ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 356 ออกเดินเรือ

　　“ไม่!”
　　ใครจะไปรู้หละหยูซานกลับส่ายหัวและพูดอย่างจริงจัง “แม้ว่าหนูจะยังไม่แก่ แต่หนูชัดเจนมาก ตั้งแต่ลงมาจากภูเขานั้นกับพี่หลินเมื่อนานมาแล้ว หนูก็ต่อสู้กับพวกคนแปลกๆ หรือ พวกปีศาจมาโดยตลอด ไม่มีที่ไหนที่ปลอดภัยที่สุดทั้งนั้นแหละ ถ้าอยากจะมีชีวิตอยู่ให้ได้นานๆ ก็ต้องเข้มแข็งเข้าไว้ และหนูจะไม่หยุดแค่นี้ค่ะ!”
　　“โย่?”
　　เห็นสีหน้าจริงจังของหยูซานหลินเฉิงก็ยกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ “ฉันไม่คิดนะว่าสาวน้อยคนนี้จะมองการไกลขนาดนั้นได้! เธออยากจะอยู่ข้างนอกนั้นมากกว่าอย่างงั้นหรอ?”
　　“เท่าที่คิดดูก็….ใช่ค่ะ” 　　เห็นหลินเฉิงยิ้มให้หยูซานก็ตอบไปอย่างไม่มั่นใจนัก เธอกังวลว่าหลินเฉิงจะคิดยังไงกับเธอ แต่แล้วหลินเฉิงก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง
　　“ไม่ต้องห่วงสาวน้อยเหมือนที่เธอพูด ที่แห่งนี้สะดวกสบายมาก สำหรับผู้รอดชีวิต ที่รู้จักโลกอันโหดร้ายข้างนอกมาก่อน แต่ถ้าอยู่ที่นี่นานเกินไปก็อาจจะเปื่อยตายได้! ต่อให้เธอไม่พูดถึงเรื่องนี้ในวันนี้ฉันก็ไม่กะจะอยู่นานอยู่แล้วหละ! พูดตรงๆ ก็ ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาก็ทำให้ฉันสนิมขึ้นมาเยอะแล้วหละ ถ้าต้องอยู่เป็นปีหละก็แย่แน่…”
　　หลินเฉิงโบกมือและหันกลับไปหาทะเลอันกว้างไกลข้างหน้า และพูดสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจออกไปให้หยูซานฟังด้วยเสียงที่เบาบาง
　　หลังจากที่ได้ยินคำตอบของหลินเฉิงหยูซานก็เบาใจลงไปมาก แม้เธอจะไม่แก่แต่เธอก็อยู่กับหลินเฉิงมานาน ตลอดเส้นทางมายังเมืองเซียงโจว เธอก็เผชิญหน้ากับการต่อสู้มานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งกับนักล่าและมานุษย์กันเอง เธอรู้ถึงความอันตรายของโลกหลังกาลอวสานดี!
　　แม้เธอจะชอบความสะดวกสบายของฐานทัพที่มั่งคั่งแห่งนี้แต่เหตุผลที่เธอพูดออกไปก็เพราะว่าเธอต้องการจะพัฒนาความสามารถของตัวเองให้ถึงขีดสุดและรับมือกับภัยอันตราย ไม่ใช่อยู่และรอความตายที่นี่!
　　หลังจากที่คิดมานานเธอก็ถามปัญหานี้ออกไปจนได้
　　“เธอไม่ต้องคิดถึงปัญหานี้ก็ได้เพราะฉันไม่ได้มีแผนมาหยุดที่ฐานทัพแห่งนี้อยู่แล้วตั้งแต่แรก…”
　　“ห๊ะ!?”
　　เห็นหลินเฉิงไม่ได้มีแผนที่จะนำครอบครัวของตัวเองหนีไปด้วยหยูซานก็อึ่ง “ตะ…แต่…”
　　“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ!”
