ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 368 จับไว

　　ณเวลา 4 โมงเย็น
　　หลังจากที่เหวี่ยงแหมานานเป็นชั่วโมงอ่างเก็บอาหารทะเลที่เคยว่าง ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยสัตว์ทะเลที่ฉางเหวินฉวนและหลิงเฉิงเก็บขึ้นมาได้ แม้จะเป็นอย่างงั้น แต่ตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่ยอมหยุด
　　“แน่ใจนะว่าทรัพยาการทางทะเลพวกนี้จะไม่หมดไปจริงๆหนะ? เราทำกันมากว่า 2 ชั่วโมงแล้วนะ อ่างเก็บอาหารก็เต็มไปแล้วด้วย นี้ยังคงเป็นเรื่องปกติใช่ไหม?”
　　พูดจบหลินเฉิงก็โยนแหออกไปอีกครั้งพร้อมกับสูบบุหรี่ไปด้วย
　　เห็นหลินเฉิงถามฉางเหวินฉวนก็พ่นควันหนาๆออกมา พร้อมกับส่ายหัว “ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าวันนี้จะได้สักเท่าไหร่ เราเก็บกันแค่สองคนแต่ได้เยอะมากจนหน้าแปลกใจเลยหละ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะอัดเต็มสักถัง!”
　　“มันเป็นเพราะออร่าแห่งโชคชะตาของฉันไหมนะ?”
　　เห็นฉางเหวินฉวนกำลังสงสัยหลินเฉิงก็ยิงมุกออกไป
　　“อาจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้นะ?”
　　ฉางเหวินฉวนเหมือนจะเอาเรื่องเล่นๆแบบนี้ไปคิดจริงจังอีกแล้ว หลังจากที่ขมวดคิ้วและคิดอยู่สักพัก เขาก็พยักหน้า “เอาจริงๆ ผมก็ไม่ชอบมาที่นี่มากนัก เพราะมีภาระกับงานที่ออฟิศมากมายนัก และอีกอย่างนึงก็เป็นเพราะ…”
　　“ไม่อยากจะเจอน้องสาวของนายเองใช่ไหมหละ?”
　　ก่อนที่ฉางเหวินฉวนจะพูดจบหลินเฉิงก็ตอบแทนเขาไปแล้ว
　　“….ใช่แล้วหละ!”
　　ฉางเหวินฉวนได้แต่ยิ้มและพยักหน้าให้“ทุกครั้งที่เธอมองหน้ากับผม ผมมักจะรู้สึกแปลกๆ เธอไม่แม้แต่จะพยักหน้าให้ เหมือนกับผมไม่ได้เป็นผบ.ของฐานทัพแห่งนี้ด้วยซ้ำ…”
　　“เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มีแต่นายเท่านั้นที่จะจัดการได้นะไม่มีใครสามารถเข้ามายุ่งกับความสัมพันของพวกนายได้หรอก”
　　หลินเฉิงผายมือออกมาก่อนที่จะพูดอย่างช่วยไม่ได้
　　ได้ยินคำพูดของหลินเฉิงฉางเหวินฉวนก็ถอนหายใจ “ถูกแล้วหละแม้ผลที่ออกมาจะขึ้นอยู่กับเธอ แต่เรื่องทุกอย่างมันก็เป็นเพราะผมในตอนแรก! ตอนนี้ทุกอย่างมันลอยอยู่บนฟ้าเหมือนก้อนเมฆในวันสิ้นโลก มีแค่ครอบครัวกับความรักเท่านั้นแหละที่ยังเป็นของตัวผมเองอยู่”
　　“พูดเหมือนกับคนที่ไม่อยากจะหันหลังกลับไปอย่างไงอย่างงั้นเลยนะ?”
　　เห็นสีหน้าเศร้าใจของฉางเหวินฉวนหลินเฉิงก็ได้แต่รู้สึกสนใจที่อารมณ์ของชายคนนี้เปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้! 　　แม้ว่าเขาจะให้ความร่วมมือมาโดยตลอดแต่ยังไงเขาก็มาเพื่อทำตามแผนที่วางเอาไว้ ไม่ว่าชายคนนี้จะว่าอย่างไร มันเป็นเพียงการปูทางสำหรับงานเท่านั้น
　　แต่ท่าทีของฉางเหวินฉวนก็สร้างความประทับมากขึ้นๆวันนี้ทำให้เขาได้รู้ว่าอีกฝ่ายมีมุมมองที่หน้าสนใจในทุกๆ ด้าน โดยเฉพาะเรื่องความใส่ใจในครอบครัวของตน เหมือนกับเขาอยากจะกลับไปซ่อมแซมรอยแตกที่เคยสร้างเอาไว้!
