ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 415 หลบหนี...สงคราม

　　“อย่ามาวางมาดนะนายเข้าใจถูกแล้ว ตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้านายคือพี่ชายของหลีเหมิงเดีย สมาชิกใหม่ของกองพันที่หนึ่ง หลินเฉิง!”
　　เมื่องถูกจ้องหน้าหลินเฉิงก็เดาออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงพูดติดตลกกลับไป
　　“ทำไมหละ?ทำไมถึงเป็นนาย…”
　　เห็นหลินเฉิงยืนยันตัวตนของตัวเองขนาดนี้ฉางเหวินฉวนก็เข้าใจว่าเขาถูกชายที่เหมือนจะไม่มีพิษมีภัยคนนี้หลอกมาโดยตลอด!
　　ฉางเหวินฉวนก็รู้สึกใจสั่นทันทีเขาชี้ไปนอกกำแพง “แล้วไอคนที่ล่องหนได้นั้น…”
　　“อ่อคนของฉันเอง เป็นเหยือล่อ เหมือนกับคนของนายแหละ!” 　　พูดจบฉางเหวินฉวนก็หน้าเสียทันที“ถ้าจำไม่ผิดพวกเราไม่ได้มีอะไรขัดข้องกันนะ ทำไมนายถึง…”
　　“ก็ได้ครับท่านผบ.ถ้ามีอะไรอยากถามก็ถามได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้…”
　　ก่อนที่จะพูดจบหลินเฉิงก็ขัดจังหวะ และโบกมือ พายุน้ำแข็งก็ก่อตัวขึ้นทันที!
　　“จะจับฉันหรอ!อ่อนหัด!”
　　หลังจากรู้ถึงแผนการของอีกฝ่ายแล้วฉางเหวินฉวนก็พูดเยาะเย้ย และกำหมัดเอาไว้แน่น สายฟ้าสีม่วงก็พุ่งออกไปทันทีที่เขาซัดหมัดตรงออกไป!
　　“ไม่รู้นะว่าแกต้องการอะไรแต่แกต้องเสียใจในภายหลังแน่ๆ เพราะแผนของแกจะไม่มีวันสำเร็จ!”
　　นอกจากที่มือแล้วนัยตาของเขาเองก็มีแสงสีม่วงสถิตอยู่พร้อมกับคำพูดที่ดุดัน เขาก็ปล่อยหมัดออกไปอีกครั้ง สายฟ้าและคำด่ามุ่งตรงมายังจุดดียวกันนั้นก็คือหลินเฉิง! 　　“ตู้ม-!”
　　ก่อนที่สายฟ้าจะได้แตะตัวหลินเฉิงกำแพงน้ำแข็งก็พุ่งขึ้นมารับแทนเสียงกำแพงที่แตกร้าวทำให้หลินเฉิงรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังเดือดอยู่!
　　เขาเองก็ไม่กะว่าจะออมมือเหมือนกันทันทีที่สายฟ้าทั้งสองเส้นถูกปัดป้องพายุน้ำแข็งก็ก่อตัวขึ้นมาทันทีพริบตาเดียวห้องน้ำก็กลายเป็นเหมือนสภาพอากาศขั่วโลกเหนือไม่มีผิด! และเริ่มเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ
　　“แกร็กแกร็ง แกร็ง!”
　　ความเย็นเริ่มกัดกินอากาศรอบๆฉางเหวินฉวนที่เหมือนจะกลายเป็ยรูปปั้นน้ำแข็งก็ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เสียงแตกหักดังขึ้นจากภายในของรูปปั้น นั้นทำให้หลินเฉิงรู้วว่าเขากำลังจะฝ่าออกมาจากพันธนาการนี้เมื่อไหร่ก็ได้!
　　ก่อนที่จะสายเเกินไปหลินเฉิงก็ดีดนิ้ว สลายน้ำแข็งรอบๆ ด้านในของห้องน้ำ หลักฐานที่เหลืออยู่ในห้องน้ำมีแค่น้ำใสๆ ที่ละลายอยู่บนพื้น เขายกรูปปั้นน้ำแข็งแล้วรีหายตัวไปจากห้องน้ำทันที!
　　เพื่อหลบซ่อนจากสายตาของผู้คนหลินเฉิงที่จับตัวฉางเหวินฉวนมาได้ก็เร่งความเร็วอย่างสุดกำลัง เร็วมากจนเหมือนเงาตะคุ้มไป ตะคุ้มมา หลังจากที่ส่งสัญญาณถอยทัพกับหยูซาน เธอก็หยุดสู้แล้วตามหลังหลินเฉิงไปในทันที
　　ด้วยความเร็วที่ถึงขีดสุดของหลินเฉิงเพียง 10 นาที เขาก็มาถึงจุดนัดพบข้างนอกฐานทัพที่นัดกับฉีเซี่ยวฮันเอาไว้
　　ป่านั้นห่างจากตัวฐานทัพไป10 กิโลเมตร เป็นเนินต่ำที่ห่างไกลผู้คน เป็นสถานที่อย่างดีสำหรับการทำอะไรที่ผิดกฏหมาย
　　“ปั้ง!”
