ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 407 การเจรจาที่หยุดชะงัก

　　“เป็นไปไม่ได้!”
　　ข่าวที่คาดไม่ถึงนี้ทำให้คุณเหลียง ไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อยในตอนแรก ตั้งแต่กองพันถูกก่อตั้งขึ้น ผู้คนจำนวนมากก็ล้มตายเพราะสัตว์ทะเลพวกนั้น ถ้าฉางเหวินฉวนมีความสัมพันกับสัตว์ทะเลพวกนั้นจริงๆ เนื่องจากเหตุผลทางอารมณ์ที่ฟังดูไม่เข้าท่าแล้วก็เป็นอะไรที่ยอมรับไม่ได้ แต่พอมานึกดูแล้ว สัตว์ทะเลพวกนั้นก็ไม่เคยถูกจัดการเลยสักตัวยกเว้นเต่าทะเลตัวล่าสุดนี้!
　　“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้หละ?”
　　เห็นสีหน้าอันไม่เชื่อหลินเฉิงก็พูดเถียง “เพราะเขาเป็นหลานของผบ.สูงสุดหรอ? แต่ผู้เฒ่าก็น่าจะรู้นะว่าความโกลาหลทุกวันนี้ ครอบครัวนั้นไม่ได้สำคัญเท่าความแข็งแกร่งของตัวเองหรอก! ตราบใดที่มีพลังมากพอ อำนาจ เงินทอง สาวงาม ก็ไหลมาเทมาไม่หยุดอยู่แล้ว ด้วยพลังอันน้อยนิดแล้ว จะปกครองฐานทัพแห่งนี้ได้อย่างไรหละ?”
　　“แต่มันก็เป็นการคาดเดาล้วนๆไม่ใช่หรอ!”
　　เมื่อได้ยินคำพูดที่ดิบเถือนแต่แฝงไปด้วยความหมายนั้นเขาก็รู้สึกเห็นด้วย แต่ก็ยังไม่อยากยอมรับ พวกเขาไม่รู้ว่าฉางเหวินฉวนคิดอย่างไงกับเรื่องครอบครัว แต่แล้วพวกเขาก็ไม่มีสิทธิเข้าไปตัดสินอยู่ดี ผู้เฒ่ายังไม่กล้าที่จะเชื่ออย่างไม่มีข้อสงสัยจริงๆ
　　“ผมรู้อยู่แล้วหละผู้เฒ่าว่าต้องไม่เชื่อ…”
　　หลินเฉิงเดาจากท่าทีของเหลียงเขาก็รู้ว่ามันไม่น่าจะได้ผล เขาจึงบ่นพึมพัมออกมาอย่างช่วยไม่ได้
　　“นะ…นายมีหลักฐานให้เราเชื่อเรื่องนี้ใช่ไหมหละ?”
　　เจรจากำลังจะที่หยุดชะงักฉีเซี่ยวฮันก็กังวลเล็กน้อย เธอสนใจในความลับของฉางเหวินฉวนอยู่แล้ว ข่าวในวันนี้ทำให้เธอชื่อสิ่งที่เธอคิดในตอนแรกว่า ไอหมอนั้นไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน เธอที่อยู่ในทีมดาบรัตติการพยายามหาช่องทางที่จะเข้าถึงฉางเหวินฉวนมาโดยตลอดแต่ก็ไม่ได้ผล
　　“หลักฐานหรอ?”
　　ได้ยินคำๆนั้น หลินเฉิงก็ขมวดคิ้ว เพราะเขาเห็นกับตาเพียงอย่างเดียว จึงไม่มีหลักฐานอะไร อย่างไรก็ตามทุกวันนี้ไม่ได้เหมือนวันวานที่ผ่านมา จะให้ใช้โทรศัพท์ถ่ายภาพเอาไว้ก็เป็นไปไม่ได้
　　ฉีเซี่ยวฮันเห็นหลินเฉิงลังเล เธอก็วิตกกังวลในทันที เธอกัดฟันแน่นและวิ่งเข้าไปหา ผู้เฒ่าเหลียง “ฉันเชื่อเขานะ ฉันจะรับรองเรื่องนี้เอง!”
　　“อะไรนะ?เธอจะรับรองอะไรให้เขาได้? จะเอาอะไรมายืนยัน?”
　　อยู่ดีๆเซี่ยวฮันก็ออกมารับหน้าให้กับเขา หลินเฉิงก็ตะลึง ก่อนที่จะหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา　　ปากเล็กๆที่กำลังเม้มอย่างน่าสงสาร อยู่สักพักก่อนที่จะพูดออกมาอย่างมั่นใจ “ฉันก็แค่เชื่อ ฉางเหวินฉวนมีอะไรแปลกๆ กับเขาอย่างแน่นอน เราจะปล่อยให้เขาลอยนวลไปเฉยๆ ไม่ได้นะ!”
　　“อะไรกันเด็กน้อย อย่ามาขวางทางการทำงานของฉันหนะ!”
