ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 385 กำแพงเสียง

　　อย่างไรก็ตามแม้ว่าทุกอย่างจะดันมาเป็นแบบนี้ความตื่นเต้นก็เกิดขึ้นในจิตใจของเขา ในที่สุดเขาก็รู้สึกเหมือนกับการเดินทางฝาฝูงเมฆและออกมาเห็นดวงอาทิตย์อย่างไงอย่างงั้น!
　　ความแข็งแกร่งของฉางเหวินฉวนนั้นมากมายจริงๆแต่เขาก็เลือกที่จะปิดบังมันเอาไว้ ซึ่งนั้นไม่สอดคล้องกับนิสัยก่อนหน้านี้ของเขานัก ของสงสัยนี้นำหลินเฉิงไปสู่คำตอบสุดท้ายที่เป็นกุญแจสำคัญของปริศนานี้!
　　และเพื่อที่จะไขปริสนานี้แล้ว
　　มองไปยังฉางเหวินฉวนที่กำลังแก้แค้นสิ่งที่เต่ายักษ์ทำไว้เหมือนหับมันเป็นเพียงแค่ลูกหมาหลินเฉิงก็เพ่งสายตาเล็กน้อยและคิดถึงการตอบโต้ แต่เขาก็เห็นเหมือนกับว่าทั้งหมดนี่คือพลังที่สะสมมา และตอนที่สายฟ้าทมิฬสีม่วงสถิตอยู่ในหมัดของเขา ผ่าลงมาเหมือนกับดาวอังคารกระแทกใส่เต่ายักษ์เต็มๆ !
　　“เปรี๊ย!”
　　“โอววว!!”
　　ทันทีที่สายฟ้าฟาดลงมาใส่เกราะทมิฬที่ติดกับตัวของเต่ายักษ์มันก็ร้องออกมาเหมือนกับขาดใจ!
　　หลังจากที่แสงสีม่วงอันเจิดจรัสดับลงเต่ายักษ์ที่กำลังจะหนีออกไปสู่ท้องทะเลก็ไม่เหลือแรงที่จะดิ้นลนอีกต่อไปแล้ว ร่างอันใหญ่โตของมันเกรียมเหมือนกับคนโดนฟ้าผ่าไปแล้ว!
　　“โหดเหี้ยมจริงๆ…”
　　แม้แต่หลินเฉิงที่ได้เห็นฉากนี้ก็ปิดปากเงียบภาพมังกรยักษ์ที่เรียกสายฟ้าลงมาก็แฟรชเข้ามาในหัวของเขาทันที พลังของสายฟ้าเส้นนั้นกับเส้นนี้ไม่ได้แตกต่างกันเลย!
　　“พลังทางด้านกายภาพก็เยอะพอๆกับพวกใช้พลังเสริมกำลังอยู่แล้ว แถมยังสามารถเรียกสายฟ้าได้อีก ไอหมอนี้มีไผ่ตายอยู่อีกกี่ใบกันแน่?”
　　หลังจากรวบรวมข้อมูลของฉางเหวินฉวนใหม่อีกครั้งหลินเฉิงก็ประหลาดใจ โดยไม่คาดคิดพลังที่ซ้อนเร้นของฉางเหวินฉวนก็ปรากฏให้ตาของเขาได้เห็น แต่ต่างจากที่คาดไว้ก่อนหน้า เขาไม่รู้สึกถึงความสำเร็จมากนัก แต่มันหนักแน่นขึ้นมามาก!
　　เขาอาจจะไม่ได้เจอใครที่สามารถประลองกับเขาได้หลายรอบก่อนที่จะรู้ผลมานานแล้วโดยที่ไม่รู้ตัวเพราะว่าเขาแกร่งขึ้นผู้ที่รับมือเขาได้ก็น้อยลง ตราบไดที่เขายังฝึกอย่างต่อเนื่อง เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีใครต่อสู้กับเขาได้อย่างสมน้ำสมเนื้อ
　　แต่พลังที่แท้จริงของฉางเหวินฉวนเขาก็เข้าใจเลยว่าตัวเองประเมินพลังของสิ่งที่เกิดขึ้นหลังวันสิ้นโลกนี้ต่ำเกินไป เขาไม่มีเหตุผลใดๆ ที่จะปฏิเสธทั้งนั้น จากนักเรียนที่ไม่เอาไหน ไปพบกับระบบแคปซูล ทำไมคนอื่นจะพบเจอการผจญภัยแบบเขาไม่ได้หละจริงไหม? 　　ช่วงนี้เขาปล่อยเนื้อปล่อยตัวมากเกินไปหน่อยเขาได้ยินเสียงคำรามดังขึ้นมาอีกครั้ง เขาหันกลับไปมองทันที เต่ายักษ์ที่ควรจะไหม้เกรียมไปแล้ว ยังลุกขึ้นมายืนได้อีก มันอ้าปากกว้าทันทีพร้อมกับยิงคลื่นเสียงออกมาจากลำคอทันที มันใช้ท่าไม้ตายกับฉางเหวินฉวนแล้ว!
