ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 459 ตัวหมาก

　　SC:บทที่459: ตัวหมาก
　　ขณะที่พูดวงแหวนนับสิบวงก็ปรากฏขึ้น และทันใดนั้นเองน้ำแข็งที่ปิดปากของหลิงเหมิงอยู่หายไป!
　　“จะฆ่าหรือจะฟันฉันก็ตามใจนาย!แต่อย่าพยายามดึงข้อมูลไปจากฉันอีก ฉันไม่มีทางบอกนาย ต่อให้ต้องตายก็ตาม!”
　　ทันทีที่น้ำแข็งที่ปากหายไปหลิงเหมิงก็เอ่ยกับหลินเฉิงทันที เพราะเธอรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ และจะไม่ทีทางปล่อยให้มันเป็นแบบที่เขาต้องการ เธอจะไม่ทำหน้าโมโหและไม่มีทางคุยกับเขา!
　　หลังจากได้ยิน“คำประกาศ” ที่หลิงเหมิงพูดออกมาด้วยตัวเอง เขาก็ดูดบุหรี่เข้าไปยาวๆและโยนก้นบุหรี่ทิ้งไป จากนั้นก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มบางๆ “ใครบอกเธอว่าฉันจับตัวเธอมาเพื่อล้วงข้อมูล?” 　　เมื่อได้ยินแบบนั้นหลิงก็มองหน้าเฉิง“ถ้าอย่างงั้นนายต้องการอะไร? อย่าบอกนะว่านายจะให้ฉันหักหลังพวกตัวเอง ฉันขอบอกนายไว้เลย มันไม่มีประโยชน์! หลังจากศึกนี้ คนของพวกเราจะไม่เปิดสงครามอย่างง่ายดายอีกแล้ว ดังนั้นไม่ว่านายจะทำอะไรกับฉัน นายมีแต่จะล้มเหลว!”
　　“เธอพูดถูกฉันจะให้เธอหักหลังกลุ่มเผ่ารัตติกาลของเธอ!”
　　เมื่อเห็นใบหน้าจริงจังของหลิงเหมิงทันใดนั้นหลินเฉิงก็ยิ้มออกมา “แต่ยังมีสิ่งที่ไม่ถูกอยู่ ตอนนี้เธอไม่ใช่คนตัดสินใจ เธอเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งที่ปู่ของเธอกับฉันเป็นผู้เล่น!”
　　“นาย…นายจะทำอะไร?!”
　　ดูเหมือนว่าหลินเฉิงกำลังเล่นหมากกระดานใหญ่อยู่หลิงเหมิงเริ่มรู้สึกไม่สบายใจเล็กๆ เมื่อคิดว่าปู่ของเธอจะคิดยังไงตอนที่เธอถูกจับ และทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่า อันที่จริง ตอนวินาทีที่พ่ายแพ้ กลุ่มเผ่ารัตติกาลก็ถือว่าตกสู่กับดักของหลินเฉิงไปแล้วโดยสมบูรณ์!
　　“นี่นี่ สีหน้าแบบนั้นมันอะไรกัน!”
　　เมื่อเห็นสีหน้าของหลิงเหมิงที่เปลี่ยนไปอย่างกระทันหันหลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูดหลินเฉิงก็ส่ายหัวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร “เธอไม่อยากให้มีสงครามอีก แล้วเธอคิดว่าฉันอยากรึไง? การต่อสู้มันยากจะตาย โอเค! ฉันก็แค่ต้องการที่จะเข้าใจบางอย่างผ่านกลุ่มเผ่ารัตติกาลของเธอ และเธอก็คือกุญแจสำคัญ”
　　“นาย…!”
　　เมื่อพบว่าหลินเฉิงจะใช้เธอเพื่อให้ได้เข้าใกล้กลุ่มเผ่ารัตติกาลของตนจริงๆจู่ๆหลิงเหมิงก็รู้สึกหวั่นใจขึ้นมาอย่างกระทันหันและเธอถึงพูดออกไป “ไม่มีทาง! ตอนที่นายจับตัวฉันมา นั่นหมายความว่าสงครามจะเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ ถึงแม้ว่านายจะไม่อยากยอมรับมัน แต่นายคงจิตนาการไม่ออกว่าความเคารพของกลุ่มเผ่ารัตติกาลที่มีต่อราชวงศ์มันมากแค่ไหน! เพื่อที่จะช่วยฉัน พวกเขายอมทำทุกอย่าง! และแผนของนายก็แทบจะเป็นไปไม่ได้!”