　　เหลียงได้แต่กัดฟันด้วยความโกรธ“เธอคิดว่าฉางเหวินฉวนเป็นหมาที่รอให้คนมาจับอย่างงั้นหรอ? ถ้าเราโจมตีฉางเหวินฉวนทั้งๆ อย่างงั้น ฐานทัพทั้งฐานไม่พังทลายไปด้วยหรอ? ไม่มีใครจะคุยกับเธอ ออกไปได้แล้ว!”
　　“ผู้เฒ่าพูดอย่างงั้นออกไปจะดีหรอ?”
　　เห็นชายแก่กำลังดุฉีเซี่ยวฮันหลินเฉิงก็ยกคิ้วขึ้นและถามกลับไป “ผู้เฒ่าบอกในตอนแรกหนิ ถ้าฉางเหวินฉวนทำผิดกฏอย่างไงก็ต้องจัดการกับเขา ไม่ปราณีไม่ใช่หรอ ไหงตอนนี้กลับคำซะหละ?”
　　“นายมันไม่รู้อะไร!” 　　ได้ยินแบบนั้นผูเฒ่าก็ถลึงตาใส่เขา“ต่อให้นายบอกว่าฉางเหวินฉวนทำผิดจริง แล้วคนทั้งฐานจะรู้แบบเดียวกันไหม? พวกเจ้าพนักงานระดับสูงรู้เรื่องนี้ไหม? พวกเขามัวแต่ดูแลผู้คนให้มีเหตุผลในการมีชีวิตรอดต่อไป เราจะจับเขาโดยที่ไม่มีอะไรเลยไม่ได้นะ!”
　　พูดถึงตรงนี้เหลียงก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูก “แน่นอนว่าเรามีสิทธจัดการกับเขา ถ้า เรามีหลักฐานว่าเขาทำผิดจริงๆ เรื่องที่เขาติดต่อกับสัตว์ทะเลได้ก็เป็นสิ่งที่นายคาดเดาเอาไว้ มันใช้เป็นหลักฐานไม่ได้! เอาจริงๆ นะ มันมากเกินไปที่จะจับฉางเหวินฉวนด้วยหลักฐานเพียงแค่นี้!”
　　“ใครบอกว่าจะให้ดาบรัตติการช่วยเรื่องจับฉางเหวินฉวนกันหละ?”
　　ได้ยินตำบ่นอันยาวเหยียดของผูเฒ่าหลินเฉิงก็ไม่รู้ไม่ชี้ “ฉีเซี่ยวฮัน เด็กไม่ดีคนนี้อยากจะจับฉางเหวินฉวน แล้วอะไรอีกหละ? ผมไม่ได้ขอให้ใครมาช่วยจับฉางเหวินฉวนนะ?” 　　“งั้นถ้าไม่ให้ดาบรัตติการช่วยนายต้องการให้พวกเราทำอะไรกันแน่?”
　　เมื่อชายแก่รู้ว่าตัวเองอาจจะเข้าใจผิดไปเขาก็ตะลึง พร้อมกับพูดอย่างสับสน “นายคงไม่ได้มาทักทายฉันในวันนี้อย่างเดียวใช่ไหม กลับว่าเราจะไปยุ่งกับแผนของนายหรอ?”
　　“ไม่!ไม่ใช่เรื่องนั้น!”
　　ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็ส่ายหน้า“เพราะเรื่องที่คุยกันก่อนหน้านี้ ทำให้ผมพอเข้าใจขอบเขตการทำงานของทีมดาบรัตติการแล้ว เรื่องที่ผมมาทักทายก็ส่วนหนึงแหละ! แต่…”
　　หลินเฉิงไม่พูดต่อเขาลุกขึ้นไปกดน้ำอุ่นมาดื่ม“แต่ถ้ามาเพื่อทักทายเพียงอย่างเดียวผมก็ไม่จำเป็นต้องบอกอะไรเยอะแยะแบบนี้ให้พวกผู้เฒ่าฟังกันหรอก ผมแค่ต้องการความร่วมมือ”
　　“ร่วมมือ?ร่วมมือเรื่องอะไร? ฉันบอกเรื่องอื่นๆ กับนายได้ แต่จับฉางเหวินฉวนนั้นไม่ได้จริงๆ !” 　　หลินเฉิงต้องการความร่วมมือจากดาบรัตติการแต่ถ้าเรื่องจับ พวกเขาเองก็ช่วยไม่ได้
　　“ปั้ง!”
　　เห็นตาเฒ่าเริ่มตื่นตัวหลินเฉิงก็พูดอย่างดูถูกไปว่า “ไม่ต้องห่วงผมไม่คิดจะให้ใครช่วยเรื่องของฉางเหวินฉวนอยู่แล้ว พวกคุณสบายใจได้!”
　　“แล้วเราจะช่วยอะไรได้อีก?” SC: บทที่ 408 เหตุผลที่แท้จริงของหลินเฉิง!