ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 463 “ตัวอย่าง” ของดิงเฮาหยวน

　　SC:บทที่463: “ตัวอย่าง” ของดิงเฮาหยวน
　　“ใช่แล้ว~”
　　เมื่อเห็นว่าในที่สุดชายชราก็มีสติหลินเฉิงก็ไหวไหล่ จากนั้นจึงพูดพร้อมทำใบหน้าครุ่นคิด “มันคงไม่ง่ายสำหรับพวกคุณที่เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง ผมคิดว่ากองกำลังของฐานทัพสมุทรสีครามที่เห็นเมื่อวานคือทั้งหมดแล้วเสียอีก แต่ผมไม่คิดว่าจะเห็นพวกเขาวันนี้ แล้วผมก็เห็นเลยว่ากองกำลังเมื่อวานมันเป็นแค่ยอดของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น….”
　　เมื่อพูดมาถึงตรงนี้หลินเฉินก็คายก้นบุหรี่ทิ้ง “แต่ในความคิดผม ทหารพวกนั้นซื่อเกินไป ดังนั้นผมเลยกันพวกเขาไว้ไม่ให้ทำให้งานของผมล่าช้า แต่ผมไม่ได้ฆ่าพวกเขา!”
　　“จะเป็นไปได้ยังไง?!”
　　“ไม่มีทหารพวกนั้นพวกเราจะทำอะไรได้?”
　　“ชายคนนี้น่ากลัวจริงๆ…”
　　ตอนนี้พวกระดับสูงได้รับรู้จากเลขาของพวกตนว่ากลุ่มทหารด้านล่างที่ตอนแรกเตรียมจะข่มขู่และจับกุมหน่วยดาบรัตติกาลได้ถูกหลินเฉินสกัดตัวเอาไว้โดยสมบูรณ์ พวกเขาทั้งหมดต่างร้อนรน ถึงแม้ว่าโดยพื้นฐานแล้วพวกเขาจะเป็นผู้ที่มีพลัง แต่พวกเขาก็เป็นแค่ผู้มีพลังหลักที่อยู่ต่ำแหน่งสูงๆมาเป็นเวลานานแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีเวลามาลงมือศึกษาเรื่องของพลังมากนัก เขาเกรงว่าพวกเขาจะอยู่ได้เพียงแค่ไม่กี่นาทีหากต้องต่อสู้กับหลินเฉิงและพลังของหลินเฉิงที่แสดงออกมาเมื่อวาน!
　　“เงียบ!”
　　เมื่อเห็นว่าพวกระดับสูงทั้งหมดต่างลนลานราวกับมดที่ตกลงไปในหม้อน้ำร้อนหลังจากที่กำลังเสริมถูกจำกัดออกไปผู้บัญชาการเฉินก็รีบเอ่ยหยุดความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทั้งหมดทันที ทันใดนั้นเขาก็ลุกยืนขึ้นและเอ่ยถามหลินเฉิงเสียงต่ำ “นายจะทำอะไร? วันนี้เป็นการประชุมภายในของสำนักงานหลัก นายเลือกที่จะเข้ามาขัดและเล่นกับกลุ่มผู้บัญชาการงั้นหรอ?”
　　“ไม่ใช่เปล่า เปล่าเลย…”
　　เมื่อได้ยินคำถามหลินเฉิงก็รีบส่ายมือปฏิเสธ “เลิกพูดเรื่องรกสมองอย่างการแข่งขันชิงอำนาจและผลประโยชน์ของพวกคุณเถอะ สมองผมมันไม่ซับซ้อนและผมก็พูดเรื่องซับซ้อนไม่เก่งด้วย ผมชอบใช้กำปั้นแก้ปัญหามากกว่า!”
　　เมื่อพูดมาถึงตรงนี้หลินเฉิงก็ยื่นมือขวาของเขาออกมาและสร้างวงแหวนขนาดใหญ่ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากนอกประตู ฉีเซี่ยวฮันที่หายตัวไปเป็นเวลานานก็เดินเข้ามาในห้องประชุมช้าๆ พร้อมกับดิงเฮาที่จะตายมิตายแหล่!
　　“ตุ้บ!”