　　“ช่างไร้เดียงสาจริงๆ…”
　　เมื่อได้ยินสิ่งที่หลิงเหมิงพูดหลินเฉิงก็พูดขึ้น “หลังจากสงครามนี้ การตายและการบาดเจ็บของผู้อาวุโสทั้งสี่ของกลุ่มเผ่ารัตติกาลมันไม่มีค่าสำหรับชีวิตของพวกเขาเลยจริงๆงั้นหรอ? และด้วยความสัตย์จริง ไม่ว่าเธอจะเชื่อมันรึเปล่า แต่ต่อให้เธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อ พวกผู้อาวุโสของกลุ่มเผ่ารัตติกาลก็ไม่สามารถตัดสินใจอะไรโง่ๆได้อีกแล้ว!”
　　หลิงเหมิงค่อยๆนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้อย่างละเอียดเธอต้องยอมรับเลยว่าสิ่งที่หลินเฉิงพูดนั้นมีเหตุผลมากจริงๆ จำนวนประชากรของกลุ่มเผ่ารัตติกาลนั้นมีน้อยมาก และเมื่อรวมกับการพ่ายแพ้ในวันนี้ เธอได้สูญเสียผู้อาวุโสไปถึงสองคนพร้อมกัน หรือในอีกความหมายนึงก็คือเธอไม่กล้าต่อสู้กับหลินเฉิงตามใจชอบได้อีกแล้ว
　　แต่ในขณะเดียวกันหลินเฉิงก็จับตัวเธอ ที่เป็นสมาชิกคนสำคัญของกลุ่มปีศาจรัตติกาล คนพวกนั้นไม่มีทางอยู่เฉยและไม่สนใจเขาแน่ และเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หลิงเหมิงก็รู้สึกเหมือนว่าเธอเห็นพระอาทิตย์ท่ามกลางหมู่เมฆ ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมหลินเฉิงถึงอยากได้ตัวเธอ!
　　“เข้าใจรึเปล่า?ถ้าหากเธออยากรู้ ก็พูดออกมาที่นี่เลยและเลิกเป็นปีศาจซะที!” เมื่อเห็นสีหน้าไม่เข้าใจของหลิงเหมิง เมื่อเห็นสีหน้าเข้าใจของหลิงเหมิงหลังจากที่เงียบไปนาน หลินเฉิงก็หัวเราะและพูดพร้อมกับลุกขึ้น
　　แต่อารมณ์ของหลิงเหมิงก็ค่อยๆสงบลงหลังจากเธอคิดอะไรถี่ถ้วนถึงแม้ว่าในตอนแรกเธอและหลินเฉิงจะอยู่ในฐานะศัตรู แต่พวกเธอก็ไม่ได้รู้จักกันมากนัก เธอรู้เรื่องของหลินเฉิงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่เธอรู้ดีว่าครอบครัวที่มีจิตใจอ่อนโยนนั้นน่ากลัวขนาดไหนเวลาระเบิดออกมา และเธอก็รู้ว่าตราบใดที่พวกเธอไม่ขัดในสิ่งที่เขาต้องการ เขาก็จะไม่กลายเป็นนักฆ่า
　　ขณะที่มองหลินเฉิงที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอทันใดนั้นหลิงเหมิงก็เงยหน้าและถามออกไป “ถ้าทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี นายยังจะสู้กับคนของพวกฉันอยู่รึเปล่า?”
　　เมื่อได้ยินคำถามหลินเฉิงก็ยิ้มมุมปาก “มันก็ต้องแล้วแต่นะ! แต่ตราบใดที่ฉันไม่เจอคนตาไม่ถึง ฉันก็ถือว่าเป็นคนที่เจรจาเก่งมากๆคนนึงเลย….”
