ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 390 การต่อสู้ของผู้หญิง

　　เมื่อเห็นสภาพนั้นหลงซงก็ส่ายหน้าอย่างเอื่มระอา เดินเช้าไปช่วยเขายกโดยที่ไม่พูดอะไรออกมา
　　เห็นผู้หญิงคนนั้นสบัดชุดคลุมเดินเข้ามาช่วยเขายกเหล็กท่อนนี้หลินเฉิงก็แอบมองไปยังเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ ทั้งสองยกเหล็กนั้นขึ้นโดยไม่คิดอะไร
　　“ฮึ้บ!!”
　　“อ๊ากกก!!”
　　เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นทันทีหลังจากที่เหล็กท่อนยักษ์นั้นถูกยกขึ้นด้วยแรงของคนสองคนขาของชายคนนั้นดูไม่ดีเอามากๆ ถึงทำให้เขาร้องด้วยอย่างเสียงหลงแบบนี้ได้ เห็นสภาพอนาถตาแบบนี้เธอก็เดินออกไปจากจุดนั้นทันที
　　“เอาจริงๆแล้วทำงานกับกองพันแบบนี้มันก็อันตรายมากจริงๆ นั้นแหละ อะไรแบบนี้ต้องปรากฏต่อสายตาของคนที่พึ่งมาทำงานวันแรก เขาคนนั้นก็ย่อมรู้สึกไม่ดีแน่นอนอยู่แล้ว…”
　　มองไปยังการค้นย้ายผู้บาดเจ็บออกไปแล้วนั้นหลงซงก็หันมาทางหลินเฉิงและพูดด้วยเสียงที่ตรึงเครียด
　　“ฉันขอโทษ…”
　　เห็นท่าทีของผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไปคนละเรื่องเลยหลินเฉิงก็รู้สึกอึดอัดใจนิดหน่อยเขาจึงยิ้มและกล่าวขอโทษออกมา
　　“นายไม่ต้องขอโทษอะไรฉันหรอกแม้ว่าฉันจะเข้าใจในมุมมองของนายแต่ฉันก็อยากจะยอมรับนักหรอก! ในอนาคตก็มีปัญหาที่ต้องเจออีกมากมาย ถ้านายอยากจะกลับมาช่วยฉันก็ส่งใบสมัครมาอีกรอบก็ได้นะ ยังไงซะตอนนี้ก็ขอให้ช่วยอย่างสุดความสามารถด้วยหละ!”
　　เมื่อเห็นหลินเฉิงขอโทษอย่างเงียบๆเธอก็ไม่อยากจะรับเอาไว้ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อให้มันมากความ เธอกับเขาหันกลับมามองลานผู้ป่วยเพื่อดูว่ามีจุดไหนให้เข้าไปช่วยอีกไหม
　　“หลินเฉิง!”
　　ก่อนที่จะได้เดินออกไปเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาให้เขาได้ยินอีกครั้ง เขาเห็นชูฉิงที่กำลังเป็นกังวลเดินเข้ามาหาเขา
　　เห็นหลินเฉิงจะเดินหนีเธอก็รีบเข้าไปคว้าตัวเขา แต่หลินเฉิงก็หลบได้!
　　หลังจากที่หลบกรงเล็บของชูฉิงไปหลินเฉิงก็หันกลับมาถามเธออย่างสงสัย “เธอทำอะไรของเธอ? ถ้าไม่มีอะไรสำคัญก็อย่างพึ่งมายุ่งสิ!”
　　เห็นหลินเฉิงพยายามหลบหน้าเธอเมื่อกับหนูที่หลบแมวเธอก็โกรธขึ้นมาทันที “ฉันไม่เคยเห็นชายที่ไร้หัวใจแบบนายมาก่อนเลย! ฉันแค่อยากมาดูว่านายเป็นอะไรมาไหมเท่านั้นเอง จะมาหลบหน้าฉันทำไม?”
　　“เอ…” 　　ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็รู้สึกอายเขาไอแก้เขินก่อนที่จะพูดออกมาว่า “งั้นก็ขอบคุณมากท่านเลขาชูที่เป็นห่วง แต่ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ ไม่ต้องกังวลไป”
　　“นายจะไปใส่ใจใครอีกหละนอกจากน้องสาวของนาย…”
　　แม้หลินเฉิงจะขอโทษไปแล้วแต่ความตรึงเครียของชูฉิงก็ไม่ได้ลดลงเลย เธอกำลังจ่ะบ่นต่อแต่ก็เหลือบไปเห็นหลงซงที่กำลังฟังสิ่งที่เขากับเธอคุยกันอยู่!
　　“เอ้า!เลขาชู? คณมาทำอะไรที่นี้หละ?”
　　หลงซงมองมายังหลินเฉิงที่กำลังอับอายอยู่นั้นก็หันมาถามชูฉิงที่กำลังเครียดอยู่
　　“อะแอ่ม!”
　　เห็นสายตาของอีกฝ่ายกำลังกวาดมองมายังเธอชูฉิงก็กลับมาวางมาดก่อนที่พูด “ท่านผู้บังคับบัญชาดิง มีคำสั่งให้ฉันมาสอบส่วนเรื่องของการรับคนในกองพันที่หนึ่งหนะ แต่ไม่คิดเลยว่าจะมาถูกสัตว์ทะเลโจมตีแบบนี้เข้า…”
　　“แล้ว….”