　　หยูซานยิ่งช็อคเข้าไปใหญ่เธอไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี หลินเฉิงส่ายหน้าและอธิบายให้เธอฟัง “พวกเราเดินทางมาไกลขนาดนี้จากแผ่นดินใหญ่ และเจอปัญหามาตลอดทาง แต่ป้าฉินนั้นต่างจากเรามาก แม้ว่าจะเป็นวันโลกาวินาศแต่พวกเธอก็ไม่ได้เจอปัญหามากมายนักถ้าเทียบกับผู้รอดชีวิตข้างนอกนั้นแล้ว…”
　　“ลองคิดกลับไปดูสิตั้งแต่ที่เธอลงมาจากหุบเขาฟีนิกส์ เขาก็เจอปัญหามามากมาย แต่ก็ยังรอดมาได้ นันคือหลักฐานยืนยันว่าพวกเราแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปมาก แต่เธอก็ควรรู้ไว้ว่าป้าฉินและคนอื่นๆ เป็นคนธรรมดา แม้เสี่ยวเดียจะมีพลังรักษาที่หาได้ยาก แต่เธอก็ไกลจากพวกเรามากนัก เมื่อต้องต่อสู้ในภาวะกดดัน…”
　　“ถ้าพวกเราบังคับให้พวกเขาออกไปผลสุดท้ายมันจะออกมาแย่กว่านี้อีก! เหมือนเอาพวกเขาไปยังลานประหาร การต่อสู้และการประสารงานของพวกเราเป็นสิ่งที่ฝังลึกลงไปแล้วและสำคัญมากๆ พวกเขาไม่มีแม้แต่เวลาฝึก ถ้าใครแตกแถวออกไป นั้นก็จะเป็นจุดจบของคนๆ นั้นเลยก็ได้!” 　　หยูซานเข้าใจถึงเหตุผลข้อนั้นทันที“พี่หลินหมายความวา่ ถ้าพวกเราพาป้าและลุงไปด้วย ไม่ใช่แค่พวกเขา พวกเราเองก็จะเจอปัญหาใหญ่ด้วยใช่ไหม”
　　“แน่นอน!”
　　เห็นหยูซานเข้าใจแล้วหลินเฉิงก็พยักหน้าและพูดต่อ “ถนนข้างนอกมันเต็มไปด้วยหนามและคราบเลือดที่มาจากศพของคนนับพัน แต่พวกเขาอยู่กับแนวคิดที่ว่า วันพรุ่งนี้จะดีขึ้น แค่นั้นก็ไปด้วยกันไม่ได้แล่้ว ต่อให้จัดการเรื่องนั้นได้ ปัญหามันก็ยังจะตามมาอีกเพียบ…”
　　“งั้นก็….”
　　หยูซานพยักหน้าเข้าใจพร้อมกับยิ้่มแห้งๆ กลับมาให้ “ลุงกับป้าอยู่ที่นี้มานานแล้วก็ให้พวกเขาอยู่กันต่อไป โลกข้างนอกอันตรายต่อพวกเขามาก! หลังจากที่หนูถามไปก็มีเรื่องอื่นที่น่าเป็นห่วงอีกนะ…”
　　แม้ว่าหลินเฉิงจะไม่ได้หันกลับไปหาหยูซานแต่เขาก็รู้ว่าตอนนี้สีหน้าของเธอดูยุ่งเหยิงมาก เขาได้แต่บอกให้เธอพูดสิ่งที่เธอคิดออกมา “เอาเลย!”
　　“โอเค…”
　　หยูซานพยักหน้าให้“แม้ลุงกับป้าจะไม่คุ้นเคยกับโลกภายนอก แต่ภาพรวมของพวกเราทุกคนก็ยังอยู่บนโลกหลังวันโลกาวินาศเหมือนกันนะ! ใครๆ ก็รู้ว่าข้างนอกเต็มไปด้วยอสูรกายซ่อนตัวอยู่เต็มไปหมด! พวกเราจัดการกับพวกมันไม่ได้ง่ายๆ ด้วยซ้ำ ถ้าพี่หลินกลับไปยังที่ ที่ใครๆ ต่างก็คิดว่ามันเป็นนรก พวกเขาจะยอมหรอค่ะ”
　　“นั้น…เป็นปัญหาของจริงเลยหละที่เธอพูดออกมา!”
　　หลินเฉิงเอามือกุมคางก่อนที่จะพูดออกมา “ช่างมันไปก่อน…”.
　　หลินเฉิงยังคิดข้ออ้างดีๆไม่ออก เขาได้แต่ส่ายหน้า เขาคิดไว้ว่าค่อยไปจัดการกับเรื่องนั้นตอนใกล้จะถึงเวลาดีกว่า ก่อนที่เขาจะออกไปเขาต้องแน่ใจก่อนว่าที่แห่งนี้จะเป็นที่ปลอดภัยจริงๆ เขาต้องจัดการกับปัญหาใหญ่ที่สุดตอนนี้ก่อน ฉางเหวินฉวนรองผู้บัญชาการคนนี้!
　　“เอาไว้พวกเราค่อยคุยกันที่หลังว่าจะพูดกับพวกเขาอย่างไรดี ตอนนี้เรามาจัดการเรื่องนี้ก่อนดีกว่า!”
　　หลินเฉิงรู้สึกตื่นตัวทันทีเขาได้ยินเสียงฉีดเสปรมาจากทุกทิศทันที!
　　นั้นทำให้พวกเขาหลุดออกมาจาการสนทนาเรือรบทั้งหมดมาถึงจุดรวมพลแล้ว เสียงนกหวีดดังก้องไปทั่วทั้งเรือธงลำนี้ ก่อนที่มันจะค่อยๆ แล่นออกไปพร้อมๆ กัน!
　　————————SC: บทที่ 357 เงาของสัตว์ใต้ทะเล!