　　แต่ตามที่ชูฉิงบอกเขาเป็นเพลย์บอยที่โด่งดังมาก่อนไม่ใช่หรอ? ตอนนี้หลินเฉิงหาข้อสรุปอย่างง่ายๆ ไม่ได้จริงๆ ตั้งแต่เช้าพวกเขาทั้ง 3 คุยกันอย่างราบลื่นไม่มีปัญหาใดๆ เลยไม่มีการแกล้งทำ หรือการปิดบังใดๆ เลย ถ้ามีใครสักคนจงใจทำเพื่อตัวเองหละก็ คนๆ นั้นคงจะเป็นศัตรูที่จัดการยากที่สุดตั้งแต่หลินเฉิงเคยเจอมาแล้วอย่างแน่นอน!
　　หลังจากที่คิดอยู่นานหลินเฉิงก็ส่ายหน้า เขาตัดสินใจที่จะเลิกคิด แม้ว่าจะไม่เห็นว่าฉางเหวินฉวนทำตัวแปลกแต่อย่างใด เขาก็เลือกที่จะเข้าข้างชูฉิงอยู่ดี เพราะอะไรหลายๆ อย่างทำให้เขาเข้าข้างเธอ!
　　หลินเฉิงดึงตาข่ายขึ้นมาและเอาก้งหอยปูปลาออก ก่อนที่จะนวดคอของตัวเองและถามฉางเหวินฉวน “โอเค เราจับอาหารทะเลยพวกนี้มากทั้งเที่ยงแล้ว ยุ่งเกินกว่าที่จะได้แอบไปเข้าห้องน้ำเลย งั้นตอนนนี้ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ!”
　　“ตามสบาย!”
　　เห็นฉางเหวินฉวนพยักหน้าให้เขาก็ทำความสพอาดแหให้เสร็จก่อนที่โยนก้นบุหรี่ลงไปในทะเล ไอเบาๆ และรีบเดินไปหาห้องน้ำที่อยู่ห่างออกไปทันที
　　ตามแผนแล้วเขาต้องนัดเจอกับหยูซานอีกรอบตอนนี้เขาต้องขอปลีกตัวออกมาก่อน ดูว่าอีกฝ่ายติดใจอะไรไหม ตรงที่เขาอยู่กับฉางเหวินฉวนเป็นบริเวณที่มีคนน้อย นอกจากเขาแล้วก็มีแค่ฉางเหวินฉวน เมื่อเขาปรีกตัวออกมาฉางเหวินฉวนจะได้ผ่อนคลายและอาจจะเผยเบื้องหลังหรือพลังออกมาก็ได้!
　　เมื่อมาถึงห้องน้ำเขาก็เห็นห้องว่างห้องหนึ่งพอดี เขาเดินเข้าไปและล็อคประตู เอาบุหรี่ขึ้นมาจุด แม้จะยังไม่รู้ถึงพลังที่แท้จริงของฉางเหวินฉวน แต่เขาก็มั่นใจในพลังของหยูซานมาก แม้พลังของอีกฝ่ายอาจจะเกินกว่าที่คาดไว้มาก ถ้าหยูซานไม่โดนส่วนกลับอย่างจังๆ เธอก็สามารถหนีออกมาได้ง่ายๆ อยู่แล้ว!
　　หลังจากที่พ่นควันออกมาสองสามครั้งเสียงเชียรและเสียงโกรธก็ดังมาถึงหูของเขา เขาเริ่มตื่นตัวแต่ยังไม่เดินออกไปจากห้อง เขายืนนิ่งอยู่ในห้องแคบๆ อย่างใจเย็น
　　พึ่งจะได้เวลาประมาณ5 นาทีหลังจากที่เขาเดินออกมา ตอนนี้น่าจะเป็นเวลาที่หยูซานเริ่มลงมือแล้ว ถ้าทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ฉางเหวินฉวนอาจจะยังไม่ได้งัดไผ่ตายออกมาด้วยซ้ำ!
　　เขาทำเป็นหูหนวกมานานแล้วจากเสียงต่อสู้ที่อยู่ไกลออกไป หลินเฉิงก็ยังคงนั่งสูบบุหรี่อยู่ในห้องน้ำ เขายกข้อมือขึ้นมาดูเวลาอีกครั้งหนึ่ง
　　“11นาที ใกล้แล้วสินะ?”
　　กว่า10 นาที แล้วที่เขาออกมาจากลานตกปลาในส่วนของท้ายเรือ หลินเฉิงเปิดประตูออกมาพร้อมกับเดินออกไป เป็นเวลาปกติที่ใครจะเข้าออกห้องน้ำ ถ้านานกว่านี้อาจจะโดนฉางเหวินฉวนสงสัยก็เป็นไปได้ เขาจึงรีบเดินกลับไป
　　“ปั้ง!”
　　“ปั้ง!”
　　เมื่อเข้าไปใกล้ขึ้นเสียงการรต่อสู้อันดุเดือด ณ จุดตกปลาก็เริ่มชัดเจนขึ้น พร้อมกับความโกรธของฉางเหวินฉวน “ออกมาสักทีสิว่ะ! แกซ่อนตัวอยู่ตรงไหน!”
　　————————-SC: บทที่ 369 ปิดล้อม