ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 455 ช่องว่าง

　　SC:บทที่455: ช่องว่าง!
　　หลินเฉิงมองไปที่ฉีเซี่ยวฮันที่กำลังจะแอบหนีไปหลังจากเห็นพี่น้องทั้งสองของหลิงเจิงแต่เมื่อเธอรู้สึกว่าตัวเองไม่กล้าหนีไป เธอจึงกระซิบเบาๆ “ถ้าหากฉันจำไม่ผิด ที่ฉันบอกนายตอนนั้นก็คือให้พาตัวฉางเหวินฉวนกลับมาให้ฉัน และถ้าฉันมีโอกาศ ฉันก็จะเอาตัวหลิงเหมิงไปด้วยได้ถูกรึเปล่า?”
　　พาพูดเรื่องนี้หลินเฉิงก็ชี้ไปที่ไปหาหลิงเจิง “แล้วผู้ชายคนนี้ล่ะ? มันไม่ได้ยากเลยที่จะทำให้เขาบาดเจ็บสาหัส และสูญเสียพลังในการติดตามไปด้วยกำลังของเธอไม่ใช่หรอ?”
　　“พูดดีนักนะ!”
　　เมื่อได้ยินแบบนั้นลูกพี่ตัวน้อยที่น่าสงสารก็ไม่ได้หายไปไหน หลังจากที่เธอพึมพำอย่างเดือดดาลพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจ จากนั้นจึงบ่นออกมา “แล้วฉันก็ไม่เห็นพวกนายจะทำอะไรเลย! ตอนที่ฉันพบตัวฉางเหวินฉวน เขากำลังถูกล้อมรอบไปด้วยคนของปีศาจรัตติกาล ฉันเลยต้องทำลายเส้นทางนองเลือดของคนพวกนั้นและช่วยผู้ชายคนนี้ออกมา แล้วฉันจะไปสนใจพวกไก่อ่อนสองคนนี้ได้ยังไง!”
　　“เธอพูดถึงใครกัน”
　　เมื่อได้ยินคำเหยียดหยามของฉีเซี่ยวฮันหลิงเหมิงก็พูดออกมาก่อนที่หลินเฉิงจะทันได้พูดอะไร “ถ้าเธอไม่แอบหนีไปตอนที่พวกเราไม่ได้ระวัง แถมยังก่อกวน จากนั้นก็หาโอกาสขโมยตัวฉางเหวินฉวนไป แต่ใช้แค่ความแข็งแกร่งจริงๆ เธอก็คงตายด้วยมือของพวกเราไปหลายรอบแล้ว!”
　　“แค่ก…!”
　　เมื่อได้ยิน“เรื่อง” จากหลิงเหมิง หลินเฉิงก็กระแอมออกมา เขาวางมือบนไหล่ของฉีเซี่ยวฮันให้เธอใจเย็นลง หลังจากที่คนตัวเล็กปัดความโกรธของเธอออกไป เธอก็พูดกับหลิงฉงและหลิงเจิง “ก็ได้ ในเมื่อพวกเราทุกคนอยู่ที่นี่หมดแล้ว งั้นก็อย่างชักช้าเลย! เซี่ยวฮัน เธอพาหลิงเหมิงออกไปก่อน ภาพต่อไปมันไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่…”
　　“ได้!”
　　เมื่อได้ยินแบบนั้นใบหน้าเล็กที่เย็นชาก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย อยากจะจบปัญหานี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
　　“นาย…..นายจะทำอะไร?!”
　　เมื่อเห็นฉีเซี่ยวฮันวิ่งมาหาตนหลิงเหมิงก็ตกใจ แต่ก่อนที่เธอจะได้หนีไป ทันใดนั้นเอง เธอก็ถูกมือฟาดเข้าที่ท้ายทอย จากนั้นคอของเธอก็ตกลงและล้มลงทันที!
　　“ปล่อยน้องฉัน!”
　　“ฝันไปเถอะ!”