　　หลงซงพยักหน้าให้และพูดเชิงของโทษ “มันก็เป็นแบบนี้ประจำแหละ ฉันกลัวว่าท่านเลขาจะช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสินะคะ ต้องขอโทษด้วยแต่ตอนนี้มันตายแล้ว หวังว่าจะไม่มีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นอีกระหว่างทาง….”
　　อยู่ๆหลงซงก็ขอโทษให้กับเธอ ชูฉิงก็รีบโบกมือและพูดกลับไปว่า “ไม่เป็นไร ฉันก็มาที่นี่หลายรอบแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็รับได้แหละ ท่าผู้ช่วยไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกค่ะ รีบไปดูแลคนเจ็บกันต่อเถอะ!”
　　“งั้นก็ดีเลย!”
　　เห็นชูฉิงดูหงุดหงิดนิดหน่อยหลงซงก็ยกคิ้วขึ้น ก่อนที่จะมองไปยังหลินเฉิงและชี้พร้อมกับถามไปยังชูฉิง
　　“รู้จักกันหรอ?”
　　“ไม่”
　　“ใช่แล้วทำไมหรอ?” 　　ชูฉิงปฏิเสธอย่างไม่ทันตั้งตัวส่วนหลินเฉิงก็ตอบรับง่ายๆ นั้นทำให้ชูฉิงหันไปมองค้นหลินเฉิงอย่างแรง!
　　หลังจากที่มองหลินเฉิงด้วความโกรธแล้วเธอก็หันกลับไปยอมรับ “จะว่าอย่างงั้นก็ได้นะ น้องสาวของเขากับฉันสนิทกันจะเรียกว่ารู้จักกันมาบ้างก็ไม่ผิดหรอก!”
　　“อย่างงี้นี่เอง”
　　หลงซงก็พยักหน้าเข้าใจเธอไม่ถามอะไรต่อแล้ว เธอมองมายังหลินเฉิงอย่างมีเลห์นัยและเดินจากไป
　　หลังจากที่หลงซงเดินจากไปแล้วหลินเฉิงก็ถามชูฉิงอย่างแปลกใจ “เธอกับผู้หญิงคนนั้นมีเรื่องราวเป็นมาอย่างไงหรอ? เรื่องของเราก็ไม่ได้มีอะไรแย่หนิ ทำไมต้องพยายามปิดบังด้วยหละ? ทำแบบนี้คนอื่นเขาจะไม่สงสัยแย่หรอ?”
　　“นายมองไม่ออกหรอ!”
　　ได้ยินแบบนั้นเธอก็รีบตอบออกมาแต่ก็นึกได้ว่าหลินเฉิงเองก็พึ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานนัก “หลงซงไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาๆ นะ แม้จะเป็นน้องสาวของฉางเหวินฉวน แต่เรื่องพลังและความสามารถนั้นแทบจะเป็นที่หนึ่งของฐานทัพเลยก็ว่าได้!”
　　“แล้วมันยังไง?”
　　หลินเฉิงก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อไป“เธอเป็นมังกรสามหัว หรือคิงคองรึยังไง? ทำไมเธอถึงทำตัวแบบนั้นหละ?”
　　“นี้!ฟังฉันก่อน!”
　　หลังจากที่ขัดจังหวะการเยาะเย้ยของหลินเฉิงไปแล้วเธอก็จ้องตาของหลินเฉิงอีกรอบ “สิ่งที่เด่นสุดๆ ของหลงซงเลยก็คือ เมื่อมีเด็กใหม่เขามาทำงานในแผนกต่างๆ แล้วต้องมาพบเจบกับเธอ ไม่มีใครหลบพ้น “การฝึกแบบพิเศษ” ของเธอไปได้เลยนะ ถึงกับมีคนตั้งชื่อเล่นให้เลยว่า ครูฝึกจอมโหด”
　　“โอ่?”
　　หลินเฉิงดูสนใจขึ้นมาทันที“ชื่อเล่นบ้าบออะไรนั้นหละ?”
　　“นายสนใจผู้หญิงคนนั้นจริงๆหรอ? ”
　　เห็นหลินเฉิงดูตื่นเต้นเธอก็ยังไม่ตอบคำถามเขาไปตรงๆ แต่ถามกลับมาด้วยรอยยิ้มบางๆ เสียก่อน
　　แม้จะเห็นรอยยิ้มไม่เป็นภัยอะไรของชูฉิงแล้วแต่หลินเฉิงก็เข้าใจว่านั้นคือสัญญาณของอะไรบางอย่าง ตอนนี้เธอเห็นว่าหลินเฉิงข้ามกรอบของคำว่าสงสัยจนกลายเป็นอยากรู้อยากเห็นแล้ว “สนใจหรอ? ฉันแค่เห็นว่าเธอทำตัวเหมือนโลกทั้งใบเป็นหนี้กับเธอเท่านั้นแหละ! แถมยังเยือกเย็นจนรู้สึกเหมือนกำลังคุยกับตู้เย็นอย่างไงอย่างงั้นแหละ และฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะมีมุมที่อบอุ่นในใจของเธอเลยสักนิด!”
　　ไม่รู้ทำไมเมื่อได้ยินคำตอบนั้นเธอก็รู้สึกเบาใจลงซะอย่างงั้นได้นะ?
　　————————–SC: บทที่ 391 ราชินีแห่งฐานทัพทะเลน้ำเงิน!