　　เมื่อเธอเดินมาด้านข้างของหลินเฉิงฉีเซี่ยวฮันก็โยนร่างของดิงเฮาลงตรงเท้าของหลินเฉิง มองหน้าเขาและไม่ได้เอ่ยอะไร กลับกัน เธอเดินไปหาฉีเหลาและเหลียงเลาที่ยังไม่ได้เปิดปากเลยตั้งแต่ที่หลินเฉิงเข้ามา
　　เขาไม่ได้สนใจความคิดของฉีเซี่ยวฮันหลินเฉิงหยุดลงและหยิบร่างของดิงเฮาที่เหมือนกับสุนัขที่ตายแล้วขึ้นมาจากพื้นและมองรอบๆด้วยรอยยิ้ม ทันใดนั้นเขาก็ถามออกมา “ผมคิดว่าทุกท่านที่นั่งอยู่ที่นี่คงรู้จักผู้ชายตัวใหญ่คนนี้ ถูกมั้ยครับ?”
　　“ท่านผู้บัญชาการหรอ?!”
　　“ท่านผู้บัญชาการยังไม่ตาย?!”
　　“เป็นไปได้ยังไง!สายของเราก็บอกไม่ใช่หรอว่าท่านผู้บัญชาการถูกหลินเฉิงแช่แข็งจนตายในห้องน้ำแข็ง?”
　　“เข้าเรื่องกันเถอะมันมีประโยชน์อะไร? ลองคิดสิว่าทำไมเขาถึงพาตัวท่านผู้บัญชาการมาตอนนี้!”
　　“ผมรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เตรียมตัวมา….”
　　ขณะมองที่ดิงเฮาหยวนที่ถูกหุ้มไปด้วยน้ำแข็งที่อยู่ในมือของหลินเฉิงพวกระดับสูงในห้องประชุมต่างตกตะลึง พวกเขาทุกคนคิดว่าดิงเฮาหยวนตายไปในการต่อสู้เมื่อวานแล้ว แต่พวกเขาไม่คิดว่าหลินเฉิงจะยังไว้ชีวิตเขาเอาไว้!
　　“คุณคิดไม่ถึงงั้นหรอ?”
　　เมื่อมองไปที่พวกระดับสูงที่มีสีหน้าคาดไม่ถึงหลินเฉิงก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “อันที่จริงผมจะฆ่าเขาเมื่อวานเลยก็ได้ แต่ตอนนี้ ผมคิดว่าท่านผู้บัญชาการของเรา ในฐานะที่เป็นผู้บัญชาการของฐานทัพสมุทรสีคราม เขาอาจจะมีประโยชน์อะไรบ้างในอนาคต ดังนั้นผมเลยไว้ชีวิตเขาไว้ก่อน แต่ผมก็คิดไม่ถึงนะว่ามันจะเป็นประโยชน์ในวันนี้จริงๆ….”
　　เขาพูดจากนั้นก็ค่อยๆเอาก้อนน้ำแข็งที่ติดอยู่บริเวณแก้มของอีกฝ่ายออก “แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า “ท่านผู้บัญชาการดิงที่ยังมีชีวิตอยู่” จะทำให้ทุกคนผิดหวังสินะ?”
　　“ไร้สาระ!” 　　เมื่อได้ยินคำพูดถากถางของหลินเฉิงผู้บัญชาการเฉินก็รู้สึกว่าเขาไม่สามารถเก็บสีหน้าได้อีกต่อไป เขาตะโกนใส่อีกฝ่ายอย่างเดือดดาล “ผู้บัญชาการดิงยังมีชีวิตอยู่ นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด! บอกมา ต้องทำยังไงนายถึงจะปล่อยตัวเขา?”
　　“หะ?!”
　　“ผู้บัญชาการเฉิน!ทำไม…”
　　“นี่มันเกินไป…”
　　เมื่อเห็นว่าจู่ๆผู้บัญชาการเฉินเริ่มพูดกับหลินเฉิงเกี่ยวกับเงื่อนไขในการปล่อยตัวดิงเฮาหยวนพวกระดับสูงคนอื่นๆต่างร้อนรน เป้าหมายของพวกเขาคือการร่วมมือกันในการกำจัดภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดอย่างกลุ่มดาบรัตติกาลในฐานทัพสมุทรสีคราม แต่พวกเขาไม่คิดว่าผู้บัญชาการเฉินจะเป็นคนเริ่ม “ถอย” ให้หลินเฉิง!
