที “อายุประมาณเธอนหะ ไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้หรอก ที่แห่งนี้เองก็เหมาะกับเธอดีนะ…”
　　————————SC: บทที่ 356 ออกเดินเรือ!