　　เนื่องจากความเร็วในการเปลี่ยนตำแหน่งของฉีเซี่ยวฮันนั้นเร็วมากมันจึงใช้เวลาไม่กี่วินาทีที่จะฟาดมือลงไปที่หลังคอและดับสติของหลิงเหมิง หลิงเจิงและหลิงฉงไม่ทันที่จะมีปฏิกิริยาอะไรเลยสักนิด แต่เมื่อพวกเขารู้สึกตัว ทั้งคู่ก็ต้องตกใจทันที พวกเขาโจมตีฉีเซี่ยวฮันอย่างเดือดดาลทันที!
　　พรึ่บ
　　แต่หลินเฉิงไม่สามารถปล่อยให้คนทั้งสองไล่ตามฉีเซี่ยวฮันไปได้ขณะที่ทั้งคู่กำลังจะพุ่งไปข้างหน้า ดาบในมือของพวกเขาสั่นและจากนั้นก็ได้ยินเสียง “พรึ่บ” ทันใดนั้นกำแพงน้ำแข็งที่สูงกว่าหนึ่งเมตรที่ห่อหุ้มไปด้วยหนามน้ำแข็งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าคนทั้งสองและหยุดการไล่ตามของพวกเขา!
　　“หลิงเจิงยังไม่เข้าใจแต่คุณก็ไม่เข้าใจงั้นหรอ?”
　　หลังจากหยุดทั้งสองคนที่ต้องการจะไปช่วยคนของพวกเขาหลินเฉิงก็ส่ายหัวเบาๆและถามหลิงฉงอย่างไม่รู้จะทำยังไง “ตราบใดที่ผมยังไม่ตาย คุณจะไม่มีทางออกไปจากกำแพงธรรมชาติของผมและไปช่วยเจ้าหญิงหลิงเหมิงที่น่ารักของคุณได้….”
　　“ถ้าอย่างงั้นนายก็ตายซะ!” 　　เมื่อได้ยินแบบนั้นหลิงเจิงที่กำลังเดือดดาลก็พูดขึ้นก่อนที่หลิงฉงจะได้พูดอะไร เขาพูดน้ำเสียงโมโหและใช้กำปั้นของเขาโจมตีไปที่กำแพงน้ำแข็งตรงหน้าของตัวเองเสียงดัง!
　　“ตู้ม…”
　　ด้วยการต่อยที่เต็มไปด้วยความโมโหกำแพงน้ำแข็งที่หลินเฉิงสร้างขึ้นก็สั่นสะเทือน จากนั้นรอยแตกก็เริ่มปรากฏ และช่องว่างที่มีขนาดประมาณคนหนึ่งคนก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของหลิงเจิงและหลิงฉง!
　　“หึ!”
　　หลังจากที่สร้างช่องว่างตรงกำแพงด้วยหมัดแล้วหลิงเจิงก็เดินผ่านช่องว่างนั้นไป แต่เขาก็ตามฉีเซี่ยวฮันที่หนีไปนานแล้วไม่ทัน เขาส่งเสียงฮึมฮำในลาคออย่างเย็นชา หมุนตัวกลับมา และกำปั้นเหล็กทั้งสองข้างขอเขาก็ทุบลงไปตรงพื้นระหว่างเขาและหลินเฉิง!
　　“ตู้ม!” 　　ขณะที่หลิงเจิงต่อยไปที่พื้นอย่างบ้าคลั่งพื้นบริเวณที่หลินเฉิงยืนอยู่ก็ไม่อาจทนผลกระทบที่รุนแรงได้อีกต่อไป
　　รอยร้าวเริ่มปรากฏขึ้นติดต่อกันเพียงครู่เดียว พื้นที่หลินเฉิงยืนอยู่ก็กลายเป็นเหมือนกับดินแห้งๆที่เต็มไปด้วยรอยแตกมากมาย!