　　“เงียบ!”
　　เมื่อได้ยินเสียงเอ่ยถามมากมายที่ดังขึ้นผู้บัญชาการเฉินก็รู้สึกว่ามีเจ้าหน้าที่ระดับใหญ่โตแค่คนสองคนเท่านั้น และเมื่อพิจารณาแล้ว เขาก็ทำได้แค่มั่นใจเพื่อไม่ให้สถานการณ์ตกอยู่ในการควบคุมของหลินเฉิง
　　“ปล่อยตัวเขา?”
　　หลินเฉิงอดประหลาดใจไม่ได้เมื่อได้ยินคำของผู้บัญชาการเฉิน“หูข้างไหนของคุณที่ได้ยินผมบอกว่าผมจะปล่อยเขาไป? ผมพาตัวของท่านผู้บัญชาการมาที่นี่ แต่ผมไม่ได้อยากจะคุยกับคุณเรื่องปล่อยตัวเขา ที่ท่านผู้บัญชาการมาที่นี่ก็เพื่อที่จะเป็นตัวอย่างให้แก่เหล่ากลุ่มหัวหน้าอาวุโสอย่างพวกคุณ!”
　　“นาย…นายหมายความว่ายังไง?”
　　เมื่อได้ยินแบบนั้นผู้บัญชาการเฉินก็รู้สึกไม่ดีทันที ถึงแม้ว่าเขาจะเพิ่งเจอกับหลินเฉินวันนี้เป็นครั้งแรก แต่หลังจากได้ฟังคำพูดตอนเจอหน้ากันไม่กี่คำ จากประสบการณ์ของเขา เขาจึงรู้ว่าความคิดของชายหนุ่มคนนี้ก็ไม่ได้แย่ไปกว่าพวกจิ้งจอกเฒ่าของพวกเขาเลยสักนิดเดียว! 　　“นายหมายความว่าอะไร…”
　　เมื่อได้ยินแบบนั้นดวงตาของหลินเฉิงก็หรี่ลงและทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างไม่สามารถคาดเดาได้ และในขณะที่ทุกคนกำลังกระสับกระส่าย เขาก็ได้ยินเสียงแช่แข็งดังมาจากทางดิงเฮา!
　　“กริ๊ก…”
　　“พรึ่บ…”
　　ภายในห้องประชุมดวงตาทุกคู่ต่างจับจ้องไปที่ร่างของดิงเฮาหยวนที่มีเสียงแช่แข็งดังออกมา มันเริ่มตั้งแต่เท้าของเขา เกล็ดน้ำแข็งพร้อมไอเย็นค่อยๆลามขึ้นมาบนตัว มันเหมือนกับว่าเพื่อให้ทุกคนได้เห็นอย่างชัดเจนว่าความเร็วของน้ำแข็งนั้นช้ามาก หลังจากผ่านไปประมาณสามนาที ในที่สุดน้ำแข็งก็ลามไปทั้งหัวและลำตัวส่วนล่างของดิงเฮาหยวนและ ร่างทั้งร่างถูกแช่แข็ง!
　　“นายจะทำอะไร?หยุดนะ!”
　　เมื่อเห็นว่าดิงเฮาถูกแช่แข็งเป็นรูปปั้นน้ำแข็งอยู่ในมือของหลินเฉิงผู้บัญชาการเฉินที่เริ่มรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆก็ดูเหมือนว่าจะปลดปล่อยความกลัวของตัวเองออกมาและตะโกนอย่างโกรธเคืองไปที่หลินเฉิง!
　　หลินเฉิงไม่สนใจเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะของผู้บัญชาการเฉินเขามองร่างของดิงเฮาหยวนที่ถูกแช่แข็งและพึมพำ “ชาติหน้าอย่าลืมขัดเกลาสายตาของตัวเอง และอย่าถูกพวกเดียวกันกับตัวเองจับเอาไว้ได้อีก……”
　　ทันทีที่เสียงพูดจบลงหลินเฉิงก็จับร่างของดิงเฮาหยวนไปด้วยมือขวาและจากนั้นก็ได้ยินเสียง “ตู้ม” ดิงเฮาหยวนที่ถูกแช่แข็งจนกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งได้ระเบิดออกเป็นเศษน้ำแข็งด้วยน้ำมือของเขา!
　　———————————