　　หลังจากสำรวจสภาพรอบๆป่าทึบแห่งนี้แล้ว ก็ไม่พบภัยอันตรายอะไร หลินเฉิงก็โยนฉางเหวินฉวนลงไปบนพื้นและนั่งคุกเขาพร้อมกับหอบ แฮกๆ　　จุดที่สำคัญที่สุดของแผนคือการหลบหนีความเร็วจึงเป็นสิ่งที่สำคัญมาก โดยเฉพาะตอนที่ต้องแบกอะไรหนักๆ อย่างมนุษย์ไปด้วย
　　หลินเฉิงจึงงัดพลังทั้งหมดออกมาในการหนีอย่างรวดเร็วและทิ้งร่องรอยให้น้อยที่สุดจนตอนนี้เขารู้สึกขาอ่อนและมึนหัวไปหมด!
　　หลังจากทดแทนพลังกายด้วยการระบายความร้อนออกมาจากร่างหลินเฉิงก็รู้สึกว่าความทรมารเริ่มหายไปแล้วที่ละนิด ก่อนที่ทุกอย่างที่สูญเสียกลับมาเท่าเดิม
　　“ว่าไง!ไปกินอะไรมาหละนั้น?”
　　หลังจากที่กำลังเริ่มกลับมาคงที่แล้วเขาที่กำลังจะยิงคำถามกับฉางเหวินฉวน ก็ได้ยินเสียงของฉีเซี่ยวฮันดังขึ้นมาจากด้านบน!
　　มองตามเสียงนั้นไปเขาก็เห็นเด็กน้อยกำลังนอนห้อยขาอยูบนต้นไม้ใหญ่เธอกำลังกินโปรตีนบาร์อยู่อย่างสบายใจ!
　　“ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย!” 　　เขาไม่อยากจะเสียเวลาอธิบายหลินเฉิงโบกมือรำคาญก่อนที่จะชี้ไปยังก้อนน้ำแข็งที่ควรจะเป็นฉางเหวินฉวน “จะทำอะไรกับเขาก็รีบทำนะ แต่ตอนนี้นยังไม่เหมาะหรอก!”
　　“ฉันไม่ทำร้ายคนไม่มีทางสู้หรอก…”
　　ได้ยินแบบนั้นเธอก็กระโดดลงมาจากต้นไม้และบ่นเรื่องที่หลินเฉิงพูดแต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงน้ำแข็งร้าว
　　“เห้ย!ไอหมอนั้นจะออกมาได้แล้ว!”
　　ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็หน้าถอดสีทันที เขารีบผลักฉีเซี่ยวฮันออกไป และเรียกไอเย็นเขาไปปกคลุมก้อนน้ำแข็งนั้นอย่างรวดเร็ว แต่ทุกอย่างเหมือนจะสายไปแล้ว น้ำแข็งตรงมือของรุปปั้นนั้นแตกออก แล้วสายฟ้าสีม่วงก็พุ่งออกมาใส่หน้าของเขา!
　　ตู้ม!
　　ด้วยความสั่นกลัวหลินเฉิงจึงหลบไปข้างๆ อย่างไม่รู้ตัว เสียงระเบิดก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเขาทันที! 　　ความร้อนแพร่กระจายอยู่ข้างหลังแล้วรอยตามลมมาหาเขาจากด้านหลัง เขาไม่ได้สนใจเหตุการด้านหลังนั้นเลยสักนิด เพราะอีกฝ่ายไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่ๆ ฉางเหวินฉวนวาดวงเวทย์วงกลมออมา แล้วพายุสายฟ้าก็เริ่มก่อตัวขึ้น สีหน้าอันอาฆาตของเขา วันนี้เขาจะไม่ปล่อยหลินเฉิงไปอย่างแน่นอน!
　　“เธอถอยไปก่อนแล้วคอยเฝ้าระวังรอบๆ ถ้ามีใครมารีบแจ้งฉันเลยนะ!”
　　เห็นการสวนกลับของฉางเหวินฉวนหลินเฉิงก็เพิ่มความระวังของตัวเองมากขึ้นจนถึงขีดสุด และรีบอธิบายให้กับฉีเซี่ยวฮันโดนไม่เว้นสายตาไปจากฉางเหวินฉวน
　　“ฉะ…ฉันเข้าใจแล้ว!ฉันจะถอยไปก่อนนะ!”
　　ได้ยินสิ่งที่หลินเฉิงพูดฉีเซี่ยวฮันที่กำลังจะเข้าไปช่วยสู้ก็ไม่ขัดใจหลินเฉิงแต่อย่างใด เธอรีบถอยออกไปในทันที!
　　—————————SC: บทที่ 416 คมดาบสายฟ้า