　　ถึงแม้ว่าจะมีบางคนที่ไม่เข้าใจว่าทำไมหลินเฉิงถึงไม่เลือกที่จะหลบออกมาตอนที่อีกฝ่ายต่อยลงที่พื้นแต่หลิงเจิง ผู้ที่เดือดดาลและก้าวร้าว ไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด หลังจากที่พื้นที่รอบๆหลิงเจิงถูกต่อยด้วยตัวของเขาเอง เขาก็เตรียมจะยกขาขวาขึ้นเพื่อที่จะทำลายพื้นโดยรอบและทำให้หลินเฉิงตกลงไปในเหวกับเขา!
　　“ฟึ่บ!”
　　แต่ทันใดนั้นขณะที่เท้าขวาของหลิงเจิงกำลังจะแตะลงที่พื้น เสียงดีดนิ้วก็ดังขึ้น จากนั้นพื้นรอบตัวเขาก็ “แคร่ก” สลายตัวลง ในเวลาต่อมารอยแตกทั้งหมดก็ถูกเติมเต็มด้วยน้ำแข็ง และทำให้ทั่วทั้งพื้นที่ดูแข็งแกร่งกว่าก่อนหน้านี้
　　“กึกกึก…”
　　เมื่อเห็นความพยายามของอีกฝ่ายเป็นเวลานานในพริบตาเดียว หลินเฉิงก็แก้ปัญหาได้อย่างสมบูรณ์แบบ ความโกรธและความอายในใจของหลิงเจิงอยู่ถึงจุดสูงสุด เขาพร้อมสู้กับหลินเฉิงโดยตรงด้วยกำปั่นของเขา!
　　แต่เมื่อเขาจะยกเท้าขึ้นทันใดนั้นเขาก็พบว่าเขาถูกแช่แข็งอยู่กับที่ด้วยน้ำแข็งสีฟ้าสองก้อนโดยที่ไม่รู้ตัวเเลยสักนิด เขาไม่สามารถหลุดจากน้ำแข็งนี่ได้ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม!
　　แต่น้ำแข็งกลับไม่ได้หยุดหลังจากที่แช่แข็งเท้าของหลิงเจิงกลับกัน มันแพร่กระจายขึ้นไปของขาของเขาอย่างช้าๆ และขณะที่หลิงเจิงรู้สึกแย่กว่าเดิม พวกมันก็ปกคลุมไปทั่วทั้งร่างของเขา!
　　“อ่อนแอจริงๆ!” 　　ถึงแม้ว่าเขาจะใช้สภาวะที่สูงสุดของตัวเองแต่หลิงเจิงก็ยังถูกหลินเฉิงจับไว้อยู่ดี และขณะที่หลินเฉิงกำลังจะแสดงผลลัพธ์ให้กับคนโง่คนนี้โดยตรง ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของหลิงฉง!
　　“พอแค่นี้เถอะ…”
　　เมื่อน้ำแข็งแกร่งเริ่มกระจายไปถึงปากของหลิงเจิงหลิงฉงที่ยืนดูอย่างเงียบๆมาเป็นเวลานี้ก็เอ่ยขัดขึ้น “ฉันคิดว่าเด็กคนนี้คงเข้าใจถึงช่องว่างระหว่างนายแล้ว….”
　　หลังจากที่พูดออกไปหลินฉงที่เหน็ดเหนื่อยอยู่แล้วก็ดูเหมือนว่าจะแก่ขึ้นอีกสิบกว่าปี
　　ร่างของเขาเหมือนกับชายชราที่กำลังจะไปเป็นขอนไม้อยู่กลางถนนไม่มีพลังอะไรเลย
　　หลิงฉงไม่ได้ต้องการจะสู้กับหลินเฉิงอยู่แล้วตั้งแต่แรกอย่างที่หลินเฉิงเพิ่งพูดไปนั่นแหละ หลังจากการต่อสู้ที่เกือบจะบดขยี้ทุกอย่าง เขาก็ไม่สนใจจะต่อสู้กับหลินเฉิงอีกต่อไป ถ้าหากการต่อสู้รู้ผลตั้งแต่แรก แล้วใครจะยังอยากสู้อยู่อีกล่ะ?
　　—————————–