　　แน่นอนว่าฉางเหวินฉวนที่ยืนอยู่แถวนั้นก็รู้ถึงท่าทีแปลกๆ นี้ แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมันเลยสักนิดเดียว เขาหันกลับไปพร้อมกับสายฟ้าสองเส้นผ่าย้ำลงมา!
　　“ตู้ม!”
　　โดยที่ไม่มีใครคาดคิดสายฟ้าที่ควรจะผ่าลงไป ก็หายไปดื้อๆ ทันทีที่กระทบลงไปบนกระดอง!
　　“กำแพงเสียง!?”
　　หลินเฉิงตกใจทันทีที่เห็นฉากนี้เขาอุทานออกมาอย่างไม่ได้ตั้งตัว!
　　“กำแพงเสียง?มันคืออะไร?” 　　หลงซงก็ถามออกมาทันที
　　หลินเฉิงขมวดคิ้วแน่นมองไปยังร่างไหม้ๆ ของเต่ายักษ์อยู่นาน ก่อนที่จะพูดขึ้นมา “ฉันเคยคุยกับศาสตราจารย์ที่มีพลังควบคุมเสียง เขาบอกว่ามันเป็นไปได้ที่่ทุกคนจะมีพลังหลากหลายรูปแบบปรากฏขึ้นมากต่อจากนี้ ตั้งแต่สมัยที่ฉันพึ่งได้พลังมาใหม่ๆ ซึ่งฉันเองก็คุยกับเขาเรื่องของ กำแพงเสียง ตามที่เขาคาดคะเนไว้ เมื่อพลังแห่งเสียงพัฒนาไปถึงระดับนึง ไม่ใช่แค่สามารถใช้ต่อสู้กับศัตรูได้เท่านั้น แต่มันสามารถใช้ต่อต้านการโจมตีของศัตรูได้อีกด้วย โดยที่คู่ต่อสู้จะไม่รู้ถึงระยะการปัดป้องนี้ได้ด้วยซ้ำ ! นั้นเป็นข้อดีของกำแพงเสียง เลยหละ แต่ก็นะ มันเป็นแค่การคาดคะเนของพวกเราในตอนนั้น แต่มันดันเกิดขึ้นจริงซะได้เนี่ยสิ…”
　　“จริงหรอ!?งั้นก็หมายความว่าไอเต้าบ้านั้นเป็นอมตะไปแล้วหรอ?”
　　ได้ยินคำอธิบายของหลินเฉิงหลงซงก็รู้สึกใจหาย ก่อนที่จะถามกลับไปด้วยสีหน้าเป็นกังวล พวกเขาหนักหลับไปดูสถานกาณ์พร้อมๆ กัน เพื่อดูว่าฉางเหวินฉวนจะทำลายการป้องกันนั้นได้อย่างไร
　　“ก็ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกนะ….”
　　หลงซงขมวดคิ้วแน่นฉางเหวินฉวนกำลังสับสนว่าทำไมสายฟ้าถึงทำอะไรกับมันไม่ได้แล้ว เขายิ่งสายฟ้าใส่ซ้ำๆ แต่มันก็ไม่ได้ผล “ไม่ว่าจะใช้ลูกไม้อะไรนะ พลังของการป้องกันนี้ สามารถป้องกันได้ทั้งธาตุหรือกายภาพได้ทั้งคู่ ถ้าจะเจาะผ่านการป้องกันนั้นก็ต้องงัดทีเด็จออกมาใช้ แน่นอนว่ามันเป็นท่าไม้ตาย ต่อให้ได้ผลแต่ถ้ามันไม่ตาย เราก็ไม่สามารถใช้มันได้บ่อยครั้งใช่ไหมหละสำหรับผูใช้พลังระดับ 4 ทั่วไปนะ….”
　　หลินเฉิงสรรหาคำพูดและพูดต่อไป
　　“แน่นอนว่าเต่าตัวนี้เองก็ไม่สามารถก้าวข้ามกำแพงที่ธรรมชาติสร้างขึ้นมาได้แม้ว่าพลังของมันจะล้นเหลือ แต่ร่างกายนั้นก็เสียหายมามากแล้ว ตอนนี้มันน่าจะใกล้หมดลมแล้วหละ กำแพงเสียงก็ใช้แล้ว มันจะตายตอนไหนก็ได้ในตอนนี้ ถ้าเรายังมีความอดทนมากพอ มันก็เสร็จเราแน่ๆ ไม่ต้องฆ่ามันด้วยซ้ำ เดี๋ยวมันก็ตายด้วยน้ำมือของมันเอง!”
　　ได้ยินแบบนี้หลงซงก็โล่งอกหลายชั่วโมงที่สู้กับเต่ายักษ์มานั้น ความแข็งแกร่งของเต่าตัวนี้ก็เหมือนกับฝันร้ายของทุกคน เธอเองก็ไม่อยากจะให้เกิดอะไรที่ไม่คาดขึ้นอีกต่อไปแล้ว เธอแค่อยากจะจัดการกับปัญหานี้แล้วกลับไปรักษาตัวแล้ว
　　“ตะ…แต่” SC: บทที่ 386 การแสดงของฉางเหวินฉวน