　　“บางที…”
　　เธอมองหลินเฉิงเดินมาด้านข้างเขาเริ่มละลายน้ำแข็งที่ติดอยู่ที่มือและเท้าของเธอออก หลิงเหมิงไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด เธอจ้องตาของหลินเฉิงอย่างมั่นคงด้วยดวงตาที่ใสราวกับคริสตัล ก่อนจะพูดเสียงเรียบ “ถึงแม้ว่าฉันจะยังไม่เข้าใจว่าสิ่งที่นายต้องการจากพวกฉันคืออะไร แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันหวังว่าพวกเราจะไม่เจอกันอีก หลังจากที่ปัญหาทุกอย่างเสร็จสิ้น!”
　　“ตามที่เธอต้องการเลย!”
　　เมื่อได้ยินการตัดสินใจของหลิงเหมิงก็เห็นว่าหลินเฉิง ผู้ที่หัวใจเต็มไปด้วยบ่อหลุมมากมายได้ละลายน้ำแข็งก้อนสุดท้ายที่แช่แข็งเท้าขวาของเธอออกไป “ตราบใดที่ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ฉันสัญญากับเธอได้เลย! เพราะยังไงก็ตาม เธอไม่ใช่คู่แข่งของฉัน และเธอก็มีอำนาจมาก….”
　　“จำสิ่งที่นายพูดเอาไว้ด้วย!”
　　เมื่อเห็นหลินเฉิงพยักหน้าหลิงเหมิงก็มองไปทางอื่น ถอนหายใจและถาม “นายจะขังฉันไว้ที่ไหน?”
　　เมื่อได้ยินคำถามหลินเฉิงก็มองหน้าเธอ “ฉลาดจริงๆ ฉันหวังว่าคนของเธอจะฉลาดเหมือนเธอนะ เพราะมันจะช่วยฉันได้มากเลย!”
　　เมื่อพูดมาถึงตรงนี้หลินเฉิง ที่แก้โซ่ออกจากหลิงเหมิงจนหมดและยืนขึ้นและบิดตัว และในเวลาเดียวกันก็พะเยิดหน้าออกไปนอกห้องอย่างดุเดือด “ตอนนี้เธอเป็นแขกของฉัน แน่นอน เธออยู่ในที่ๆเรียบง่ายแบบนี้ไม่ได้ ไปเถอะ ฉันจัดห้องVIPไว้ให้เฉพาะเธอเลย!”
　　“ขอบคุณมาก!” 　　เมื่อได้ยินคำของหลินเฉิงหลิงเหมิงก็รู้ทันทีว่ามันจะต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ เธอก็กัดฟันและเดินชนไหลหลินเฉิงออกไป!
　　ถึงแม้ว่าเขาจะถูกหลิงเหมิงชนหลินเฉิงก็ไม่สนใจอะไร เพราะอย่างไรแล้ว เขาก็ไม่เคยรู้สึกดีกับการที่ถูกบังคับให้เขามาในวังอยู่แล้ว เขายักไหล่และเดินตามเธอออกไป
　　“เชิญ!”
　　เมื่อพวกเขามาถึงห้องที่ชั้นหนึ่งหลินเฉิงก็ชี้ไปที่ประตูและทันใดนั้นประตูก็เปิดออก จากนั้นเขาถึงชี้เข้าไปข้างในและทำท่าเชิญหลิงเหมิง
　　วินาทีที่ประตูถูกเปิดออกหลิงเหมิงก็รู้สึกถึงลมเย็นๆที่พัดมาปะทะใบหน้าของเธอ ตัวของเธอสั่นและมองไปที่หลินเฉิงที่สั่งให้เขาเดินเข้าไปใน “คุกน้ำแข็ง” ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก
　　“หืม?!”
　　ทันทีที่เข้าไปในห้องหลิงเหมิงไม่มีเวลาให้สังเกตอะไรมากกว่านี้ จากการมองอย่างรวดเร็ว เธอเห็นร่างของดิงเฮาหยวนถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งและเขากำลังจะตาย!
　　——————————